Poeh, het is voor de eerste keer een paar dagen echt warm geweest hier op Sicilië. Ik weet dat ik niet mag klagen, want in Nederland hebben jullie misschien nog wel hogere temperaturen. Klein verschil is wel dat jullie vast wel ergens een koele ruimte in huis hebben, voor ons is er geen ontsnappen aan de zon. Een paar nachtjes ook niet heel best geslapen vanwege de hitte. En waar we vorig jaar in Griekenland in de middag schuil zochten in een café met Ouzo, gaan we hier een stukje rijden met de huurauto (airco!). Maar gelukkig waait het nu weer een beetje en voelt het sinds 3 dagen weer een stukje beter. 

We zijn hier ook een stel geluksvogels! Onze buurman Piero gaat zeer regelmatig vissen en vangt ook de nodige visjes. Wij krijgen dan ook telkens wat, genoeg om 2 dagen van te eten. Nog nooit zoveel vis gegeten als deze tijd. En omdat we met onze BBQ ook visjes kunnen roken, besluiten we dat een keer te proberen. Eric studeert even op internet en denkt dan te weten hoe het moet. En warempel, de BBQ rookt goed en de visjes worden een beetje goudkleurig en lekker! We smikkelen er goed van. De buurman krijgt een foto van de visjes die gezellig goudgeel op de BBQ liggen. De volgende dag komt ie weer naar de haven. Hij legt uit dat hij heel verbaasd was over deze keuze van bereiding. In Italië doen ze dat niet, alleen in landen in Noord Europa. Daar zijn wij dan weer verbaasd over. Dus de volgende lading visjes wordt ook gerookt door Eric en 2 visjes gaan weer terug naar onze buurman om te proeven. 

Visjes roken

En dan komt de buurman vertellen dat ie die nacht gaat vissen met 2 vrienden. Ze gaan een poging doen om zwaardvis te vangen. Dit is de delicatesse op visgebied van Sicilië. Eric is er gek op, maar het is erg duur in de viswinkel of in restaurants. Vaak serveren ze ook bevroren filets (dat moeten ze in Italië trouwens op de kaart vermelden, dus als het goed is word je daar niet door verrast). Wij duimen dus voor de buurman dat ie geluk heeft. Als zijn bootje de volgende ochtend terug is, staan er 3 mannen te stralen. Ook al hebben ze er dan maar 1-tje en is ie volgens hen niet erg groot, wij zijn heel erg onder de indruk! We nemen een foto van hen, maar wij moeten ook op de foto. En dan wil de buurman ons ook nog 2 filets geven. Maar ze moeten de vis al met z’n 3-en delen en ook voor hen is het een bijzondere maaltijd. Ik geef dus aan dat ie zijn deel vooral zelf moet opeten. Maar daar wil ie helemaal niets van weten. Wij zitten dus ’s avonds te smullen van o zo verse zwaardvis.

I Grandi Pescatori Di Licata: Onze buurman (met de zwaardneus in zijn hand) en zijn 2 vrienden

Dan volgt er op 8 augustus slecht nieuws. De Duitse piloten van RyanAir gaan staken en mijn zus en schoonzus vliegen vanaf Weeze. Ze krijgen bericht dat hun vlucht wordt geannuleerd: POEP! Natuurlijk hielden we het nieuws omtrent de staking al wel in de gaten, maar hoopten nog steeds op de Arbeitslust van onze Oosterburen. Een vervangende vlucht zat er niet in, omdat de vakantie bijna is afgelopen voor mijn zus. Heel veel helaas, pindakaas dus. Gelukkig krijgen ze wel hun geld terug, daar kunnen ze dan tenminste nog iets leuks van doen. 

Wij moeten ook even van het nieuws bekomen, hadden ons flink op het bezoek verheugd en leuke uitjes gepland. Nu was er even niks…. Dus dan maar weer flink gericht op de huizenmarkt hier. Op 13 augustus stappen we in de auto, op weg naar Scicli, Avola en Catania. Heel wat kilometers, maar ook weer heel verhelderend. Onderweg is er natuurlijk ook tijd om even te shoppen, want het aanbod is hier een stuk groter dan in Licata en omgeving. Met nieuwe koekenpan, USB-Hub en springvorm (ga een appeltaart voor onze vriendelijke buurman maken) zijn we helemaal tevreden! En als we dan rond 20:00 uur net voorbij Catania zijn, op de weg terug naar ons bootje, vinden we een heel leuk dorp Catenanuova, met een nog leuker pleintje waar ze een goede visschotel en pizza serveren. Dan heeft Eric weer genoeg krachten opgedaan om ons helemaal terug te rijden tot Licata, terwijl ik mijn oogjes alvast heeeel even dit doe. 

