60. Syracuse

Voordat ik deze keer van wal steek met onze belevenissen van de afgelopen periode, wil ik graag beginnen met het verslag van mijn bevindingen over een wijd verbreid fenomeen hier in Italië: de Speedo. Om ervoor te zorgen dat iedereen op dezelfde lijn zit, zo aan het begin van mijn verhandeling: de Speedo is een strakke, korte zwemslip die door de heren wordt gedragen. In Nederland wil de gemiddelde man nog niet dood gevonden worden met een Speedo en dragen de heren over het algemeen OF een strakke zwembroek met pijpjes, maar nog veel vaker een wijde zwemshort met pijpen. Ik ben dan ook begonnen met mijn onderzoek doordat hier in Italië juist het omgekeerde lijkt te gelden: Een zwemshort is een No-No en een Speedo is een Go-Go. Onderdeel van onze reis is het ontdekken van nieuwe culturen dus voilà, mijn interesse was gewekt. Ik besef me dat de lezende mannen nu denken: “Gaat dit interessant worden voor mij?”. Daarop kan ik volmondig antwoorden: “Maar natuurlijk!”. 

 

Duidelijk is geworden dat de mannen al van jongs af aan vertrouwd worden gemaakt met de Speedo. Alle kleine mannekes dragen trots een mooi Spiderman of BadMan-broekje. Ze ervaren hierdoor al alle voordelen dat dit kledingstuk met zich meebrengt en lijken natuurlijk op hun grote held: papa.  

Dan volgt de pubertijd. Tsja, zoals we allemaal weten een moeilijke periode in het leven waarbij opstandig gedrag vaak voorkomt. Deze bijna-volwassenen zijn wat schuw als het gaat om de Speedo. Het is me nog niet geheel duidelijk of ze werkelijk geen Speedo’s dragen of dat ze vlug hun kort broek / short weer aantrekken zodra ze andere mensen naderen. Maar niet getreurd, vanaf een jaar of 18 / 20 komen de Speedo’s weer uit de kast. Geen Spiderman deze keer, maar effe kleurtjes. Printjes zijn, in ieder geval dit jaar, uit den bozen. Wat wel geldt: hoe vaker je naar de sportschool gaat, hoe feller de kleur van de Speedo mag zijn. Bierbuikjes hangen over zwarte of donkerblauwe exemplaren, maar leuk aftrainde lichamen die al wat bruin zijn (egaal bruin, geen ‘t-shirt mouwtjes zichtbaar ofzo) mogen zich aan fel-geel en knal-groen wagen. De ongeschreven regels zijn heel duidelijk!  

Ten slotte is daar de leeftijd waarop de mannen afscheid nemen van de Speedo. Niets is zo treurig als een te oude man met een Speedo. Het is natuurlijk wat lastig in te schatten of er een absolute deadline is. En natuurlijk speelt de conditie van het lichaam hierbij een belangrijke rol. In ieder geval kunnen rimpelige buikjes (let op: niet te verwarren met strak gespannen bierbuiken) en vlekkerige benen niet in combinatie met de Speedo.

En zo heb ik me weer verdiept in een cultuurverschil. Om te zorgen dat deze kennis niet verouderd, zal ik er voor zorgen dat ik dit aspect scherp in de gaten houd (vooral de fel gekleurde Speedo’s). 

Dan neem ik jullie weer mee naar Syracuse. We hebben nieuw visgerei gekocht. Onze “Maxi-Chance” uit Frankrijk heeft ons best wat vis uit de zee gegeven, maar nu blijkt dat het tijd was om, in ieder geval het achterste deel met de visjes en haakjes, terug te geven aan de zee. Als we onze lijn binnenhalen op de tocht van PortoPalo naar Syracuse, zit er ECHT niets meer aan het touw. Syracuse is echter een stad van vissers en die hebben ook winkels met spullen. Daar gaan wij dus op af. Maar hoe leg je in het Italiaans uit wat we zoeken: “Zo’n plankje dat je achter je boot hangt en ondergaat. Als hij bovenkomt heb je beet……” Maar zoals altijd komen we eruit en hebben we nu een mooi geel exemplaar. We hebben nog wat leuke visjes voor achter dat plankje en klaar! De mannelijke helft van onze Nederlandse vriendjes vindt het erg interessant en de dag erop kan de visspullenwinkel rekenen op weer een verkooptransactie. En een wedstrijd is geboren: wie heeft het eerste beet? 

