105. Trinidad

Wat heb ik toch veel te vertellen over ons bezoek aan Cuba. En dan nog heb ik het idee dat ik zoveel vergeet! Het is ook zo’n ander land dan we gewend zijn. Dus begin ik deze keer met wat algemene beschouwingen over Cuba. Natuurlijk is het communistisch, maar eigenlijk merk je daar niet zoveel van. Ja, de gebouwen zijn aan de buitenkant zeker aan een opknapbeurtje toe. In de echt toeristische gebieden zie je al dat er flink wordt opgeknapt. De huizen zijn echter van binnen, achter die shabby voorkant, allemaal picobello in orde. Superschoon met televisies, koel-vriescombinaties met ijsdispenser, magnetron, moderne mobiel… alles aanwezig! Ook de kleding die de mensen dragen is erg netjes, schoon en liefst van een merk. Het straalt allemaal geen armoede uit. Hoewel de winkels maar bepaalde producten hebben, denk ik dat er wel veel te verkrijgen is. Niet alles tegelijk, maar je ziet mensen ook echt inslaan als er weer iets nieuws op de planken ligt. De Macro is er niets bij. Bovendien, ik heb het er al over gehad, vind er volgens mij een hele (ruil)handel plaats waar wij helemaal geen weet van hebben. 

Ook de rijen voor de winkels vallen me alles mee. Alleen als de nieuwste sapcentrifuge binnenkomt staat er een rij voor de winkel. Of als men weet dat op dat tijdstip de broodjes vers uit de oven van de bakker komen. Natuurlijk voor de feestdagen bij de slager, maar is dat anders in Nederland? 

Het toerisme als inkomstenbron is in ieder geval helemaal ontdekt. Eric en ik worden er af en toe wel een beetje sjaggie van: Taxi-Taxi!, Wifi-Card!, Sigars….. No Gracias…. Zeker in de bekende gebieden, waar wij nu eenmaal willen rondkijken want daar is het niet voor niets toeristisch, word je er af en toe horendol van. We horen ook verhalen van het oplichten van toeristen: taxiritje van 5 km voor CUC 40,- (ongeveer EUR 40,-), maar zo extreem dat hebben we zelf niet meegemaakt. Je moet echter wel altijd alert zijn, prijzen vergelijken, afdingen, wisselgeld checken…. nooit relaxt als het om geld gaat. Daarbuiten zijn de Cubanen de vriendelijkste mensen! Altijd een glimlach of een praatje (dat je wel eens afkapt omdat je denkt dat ze weer iets van je willen – heel zonde) en behulpzaam. Ze zijn trots op hun land en de prachtige steden / natuur, maar smijten wel de servetjes van het eten op de grond. De oude auto’s zijn geweldig en super dat ze bewaard blijven, de rookwolken die ze uitblazen leggen echter hele straten in een walm. Op straat zie je paardjes, fietsen, brommers, auto’s, bussen en wandelaars. Wij zijn blij dat we Cuba nu leren kennen, want we zien dat het snel veranderd, verwesterd. Maar ook blij dat we er maar 2 weken zijn. Het is toch best vermoeiend die 2 gezichten.

Zwerfafval in Havana

Wat we ook meekrijgen is de rivaliteit tussen de verschillende delen van Cuba. Je hebt dus Het Oosten en Het Westen. We zijn niet in het Westen geweest, maar volgens de mensen uit het Oosten zijn die echt heel chagrijnig. We weten dus niet wat er in het Oosten over het Westen wordt gezegd. En dan heb je ook nog een scheiding in het Oosten: Havana en de Rest. De Rest vindt zich heel relaxt. Bij de Havanen (?) zou alles om geld draaien. Hierover heb ik in mijn vorige verslag al wat verteld. Maar als De Rest en de Havanen moeten kiezen, doen ze wel lekker samen tegen Het Oosten, want dat is altijd slechter. 

Gelukkig dus dat wij op 3 januari in het Westen / Trinidad wakker worden. Ik heb zalig geslapen en mijn verkoudheid lijkt zelfs verdwenen. We schuiven aan bij het ontbijt, wat weer prima verzorgd is: Koffie, Thee, Warme melk (met chocopoeder als je wilt), Vers vruchtensapje, Toast, Boter, 2 soorten jam, Verse Vruchtensalade, Zoete verse gebakken traktatie en een omelet met kaas. Het is duidelijk: wij lijden geen honger hierzo! Bij deze Casa is het ontbijt niet inclusief, maar veel goedkoper (EUR 5,- pp) krijgen we het hier buiten de deur niet. In Havana zou dat wel lukken, maar dit is Trinidad. Omdat het goed geregeld is, besluiten we hier gewoon de komende 4 ochtenden te eten. Wel zo makkelijk, vanuit je bedje rol je zo het terras met gedekte tafel op.

