78. Van Muriwai Beach naar Ahipara

Op dinsdag 19 februari trekken we verder. We hebben immers een reisschema waar we ons ongeveer aan moeten houden. We gaan naar Waipu Cove. Omdat onze tent niet vochtig is van de dauw, zijn we snel ingepakt. We zitten nu aan de westkust en gaan vandaag de oostkust bezoeken. Voor de lunch vinden we een leuk sushi-restaurantje en met volle buik komen we aan bij de camping. Het blijkt best een grote camping te zijn en als de dame bij de receptie dan zegt dat we mogen staan waar we willen, kost het ons 20 minuten om het beste plekje van de hele camping uit te zoeken. Maar we vinden het: lekker in de schaduw, redelijk dicht bij de toiletten en nog dichter bij het paadje door de duinen naar het geweldige bounty-strand. Als het tentje staat en het luchtbed is opgepompt, trekken we onze zwemoutfit aan, pakken het bodyboard en zijn op weg naar de zee. De oostkust staat bekend om haar rustigere zee en juist dit gebied om het warmere water. Er zijn geen life-guards hier, maar dat is ook niet nodig. Er is nagenoeg geen stroming en hoewel de golven van een erg mooi formaat zijn, zijn ze niet gevaarlijk. Het is een enorm groot strand en we hebben dus alle ruimte om goed te boarden. Als Eric het nog lang niet zat is, loop ik over het strand om schelpen te zoeken. Ze hebben hier prachtige exemplaren.

Als we terug zijn op de camping, is het tijd voor een actie-plan. We hebben namelijk om de radio gehoord dat er misschien een Cycloon onze kant op komt. Ze hebben deze cycloon “Oma” genoemd. Oma is nogal wispelturig en waar ze werkelijk heen gaat is nog moeilijk te zeggen. Wat wel al zeker is, is dat ze flink wat regen zal brengen. Hmmmm, veel redenen om misschien ons tentje even in te ruilen tegen iets dat zeker waterdicht en windvast is. We besluiten om om te beginnen naar Wangarei te gaan. Die stad staat al op ons lijstje en de camping heeft cabins (een hutje, waarin naargelang je meer betaalt een bed / een keukentje / een badkamer ingebouwd is).

We hadden echt een rustig plekje op de camping, maar een familie van Tokkies blijkt dit ook een goed idee te vinden en is pal tegenover ons komen staan. Zucht…. Maar ze blijken in ieder geval voor entertainment te zorgen. De gekste dingen komen uit hun mond: de een is afgevallen van de drugs, de ander wil bidden voor het eten,…. Toch wordt het op tijd stil, maar rond middernacht worden wij wakker van geschreeuw. De mevrouw heeft net haar man uit de camper gezet wat hij wilde haar slaan. Hij zegt alleen maar dat hij naar Auckland moet en uiteindelijk gaat hij ook. Ze hebben verder geen auto, dus dat zal wel liften worden. De volgende ochtend zien we hem nog steeds niet en mevrouw gaat er al op tijd met de camper vandoor. Dat zijn nog eens campingperikelen.

Wij gaan er dus ook vandoor. Al eerste hebben we een camping aan het meer op het oog. We zijn daar rond 11:00 uur en de eigenaresse zegt dat we wel heel vroeg zijn. Uhhh, je moet (bijna) altijd voor 10:00 uur weg zijn van een camping en tjsa, vandaag was het niet ver rijden. Nee, we moeten om 14:00 uur maar eens terugkomen. Het is duidelijk dat ze ons niet kent, want vergeet maar dat we hier willen terugkomen. We stappen weer in de auto en gaan naar het centrum van het stadje Wangarei. Hier vinden we een camping van waaruit je lopend naar het centrum kunt. Dat is wel leuk, zeker met slechter weer. Bovendien doet de eigenaar ons een heel goede aanbieding voor een cabin (6 persoons, maar alleen met bedden dus maken we nog gebruik van de campingfaciliteiten als toilet, douche en keuken – die er overigens supergoed uitzien). We hoeven dus ons tentje niet op te zetten. Ik ben helemaal blij en Eric dus ook. Na de lunch gaan we de Wangarei Falls en het AH Reed memorial Park nog bezichtigen. Beide geen toppers, maar prima.

