Ja, ik heb weer even op me laten wachten. Er waren wat problemen met het inloggen en de autorisatie van bepaalde websites in Mexico. Maar nu kan ik weer even inloggen, dus grijp ik meteen de kans om jullie bij te praten.

Op woensdag 8 januari komen we mooi op tijd op het vliegveld aan. We moesten 3 uur voor vertrektijd op de luchthaven zijn en dat zijn we dus. Op de borden staat dat we kunnen inchecken, maar bij navraag aan dames-die-het-kunnen-weten blijkt dat we pas over een uur kunnen inchecken, maar dat we dan wel op deze plek moeten zijn. We besluiten dus maar te wachten op die plek. Binnen 5 minuten staan er al 3 mensen achter ons te wachten, want wij zijn de rij naar Cancun begonnen. Na een kwartier staan er al zo’n 20 mensen en als het uur bijna om is wel 100. Wij dus nog steeds met onze neuzen voorop. De eerste tassen die over de band naar het vliegtuig rollen; juist! Die van ons! 

We hebben even gecheckt en achter de douane kun je geen CUC’s meer uitgeven. We hebben nog een heel klein beetje, dus daar kopen we nog mooi wat kleine dingen van. Dan door de douane en de scanner, wat super soepel gaat, naar de vertrekhal. Er zijn een paar winkeltjes en het is allemaal erg klein als je het met andere luchthavens vergelijkt, maar ons vliegtuig komt er aan en de boarding begint ruim op tijd. Het blijkt een ouder vliegtuig, maar wel een groot. Onze bagage zou er deze keer dus gewoon in moeten kunnen. De beenruimte is ongekend, zelfs Eric zit er helemaal ruim te zitten. We stijgen op en zodra de wielen van de grond zijn, lopen de stewardessen al rond met hun karretjes. Iedereen krijgt wat te drinken en een zakje chips: lekker! Wij hadden al 2,5 week geen chips meer gehad. Dan komen ze meteen ook weer het afval ophalen. Het valt ons op dat er flink wordt doorgewerkt. En het afval is nog niet binnen of de piloot vertelt ons dat de landing ingezet gaat worden: over 35 minuten zijn we in Cancun Mexico. Wow! Dat gaat snel! Wij dachten dat we zo’n 2 uur moesten vliegen, maar hadden ons er eigenlijk ook niet zo in verdiept. Binnen het uur staan we dus al in Mexico aan de grond. Wat fijn!

We vullen nog wat formuliertjes in voor de Mexicaanse douane. Want ook al zijn we niet meer in Cuba, papiertjes en stempels zijn het helemaal! Die stempels hebben we dan ook gauw binnen, de koffers laten heel even op zich wachten maar komen dan ook. Met een ander papiertje door de bagage-douane en klaar. We zien meteen EuropCar en gaan er op af. Ik heb een super deal geregeld voor de autohuur en ben benieuwd hoe dat allemaal zal gaan. Voorlopig prima, want de medewerker voert ons reserveringsnummer in en we worden in een busje gezet om naar het verhuurterrein te gaan. We staan zeker 20 minuten te wachten op iets wat achteraf 10 minuten lopen was geweest. Maar goed. Daar aangekomen blijkt mijn superdeal wel prima, maar of ik dan even een borg van USD 8.000,- wil betalen. Uhhhh, wablief??? Terwijl Eric zich staat op te winden (bad – cop), probeer ik er met de medewerker uit te komen (good – cop), want zo’n hoog limiet hebben wij nu eenmaal niet op onze creditcard. Uiteindelijk komen we overeen dat wij tegen een sterk gereduceerd bedrag toch maar een deel verzekering kopen en zo dus maar een borg van USD 300,- hoeven achter te laten via de creditcard. Bovendien heb ik er nog een gratis tweede bestuurder bij geregeld. Nog steeds betalen we niet heel veel voor de 3 weken autohuur, maar mijn superdeal is wel wat de baan. Bovendien krijgen we de tank bijna leeg mee, wat wil zeggen dat we meteen moeten tanken. Dit vinden we een beetje spannend omdat je over tanken in Mexico soms vervelende dingen hoort. We vinden een tankstation meteen om de hoek, nog op het vliegveld, dat groot, verlicht en bewaakt is: perfecto! Ook kunnen we hier geld wisselen, want we moeten straks tol betalen en dan zijn pesos handig. Voor EUR 100,- krijg ik meer dan MXD 2000,-. Dan voel je je wel even rijk! Een flesje water haal ik ook nog even, terwijl Eric de routeplanner vast opstart. Dan zijn we klaar voor onze eerste reis over de Mexicaanse wegen.

