53. En weer terug in Roccella

Op zaterdag 14 april draait de wind. Nou en, zul je misschien denken, dat gebeurt vast vaker. En inderdaad, dat gebeurt vaker. Nu we op de kant staan in Crotone, houden we ons eigenlijk helemaal niet bezig met wat de wind doet. Maar toch merken we opeens dat ie draait: we ruiken gas! Waarschijnlijk heeft de wind een hele tijd de geur van (camping)gaz bij ons weggeblazen, maar nu komt die geur de kuip in. En dat het gas lekt, is niet goed. We hebben in Roccella onze gasslang vervangen. Dat is slim om te doen elke zoveel jaar. Dus dit jaar was de slang buiten aan de beurt. Deze slang verbindt onze campingGaz-fles met de gasleiding in de boot. Om veiligheidsredenen staat de fles buiten, aan het einde van onze boot, in een kastje met luchtgaten om te kunnen ventileren. Met onze oude slang hebben we nooit problemen gehad en nu doen we dus veilig en hebben we ineens een gaslek. Eric probeert met zeepsop om het lek op te sporen, maar kan niets vinden. Maar ruiken doen we des te meer. We stappen dus op onze fietsjes en gaan naar de bouwmarkt die we al gevonden hadden op eerdere verkenningen. Er bestaan spuitbussen waarmee je een gaslek kan opsporen. Helaas! Zij verkopen het niet.  

Weer terug op de boot zoeken we naar een andere winkel en vinden een stukje verderop nog een bouwmarkt. Na de siësta gaan we op pad en vinden een nog grotere bouwmarkt en jawel: de bus met gaslek-zoeker. Nu we hier toch zijn, rijden we nog wat rond en vinden een enorme superChino. Daar scoren we nog een LED-lampje voor in de boot. Die houden er ineens op mysterieuse wijze 1 voor 1 mee op. En er is ook nog een Carrefour supermarkt. We gaan daar eens snuffelen of ze ook nog wat typisch Franse / Belgische producten hebben. En hoewel dat assortiment die overweldigend groot is, hebben ze warempel Belgische trappist (dubbel). Het prijskaartje is echter ook erg dubbel: EUR 2,99 per flesje. Hmmmm, toch maar laten staan. 

Terug op de boot gaat Eric aan de gang met de bus gaslekzoeker en vindt het euvel. Een koppeling is niet meer optimaal. Maar waar kunnen we die hier krijgen in Crotone? Daar weet onze Elio, de eigenaar van de werf waar we staan, wel raad op. En dan krijgt Eric ook nog een lift van een Italiaan. Binnen 15 minuten zijn ze al weer terug, alles is geregeld. En inmiddels leven we weer veilig aan boord. 

Heel precies manoeuvreren…..

De Sunrise wordt met de dag mooier en op dinsdag kunnen we inderdaad het water in. Uiteindelijk pas om 18:00 uur, maar dat is geen probleem. We hadden al gezien dat woensdagochtend misschien wat wind staat, dus onze vertrekdag hadden we al gepland op woensdag. We mogen van Elio voor zijn werf in het water blijven liggen voor de nacht. Hoeven we dus niet naar die onrustige haven. We liggen hier prima! En terwijl we in het water liggen komen er nog Nederlanders bij ons aan boord voor een borreltje. Hun boot heeft de hele winter op de kant gestaan bij Elio en zij zijn nu de boot aan het klaarmaken voor het zomerseizoen. Het is heel gezellig, maar veel te kort. Echter moeten we om 20:00 uur weer naar een andere boot. We zijn uitgenodigd door Italianen om aan boord van hun 15 meter lange catamaran een hapje te komen eten. De Italiaan die Eric een lift heeft gegeven is er ook bij. Hij spreekt heel goed Engels, de eigenaar van de catamaran spreekt een beetje Engels en zijn vrouw ongeveer niets. Omdat wij ijverig met onze app dagelijks woordjes Italiaans oefenen, kennen we nu zo’n 100 woordjes. We kunnen dus vertellen dat we het eten lekker vinden: Delizioso! We krijgen home-made-pasta als primi, dan geroosterde kip, aardappels en pizza als secundi en dan nog dolci en een borreltje toe. Ook serveren ze koffie, die niet is gemaakt van koffiebonen. Wij lusten niet graag koffie (non mi piace il caffè), dus als dit een andere variant is, willen wij die zeker wel proberen. Eric vindt het drankje uiteindelijk best aardig, ik ben vooral blij dat het een heel klein kopje is en dat ik er een stuk dolci bij kan eten…. 