En om nogmaals te laten zien dat de zee niet alleen maar neemt, vist Eric in de baai van Syracuse een stoelzitting uit het water. Dit is een matje van ongeveer 1,50 meter bij 40 cm. Het is een mooie crèmekleur en past werkelijk perfect op een van onze bankjes buiten. Dit matje is waarschijnlijk van een van de vele speedbootjes afgewaaid en is mooi blijven drijven tot Eric het uit het water haalt. We gaan het mooi uitspoelen met zoet water (als weer daar weer voldoende van hebben) en dan kunnen onze billen zich als prinsjes en prinsesjes vlijen op al die zachtheid. 

Daarnaast hebben we in Syracuse lekker bijgekletst met onze Nederlandse vriendjes, hebben de mega-grote garnalen van de vismarkt geproeft en de Lidl onveilig gemaakt tijdens de Aziatische weken (chilisaus, kokosmelk en wasabinootjes!!!).  

Tijd om eens verder te kijken. We zien een mogelijke mogelijkheid om 50 mijl Noordelijk te gaan, naar Taormina. Hier is een baai waar je goed kan ankeren en dan kijken we weer eens ergens anders tegen aan. Op 17 juli halen we ons anker op. Eerst naar de marina om de watertanks te vullen. We leggen op het uiteinde van een steiger aan en ik loop naar het kantoortje. Daar vind ik dezelfde man aan wie ik gevraagd had of we alleen water mochten tanken (zonder duur liggeld). Het duurt weer even voor duidelijk wordt dat ik alleen water wil. Ik krijg nog even op mijn kop omdat we niet eerst gebeld hebben waar we mochten aanleggen (en dan ken ik mijn taak: heel schuldbewust kijken en erg veel verontschuldigen; daar knappen de Italiaantjes van op). Maar dan loopt de man met me mee en kan Eric aan de slag met het water. Nu we toch aan de kant liggen, loop ik mooi even met ons afval de kade op waar prullenbakken staan. Ook nog langs de bakker en dan weer terug. De watertanks zijn nog niet vol, maar een 15 minuten later zijn we er weer klaar voor. Voor EUR 5,- kunnen wij er weer dik een week tegen. Wel ons achterlatend met een raadsel, de prijs was EUR6,= voor 1000 liter … we hebben 270 liter aan watertanks, hmmm … 

We varen naar buiten en ervaren dan meteen een vervelende golfslag en de wind die niet uit helemaal uit de richting komt die beloofd was. Als we willen zeilen (en dat willen we), zullen we flink moeten kruisen. Hierdoor worden de 50 mijl, wat al een leuke dag varen is, er al flink wat meer en dus een aankomst midden in de nacht. We besluiten dat we er gewoon een fijne zeildag van maken, maar dat we weer zullen eindigen in Syracuse. Zo gezegd zo gedaan! Fijn gezeild en uiteindelijk weer op hetzelfde plekje het anker gedropt. 

De volgende dag willen we dan natuurlijk wel weer even naar de kant. Het waait best flink, maar ons super-anker heeft hier helemaal geen problemen mee. We kijken het even aan en besluiten dat we best even van boord kunnen gaan. Als Eric dan de buitenboordmotor wil starten, doet die helemaal niks. Maar Eric is een volhouder en geeft nog een paar rukken aan het startkoord. Niks! En dan is de uitdaging geboren. Ondanks de wind en wat golfjes wordt een volledig onderzoek gestart. De gereedschapskist komt tevoorschijn voor het betere werk en na een kwartiertje is daar de diagnose: Bougie kapot. Natuurlijk hebben wij een reserve bougie bij ons en loopt ons motortje even later weer als een zonnetje. We zijn heel erg blij dat dit gebeurde toen we nog op de Sunrise waren. Als we van de oever weer naar de Sunrise hadden gemoeten, was het peddelen geblazen geweest….. 

