65. Mooie ontdekkingen op Sicilië

In het vorige verhaal hebben jullie al kunnen lezen dat we een mooie aanbieding voor de autohuur hebben gezien. Dus op dinsdag 18 september zitten wij om 9:30 uur weer in de bus richting Catania Airport. De busreis gaat erg voorspoedig, maar deze keer hebben we pech met de wachtrij aan de balie van de autoverhuur. Het is niet eens extreem druk. Toch duurt het een uur voor we de autosleutel in handen hebben. Zucht…. als ik in de autoverhuurbranche toch eens een procesje mocht verbeteren…… We krijgen uiteindelijk een mooie Toyota Aygo mee en gaan meteen door naar onze favoriete broodjeszaak op het vliegveld. We rijden door naar het winkelcentrum en op de parkeerplaats smikkelen we onze broodjes lekker op. Het is al laat en we hadden veel honger! In het winkelcentrum mag ik vlug 2 winkels bezoeken en dan willen we eigenlijk een wandeling maken. Maar het is inmiddels al te laat, bovendien heeft het flink geregend toen we in het centrum waren dus de stenen zullen erg glad zijn. We besluiten om te draaien en terug naar Licata te gaan. Eric is nog mooi op tijd voor het Happy Hour, maar ik laat het vandaag even aan me voorbij gaan. Ik nestel me met een tablet, e-reader en een flesje water op onze boot. Effe zalig niets doen! Op de tablet wil ik alleen even checken wanneer de Franse Weken van Lidl hier in Italië zijn. Ze hebben dan namelijk paté in een glazen potje en die vindt Eric superlekker! Pâté kennen de Italianen niet, hoewel die potjes dus altijd razendsnel zijn uitverkocht. Ik sla de tablet open en zie dat de Franse Weken gisteren begonnen zijn. Oei! Ik grijp al de spullen, leg ze binnen, pak de autosleutel en schrijf snel een briefje voor Eric. Ik sjees naar Lidl en gelukkig: ze hebben er nog! Met 10 potjes (voor altijd houdbaar) loop ik weer naar buiten. Eric is nog niet terug als ik de Aygo weer op het haventerrein parkeer, maar hij is superblij als hij de buit ziet.  

Stoppen voor overstekend wild!

Het leek een heel goed idee, omdat het slechter weer werd een auto huren om er op uit te trekken. Maar ja, als het slecht weer is, is het geen mooi weer om er op uit te trekken. We laten ons echter niet kisten en bekijken elke ochtend het weer nauwkeurig. Niet de wind deze keer, maar de regen- / onweersbuien. Op woensdag zijn we dan ook vroeg uit de veren, want in de ochtend is het nog droog. We gaan op pad naar het Parco Minerario Floristella Grottacalda. Hier zijn oude zwavelmijnen. Het is 1,5 uur rijden dus een vroeg vertrek is geboden! We arriveren rond 10:00 uur en worden verwelkomd door een medewerker van het Parc. Hij is supervriendelijk en spreekt alleen Italiaans. Toch moeten wij meelopen voor een kleine rondleiding door een gebouw dat hij beheert. Gelukkig hangen er ook foto’s en door het beetje Italiaans dat wij wel verstaan kunnen we er toch een verhaal van maken. De beste meneer is supertrots en legt ons uit hoe we het park verder kunnen verkennen. Daarna moeten we weer bij hem langs komen want dan krijgen we koffie.  

Omhoog gekeken vanuit de mijnschacht

En om maar aan te tonen hoe goed ons Italiaans dan toch wel is, lopen we meteen na de eerste bocht de verkeerde kant op. We worden gecorrigeerd door een andere medewerker en komen zo toch weer waar we zijn moeten: op kantoor. Op kantoor krijg je namelijk een tablet mee, zonder kosten alleen een identiteitsbewijs als borg. De mensen op kantoor spreken ook geen Engels, maar de tablet gelukkig wel. De tablet laat een route zien en vertelt op sommige punten de wetenswaardigheden over de mijn en het gebied. Gelukkig kun je hem ook tussentijds stop zetten, want niet alle verhalen zijn aan ons besteed. We lopen door de oude gebouwen en mijnschachten door. Heel leuk om te doen, echter volgende keer zouden we onze muggenspray niet meer vergeten. De muggen doen ons na een kleine 2 uurtjes besluiten om maar eens terug te gaan. We leveren de tablet weer in en lopen naar de auto. Maar daar staat de meneer te wachten en hij is de koffie nog niet vergeten. We willen graag wat drinken, maar koffie lusten we niet. Zoals elke Italiaan is hij even geschokt door deze informatie, maar hij herstelt zich snel: water, wijn? Nou water zou heel lekker zijn! Hij wil ook best een broodje voor ons maken. Nee, dat is niet nodig. Maar dan weet hij wel een plekje waar we goed kunnen lunchen. Het is dichtbij en de kok is een vriend van hem. Na veel verwarring denken we ongeveer te weten waar we naar toe moeten. We nemen afscheid en starten de auto. En warempel na 10 minuten staan we voor een oude boerderij. We betwijfelen of hier überhaupt wel iemand woont, maar als we de deur door zijn opent zich een enorm grote ruimte met wel 50 zitplaatsen. Er is alleen nog niemand, tot vriend-de-kok binnenkomt. We geven aan wel een bordje pasta te lusten en hij gaat aan de slag. En dan krijgen we een grote schaal met typische Siciliaanse pasta met een tomatensaus en aubergine. Lekker! 

