79. Van Ahipara naar Auckland

Het is dinsdag 5 maart en wij hebben grote plannen! Niet dat we ergens naar toe gaan, want het weer blijft onverminderd prachtig en waar kun je dan beter zijn dan aan de kust. Onze Nieuw Zeelandse buurman Robert, bijnaam: Captain Robbie, vindt het allemaal prima hierzo en blijft ook lekker in Ahipara. De Française Sarah heeft haar draai hier helemaal gevonden. Overdag doen we hier ons eigen ding, maar ’s avonds zijn we vaak tegelijk in de keuken te vinden en eten dan ons eigen prakje op aan onze stamtafel in de tuin. Dat is supergezellig.

Wij beginnen de dag met een wasje draaien en werk aan de website. Echter meteen na de lunch willen we aan de slag: TuaTua’s vangen! Een TuaTua is een schelpdier die hier op de 90-mile-beach veel voorkomt. Door middel van de TuaTuaTwist kun je ze bij laag water makkelijk vangen. Op onze planning voor het avondeten vanavond staan dus TuaTua’s, we hebben Sarah en Robbie al uitgenodigd. Verder hebben we niets gekocht. Captain Robbie moet hier wel om lachen. Hij vindt ons erg zelfverzekerd, want zoals hij het zegt “it’s called fishing, not catching”. Nonsens vinden wij, wij eten vanavond TuaTua’s. Dit wil Captain Robbie zelf zien en Sarah komt ook naar het strand als wij met onze emmer en plastic zakken op weg gaan. Kwestie van even lopen tot je in enkel / kniediep water staat. Dan doe je de TuaTuaTwist (je laat je hak in het zand staan en beweegt je voet van links naar rechts en weer terug zodat je voet zich een beetje in het natte zand ingraaft). Als je dan iets hards onder het zand voelt, grijp je er met je hand naar en vaak heb je dan de TuaTua te pakken. Ze variëren wat in grootte, zeg tussen de 5 en 10 cm. Je mag er 150 per persoon, per dag vangen volgens de Nieuw Zeelandse visregels. Dus: Sarah, Captain Robbie, Eric en ik…. Dat is 600. Dat klinkt als een doel: Aan de slag! Binnen 3 minuten beginnen de eerste schelpdiertjes al naar boven te komen, dus nu krijgt ook Captain Robbie er vertrouwen in. Het is erg verslavend. Voorbijgangers vragen wat we aan het doen zijn en ook zij vangen er een paar voor ons. Ze staan ook op onze camping, dus vanavond komen ze hun gevangen beestjes even proeven als we ze klaarmaken. Uiteindelijk hebben we de emmer voor 2/3^de vol (350 stuks geteld!). Volgens onze Captain is dat meeeeeer dan genoeg voor een diner voor 4 personen. Vooruit dan….

Eigenlijk moet je de TuaTua’s 24 uur in een emmer met zout water laten staan. Op die manier spoelen ze zichzelf schoon en heb je geen last van zand in deze diertjes als je ze opeet. Maar die tijd hebben wij natuurlijk niet. Rond 18:00 uur zitten we alle 4 om onze stamtafel en staan er 2 koekenpannen op het buitenfornuis met de schelpdiertjes erin. Captain Robbie weet hoe we ze klaar moeten maken en we zijn er klaar voor. Ze smaken heel erg goed! Natuurlijk ook een beetje omdat we ze zelf gevangen hebben en er zijn er ook een paar met wat zand erin, maar dat mag allemaal niet deren: we genieten van de maaltijd en laten ook de andere kampeerders proeven. Als de emmer dan nog voor 1/4^de gevuld is, hebben we genoeg. Eric loopt met de emmer naar het strand om de beestjes terug te zetten in het water. Hopelijk leven ze nu verder.