Als we dan uiteindelijk met ons bootje naar de wal gaan, zien we ineens een bekende blauwe boot: de Trinité. Dit Duitse schip heeft ongeveer een maand aan het einde van “onze” steiger gelegen in Licata. Ze lagen daar om wat werk gedaan te krijgen, hoopten op 10 dagen Licata, maar gezien het Zuidelijke tempo werd het een maand. Maar ze hebben echt van Licata genoten. En nu dus in Syracuse. We zien niemand op de boot, maar 15 minuten later komen we hen tegen terwijl zij op zoek zijn naar een goede aanlegplek voor de bijboot. En zo’n plekje weten wij natuurlijk inmiddels. Hij vertelt over een goed visrestaurant en vraagt of we die avond zin hebben om mee te gaan. Dat lijkt ons erg leuk en we nodigen ze om 18:00 uur uit voor een borrel bij ons op de boot.  

Om 18:00 uur zijn ze er ook (geen zuidelijke praktijken op een Duitse boot) en we kletsen even gezellig. Blijkt dit de eerste keer is dat ze op een boot voor anker worden uitgenodigd. Nou, dat is wel een beetje extra bijzonder natuurlijk. We geven nog een rondleiding door onze boot en ze zijn erg onder de indruk van de ruimte en sta-hoogte (hij is erg lang). Daarna gaan we met de bijbootjes naar het visrestaurant en krijgen 6-gangen van allerlei vislekkernijen. De bootjes liggen op de terugweg een beetje dieper in het water! 

Op 19 juli gaan we dan toch verder. Of eigenlijk terug. Hoewel Syracuse heel erg mooi is en de baai waarin we geankerd liggen echt een superplek is, liggen we hier nu al best lang. Er komt echter ook weer een flinke wind aan (windkracht 9). Niet bij Syracuse, maar wel onder de Zuidkant van Sicilië en Malta door. We besluiten om terug te gaan naar PortoPalo en dan de dag erop naar Licata. Daar wachten we dan de harde wind even af. Op de dagen na de wind is er misschien weer een mogelijkheid om dan eindelijk Malta te bezoeken. Vanuit Licata is dat windtechnisch ook meteen een gunstigere hoek. Wij gaan dus op weg. Meteen uit de baai kan het zeil omhoog. We gaan zeker niet hard, maar we hebben de tijd. En na een paar uurtjes gaat de wind toch wat beter zijn best doen en we gaan als de brandweer! Eric glimt achter het roer. We onderzoeken nog even een andere ankerplek, maar besluiten dat hier teveel golven staan om vannacht lekker te slapen. We gooien het anker uit op het inmiddels vertrouwde plekje in PortoPalo. Na een spelletje “Regenwormen” en een gezond maaltje, gaan we lekker slapen. 

De volgende ochtend willen we verder naar Licata. We willen om 8:00 uur gaan. Om 7:30 uur gaan we buiten zitten met ons ontbijt en dan zien we weer een bekende blauwe boot: Trinité! Dat is wel heel toevallig. We appen even en horen dat zij op weg zijn naar Marina di Ragusa. We gaan dus het eerste stuk samen opvaren. Altijd een gezellig gevoel; je vaart altijd te ver uit elkaar om te kunnen praten ofzo, maar het voelt alsof je niet alleen bent. Zij gaan wel wat sneller met hun grote schip. 

Wij blijven maar hopen op die goede wind die zou komen, maar na 6 uur motoren zijn wij ook bij Marina di Ragusa en waait het nog steeds niet. We hebben 2 uurtjes kunnen zeilen, ondertussen dan wel weer een visje gevangen met onze nieuw vislijn. Maar motoren vinden we niets en Eric zegt dat ie liever een nachtje naar Marina di Ragusa wil gaan. Ons principe is dat we niet (meer dan nodig) willen motoren. Hij belt naar de Marina om te vragen wat een nachtje daar zou kosten voor onze Sunrise: EUR 69,-! En dat gaan wij dan toch maar niet doen. Ons grote principe gaat dus al over boord voor EUR 69,-, dat geeft te denken. Maar wij gaan dus door en motoren uiteindelijk nog 6 uurtjes verder tot Licata. 

En dan hebben we op de 21^ste weer onbeperkt toegang tot water en elektra. De Sunrise wordt dan ook meteen weer van binnen en buiten helemaal opgefrist. Ze glimt weer! Dat vieren we met een pizza. De Duitser wist nog een goed adresje voor een pizza in Licata en hij heeft geen woord teveel gezegd: Bij ons komt dit restaurantje ook meteen binnen op de eerste plaats. 

