85. Van Teulada naar Cartagena

Beste lezers. Terwijl jullie nog aan het bijkomen zijn van het feit dat wij zomaar ineens dan toch, terwijl niemand het eigenlijk meer verwachtte als je heel eerlijk durft te zijn, op Sardinië zijn beland, zijn wij naar Spanje gevaren. Naar Cartagena om precies te zijn: 5 dagen, 4 nachten achter elkaar doorgevaren. Hier volgt een verslag van onze langste zeilreis-achter-elkaar ooit, een topprestatie!

Eerst kleine stapjes. Op 30 mei om 4:30 uur gaat de wekker in Marina Capitana: we gaan weer 30 mijl verder. Moet dat zo vroeg? Ja, als je harde wind voor op de kop wilt vermijden en in een 6 uurtjes in Teulada wilt zijn. Nee, als je het superleuk vindt om met kruipsnelheid tegen hoge golven in te butsen voor 12 uur lang. Wij staan dus om 4:30 uur op en varen om 5:00 uur de haven uit. Eerste stukje kunnen we nog mooi zeilen. Daarna draait de wind en moet toch de motor weer aan. Dit was voorspeld, maar toch hoop je stiekem dat je wat langer door kunt op de zeilen. Dan komt er nog iets spannends: we moeten vlak langs een militair oefenterrein op zee. Ook op zee willen de mariniers af en toe oefenen met schieten en daarvoor zijn speciale stukken zee afgebakend. Je kunt dit alleen op een kaart zien, dus geen lijntjes zichtbaar in de zee. Normaal gebeurt er eigenlijk niets, maar nu is precies voor het gebied waar we doorheen moeten een oefening afgekondigd voor vandaag en morgen. Eric heeft er goed op gestudeerd en de koers zo bepaald dat we er net langs zouden moeten kunnen. We zien de oorlogsschepen al van een afstand drijven en horen ook via de marifoon dat een vissersboot door de helikopter wordt gewaarschuwd: omdraaien! Dat geeft ook wel rust: ze zien je wel en vandaag staat er blijkbaar geen schieten-op-bewegend-doel op het programma. Wij komen vlotjes door het gebied, horen alleen af en toe een flinke knal.

Uiteindelijk zijn we rond 12-en bij de Marina Teulada. We hadden al gelezen dat je hier niet moest zijn vanwege het bruisende gebeuren, maar er is zelfs nog minder te doen. In het midden van nergens, heeft een genius besloten om een haven te bouwen. De haven is prima, we liggen er veilig, maar voor een brood worden we doorverwezen naar de camping in de buurt. Daar blijkt, behalve de receptioniste, ook geen levend wezen en dus geen brood. Ach, we hebben genoeg andere opties aan boord, dus we wandelen weer terug. En omdat er niets te doen is (we kunnen wel pinnen, maar dat kost EUR 4,-, dus dat doen we dan toch ook maar niet), doen we ook lekker niets.

Sorry, maar zoveel maken we nu ook weer niet mee tijdens een oversteek

We spelen met het idee om morgen te vertrekken richting Balearen of Spanje, vaste land. Dit is een beetje afhankelijk van de golven die er staan tussen Sardinië en de Balearen. Vandaag blaast daar namelijk nog een dikke wind en de golven hebben altijd even nodig om af te bouwen. We bereiden ons voor op de mogelijkheid door alvast een hoop groenten voor te snijden, zodat een maaltijd makkelijk gemaakt kan worden aan boord. Vlees is geen optie, we konden immers al geen brood krijgen hierzo. Na al dat gesnij, zijn we klaar voor de reis, maar hebben we geen zin meer om eten te maken voor deze avond. En omdat het misschien de laatste avond in Italië is: Pizza. Op de camping was een pizzeria. Eric fiets er heen, maar geen brood, geen vlees en dus ook geen pizza. De receptioniste weet wel van een taxibezorgservice. Kijk, daar kunnen we wat mee. Eric belt, bestelt en vraagt wat het kost. De bestelling zal er binnen 10 minuten zijn! Geweldig zeg! En inderdaad, na 15 minuten komt er een autootje aangecrost. Blijken de pizza’s wel ineens EUR 6,- duurder. We worden dus vet afgezet, maar hebben honger. Dus om revanche te nemen, schrijven we hier even: “Laat je niet afzetten door de bezorger van Terrazza Pizza uit Teulada!” (dat zal ze leren!). De pizza’s zijn overigens erg lekker, we genieten er dus wel lekker van. Er blijft zelfs nog genoeg over voor lunch de dag erop.