De volgende ochtend willen we even naar het stadje 15 km verderop rijden om wat boodschappen te doen. Als we in de auto zitten, start ie niet: accu plat. Eric, Captain Robbie en de multimeter komen tot de conclusie dat de accu echt helemaal op is. Ik loop naar de receptie van de camping om naar startkabels te vragen. Gelukkig hebben ze die en met de auto van onze buurman starten we Desi weer. Terwijl ze loopt, proberen wij met Lucky Cars (de verhuurmaatschappij) te bellen. Zelfs als we het noodnummer bellen, vertellen ze op een bandje dat ze “crazy busy” zijn en keilen de hoorn er gewoon op! Nou ja zeg!!! Ik vertrouw deze accu niet meer en wil een nieuwe. Nu hadden we geluk dat we ergens startkabels konden lenen en een behulpzame buurman hadden…. We besluiten alvast naar het stadje te rijden. Als ik het daar nog eens probeer krijg ik eindelijk een medewerker te spreken. We moeten naar een garage rijden om de accu te laten testen. Dan moeten we hen weer terugbellen en de monteur aan de telefoon geven. Vooruit, maar dan moeten we wederom bellen. Als ze dan weer “crazy busy” zijn bij Lucky… nee, geen zorgen, de ochtenddrukte is voorbij zegt de medewerker. We rijden naar een garage en de diagnose is, zoals we al weten: vervangen! We bellen Lucky en…. “crazy busy” natuurlijk. De dame van de garage helpt ook met bellen en uiteindelijk lukt het haar na 15 minuten om iemand te pakken te krijgen. Ze moet 5x vertellen dat ze de accu getest hebben en 6x uitleggen dat zij ook niet weet waar het aan ligt: dood is dood. Dan wordt ze in de wacht gezet: 30 minuten lang!!! We durven niet op te hangen, want dan weten we al wat er gebeurt. Wij schamen ons in tussen kapot, omdat we zoveel tijd in beslag nemen van dit bedrijf. Uiteindelijk krijgt de dame van de garage na 45 minuten wachten het felbegeerde akkoord van Lucky. Dan is het in 5 minuten gefixt. Hier is het laatste nog niet over gezegd, beloven wij de garage!!!

Wel heel blij met de nieuwe accu, gaan we boodschappen doen. We hebben onze campingvriendjes uitgenodigd voor hamburgers vanavond. De boodschappen zijn snel binnen en na een late lunch, duikt Eric nog even de zee in met zijn bodyboard (boogie board noemen ze dat in NZ). De hamburgers van de bbq zijn die avond een succes. Captain Robbie heeft speciaal voor deze avond een ’t shirt zonder gaten aangetrokken. Zijn reguliere outfit, wanneer hij rondhangt op zijn kampeerplek (waar wij dus vol zicht op hebben), bestaat uit een shirt dat meer gaten heeft dan stof. Dat is geen fashion-statement, dat is pure ouderdom en slijtage. Als ik geluk heb, combineert hij dit met zijn zwemshort, maar vaak is dit ook gewoon zijn onderbroek. En als hij nu een 25-jarige god was met model als professie…. Nee, hij is 50+ en beschermt zijn 6-pack extreem goed. Als hij eet, zit de saus tot bovenaan zijn wangen. Dat verhoogt het genieten, volgens onze captain. Van beroep is hij dus echt kapitein. En dan kapitein van enorm grote schepen: containerschepen en cruiseschepen die de hele wereld over varen. Hij wordt dus verondersteld om in volledig tenue te aan te schuiven bij een captains diner met gasten … daar kunnen wij op dat moment echt helemaal niets bij voorstellen :-).

Donderdag is een relaxdag, alleen lekker lezen, tripje naar het strand… belangrijke dingen dus. Wel boeken we een hotel voor vrijdag, want dan zou het flink moeten gaan regenen. We slapen dus voor de zekerheid nog een nachtje in de auto. De volgende ochtend zijn we daar wel blij mee, want om 8:00 uur hebben we de eerste wolkbreuk al te pakken, maar dan zitten wij lekker in de keuken aan ons ontbijtje. We rekken het allemaal een beetje, nemen afscheid van Sarah en Captain Robbie en rijden dan de duizelingwekkende 15 km naar het hotel. We zijn wat vroeg, maar de kamer is klaar. We brengen vlug onze spullen naar binnen en dan kondigt de volgende regenbui zich aan. Wij hebben echter de relaxstoelen en Netflix ontdekt! Tot 16:00 uur regent het en zijn wij dus gedwongen om te relaxen in de stoelen met films. Heel vervelend.