Na een ochtendje van klussen op zondag, vinden wij dat we best even kunnen gaan plonzen op deze warme dag. We maken de Sunrise los en zetten koers naar het baaitje, 8 mijl verderop. En wij zijn niet de enigen! Alle kleine motorbootjes hebben zich DAAR verzameld. Italianen genieten niet in stilte, dus de muziek staat lekker hard, elke boot haar eigen muziek. Onderwijl stuiven de jetski’s door de drukke baai. Dat er geen zwemmers geraakt worden kan alleen een wonder genoemd worden. Wij droppen ons anker, natuurlijk vooraan want dat zijn we gewend. Alle andere bootjes kijken een beetje angstig. Wij zijn namelijk een keer een van de grote boten en gaan in het ondiepe gedeelte liggen. Maar Eric heeft een mooi plekje uitgezocht dus we liggen prima. Maar met al dat lawaai en de drukte gaan we er meteen weer vandoor als de wind een beetje aantrekt. Weer rustig zeilen! 

Die avond liggen we weer in Licata. We hebben weer een visser als buurman en die wilde ons perse een flinke berg vis geven. Geen sardientjes deze keer, maar zeebaars en dorade. Eric heeft ze al schoongemaakt en gaat ze lekker klaarmaken. Dan komt er een moeder met een huilend kind  de steiger op. Dat jongetje maakt flink wat lawaai en dan blijkt dat ie gevallen is op zijn knie en een wondje heeft. Mama spoelt even met water en vindt het eigenlijk wel prima. Papa was met zijn bootje, dat aan onze steiger ligt, aan het prutsen, maar moet nu natuurlijk ook even aandacht geven. Het verdriet blijkt echter te groot en zelfs de aandacht van papa doet de sirene niet stoppen. Dus stuur ik Eric op pad met wat piratenpleisters. Deze hebben we nog ooit bij het Kruidvat gekocht. En kijk: dat doet wonderen! Ook het zusje, die helemaal niet gevallen is, wil er ook wel eentje. Zitten ze even later met z’n tweeën netjes langs elkaar. Wat een deal: 2 pleisters voor heel veel rust! 

Nu gaan we het weer goed in de gaten houden. We hopen woensdag of donderdag naar Malta te kunnen. Het zou fijn zijn als we hier dan eindelijk naar toe kunnen!  

Het is in de laatste schrijfsels wat stil geweest op het huizenfront, dus zal ik jullie daar ook nog even over bijpraten. We hadden eigenlijk gepland om achter ons anker in Syracuse nog wat zoekwerk te doen op internet. Ons SIM-kaartje geeft immers 20GB per maand. Helaas was het bereik erg slecht en het internet traag. Dat was voor ons ook een reden om een paar daagjes naar Licata te gaan.

We willen beslissen wat we gaan doen: Gaan we iets kopen op Sicilië (en wat dan) of is het toch niets voor ons? Door het er met elkaar en anderen over te hebben, worden de kaders en onze opties wel steeds duidelijker. Ook moet het natuurlijk een keuze zijn waar we allebei achter staan. Doordat we al veel gezien hebben (alleen van buiten dan), durven we steeds meer grenzen en eisen te stellen.  

Ter info: De huizen die hier te koop zijn voor EUR 1,- blijken voor ons niet interessant. We hebben gehoord dat je het huis inderdaad voor EUR 1,- mag kopen, maar dan meteen een borg moet betalen van EUR 10.000,- / EUR 20.000,-. Dit bedrag moet er voor zorgen dat je het huis binnen een x periode opknapt. Maar als je dit dan hebt gedaan, blijkt dit bedrag nog niet aan je te worden terugbetaald omdat er nog zoveel jaren WOZ-belastingen niet betaald zijn. Daarnaast is het opknappen ook niet zonder voorwaarden. Je moet het huis in een bepaalde staat terugbrengen met bepaalde materialen. Daar wordt voortdurend op gelet. Dit pakt dan ook nog eens veel duurder uit dan wanneer je hier zelf vrije keuze in hebt. Een huis voor EUR 1,- kost je dus makkelijk EUR 60.000,- (of meer, afhankelijk van de grootte en staat van het huis). En voor dat geld kun je weer heel andere leuke dingen doen, zonder permanent toezicht. 

Op 4 augustus hebben we weer een auto en willen we weer wat huizen gaan bezoeken. Ik houd jullie op de hoogte!