Heel snel vogeltje in de binnentuin van onze Casa…… maar Eric was sneller met de camera

Vandaag is ontdek-dag. Eerst wifikaartjes en een kan water scoren. De wifikaartjes lijken een uitdaging. Er staan best wat mensen te wachten buiten het staatswinkeltje van de telefoonmaatschappij. We sluiten dus achteraan aan. Maar dan zien we mensen even kletsen met de meneer-die-beslist-wie-binnen-mag en dan mogen ze door. Nadat dit 3x is gebeurd, positioneer ik me wat beter, zodat ik deze belangrijke meneer recht in de ogen kan kijken als hij zijn hoofdje weer naar buiten steekt. Het hoofd komt naar buiten, ik kijk hem recht aan en hopla: hij wuift me naar binnen. Ik sleep Eric mee en dan hebben we ineens binnen 2 minuten ons wifi-kraskaartjes. Wat er precies aan de hand is, geen idee, maar soms moet je daar niet teveel over nadenken.

Dan vinden we een winkel met flessen water. Er staat nergens een prijs, maar de mensen in de rij (Cubanen, dat wel) betalen met CUC 5,- voor 6 flessen van 1,5 liter en krijgen dan nog flink wat klein geld terug. Dus, concluderen wij, dan kost het minder dan CUC 5,- en dat is prima. Aan de kassa gekomen, betaal ik ook met CUC 5,-, maar dan moet ik ineens CUC 9,- afrekenen volgens de kassa-mevrouw. Uhhhh, nee dus. We zetten het water gewoon weer terug. Op zo’n moment is het toch jammer dat je geen Spaans spreekt, want we zijn erg benieuwd naar de reden voor dit verschil. We zwerven nog wat rond en dan ziet Eric ineens dat een gebouw, dat helemaal is afgeplakt met plastic, een winkel is. Ik ga naar binnen (Eric heeft onze rugzak om en daar zijn ze niet dol op in de winkels en afgeven doen we niet). Daar hebben ze een dikke kan water van 5 liter die ik voor CUC 1,90 mag meenemen. Helemaal blij kom ik weer naar buiten: water geregeld!

Al met al ben je dan toch weer een tijdje aan de gang geweest. Het is alweer 12:30 uur. We lunchen met een broodje en gaan dan rustig het stadje weer in. Onderweg nog even een terrasje, want het is warm. De uitgebreide drankkaart blijkt een beetje prijsschieten: “Mag ik dit drankje?” “Nee, hebben we niet.” “Dit drankje dan?” “Nee, ook niet, sorry.” “Dit dan?” ….. We merken dit wel vaker, ook bij restaurants; hebben ze een mooie kaart met eindelijk iets anders dan kip met rijst, zit je uiteindelijk nog aan de kip met rijst want alle andere gerechten blijken niet voorradig. Beetje wennen, beetje flexibel zijn, maar honger of dorst hoef je niet te hebben.

Terwijl we rondwandelen, vinden we het treinstation. Groot woord voor een afdakje, maar het is hem wel degelijk. Morgen willen we met een toeristentrein het achterland gaan verkennen en willen hier wat info zien te krijgen. We lopen naar wat oude treinstellen en locomotieven als er ineens een man opduikt. Hij laat ons al deze museumstukken zien en noemt Eric “collega” als hij hoort dat Eric ook bij de trein werkt (teveel om uit te leggen dat dit nu niet meer zo is). Uitgebreid mogen we over in en aan zitten. We beseffen wel dat dit een iets of wat illegale rondleiding is, maar dat mag de pret niet drukken. Als we alles bekeken hebben, geven we de man een fooi en hij is helemaal blij. We hebben ook de info gekregen die we nodig hebben voor het treinritje, dus alles is mooi geregeld. Na de bezichtiging van de rest van het stadje (niet heel groot), gaan we even afkoelen in de Casa. Voor diner vinden we een restaurantje, dat aanmerkelijk goedkoper is dan dat van gisteren. Ook zien we daar mensen die we in de bus naar Trinidad hebben gezien en kunnen we nog even informatie uitwisselen. Het eten is echt prima en met een rond buikje rollen we de Casa weer binnen: bedtijd!

