Poeh, het is alweer even geleden dat ik een stukje heb getypt. We zitten nu ook in een heel andere fase: de aftellen-tot-het-volgende-avontuur-fase! Dit zorgt ervoor dat we genoeg te doen hebben, maar ik verwacht niet dat alles jullie tot in detail zal interesseren. Inmiddels kan ik jullie wel wat highlights vertellen EN hebben we natuurlijk een winnaar van de prijsvraag van vorige keer!

Laat ik maar beginnen met het bekendmaken van het aantal mijlen dat wij hebben gevaren van Lelystad (2016) naar Lelystad (2019): 9.902 zeemijl oftewel 18.339 km. Poeh, toch stiekem wel een hoop! Er waren ook zeilers onder de inzenders. Maar dan blijkt toch dat dit helemaal niet nodig is om deze prijsvraag te winnen, want de winnaar is: Mijn oud-collega Wilfred!!!!! Proficiat!!! Hij schatte onze afstand in op 9.499 zeemijl, wat dus echt een heel goede berekening blijkt. Wilfred mag dus volgend zeilseizoen de Sunrise eens van heel dichtbij bekijken. Dat gaat een topdagje worden!

Voor de liefhebbers van nog wat feitjes over de reis, heb ik er nog een paar. Wij hebben al deze mijlen in 1.855 uur afgelegd, wat geen slecht gemiddelde oplevert van 5,3 mijl per uur. Helaas hebben we daarvan wel 60% moeten motoren (vaak in combinatie met de zeiltjes erbij) en konden we 40% van de tijd vooruit komen op echt alleen de wind. Mochten jullie nog geïnteresseerd zijn in andere getallen? Laat het even weten, misschien dat ik ze kan achterhalen.

Na al deze wetenswaardigheden en festiviteiten ga ik verder met hoe wij ons de afgelopen weken hebben gered in Nederland.

Oude raampjes, met duct-tape, vervangen. Het resultaat is boven verwachting!

Op maandag 7 oktober hebben Stijn en Eric een missie: een auto vinden voor Stijn en Yvet. Wij hebben natuurlijk ontzettende mazzel dat we de auto van mijn moeder mogen lenen. Wij kunnen ons dus al weer per auto overal naar toe bewegen. Daar maken Eric en Stijn dan vandaag ook flink gebruik van. Heel de Flevopolder wordt uitgekamd naar mooie tweedehands exemplaren. Tussen de middag word ik vlug bijgepraat door de heren tijdens de lunch en weg zijn ze weer. De autodealers worden beoordeeld op het pand dat ze hebben, hoe schoon de auto’s zijn die er staan en “op het gevoel”. Dus…. Maar einde van de dag zijn er toch een paar kanshebbers en dinsdagmiddag zijn de heren weer op pad om warempel een auto op te halen. Ik mag hem ook even bewonderen als ze terug zijn. En ik kan niets anders zeggen: het is een prachtexemplaar!

Al dat gezoek naar auto’s heeft in Eric toch ook wel wat onrust los gemaakt. Want op dit moment hebben we dan wel geluk met de 4 wielen onder onze billen, maar als we over een dikke 3 maanden weer in Nederland zijn, moeten we wel weer zelf iets aanschaffen. Hij start dan ook meteen een diepgaand onderzoek naar merken, modellen, types, verbruik, energieklasse, etc. Ik moet de komende dagen ook mee naar grote showrooms om te zeggen welke auto ik dan wil. Nu heb ik over veel dingen wel een mening, maar auto’s….. Maar ik ben een goede echtgenote, dus ik maak opmerkingen over kleur, aantal knopjes in de console en of de stoel lekker zit. Helaas stonden geen van deze selectiecriteria in het super-overzicht dat Eric inmiddels had opgebouwd, maar vooruit. Laat ik als eindconclusie meegeven dat we er nog niet uit zijn en dat dat voor nu wel goed is.

Natuurlijk hebben we ook een hoop bij te kletsen! We gaan bij onze zeilvrienden Paul & Caroline langs, waar we mogen blijven eten en slapen. Voor hen hebben we speciale wijntjes meegenomen. Paul heeft een diner samengesteld op basis van die wijn. Echt heel speciaal! Anita komt bij ons in Lelystad langs en omdat het Outletcentrum Bataviastad heel dichtbij is, gaan we daar nog even langs. Mijn peetoom, ome Henk, is toevallig ook in Nederland (hij woont in Groot Brittanië). In het zonnetje kunnen we dus mooi een middagje bijkletsen. Tot slot worden we ook nog uitgenodigd door onze toekomstige schoonmaker-op-en-onder-dek, Felix. We mogen komen eten. Van iemand met zulke uitstekende kwaliteiten op het gebied van wc-eend-handeling, hadden we dit niveau van kokkerellen niet verwacht. Met volle buikjes gaan we eind van de avond terug naar Valkenswaard. Daar wacht ons de penthouse bij mijn zus en haar vriendin. Wat een luxe allemaal.