Op 9 maart is het nog flink bewolkt, maar wij gaan verder. Een mooie route brengt ons naar het kleine pontje dat langs de westkust vaart en ons uiteindelijk naar Omapere brengt. Daar vinden we een backery met zelfgemaakte Pie’s. We kletsen wat met de eigenaar wiens zus in Sittard of Maastricht (wordt niet helemaal duidelijk) woont. Weer on-the-road komen we langs de grootste Kauri-boom van Nieuw Zeeland. Daar stoppen we natuurlijk even voor. En dan zijn we ook wel klaar met rijden voor vandaag. We stoppen op de eerstvolgende camping en tussen de buitjes door zetten we ons tentje op. Gelukkig hebben ze ook een grote keuken, dus die avond kunnen we droog koken en eten.

Als we wakker worden is het droog. Dat betekent dat het niet regent, maar de tent is zeiknat. Vlug stoppen we de tent in een tas en ruimen de rest op. Dan begint het weer te regenen. Tijd dus om verder te gaan. We hebben een camping aan zee op het oog. Daar is het weer vaak beter. Dat blijkt te kloppen en als we ons tentje hebben staan, breekt zelfs de zon een beetje door. Mooi tijd voor een strandwandeling hier aan de ruige westkust. Die middag valt er nog wel wat regen, maar ook op deze camping kunnen we mooi schuilen onder een grote overkapping. Het is heel rustig op de camping en zo voelt het een beetje of we onze eigen privé plek hebben.

Hoewel het mooi is hier, hebben we hier verder niet veel te doen. Op dinsdag besluiten we nog eens naar de Oostkust te gaan, naar een camping die we al eens bezocht hebben en waar we heel tevreden over waren. We zijn toen weggegaan omdat de cycloon Oma wellicht zou langskomen. Op dus naar Waipu. Eenmaal daar gearriveerd is het prachtig weer. En dat blijft het voor de komende dagen. Tot en met donderdag 14 maart blijven we dus hier. We kunnen volop bodyboarden, lezen, onze kampeerspullen op facebook zetten, uit eten, appartement boeken voor de laatste dagen in Nieuw Zeeland, zwemmen onder een waterval (grote droom van mij), grotten met gloeiwormpjes bezoeken,……

Na de geweldige dagen hier, is het tijd om naar Auckland te gaan. We hebben deze stad nog niet bezocht, ondanks dat onze reis hier natuurlijk begonnen is. Toentertijd hadden we het veel te druk met het vinden van een camper en daarna met het opkappen van De Jantjes. Omdat er geen geweldig weer wordt voorspeld en het ook wel even fijn is om gewoon wat ruimte voor jezelf te hebben, hebben we dus een appartement geboekt. Op donderdag 14 maart gaan we daar naar toe. We bergen ons tentje, voor de laatste keer, goed droog op. We hebben binnen 24 uur al 3 mensen die erg geïnteresseerd zijn in onze kampeerspullen. De prijs is dan ook erg scherp, maar wij willen de bijna nieuwe spullen nu eenmaal niet weggooien. Beter dat er iemand anders nog plezier van kan hebben. Voor deze avond al hebben we een afspraak met een jong stel! Maar eerst eens naar de homestay (Bed&Breakfast). We zitten bij iemand aan huis, maar hebben onze eigen ingang, woonkamer, badkamer en keuken. Als we bij de villa aankomen, treffen we een enorm groot appartement aan! We zijn helemaal in onze nopjes, halen de hele auto leeg en na de lunch gaan we meteen de kampeerspullen sorteren voor de verkoopactie van 17:00 uur. We ontmoeten de kopers bij een Burger King omdat we het niet netjes vinden om ze naar de homestay te laten komen. Onze gastvrouw had hier geen problemen mee, maar wij vinden dat dit niet kan. We komen om 17:05 uur bij de Burger King aan en om 17:15 uur is alles overgeladen in de auto van de kopers. Ook heeft Eric nog aan bijverkoop gedaan: ook onze omvormer is verkocht (daarvoor moest extra betaald worden). Dat is heel fijn!