Deze reis gaat boven verwachting goed. Het is inmiddels al donker (dankzij de autoverhuur uitloop), maar de wegen zijn prima en we zoeven met een kleine 110 km/u naar Valladolid. We kiezen wel voor de tolweg en vinden het, zeker zo ‘s avonds de EUR 15,- wel waard. Het hotel is ook heel snel gevonden dankzij onze routeplanner. We worden heel vriendelijk onthaald, krijgen een basic, maar schone kamer. Vooral de binnentuin ziet er heel aantrekkelijk uit! Nu nog wat eten. Het is inmiddels 20:00 uur (maar 21:00 uur voor onze buikjes). De receptionist zegt dat er alleen restaurants zijn in het stadje. Dat is een kleine 2 km lopen. Daar hebben we niet zoveel zin meer in, maar ook niet om in de auto te stappen. Gelukkig heeft deze beste jongen ook een oplossing: hij kan een pizza bestellen. Dat is super! Een half uurtje later smikkelen we van een enorme pizza (die weer echt lijkt op een pizza, niet zoals in Cuba) en daarbij hebben we een dikke fles koud drinken gekregen. We zijn helemaal in onze nopjes. Even uitbuiken en dan vallen de oogjes al weer wat toe.

Donderdag is het tijd om kennis te maken met Mexico. We starten rustig op met een ontbijtje bij het hotel. Hier krijgen we een bordje met roerei en rijst. Gelukkig ook wat brood, zodat we de rijst kunnen laten voor wat ie is. Alles is zeer verzorgd. Even het internet goed gebruiken en dan lopen we naar het stadje. Dat blijkt nog best een stukje, dus we draaien toch even om om de auto te pakken. Het centrum ziet er echt heel leuk uit en we vinden ook nog een supermarkt. Na Cuba lopen we met open mond rond: wat een aanbod! En goede prijzen ook! We gaan ons te buiten aan een beker yoghurt, cornflakes, fruit, wijn, chips en zo wat meer. Met de lunch zitten wij zalig in de tuin van het hotel aan onze yoghurt. Wat fijn, niet meer persé iets hoeven kiezen uit stalletjes / restaurantjes. Die middag fietsen we nog een keer terug naar het stadje, voor een kleine fotosessie. De fietsen mogen we gewoon lenen bij het hotel. Mexicaantjes zijn wat klein, dus ik, op de kleinste fiets, zit wel heel laag. Ach, het is maar een stukje en het gaat prima. Voor de avond halen we een broodje bij twee oudere dames die een stalletje bij het hotel in de buurt runnen. Voor EUR 3,- krijgen we allebei een broodje en delen we samen een halve liter cola. We vergissen ons alleen in de “salsa picante” die we erbij krijgen. Eric besprenkelt zijn broodje er al rijkelijk mee, ik proef eerst nog even. Eric brandt dus z’n mond aan zijn broodje en ik aan mijn hele kleine proef-druppeltje. Gevoel uit de lippen weg en de mond in de fik. Maar toch eten we lekker. Dan op tijd naar bed, want morgen moeten we op tijd op.