Tijdens het diner van gisteren begon Eric al te niezen, precies zoals mijn dikke verkoudheid begon en jawel hoor, als we wakker worden is hij flink beroerd. Na het ontbijt besluiten we dat het treintje vandaag maar zonder ons moet vertrekken. Eric beweegt zich vandaag met wat koorts en een zakdoek tussen het bed en de binnentuin van onze Casa. Gelukkig staan er voor mij in deze binnentuin de lekkere schommelstoelen en is er altijd schaduw en een beetje wind. Ik vermaak me vandaag prima met een boek. Onze gastvrouw legt de zieke nog wat extra in de watten: glaasje vers mangosap voor meneer!

De dag erop is Eric nog geen 100 punten. Bij mij duurde het ook 3 dagen voor ik me beter voelde, dus dit was enigszins voorspeld. In plaats van het treintje, besluiten we de bus naar het strand te pakken. Er gaat een Hop-On-Hop-Off-bus van Trinidad naar het strand op het schiereiland. Je kunt op 3 tijdstippen heen en ook weer op 3 terug. Om 11:00 uur zitten wij in het busje. Het is een mooi ritje van ongeveer 30 minuten. Eenmaal op het strand bekijken we even het haventje (ongeveer 10 boten) en liggen even wat op het strand te lezen onder de bomen in de schaduw. Pootje baden, stukje wandelen, drankje drinken en het is alweer 15:30 uur. Tijd om weer de bus in te gaan. Na nog een internetsessie op het pleintje, gaan we douchen en wat eten. Eric is nog niet goed, dus we liggen weer op tijd op bed.

Bounty-Beach bij Trinidad

Maandag 8 januari pakken we weer de bus naar Havana. Woensdag gaan we door naar Mexico en daar hebben we inmiddels veel zin in! Vooral naar de verandering van eten zien we erg uit. Het blijft hier toch een beetje kip-met-rijst (of varken-met-rijst) en dat liefst middag en avond. We ontbijten nog even in de Casa. Om 9:00 uur lopen we de 5 minuten naar de Viazul bushalte. Hier gaat het een stuk relaxter als in Havana enkele dagen geleden. Maar je moet nog steeds inchecken, bagage afgeven en wachten op de bus. Deze is prima op tijd. We stoppen op alle zelfde plekken, maar nu staan er vaak veel mensen te wachten en kan niet iedereen mee! We weten niet of ze een kaartje geboekt hebben of gewoon hopen dat er nog een last-minute-plekje is in de bus. Maar het is natuurlijk erg balen als je de bus niet kunt nemen die je van plan was te nemen; zeker als je bijvoorbeeld een vliegtuig te halen hebt.

We gaan weer via het lunchrestaurant, maar nu zijn we daar pas rond 15:00 uur. Als echte Hollanders hebben wij weer onze broodjes ingepakt, maar een koude cola gaat er wel in. We hadden op internet een review gelezen van de Viazul-bus. Hier staat dat ze het echt belachelijk vonden: CUC 1,- voor de toiletten. Hier was ik heel verbaasd over, want ik geef altijd CUC 0,25 (al heeel vet overbetaald, maar vaak het kleinste muntgeld dat ik heb) en dan zijn ze heel blij. Ik vroeg me dan ook af, hoe deze reviewschrijfster aan die CUC 1,- kwam. Maar nu snap ik het: De toiletdame probeert het gewoon. Door op haal muntenschaaltje CUC 1,- neer te leggen “als voorbeeld”, denken mensen blijkbaar dat je dat moet geven. Ja, dan is het inderdaad duur. En we merken inmiddels aan meer dingen dat we aardig ingeburgerd raken hier. Broodjes bij de bakker: CUC 4,-. “Nou, vergeet het maar” zeggen wij tegen hem. Meteen zijn ze CUC 2,-. Maar dat is nog teveel, want CUC 1,- is meer dan genoeg. We laten ons dus niet flessen door er meer voor te betalen. Ook een taxi moet ineens CUC 10,- per persoon kosten, terwijl de heenweg CUC 10,- per taxi kostte (en ook al dik betaald was gezien de lengte van de rit). “Nou, vergeet het maar” zeggen wij en dan kost het ineens weer gewoon CUC 10,- per rit. Natuurlijk betalen we overal nog veel meer dan de Cubanen, maar dat is OK. Maar bij alles waar geld bij betrokken is, proberen ze je te flessen. Dat is erg vermoeiend. Maar dat de Cubanen ook leren blijkt ook. Als we in Havana weer teruggaan naar het restaurantje waar ze de eerste keer met een wisseltruc hun fooi wilden vergroten, herkennen ze Eric meteen. De rekening komt dan ook netjes, net als het wisselgeld. Geen probleem meer.