Het verkeer in Auckland zit om deze tijd helemaal vast. We zitten nu heel dicht bij onze oude homestay, waar we in november een weekje hebben gezeten. We besluiten om dat buurtje nog eens te bezoeken. Wat een leuk plekje is dat toch Mairangi Bay. Ik stap even een kapper binnen en ga met een korter kopje (maar nog steeds praktisch, want een paardenstaart is wel heel makkelijk op een zeilboot) en krullen (mijn haar was nog nooit in de buurt van een krultang geweest) weer naar buiten. Daar laat ik Eric mijn vreemde krullen nog even zien voor ik mijn elastiekje weer gebruik. Op de terugweg vinden we nog een Indiaas Restaurant en daar kan Eric nog een keer los met de curry.

Op vrijdag is het tijd voor Mount Eden, een vulkaan bij het centrum van Auckland. We weten nog dat je voor 9:30 uur nergens heen moet willen gaan, want dan sta je toch maar in de file. Na een rustige ochtend, beklimmen we de berg en bewonderen het uitzicht. Dan rijden we naar Orewa, waar onze eerste camping was en waar we nog een goede fish&chips zaak weten. Zoals het hoort, nemen we de lunch mee en eten die op aan zee. We doen wat boodschappen en gaan weer naar de homestay. Als we daar de televisie aan zetten hoeren we van de terroristische aanslag in Christchurch waarbij (uiteindelijk) 50 mensen om het leven zijn gekomen. We volgen de ontwikkeling live en bewonderen de wijze waarop zo’n aanslag en het verdriet dat daarna komt in Nieuw Zeeland wordt ervaren. Wat een daadkracht en een saamhorigheid. Daar kunnen wij nog wat van leren in Nederland!

Op 16 maart zou het wat regenachtig zijn. Tijd om te shoppen dus! De laatste dollars vinden een goede bestemming en we maken het niet te lang omdat anders het humeur van Eric niet meer opklaart. Bijtijds zitten we dus aan de lunch en daarna krijgt Eric een knipbeurt, maar dan van mij en in de homestay.

Zondags gaan we het centrum van Auckland bezoeken. De parade voor St. Patrick’s Day is geannuleerd in verband met de gebeurtenissen in Christchurch. Heel begrijpelijk natuurlijk. Maar nu is er nog minder te zien. We vinden Auckland Centrum dus niet de moeite waard, de sfeer is goed, maar bezienswaardigheden zijn er eigenlijk nauwelijks en na een 2 uurtjes ronddwalen gaan we weer op huis aan. Die avond gaan we uit eten in ons oude buurtje, waar we biefstuk met frietjes kunnen eten voor EUR 9,- pp.

Maandag is onze laatste, echte dag in Nieuw Zeeland. We besluiten om naar Devonport te gaan. Dit blijkt een heel goede keuze. We beginnen met North Head waar een oud militair complex te bewonderen valt. Je mag door de gangen wandelen en Eric heeft speciaal daarvoor zijn zaklamp meegenomen. Blijken daar gewoon plafondlampen te hangen… Gelukkig zijn er nog wel een paar donkere hoekjes, waar je toch lekker even in kunt schijnen. Na deze bezichtiging gaan we cheesecake eten bij een adresje dat hier om bekend staat. Dan slenteren we nog door het leuke stadje, lunchen voor de laatste keer met sushi en bezoeken het Navy Museum. Inmiddels is het al na 16:00 uur, dus nog koken, douchen en spullen inpakken en dan zijn we klaar voor morgen: de vertrekdag uit Nieuw Zeeland!