Parco Minerario Floristella Grottacalda, het zomerhuis van de eigenaar op de heuvel en met de oudste mijnschacht op de voorgrond

Voor de middag willen we een grote opgraving gaan bekijken en er zouden heel mooie Romeinse mozaïeken in de buurt zijn. Na de lunch rijden we een half uurtje. Net voor we op de plaats van bestemming zijn, wordt de lucht heeeeel donker. Er was natuurlijk onweer voorspeld en 5 minuten later hoost het. We zijn blij dan we in de auto zitten en gaan op weg naar onze Sunrise, waar het gewoon droog is geweest. Prima dagje! 

Donderdag is dan ook eindelijk de regen in Licata aangekomen. Het is al dagen klam en daardoor ontzettend drukkend warm. Nu giet het even lekker! Wij bekijken de weersvoorspelling en lopen naar de auto zodra het droog is. Vandaag staat Selinunte op het programma. Selinunte is de tegenhanger van de Vallei der 7 Tempels in Agrigento. Deze vallei, die geen vallei is, maar een berg, waardoor je alle tempels gewoon vanaf de weg ziet liggen, is erg druk met toeristen. Selinunte is wel wat verder rijden, maar zou prachtig rustig moeten liggen. Onderweg krijgen we nog een bui, maar als we daar zijn en ons broodje in de auto hebben opgegeten, is het droog en lekker koel. We lopen het park binnen en zijn meteen onder de indruk van de uitgestrektheid. We zien diverse tempels (informatieborden zijn ook in het Engels vertaald) van 500 voor Chr. Omdat het zo groot is, dwalen we bijna 3 uur door de tempels en het gebied er omheen. En hoewel er goede paden zijn, raken toch ook nog even verdwaald en moeten we over eeuwenoude muurtjes klimmen om weer op het goede pad te komen. Dit park is echt een aanrader! We lopen nog even het dorpje in en met uitzicht op het haventje, drinken we een verdiende koude cola. We rijden terug naar Licata, waar een Duitse havengenoot nog even een biertje met ons (nou ja, Eric dan want ik lust nog steeds geen bier) drinkt. 

Acropolis bij Selinunte

Vrijdag is een rustdag. Eric heeft al een tijdje last van zijn rug en gisteren heeft onze oude buurman Piero (visser) voor hem een afspraak gemaakt bij de fysiotherapeut. Eerst moeten we naar het nieuwe gebouw, waar “de docteur” is. Onze buurman komt ons ophalen en wij rijden met onze auto achter hem aan. De docteur stelt Eric 2 vragen, belt een medewerker om uit te leggen wat er moet gaan gebeuren en dan krijgen we een rondleiding door het nieuwe pand. Dit is super-de-luxe met een mooi binnenzwembad, sauna’s, fitnessruimte etc. Dan moeten we door naar het oude pand. Daar neemt onze buurman afscheid van ons, hij moet gaan werken. Eric wordt op de behandeltafel gelegd en flink onder handen genomen. Dan krijgt hij ijzeren plaatjes op zijn rug. De fysio legt wel uit wat er gaat gebeuren, maar wij hebben geen idee. Of Eric nu elektrische schokken gaat krijgen, of warmte, of…. Blijkt dat het warmte is. En na 20 minuten wordt Eric afgekoppeld en mag hij weer mee naar de Sunrise, met een nieuwe afspraak! Die avond is het Happy Hour en je merkt dat het winterseizoen begint te komen: het is al flink druk.