Donderdag is het bewolkt maar nog steeds droog. De cycloon Oma blijkt niet naar Nieuw Zeeland te komen, maar zorgt wel voor regen in de staart, is de voorspelling. Voor nu is het dus droog, dus gaan we wandelen naar Smugglers Bay. Tegen de lunch zijn we weer terug, gaan wat shoppen en doen rustig aan.

Vrijdag zou vanaf de middag DE regendag zijn. In de ochtend gaan wij dus nog vlug naar de Abbey Caves. Dit zijn grotten die je op eigen gelegenheid mag verkennen. Net als we aankomen, begint het al aardig te druppelen. We besluiten toch even te gaan kijken omdat natuurlijk in een grot bent, waar bovendien water in staat dus nat worden we toch. Als ik echter de ingang van de grot zie, ben ik genezen: niet voor mij! Eric gaat de grot nog in en verkent die even. Hij heeft het dan ook gezien. Doordat het zo nat is, is het flink glad binnen en daarmee gevaarlijk. De andere 2 grotten laten we dan ook voor wat ze zijn. Eenmaal terug in de cabin begint het te regenen en te regenen. Maar wij hebben flink wat internet gigabites gekocht en zitten lekker wat te internetten en youtube-filmpjes te bekijken. Prima!

De volgende dag is het nog geen geweldig weer. We doen rustig aan en gaan op zoek in een watersportwinkel naar een onderdeel van ons reddingvest van de Sunrise. In Nederland nergens te krijgen, hier vinden we het meteen. Dat is mooi!

Zondag verlaten we onze cabine. De ergste regen is voorbij en we hebben Wangarei nu gezien. We gaan verder naar het noorden. Whananaki is het einddoel. Als we de camping bekijken, worden we daar niet echt blij van. Beetje een rommeltje. We twijfelen even over wat te doen. Eerst maar eens de langste voetgangersbrug (395 meter) van het zuidelijk halfrond bekijken. Hij doet een beetje gammel aan, maar we lopen een keer op en neer en zijn nog steeds droog als we weer bij de auto zijn. Wat zullen we doen? Toch op de camping blijven? Een uur doorrijden naar een volgende camping? We slaan er onze kampeerapp nog eens op na en er blijkt nog een andere camping te zijn, even verderop. Dit blijkt echt een prachtige camping. Het uitzicht is geweldig. Er zijn helaas alleen longdrop-toiletten, maar deze zijn wel heel schoon. Ook alleen koude douches beschikbaar, maar dat is ook wel prima. We zoeken een plekje met uitzicht op een mooi strand en de zee.

Er is hier geen bereik met de telefoon en we willen graag checken of we misschien morgen al terecht kunnen bij Maggie & Robin. We hebben hen in Sicilië leren kennen in de marina en zij hebben ons uitgenodigd om een paar daagjes langs te komen. We mogen blijven slapen in hun appartement (logeerkamer met uitzicht over zee) en omdat ze een zeilboot hebben, mogen we ook mee gaan zeilen. Super! Eric loopt een paar keer de berg op (want daar is wel bereik) en uiteindelijk krijgen we hen te pakken. We mogen zeker morgen komen. Dat is geweldig!

Om morgen een beetje op tijd weg te kunnen zijn, gaan we vannacht proberen in de auto te slapen. Daar is ie immers voor gemaakt. We maken het bed op. Het idee om het luchtbed op te blazen in de auto, gaat niet lukken. Het luchtbed is te groot. Ook kunnen we beiden niet languit liggen, daar is het bed te klein voor. Maar uiteindelijk slapen we niet slecht. Toch slapen we liever in ons tentje is de conclusie de volgende morgen. Maar als het moet, kan het.