Op de avond van 14 augustus is het groot feest hier in Italië: de 15de is het Ferragosto (Maria Hemelvaart) en net als in Nederland met Koningsdag is het de avond ervoor ook al flink rumoerig. Het is traditie om je hele hebben en houwen mee naar het strand te slepen (erg op tijd als je een mooi plekje wilt), tentje opzetten, BBQ aanmaken, drankje drinken en om 00:00 uur het water in te duiken onder de begeleiding van vuurwerk. We zijn uitgenodigd om wat te komen drinken op het strand bij onze haven, maar hebben gehoord dat het ECHTE feest een paar kilometer verderop is. We besluiten om even met de auto naar dat strand te rijden, rond te kijken en dan de auto weer in de haven te parkeren om naar het strand in de buurt te gaan.  

Van een afstand zie je al een heel grote rookpluim boven het strand hangen. Daar aangekomen prikt de rook echt in je ogen. Tientallen BBQ’s worden volop gebruikt en hele families zitten op elkaar gepakt (houden Italianen sowieso wel van) aan plastic tafels te eten. Wij lopen tussen al deze gezelligheid door en kunnen al wel een beetje raden hoe het hier later op de avond aan toe zal gaan. Maar het is ook een echt familie / vrienden-ding. Als je niet door een groep bent uitgenodigd, is hier ook niet veel voor je te doen. Dus met een half uurtje, stinken we voldoende naar de rook en gaan we weer terug naar de haven. Inmiddels ben ik bekaf. Heb afgelopen nachten niet heel goed geslapen. Eric gaat dus alleen naar het strand in de buurt van de haven en ziet op middernacht, met vuurwerk, een bende dronken mensen de donkere, zwarte zee in rennen. Flink gevaarlijk volgens mij, maar ja…. 

De volgende dag is het dan echt Ferragosto, maar is het juist heel rustig op straat. Zoals veel feesten hier, is dit een feest dat binnen de familie wordt gevierd. Onze buren in de haven (niet de visser, de andere buurboot) vieren het op de boot. Op een zeilboot ongeveer zo groot als die van ons, zitten 5 gezinnen op elkaar gepakt. En maar kakelen in het Italiaans. Vast heel gezellig, maar ook fijn als ze na 2 daagjes weer op huis aan gaan. 

We gaan ons nu officieel klaarmaken voor het vertrek naar Sardinië. Dit moet zo mooi zijn, we verheugen ons er al een tijdje op. We doen wat kleine klusjes, de was, grote boodschappen enz. In de middagen proberen we de omgeving hier nog wat beter te leren kennen. Ik heb wat dorpjes / stadjes gezien op internet en die kunnen we makkelijk bereiken vanaf Licata. Voor 16 augustus staat Canicattì, gecombineerd met Naro op het programma. Het is een 45 min rijden, dus om 15:30 uur vertrekken we. En hoe verder we naar het Noorden rijden, hoe bewolkter het wordt en ook koeler, zo’n 9 graden. Als we, via een prachtige weg met geweldige uitzichten, arriveren in het stadje giet het werkelijk van de regen. Nu snappen we ook waarom de vallei zo groen is. We wachten even in de auto, maar besluiten dan te gaan schuilen in een winkelcentrum. Het is vette uitverkoop hier in Italië en de kleding is flink afgeprijsd. Omdat Eric in al zijn nieuwe ’t-shirts die we deze winter uit Nederland hebben meegenomen al wel weer een vlek (of meerdere, voor Eric geen probleem) heeft zitten of dat het al flink verkleurd is, slaan we even goed in. Is ie voor volgend seizoen mooi weer klaar. 

Regen in Canicattì, van goten hebben ze hier nog nooit gehoord.