 De dag erop hebben we een wandeling gepland bij Syracuse in de buurt. Als we in de buurt komen, krijgen we een enorme hoosbui op ons dak. Het water stroomt over de wegen alsof we door een rivier rijden i.p.v. over de weg. We maken kennis met een nieuw Italiaans fenomeen. Als het zo hard regent stoppen veel auto’s langs de kant van de weg. Dat is natuurlijk slim, want als je zo weinig zicht hebt, is het misschien wel veiliger om te stoppen. Maar waar stoppen ze: onder een brug! Net of ze de auto niet nat willen laten worden, omdat ze dat zelf ook niet fijn vinden? Heel vreemd…. 

Hmmm, wat nu? Inmiddels hadden we al besloten om de moeilijke wandeling (zwart) over rotsblokken niet te doen ivm gladheid. Maar de andere wandeling (blauw) zou wellicht nog wel kunnen, maar niet in deze omstandigheden. Het is lunchtijd, dus we besluiten om eerst te gaan lunchen. Met internet op de telefoon, is het makkelijk zoeken en zo vinden wij een eetcafé waar we voor EUR 6,50 een bord met zalige kiprolletjes, aardappeltjes uit de oven en groente krijgen. Met volle buikjes gaan we weer naar de auto en de zon is al tevoorschijn gekomen. Ook is het water op de wegen weggetrokken en dus gaan we naar het beginpunt van onze wandeling. Het blijkt een erg mooie wandeling, maar wij hebben voor elkaar om hem achterstevoren te lopen. Daar komen we na een half uurtje achter en om dan terug te lopen…. Maar de beschrijving is dan toch wel minder duidelijk en we moeten af en toe een beetje gokken. De rivieroversteek is met al die regen ook een stukje gewaagder dan normaal, maar Eric pakt mijn rugzak stevig vast als ik uit dreig te glijden. Helemaal droog komen we beiden aan de overkant. Veel te eerlijk vertelt Eric dat ie toch wel erg bezorgd was,…. om alle waardevolle spullen (paspoorten, tablet, fototoestel) die in mijn rugzak zitten,…. Romanticus! Na nog verder improviseren en het nodige klauterwerk komt dan toch het einde van de wandeling in zicht. Ik ben heel blij, want we hadden een liter water meegenomen, wat toch wel wat weinig bleek. In de auto hebben we lekker veel water! 

Necropolos van Pantálica, grootste dodenstad van Europa uit het Bronzen tijdperk

Voor de nacht hebben we een huisje gehuurd op een camping in de buurt van de stad Noto. We komen pas rond 18:00 uur aan en eerste wat ik wil is douchen; zalig! Het is een heel net huisje met grote slaapkamers en badkamer. Je kunt zelfs een simpele maaltijd koken. Opgefrist gaan we naar Noto om een wijntje en afhaalpizza te scoren, niets koken vanavond. Er zit ingrediënt op de Quatro Stagioni dat we niet kennen in het Italiaans. Blijken dat dus erwtjes te zijn. Een pizza met erwtjes, wie bedenkt dat nu weer! Het smaakt ook erg vreemd. Rare jongens die pizzabakkers in Noto. 

Uitzicht op de rivier Anapo

Het huisje kwam met ontbijt. Gisterenavond hebben we nog de tijd afgesproken met de beheerder. Natuurlijk een half uurtje te laat, arriveert het ontbijt. Echt Italiaans: een gevulde croissant (chocolade / crème) en 2 gebakjes. Veel zoetigheid en voor ons zonder koffie. Zij zullen denken: Rare jongens die Nederlanders. Dan rijden we naar Catania en leveren de auto in. De bus is mooi op tijd en rond 15:00 uur zijn we weer in de haven. De BBQ hebben we gemist, maar die komt volgende week wel weer. 

En dan is maandag DE dag! Onze Engelse havenvrienden Peter & Ann vragen of we zin hebben om een dagje met hen mee te zeilen op hun catamaran. En ik heb nog nooit gezeild op een catamaran! Plan is om naar een baaitje te zeilen, ankeren, lunchen en onderwijl water te maken. Zij hebben namelijk een watermaker aan boord (maakt van zout water, zoet water) en willen deze testen. Zo gezegd, zo gedaan! Het waait wat harder dan verwacht op zee en zo komen we met uiteindelijk met een windkracht 6 van voren aan in de baai. Daar kunnen we redelijk rustig ankeren, lunchen en water maken. Als we op de Sunrise zouden zijn, zouden we flink liggen wiebelen, maar met deze catamaran bewegen we wel, maar rustig lunchen is geen enkel probleem. Na een uurtje gaan het zeil weer omhoog. Nu hebben we de wind en golven van achteren en surfen we rustig naar de haven. Normaal vindt Eric dit een heel vervelende koers vanwege die golven en het gewiebel op de Sunrise. Maar op een catamaran zit je mooi stabiel en hij geniet! Dan is er voor Peter nog de uitdaging om de boot netjes aan te leggen bij die flinke wind. En we gaan volgens het boekje! Supernetjes liggen we weer en dan hebben we een wijntje verdiend, krijgen we ook nog lekker te eten EN spelen we Piratenbridge! 