We gaan op tijd op pad. Maggie & Robin gaan ons ontmoeten op een parkeerplaats. We hebben echter geen wijn meer en je kunt niet met lege handen aan komen. We gaan dus eerst nog even langs de supermarkt en zijn dan op tijd op de afgesproken plek. Maggie & Robin hebben voor onze eerste dag in de Bay of Islands een mooi programma bedacht. Eerst bekijken we de Hundertwasser- toiletten en het oude treinstation in Kawakawa. Na de lunch gaan we naar het leuke stadje Russell. We krijgen een volledige rondleiding en omdat ze hier al 12 jaar komen (elke winter 3 maanden), weten ze veel van de historie van deze plekken. Ze hebben zelfs gezorgd voor avondeten, dus we hoeven helemaal niets te doen!

Het is al weer dinsdag. Maggie en Robin hebben aangeven dat we vooral moeten doen wat we willen doen. Tijd dus voor een wandeling door het Mangrove Forest. Het is een wandeling van 10 km, maar het stijgt niet heel veel, dus met een paar uurtjes zijn we klaar. Uiteindelijk liepen we maar een klein eindje door het bos, maar het was wel heel mooi om te zien. We lunchen met onze broodjes op een bankje aan de zee en gaan boodschappen doen voor het eten van vanavond. Het is onze beurt, vinden wij. De bovenburen (ook de eigenaren van het appartement dat Robin & Maggie huren) komen even op de borrel. Daarna serveren we Mexicaans en onze gastheer en – vrouw eten er goed van.

Woensdag ziet er heel goed uit om te gaan zeilen. We hebben prachtig weer en alleen op de weg terug maar de haven laat de wind het een beetje afweten. We zeilen door de Bay of Islands, ankeren even voor een wandeling en lunch en moeten dan al weer terug. Robin heeft geregeld dat wij die avond mee kunnen met een wedstrijdboot voor een echte zeilmatch. Er is genoeg crew, maar voor passagiers is er nog plek. Ik vraag of ik mag bedanken voor deze eer en dat is geen probleem. Robin is dus om 17:00 uur met Eric op de wedstrijdboot. Blijkt dat er toch geen plek is. Maar een andere boot heeft dringend handjes nodig en daar kunnen ze aan boord. Ze worden zelfs crew en moeten dus flink aan het werk. Omdat Eric de langste van het stel is en natuurlijk zo enthousiast is als wat, krijgt ie veel klusjes van de schipper. De volgende dag voelt hij dit ontzettend (spierpijn), maar hij geniet. Als ik hem weer zie, glimmen zijn ogen. Hij vond het fantastisch!!

Maggie en ik gaan bowlen. Maggie is een fanatieke bowlster en omdat het open avond is, kan ik gewoon mee. Bowlen gebeurt hier buiten op een soort van gras / mosveld. Daarmee lijkt het meer op jeu de boules, maar dan zijn de ballen zo gemaakt dat er een gewichtje in zit waardoor ze een bocht maken. Het gaat er dus om dat je zo dicht mogelijk bij het kleine witte balletje gooit. Het is meteen een wedstrijd, maar zonder prijzen. Maar een wedstrijd is een wedstrijd! En dankzij Maggie winnen we ook nog! Iedereen is erg aardig bij de club en helpt me met tips een aanwijzingen. Ik heb het ontzettend naar mijn zin. Na de wedstrijd gaan we terug naar de jachthaven, want we eten een hapje bij de zeilclub met de mannen.

Op donderdag willen we om 9:00 uur bij de Waitangi Treaty Grounds zijn. Dit een museum met een flink park er omheen. Dit is de plek waar een verdrag is getekend tussen de Engelsen en de Maori, waarmee het land Nieuw Zeeland onder de Engelse kroon viel. Een plek met veel historische waarde dus. De entree-prijs is flink hoog, vind ik dan, maar via een kortingswebsite krijgen we uiteindelijk een leuke korting. Het kan flink druk worden, dus daarom willen we er om 9:00 uur zijn. Dat lukt en om 10:00 uur begint de eerste rondleiding waar wij bij aansluiten. Het is een interessant verhaal terwijl we door het park lopen. Tot slot krijgen we nog een show met een echt Maori ontvangst, zang en dans in een echt gemeenschapshuis van de Maori. We hebben weer flink wat geleerd.