Op woensdag willen we om 6:00 uur vertrekken en zo nog een paar uurtjes gebruik maken van de beloofde wind. Om 4:30 uur gooien de vissers naast ons hun touwen los en zijn wij dus ook wakker. Onze vertrektijd wordt dus vervroegd naar 5:00 uur. En de beloofde wind blijft uit. Dat wordt dan weer 12 uur op de motor. Maar het zonnetje schijnt lekker en uiteindelijk kunnen we wel de zeilen hijsen terwijl de motor loopt; motorzeilen. De motor kan dan niet uit, want dan gaan we nog maar 1 knoop (mijl per uur), maar met de motor erbij, gaan we nu dus geen 5,7 knopen maar 6,7 knopen. En dat is hard! We zijn dus uiteindelijk na 11 uurtjes op het water weer in onze haven bij Roccella.  

Onderweg worden we ook nog getrakteerd op een schildpad. We zien hem heel goed, dus ik ren vlug naar binnen om mijn fototoestel te halen. Ik had jullie immers nog een foto beloofd! Eenmaal buiten is hij nog steeds goed te zien en ik klik vlug wat plaatjes. Eric zet de boot even in zijn achteruit om wat langer bij de schildpad in de buurt te blijven. Ik fotografeer nog wat en dan zie ik dat hij helemaal niet beweegt. We constateren dat hij dood is. Hmmm, dat geeft niet zo’n fijn gevoel. En natuurlijk zou ik de foto op de website kunnen zetten. Jullie zien dat immers toch niet, maar het voelt toch niet goed. Dus…. Jullie houden nog steeds een foto tegoed. En om dit nare nieuws toch een beetje op te leuken: andere bewoners van de zee hebben zich wel even goed laten vastleggen alive-and-kicking! 

20180418 Dolfijnen film-kort

We zijn dus lekker op tijd terug in de haven. Veel mensen zijn er nog en komen langs voor een praatje. Het duurt dus even voor we goed vastliggen, maar gezellig is het zeker. Voelt toch weer even als thuiskomen. Iedereen bewondert ook de shiny onderkant van Sunrise. Daar glimt ie nog wat extra van. En onze buurman Frenk komt vertellen dat hij de dolci (stroopwafels) die we voor hem hadden meegenomen, erg lekker vond. We krijgen meteen een dikke lading sardientjes en later komt hij ook nog een zakje Italiaanse dolci brengen. De sardientjes maak ik allemaal schoon (2 uur priegelwerk) en fileer ik. Dan leg ik ze een nachtje in citroensap om te garen. De dag erop is er een bijeenkomst in het clubhuis hier op de haven. Mooie gelegenheid om de visjes mee te nemen. Iedereen is er erg over te spreken. Geen van de sardientjes is voor niets gestorven. 

Het beroemde fort met palazzo in Roccella

De to-do-lijst is nog best groot. We hebben besloten om in de ochtenden de lijst bij de kop te pakken en dan in de (na)middag leuke dingen te doen hier in de omgeving. Dus inmiddels is ook de bovenkant van de boot gepoetst, het RVS weer blinkend, de motorolie vervangen, het teak behandeld en de boot eens extra opgeruimd. Maar ook gefietst naar Siderno (15 km enkeltje), een ijsje gegeten, pizza geprobeerd en een supermooie wandeling gemaakt.  

Na 2,5 week is de limocello klaar voor fase 2. De citroenschilletjes zijn niet meer geel; de alcohol is geel

Vrijdag en Zaterdag zien er nu goed uit om de tocht naar Sicilië te gaan maken. Bestemming is Syracuse, zo’n 90 mijl. En zoals het er nu naar uit ziet, zouden we een flink stuk moeten kunnen zeilen. Al dat motoren is prima, maar we hebben natuurlijk een zeilboot gekocht…..