Sunrise op het nieuwe, vaste plekje in Lelystad

Ook shoppen is heel belangrijk. Altijd natuurlijk, maar ook in de afgelopen tijd. Tijdens onze reisvoorbereidingen leren we steeds meer dingen over de landen waar we naartoe gaan. En daar komt een wensenlijst uit met betrekking tot onze route en bezienswaardigheden, maar ook spullen die we graag willen meenemen. Onze geldkraan staat inmiddels al even dicht, dus met dat lijstje moeten we creatief omgaan. Ik heb bedacht dat ik graag foto’s wil maken onder water in de Caribbean. Kan ik jullie mooi extra jaloers maken met plaatjes van mooie vissen in helder water. Nieuwe camera? Poeh, wat duur! Een waterdichte zak om over mijn normale fotocamera te doen? Kan natuurlijk, maar als dat dan mis gaat? Uiteindelijk bedenk ik de optie van 2de hands en ben ik geslaagd. Dus jullie zijn gewaarschuwd! Maar ook simpele zaken als oordopjes (schijn je in Cuba niet zonder te kunnen als je wilt slapen), een klamboe, Ketjap en meer van die praktische zaken.

Allerbelangrijkst is om onze Sunrise winterklaar te maken. In het zonnige zuiden was dit met een paar dagen geregeld. Maar hier, in het land waar het toch een stukje frisser wordt, moet heel wat meer gebeuren! Wat misschien wel het meeste werk is, is het helemaal leegmaken van de boot. Dit kost ons niet alleen een paar ritjes Lelystad – Valkenswaard, maar heeft ook best impact op ons gevoel. Onze Sunrise, ons huisje, wordt steeds leger. Ons bootje voelt kaler en ook rommeliger (ondanks dat er minder spullen aan boord zijn). Natuurlijk helpt het niet dat het ook flink kouder en natter is dan we gewend zijn. Al met al zijn het heel vreemde weken. 

Inmiddels zijn we nog 1 week verwijderd van onze vertrekdatum naar de Canarische Eilanden. Er staan nog wel wat zaken op ons lijstje, dus vervelen zullen we ons niet. En we zien ook echt uit naar dat zonnetje! Lekker op slippertjes naar de bakker sloffen, zonnebrand op je snoet en kletsen met alle mensen die we nu al een half jaar niet gezien hebben. Maar wat is nu precies ons plan? Inmiddels hebben we al een aardig beeld van wat we gaan doen.

Dit is de catamaran waarmee we gaan oversteken. Momenteel krijgt hij nog een nieuw laagje verf aan de onderkant.

Op 10 november vliegen wij naar Gran Canaria. Daar ligt dan de zeilboot waarmee we de Atlantische Oceaan gaan oversteken. Waarschijnlijk moeten we nog wel flink wat boodschappen doen. Verse producten kunnen natuurlijk pas op het laatst gekocht worden. We denken ergens tussen de 2,5 week / 3 weken over de oversteek te doen. Kan ook nog iets langer duren als we besluiten via de KaapVerdische Eilanden te varen. Een tocht via deze eilanden zorgt voor extra mijlen, maar ook voor een extra tussenstop en een extra mooie ervaring. Inmiddels ben ik gebombardeerd tot Kok (met hoofdletter). Met een tussenstop, heb ik weer extra toegang tot verse producten.

En voordat jullie je ontzettende zorgen gaan maken over het gebrek aan informatie over waar wij zijn en hoe het allemaal gaat: dat is al geregeld! Wij hebben aan boord van ons oversteek-schip een soort satelliettelefoon. Niet zo’n uitgebreide als wij zelf hebben aan boord van de Sunrise, maar wel eentje waarmee we heel korte berichtjes kunnen sturen. Ik heb mijn zus bereid gevonden om de berichtjes die ik stuur direct over te schrijven op onze website. Ik probeer om elke 2 dagen een berichtje te sturen. Maar wees vooral niet ongerust als dit een dagje niet lukt. De weg weg via de satellieten gaat niet altijd over rozen, een berichtje kan zomaar aan een komeet blijven plakken.  

Lieve visjes, here we come! Met deze superhaak, hopen we veel supervisjes te vangen.

In principe mikken we op het eiland St Lucia in de Carribean. Maar zoals altijd, de wind bepaalt! We weten niet wanneer we er precies zijn, maar wel dat we er nog even blijven rondkijken. Misschien nog naar het eiland Dominica? Wat wel zeker is, is dat we half december naar het eiland Guadeloupe gaan. Net voor de kerst vliegen we vanaf hier naar Havana (Cuba). Op dit eiland gaan we ons 2 weken onderdompelen in salsa, oude auto’s, rum en sigaren. We verheugen ons hier heel erg op! Begin januari vliegen we door naar Mexico. Niks strandvakantie, maar 3 weken road-trippen door Yucatan (een provincie van Mexico). Daar gaan we genieten van de Maya-cultuur-overblijfselen, natuur en oude steden. Eind januari pakken we dan weer het vliegtuig. Ditmaal naar New York, waar we de übertourist gaan uithangen. Dit zijn we waarschijnlijk na een dagje al zat, dus we gaan zeker proberen om wat van het echte New York te proeven. Ook daarvan gaan we jullie regelmatig verslag doen. Na de eerste weken, zullen jullie me dus waarschijnlijk een stuk minder horen vertellen (eigenlijk zien, want jullie lezen natuurlijk) over wind en golven en meer over wat we allemaal gezien hebben. Weer eens wat anders! 

Onze winters hebben we telkens anders ingevuld: Werken in de sneeuw, werken in Nederland, Rondreizen met een camper in Nieuw Zeeland. En nu dan backpacken in de Carieb. Spannend, nieuw en superveel zin in!