Omdat de Casa van onze homo’s vol zit, hebben we voor deze 2 nachten in Havana een appartementje geboekt. Het is een mooi, schoon appartement. Fijn om even een eigen keukentje te hebben. Niet dat we veel boodschappen kunnen doen, maar een kopje thee maken en effe op jezelf op de bank zitten (er is geen balkon) dat is ook al erg fijn. Het ontbijt, wat de eigenaar en zijn vrouw ter plekke voor ons komen maken, is wat kariger dan gewend, maar het buikje is toch weer vol. 

We hebben nog wel even wat te doen. Gisteren in de bus zagen we een mailtje binnenkomen (toen we even bij een wifipunt waren) dat onze vliegreis flink wat uurtjes later is gepland. Hier hebben we verder geen bericht van gehad, dus we waren heel verbaasd. De vlieguren zijn wel een stuk prettiger, dus dat is fijn. We vliegen nu pas om 15:30 uur in plaats van 5:50 uur. Geen nachtwerk dus, maar gewoon wakker worden en tegen 12:00 uur naar het vliegveld. Rond 17:00 uur moeten we dan in Cancun zijn, want Cuba en Mexico liggen niet zo heel ver uit elkaar, hoewel zwemmen dan ook weer geen optie is. Door dit verlate vertrek, moeten we de autoverhuur en eerste hotel laten weten dat we wat later komen. In Nederland een klusje van 5 minuten, maar hier… Gelukkig hebben we een wifipunt in ons appartement. Maar je moet nog wel steeds inloggen met je kraskaartnummertje (heeeeeel lang nummer). Dan blijkt dat onze e-mail wederom geblokkeerd is, want onze provider denkt dat we gehackt zijn (we zijn gewoon in Cuba). Dit is al de tweede keer deze week. Kunnen we dus geen mail versturen. Ook inloggen op Booking.com lukt niet, want deze site is geblokkeerd door de Cubaanse Regering. Dus….. het lukt uiteindelijk allemaal wel, maar het kost wel een uur. 

Kleurige huisjes in Trinidad

Tijd voor leuke dingen: SHOPPEN! Het sightsee-en in Havana hebben we nu wel gedaan, maar nog een paar leuke souveniers kopen, moet nog gebeuren. Wat vervelend! Waar ondergoed en sokken heel zeldzaam zijn, zijn soeveniers echt overal te koop. Er is zelfs een oud havengebouw helemaal opgeknapt en nu vol met soevenierwinkeltjes. Natuurlijk verkoopt stalletje 1 hetzelfde als stalletje 2, 3 en 4. We zijn er snel uit en wandelen nog wat rond in Havana. Lunchen laat in onze favoriete “American Diner” en gaan dan terug naar ons appartement. De huisbaas komt nog even langs: of we problemen hebben met het water. Nog niet gemerkt, maar als we de kraan aanzetten blijkt het water op. Dat is niet de eerste keer in Cuba dat ons dit overkomt. Bijna in elke Casa was het water wel een keer op. Ze vullen namelijk grote tanks (vaak op het dak) en als die leeg zijn, moet die aangevuld worden om de kraan weer te laten lopen. Dat duurt dan heel even, maar alles is dan ook geregeld. Ook hier. De huisbaas maakt zijn excuses, maar daar willen wij niets van horen: dit is nu eenmaal hoe het werkt hier.

Sigaartjes roken, in de schaduw, da’s het leven hier

Dan is het woensdag 8 januari, tijd om door te gaan naar Mexico! Koffers pakken zijn we inmiddels gewend en duurt precies 10 minuten. Precies om 11:45 staat de taxi voor en we worden uitgezwaaid door onze gastheer en gastvrouw. Daaaaag Cuba!