Chichen Itza

Om 6:30 uur gaat de wekker. We willen naar Chichen Itaz, een Maya-complex en een van de 7 wereldwonderen. Het schijnt flink druk te kunnen zijn, dus vroeg aantreden is het devies. We zijn te vroeg voor de ontbijtservice van het hotel, maar een bakje yoghurt gaat ook prima. Hebben we een keertje geen eieren….. Om 7:30 zitten we in de auto voor de 40 km naar dit complex. Opening is om 8:00 uur en we zijn er net iets later. We zijn zeker niet de eersten. Er staan zelfs al wat bussen en taxi’s. Tsja, gewoon aansluiten in de rij. Die is wel lang, maar na een kwartiertje zijn we aan de beurt. De entree is ook stevig: EUR 25,- pp. Maar ja, dat wereldwonder moeten wij natuurlijk gezien hebben. Het is ook echt heel indrukwekkend! Ik kan zelfs een paar foto’s maken zonder alle toeristen erop. Helemaal tevreden mee! We struinen rond en vinden ook wat plekjes waar het niet zo druk is. Wat ons wel heel erg tegenvalt is dat er overal (en dan bedoel ik ook overal) kraampjes met souvenirspul staan. Heel veel verkopertjes bouwen in de ochtend hun kraampje op en eind van de middag wordt alles weer ingepakt. Wat een gedoe. En het zijn dus honderden kraampjes. Wij vinden dit niet charmant en afdoen aan de sfeer van de omgeving. Maar ja, wat doe je eraan? In ieder geval niets kopen…..

We lopen op ons gemak het rondje en vinden zelfs wat plekjes waar het een stuk minder druk is. Op een bankje in de schaduw kunnen we zo even echt genieten van dit moois. Dan akkeren we weer terug naar de uitgang. Een dikke 2 uur zijn we wel zoet geweest. Hadden ook wel geluk, want het was best bewolkt. De temperatuur viel hierdoor over het algemeen erg mee. In de auto kan natuurlijk de airco weer aan en eenmaal terug in het hotel gaan we even rustig zitten. Voor de lunch besluiten we een soort overdekt foodcourt, maar dan op z’n Mexicaans te proberen in het centrum van het stadje. De fietsen zijn uitgeleend, dus pakken we de auto: GELUKKIG! Want er komt me toch een plensbui over! We proberen de taco’s en Poc Chuc (traditioneel gerecht). Het is helemaal niet duur, maar ook helemaal niet warm. Het smaakt allemaal aardig, maar niet echt wat we ervan verwacht hadden. 

Versieringen in Chichen Itza, hier werden waarschijnlijk de afgehakte hoofden bewaard….

Op zaterdag 11 januari is het tijd om weer door te gaan. We gaan naar Merida, de provinciehoofdstad van Yucatan. Op de weg er naar toe bezoeken we eerst nog een cenote. Een cenote is een ondergronds meertje. Meestal mag je daarin zwemmen en meestal mag je daarvoor een entreeprijs betalen. Bij cenote Samula geldt dit allebei. We zijn alleen niet geïnteresseerd in het zwemmen, maar ik wil wel zo’n cenote zien en deze moet heel fotogeniek zijn. Bij de ingang staan verschillende mannen. Een van hen begeleidt ons naar de kassa, terwijl een andere alvast vertelt dat ie een oogje voor ons op onze auto houdt (fooi!). Bij de kassa zit een man bij wie we de toegang mogen betalen (EUR 4,- pp) en dan moeten we eigenlijk nog bij een dame blijven staan voor een foto. Ik haat het om op de foto te gaan, dus daar bedanken we duidelijk voor. Ze lijkt er een beetje van in de war, maar komt dat uiteindelijk ook weer te boven. Dan is het even zoeken, want alle mannetjes laten het ineens afweten en bordjes zijn er ook niet. Via een klein doolhof aan gangetjes (met winkeltjes) komen we dan toch bij de ingang. Een trap omlaag en we staan bij de cenote. Het is heel speciaal om te zien en ik ben blij dat we hier even naar toe gekomen zijn. 