In de middag gaan we naar het stadje KeriKeri. Hier staan wat historische gebouwen (dus ergens tussen de 150 en 200 jaar oud). Toch leuk om te zien. In het stadje zelf mag ik even shoppen in ruil voor een ijsco, dus dat is ook een goede deal. We moeten echter om 17:00 uur weer terug zijn bij Robin en Maggie want we mogen mee naar de Rotary. Gelukkig is het geen strikte club, want echt nette kleding hebben we niet bij ons. Eerst krijgen we wat te eten en daarna mogen we bij de wekelijkse vergadering aansluiten. Het is echt heel leuk om eens mee te maken en in Nederland gaan we de mogelijkheden eens bekijken.

Vrijdag moeten we weer door. Hoewel Maggie & Robin ons al uitgenodigd hebben om het weekend weer mee te gaan zeilen, willen we ook nog andere stukken van Nieuw Zeeland zijn. Heel erg helaas moeten we dus afscheid nemen van dit bijzondere stel! We zetten koers naar HiHi. We nemen de toeristische route waarbij we geweldige uitzichten over zee hebben. In Mangonui is een beroemd fish&chips restaurant dat we nog even meepakken voor de lunch. In HiHi zetten we onze tent op en maken kennis met onze vrijgevochten buurman Robert. Het is erg gezellig!

We bezoeken de dag erop nog wat mooie plekken aan Doubtless Bay, waarbij Maitai Bay wel de topper is. Met wat boodschapjes in de auto zijn we op tijd weer terug in HiHi om lekker rustig aan te doen.

Dan gaan we door naar Ahipara. Dit staat bekend om de 90 mile beach, waar het aan ligt. Die 90 mile beach, is dus geen 90 mile lang, maar 90 km. Scheelt toch een stukje, maar de naam is nooit aangepast. Als we bij de camping komen, zien we daar een Française die we ook op de camping in HiHi hadden gezien. En ongeveer een half uurtje later komt ook onze buurman Robert aanrijden. Hij heeft besloten om vandaag met ons te gaan bodyboarden. Speciaal hiervoor heeft hij onderweg een (roze) bodyboard gekocht: hij is er klaar voor. Hij zet zijn tent weer naast de onze en is er klaar voor. We lopen naar het strand en het eerste half uur zijn er prima golven. Daarna wordt het wat minder, gezien het getij. Dat geeft niets, we kletsen even op het strand en gaan dan moe maar voldaan terug naar de camping. ’s Avonds eten we met z’n allen (ook de Française).

Maandag 4 maart gaan we naar het topje van het noordereiland: Cape Reinga. We hebben besloten om dit met een tour te doen die je kunt boeken. We gaan dan over de weg naar de vuurtoren en over de 90-mile beach terug. Dat lijkt ons super leuk. Op tijd uit bed dus, want om 8:30 uur moeten we bij de vervoerder zijn in een stadje 15 km verderop. We zijn mooi op tijd en stappen in de stoere bus. Het is een kleine groep (19 man) gaan we op weg. Onze gids vertelt ons onderweg vanalles wat we moeten weten en doet dit met een grapje op zijn tijd. De stops onderweg zijn erg mooi en we blijven nergens te lang. Uiteindelijk komen we net na de lunch bij Cape Reinga. Dit is een extra interessant punt omdat hier 2 zeeën bij elkaar komen. Je ziet 2 verschillende tinten blauw met flink wat witte schuimkoppen tegen elkaar botsen: de Tasmaanse Zee en de Pacific Ocean. Heel indrukwekkend. Even later mogen we dan ook nog van een grote zandduin naar beneden bodyboarden en dan is de pret compleet! Als we om 16:30 uur terug komen naar anderhalf uur met 80 km/u over het strand te zijn gereden, zijn we het er over eens: dit was een geweldige excursie.

Nu begint de vertrekdag naar Nederland toch wel in zicht te komen. Maar we liggen ruim voor op ons schema, dus hebben we alle tijd om nog een paar daagjes op deze fijne camping in Ahipara te blijven. Even genieten van de zon, zee en het strand.