Dagje varen met een grote piraat op zijn catamaran

De dagen erna vullen zich met klusjes om de boot winterklaar te maken en onze wintermaanden in te vullen. Eric leert van Ann (kapster) hoe hij mijn haar kan knippen. Dus voor het eerst in een jaar ben ik weer naar de kapper geweest. Hopelijk heeft Eric goed opgelet….. Eric gaat ook een paar keer naar de fysio en langzaamaan begint zijn rug beter te voelen. Daar is hij helemaal blij mee. Ann is ook nog jarig. Wij zorgen voor een verjaardagsdonut met piratenkaarsje en zingen haar flink toe! Eric klimt bij hen in de mast  om de windmeter te controleren en uiteindelijk moet deze vervangen worden. ’s Avonds gaan we met z’n 4-en wat eten in Licata. Super lekker! 

En om deze week dan helemaal goed af te sluiten, worden we voor zondag uitgenodigd door onze visser-buurman Piero om samen met zijn gezin typisch Siciliaans te gaan lunchen in het binnenland van Sicilië. Nabij Caltanissetta, in zijn geboortedorp is een restaurant waar ze vooral vlees serveren. Geen vis, zoals hier aan de kust. We laten de keuze van gerechten aan onze tafelgenoten over en zo eten we veel (heel veel) maar super-lekker! Heel veel verschillende antipasti, 2 verschillende primi’s (pasta) en dan nog een mixed grill van vlees. Ondertussen hebben we ook nog entertainment aan tafel: Piero kletst de hele tijd in Italiaans-Engels (zijn vrouw heeft hem, nu ze weer thuis zijn, verboden om nog te praten) en de 7-jarige dochter is een volleerd goochelaar met kaarten. Telkens weet ze weer de juiste kaart uit de stapel te toveren. Met volle buikjes lopen we nog even over de markt in Caltanissetta. Voor onze buurman  is het al weer een hele tijd geleden dat  hij er geweest is, dus dit brengt veel herinneringen boven. Maar dat lopen…. dat is toch niet echt zijn ding. Weer terug op de Sunrise, hebben we allebei nog steeds geen honger. Dus lekker makkelijk, zonder eten naar bed! 

Italiaanse lunch met familie Cutaia in Trattoria Anzalone, Piazza Crispi 3, San Cataldo.

Dan moet ik jullie nog op de hoogte brengen van onze plannen. Die zijn namelijk een beetje gewijzigd. Het eerste besluit dat we genomen hebben is dat we volgend jaar terugvaren naar Nederland. We hebben niet gespaard om tot ons pensioen op reis te zijn en dus moeten we een keer weer aan de slag. En dan beter nu (nou ja, eind volgend jaar) dan over 10 jaar. En omdat we dan volgend jaar teruggaan, is komende winter de laatste winter van onze sabbatical. Dan komen de vragen: willen we die laatste winter gaan werken of gaan we die nog een op andere manier invullen. Voor het geld hoeven we niet te werken, we redden het prima tot onze terugkomst in Nederland. Toen was de keuze eigenlijk snel gemaakt: we gaan niet voor de winter naar Nederland, maar we gaan op reis! En dan niet met de boot, maar met het vliegtuig. Dat eenmaal besloten, hebben we meteen een nieuw probleem: waar gaan we heen? De wereld is dan ineens heel erg groot! Gezien de beperkte voorbereidingstijd, willen we een land waar het makkelijk reizen is en de voorbereiding dus te doen is in 1,5 maand. De keuze is inmiddels gemaakt: Nieuw Zeeland! Dit land staat al lang op ons wensenlijstje! Het ticket die kant op is ook al geboekt. Meteen na ons korte bezoek aan Nederland, zullen we begin november arriveren in Auckland. Plan is om met een camper 3 to 4 maanden rond te reizen, maar de precieze invulling moet nog komen. En het mooie voor jullie allemaal: je kunt de hele winter genieten van nieuwe verhalen op deze website. We zien dus een win-win-win-situatie!