Op de 31^ste gaat de wekker weer erg op tijd: 5:30 uur. We varen weg en uiteindelijk draaien we om 8:30 uur de bocht om waar we die beruchte golven kunnen testen. De golven zijn heel erg flink, maar wel met mooi afgeronde toppen dus we besluiten het erop te wagen. Spannend hoor! We gaan mikken op het vaste land van Spanje, Cartagena. Maar mocht er iets tegen zitten, houden we Mallorca of Ibiza als uitwijkpunt. Dit wordt een flinke tocht van bijna 500 mijl, waar we minimaal 5 dagen / 4 nachten over zullen doen. We zijn, op de vleesinkopen na dan, echter helemaal voorbereid. Spanje, we komen eraan!

De wind blijft echter wel een beetje uit. We beginnen dus op de motor. Rustig pruttelen we Westwaarts. De hoge golven worden stilaan lager en het wordt steeds comfortabeler aan boord. Dan horen we ineens dat de motor een vreemd geluid maakt. Actie 1 is dan altijd: gas eraf! We proberen nog heel voorzichtig een beetje ga naar voren en een beetje gas naar achteren, maar het mag niet baten. Het vreemde geluid blijft. Wat dan heel vaak het geval is: iets in de schroef. En daar kun je maar op 1 manier achter komen: gaan kijken. Het water is 15 graden en er drijven allemaal kwallen. Inmiddels weten we nu dat dit Bezaantjes (Velella velella) zijn en dat ze geen kwaad kunnen, maar dat weten we nog niet als we daar liggen dobberen. Nou, wat moet, dat moet, dus ik ga naar binnen om mijn flippers, duikbril, snorkel en een duikhempje te halen. Bikini is overbodig: geen mens te bekennen in mijlen. Niet te lang treuzelen en vlug in dat water nu er even geen kwallen zijn. Eric op kwallen-uitkijk! Het water is superhelder, dus een korte blik is voldoende: de hele schroef is ingepakt in plastic. Dat is in deze situatie goed nieuws! Geen groot technisch gebrek, maar op te lossen ter plekke. Eric overhandigt mij een mes, dat we speciaal voor dit soort gevallen binnen handbereik bewaren. Het kost me toch flink wat duiken om het plastic wat los te krijgen. Het is superstevig plastic en zit muurvast. Uiteindelijk heb ik de grote stukken eraf, maar er zit nog een randje plastic om het beginpunt van de schroef dat ik er niet af krijg. Eric is niet flauw en neemt het over. Ook hij dipt in het water en haalt nog wat plastic van de schroef, maar helemaal krijgen we het niet weg. We denken echter wel dat we zo kunnen varen en testen de motor: hij loopt weer als voorheen: SUPER! Dan spoelen we al dat zout nog van onszelf en de boot. Een half uurtje na dat het plastic-drama begon, zijn we – frisgewassen- weer op weg. Wat een geluk dat het nog licht was en de zee relatief rustig….

Eerste verstekeling aan boord van Sunrise

We hebben nu een satelliettelefoon (lees: internetverbinding via de satelliet) waardoor we de weerberichten ook onderweg kunnen ophalen. De volgende ochtend gaat Eric daar meteen mee aan de slag. We hebben een programma op de laptop waarmee we de computer kunnen laten uitrekenen welke koers we moeten varen voor een zo optimaal mogelijk zeilresultaat (op basis van de weergegevens natuurlijk). We zeilen in een lekker gangetje en dan blijkt dat dit programma zegt dat we nu eigenlijk zouden moeten motoren omdat er te weinig wind staat. Ha! Daar heeft ie het mooi mis! We houden mooi onze huidige koers aan, die zou ons naar Cartagena moeten brengen. Ik maak me wel wat zorgen over de dieselvoorraad.  Alle 5 de dagen op de motor, gaan we bij lange na niet redden met de diesel. We blijven dus een beetje in de buurt van de koers naar Mallorca en Ibiza, voor het geval we moeten uitwijken. Elke dag rekenen we wel een keertje uit hoe we er diesel-technisch voor staan. Op basis daarvan en natuurlijk de weersvoorspellingen houden we in het oog wat ons einddoel moet gaan worden. De wind is ons echter gunstig gezind en we kunnen best even zeilen vandaag. Als we de nacht in gaan horen we dolfijnen! Ze blijven een hele tijd met onze boot spelen. Dit hebben we nog nooit gezien in de nacht. Je hoort ze heel goed ademen en in het beetje licht dat de boot geeft, zie je ze voorbij flitsen.