Het is droog en lekker afgekoeld als we weer naar buiten komen. We besluiten door te rijden naar Naro, 20 minuutjes. Waar Canicattì ons wat is tegengevallen, van wat we uit de auto konden zien, vinden we Naro werkelijk prachtig! We zetten de auto neer en lopen het dorp rond. Eigenlijk zijn we te laat om het kasteel nog te bezichtigen, maar de baas daar wenkt ons naar binnen en zegt dat we nog 10 minuten mogen rondlopen: Perfect! Na een mooie rondwandeling, eindigen we op het terras van een pizzeria. Het terras is gelegen op een pleintje in het midden van het centrum. Er is dus voor ons genoeg te bekijken. Maar de grootste attractie bevindt zich toch wel op het terras zelf. Een manneke (zoontje van de eigenaar gokken we) van ongeveer 8 jaar dat daar rondloopt, gedraagt zich wat merkwaardig. Daarbij is hij zo rond als een tonnetje en heeft ie ook nog een brilmontuur dat zijn gezicht niet slanker maakt. Hij is erg druk en al helemaal als nog een manneke van zijn leeftijd en met een zelfde brilleke komt eten. Samen racen ze het terras rond. Als dan het eten geserveerd wordt, schuift ons manneke gewoon bij de gasten aan. Zijn moeder brengt hem een pizza en hij wil er perse mayonaise op. Je ziet dat moeders zich rottig voelt, want ze wil geen groot drama aan de tafel van de gasten. Het wordt dus een pizza met mayonaise. Wie zou de koning van dit restaurantje zijn? 

Naro, doorkijkje

Ondertussen krijgen wij ook onze pizza’s. We hebben via Whatsapp al contact met Engeland (waar Peter & Ann nu aan het werk zijn in hun B&B). Peter vertelt namelijk al sinds we hem hebben leren kennen over DE beste pizza die hij ooit heeft gehad; eentje met verse groene asperges. Elke pizzeria vraagt hij of ze een pizza met asperges serveren en dan wordt ie heel vreemd aangekeken. Maar nu zien Eric en ik een pizza genaamd “Asparagus” op de menukaart. Hebben we meteen besteld natuurlijk en een foto naar Engeland gestuurd. Ik vermoed dat Peter & Ann hier snel zullen gaan eten als ze weer in Italië zijn.

Naro

 Dan ontvangen we ook nog een foto. Deze komt van Max, onze Rus. Hij & Anna zijn momenteel op Sardinië en hij houdt ons een beetje op de hoogte van hun avonturen. Deze keer is het echter geen foto van een mooie baai, maar van een factuur. Een factuur van een haven op Sardinië. Een factuur voor 1 nachtje. Een factuur van EUR 704,-. Het water op de steiger is nog steeds geen champagne en ze vegen je billen nog niets eens af! Dus…… die haven gaan wij maar overslaan als we daar komen.

 We raken hier in de Marina ook steeds verder ingeburgerd. Inmiddels hebben we ook kennis gemaakt met onze andere buurman en met die buren daarnaast. Eric is al uitgenodigd om een keertje mee te gaan zeilen op de snelle zeilboot van onze buurman. Maar dat zal even moeten wachten. We gaan eerst zelf varen. De laatste paar dagen zijn we volop in de weer om maandag te vertrekken. Hoewel we nog niet weten waar we precies naar toe kunnen, want de wind komt vooral uit de richting die wij op moeten, zijn er wel wat opties die we in de gaten houden. En omdat we ook nog een huurauto hebben, brengen we die zaterdag 18 augustus maar vast terug. Eigenlijk hoefde de auto pas de 25ste terug, maar wij gaan liever zeilen. Het gaat nog een beetje spannend worden, want we hebben een schade op het dak van de auto gemist toe we de auto ophaalden. Eric had al wat extra schades laten aantekenen op het papier, maar zag de schade op het dak pas toen we al een uurtje gereden hadden. Effe balen, maar de verhuurder had gezegd toen we nog op het parkeerterrein waren van het vliegveld, dat het niet belangrijk was dat alle schades op het formulier stonden. We konden ook een foto maken als bewijs. Die foto hebben we meteen gemaakt, maar ja, het voelt toch fijner als alles op het formulier staat. Tijdens de 2 weken van autorijden, zijn we helemaal blij als de auto lekker stoffig wordt. Dan valt de buts in het dak niet zo op. Helaas wast de auto weer helemaal schoon bij ons uitstapje naar Canicattì….. We rijden dus weer naar Catania Aeroporto (via de IKEA) en worden vriendelijk verwelkomt door een medewerker van de verhuurder. Wij denken allebei: “Mooi!”. We hoopten namelijk al op een klein mannetje (niet ongewoon in Italië), die niet / moeilijk op het dak kan kijken van onze Panda. En inderdaad, ons mannetje loopt een keer rond en tekent voor akkoord. Perfecto!

 Zo, en nu zijn we er klaar voor!