Cenote Samula

Hopla weer terug de auto in. Nu rijden we in zo’n 1,5 uur naar het gele stadje Izamal. We nemen niet de tolweg, het is immers gewoon overdag en we hoeven niet ver. De weg valt ons nu ook reuze mee. Af en toe wel een gat, dus helemaal achterover leunen is er niet bij, maar we hebben veel slechtere wegen gezien. Als we Izamal binnen rijden, gaan we eerst naar de Kinich Kakmó piramide. In Izamal zijn nog diverse piramides zichtbaar die gebouwd zijn door de Maya’s ter ere van de zonnegod. Deze kun je zelfs nog beklimmen. Bovendien zijn we bijna alleen. Een heel andere ervaring dus dan bij Chichen Itaz.   

Vanaf het topje van de piramide zien we al een ander mooi gebouw liggen: Het klooster San Antonio de Padua hebben de Spanjaarden bovenop een piramide gebouwd. Daarom heeft het ook zo’n grote voortuin. Ze moesten die hele piramide bedekken. Wat een cultuur alweer! Tijd voor lunch. Er is een soort overdekte gang met allemaal eetstalletjes. Geen idee wat we moeten nemen, dus gaan we voor iets wat er anders uitziet dan we eerder hebben geproefd. Dit is aardig, maar ook niet warm ofzo. We zijn allebei een beetje teleurgesteld. Het kost niks, maar je hebt ook niks. We duiken de supermarkt in voor een koude cola (zijn jullie van ons gewend) en een Snickers. Dan struinen we nog even door het parkje en zien een kraampje waar het zalig naar sinaasappels ruikt. We zien dat diverse soorten fruit vers geschild, gesneden en verkocht worden. Ha, dat lust ik wel. Even in de rij en dan krijg ik voor EUR 0,75 een heel flinke beker met lekkers. Of ik er ook saus op wil… “picante”…. nou, als wij 1 ding geleerd hebben hier in Mexico is dat “picante” echt foute boel is. Bovendien vinden we het erg vreemd om “picante” op fruit te gieten. Dus hiervoor bedank ik vriendelijk en smikkel lekker mijn non-picante fruit op. 

Gele stad Izamal, Convento de San Antonio

Dan rijden we door naar de eindbestemming van vandaag: Merida. Dit is duidelijk een echte stad. Drukker, groter en moderner. Onze B&B ligt ongeveer 2,5 kilometer buiten het centrum, wat met rijden en parkeren wel makkelijk is. Er is namelijk een of andere Mexicaan geweest die het principe van eenrichtingsverkeer ZO geweldig vond, dat het in alle stadjes is doorgevoerd. En niks duidelijke borden… wij zijn al zeer regelmatig teruggetoeterd of -gezwaaid. Inmiddels weten we een beetje waar we op moeten letten (in ieder geval niet op de routeplanner!), maar het gaat nog steeds wel eens mis. Ah, zo lang er geen ongelukken gebeuren.

Bij de B&B worden we hartelijk verwelkomd door onze (Cubaanse) gastvrouw en krijgen een heel ruime kamer, met prima wifi en een klein koelkastje voor onze yoghurt en cola. En weer zo’n enorm bed! De Mexicanen zelf zijn erg klein. Zelfs ik ben hier een reuzin. Eric steekt echt overal ver bovenuit. Hij wordt zelfs op de markt gevraagd om wat dingen op te hangen omdat hij er makkelijk bij kan. De Mexicanen zijn klein en ook rond. Heel veel mensen met overgewicht hier, ook kinderen. Als we kijken naar wat er in de supermarkten en op straat verkocht wordt, snappen we dat ook wel een beetje. Cola (vette, want light is moeilijk te vinden) is net zo duur als water. En al die taco lunches zijn ook niet bepaald vet-vrij. Kortom het is een erg ongezond dieet wat wij zo de eerste dagen kunnen vaststellen. 

Moe van de dag stappen we in bed en vallen al snel in slaap. Maar dan … wat is dat? Een zware hoorn horen we in de verte en deze komt steeds dichterbij! Het blijkt een goederentrein te zijn die door de stad rijdt en het spoor ligt vlakbij onze B&B. Er zijn geen bewaakte spoorwegen, dus moet er vanwege de veiligheid bij elke kruising goed, veel en lang getoeterd worden. Gelukkig komen er maar een paar treinen in het begin van de nacht en ochtend en kunnen we toch nog goed slapen.