Op zondag, onze 3^de dag op zee, kan in de ochtend meteen de Genaker erop en 1,5 uur later ziet de Spinaker na 3 jaar weer zonlicht. Eric glimt helemaal en rent over de boot: wat een feestje! We hebben een mooi, rustig en constant windje en we lopen supergoed op het zeil. Er staat alleen een heel vervelend deining waardoor de boot aardig loopt te schudden. Als je gewoon blijft zitten is het prima. Het zonnetje schijnt, dus dat doen we dan ook maar. Rond 17:00 uur trekt de wind wat aan en gaat Eric’s zeiltje weer naar beneden. We gaan nog goed op onze gewone zeilen. In de nacht is de wind eigenlijk weer perfect voor de Spinaker, maar een gouden regel bij ons aan boord is dat we geen speciale zeiltjes voeren in de nacht. Als het zeil naar beneden moet, vanwege aantrekkende wind bijvoorbeeld, moet Eric naar de voorpunt. Daar is hij dan best even bezig met het naar benden halen en opbergen van het speciale zeil. In de nacht, op een wiebelende boot, is veel te gevaarlijk. Dit soort risico’s willen wij niet lopen. Gevolg van deze gouden regel is in dit geval dat we op een flink schommelende boot moeten proberen te slapen. Wat een POEP-deining! Vooral in de nacht, als je dan heel moe bent en niet kunt slapen, doet dat ook iets in je kop. Maar gelukkig kunnen we elkaar een beetje oppeppen en als ik aan mijn 2^de slaapronde van de nacht begin, vindt Eric een mooie modus door het zeil te combineren met de motor op halve kracht. Poeh, dat geeft weer even rust. Ook de 2^de slaapronde van Eric gaat een stuk beter.

Eric’s zeiltje (Spinaker) mocht na 3 jaar weer uit de zak

Natuurlijk kunnen we de maandag overdag ook gebruiken om nog even een tukje te doen. De Spinaker staat om 7:00 uur (dan is het licht) al te dansen voor de boot. Als we vandaag ook een stuk kunnen zeilen, dan halen we het wel tot Cartagena met onze dieselvoorraad. De beloofde wind blijft een beetje uit, maar met de Spinaker en Genaker kunnen we toch veel zeiluurtjes maken. Om 23:00 uur is de wind echt op en gaan we weer op de motor. Maar die vervelende deining is verdwenen, dus we slapen weer een stuk beter.

Verstekeling nummer 2 op de Sunrise

LAND IN ZICHT: op dinsdag 4 juni zien we Cartagena liggen. Voor de zekerheid vullen we onze tank nog met het laatste kannetje diesel, maar we weten dat we het hoe dan ook gaan halen: wat een prestatie! Rustig tuffen we, nog een heel klein beetje zeilend, naar de haven. We proberen eerst de Yacht Club, maar zien daar de masten al flink wiebelen. Omdraaien en naar de marina. Deze is wel een stukje duurder, maar we hebben wel een beetje rust in de boot verdiend. Om 13:00 uur leggen we aan. Er is geen marinero, dus we gaan gewoon op een plekje liggen. Als het niet goed is, verplaatsen we de boot wel weer. We hebben wel wat geleerd in de laatste jaren zeilen: natuurlijk kiezen we hierbij wel een heel goed plekje. Als we eenmaal liggen, komt de marinero dan toch aangewiebeld. Krijgen we eerst nog even op onze kop dat we niet zomaar mogen gaan liggen. Oh, echt waar niet, dat wisten we niet….. Dan is zijn ego ook weer OK en kunnen we over tot de orde van de dag: papierwerk invullen. Was vergeten hoeveel onzinnig werk dat is, maar ach, het moet. ’s Avonds gaan we de stad in voor een Spaans bordje Tapas, waarbij vooral de kroketten van Mama superlekker smaken (nog een porties dan!) bij de wijn. Proost, op een geweldig rit van 480 mijl in 5 dagen / 4 nachten!!!