108. Van Playa del Carmen naar New York

Het is erg druk geweest, dus ben ik weer wat laat met jullie bijpraten. Maar uitstel is geen afstel, dus bij deze …..

Van 20 t/m 29 januari zijn we in Playa del Carmen, Mexico. In ons fijne, inmiddels schone, appartement is het prima toeven hier. We waren van plan om te relaxen en dat doen we ook! Rustig wakker worden, langzaam opstarten en wat rommelen tot de lunch. Het huis nog even uit en op tijd weer lekker op de bank. We worden er uiteindelijk wel wat lui van.

Maar ondertussen doen we ook nog wat spannendere dingen. We gaan snorkelen! Langs de kust ligt het een na grootste rif ter wereld en daar moet het mooi snorkelen zijn. Wij zijn al een dagje naar Puerto Morelos geweest om de aangeboden deals uit te checken. De prijzen liggen ver uiteen: van 650 pesos per persoon tot 300 pesos. Omdat alle organisaties uiteindelijk hetzelfde bieden (2 uur snorkelen op 2 verschillende plekken) onthouden we de goedkoopste en beloven hem terug te komen. 

De dag erop gaan we dan echt het water in. We vinden dezelfde organisatie, of eigenlijk vindt diezelfde man ons. Hij regelt meteen een tripje voor ons en na 15 minuten wachten gaan we met nog 12 andere mensen de zee op. Het waait best een beetje dus we hebben wat kleine golven. Na een kleine 10 minuten zijn we bij het rif. De organisatie heeft ons toegangsticket tot het nationale park (het rif ligt in een nationaal park) al geregeld, dus we kunnen meteen het water in. Het is met 2 meter erg ondiep, dus we moeten voorzichtig zijn om het rif niet te raken met onze flippers. Je kunt dan wel niet echt duiken, want een zwemvest is verplicht, maar als je rechtop in het water hangt, zou je toch dat natuurschoon kunnen beschadigen. 

Snorkelen bij het een na grootste rif ter wereld!

We moeten met z’n allen achter elkaar aan zwemmen. Dat is wel heel erg verschrikkelijk. Eric en ik doen dus maar een beetje alsof we daar ons best voor doen. Bovendien zitten er een paar beginnende snorkelaars in de groep (bestaan die? ja!) die zo hard met die flippers flappen dat zand opdwarrelt en waterbubbels het zicht wegbubbelen. We hebben al gauw in de gaten welke dames we moeten ontwijken en zo maken we er zelf een mooi tochtje van. 

Eindelijk kunnen we onze onderwatercamera echt gebruiken om visjes op de gevoelige plaat vast te leggen. Het is echt heel erg leuk, maar lang niet zo makkelijk als het lijkt. Het golft immers een beetje en door dat zwemvest lig je aan de oppervlakte mee te deinen. Dan is het moeilijk om doelgericht te blijven met je camera. Maar met wat oefenen komen we er wel uit. Het is echt genieten van al dat moois onder water. Na ongeveer een half uur, zijn we weer bij de boot en varen naar een plekje 5 minuten verderop. Ook weer heel erg mooi. We zijn helemaal blij dat we dit gedaan hebben.

Snorkelen in Puerto Morelos

Op weg terug naar ons appartement stoppen we even om te tanken. Normaal stapt Eric uit, maar hij is aan het klooien met de radio, dus doe ik dat. Er zijn ineens 2 benzinepomp-meneren en ze stellen in het Engels / Spaans wat vraagjes over de gebruikelijke zaken: hoe lang in Mexico, waar geweest enz. Dan moet ik betalen. Gewoontegetrouw wil ik even op de pomp kijken hoeveel het is. Maar dat wordt vlug weggedrukt door een van de benzine-meneren. Hmmmmm, dat maakt me alert. Ik wil met mijn kaart betalen en zie het bedrag MXN 1100,- (EUR 55,-). Nou, dan is er geen twijfel meer, we worden opgelicht. Vanuit mijn administratieve tik houd ik tijdens onze reizen al onze uitgaven bij. Ik weet dus prima wat een tankbeurt ongeveer kost. Normaal betalen we rond de MXN 400,- (EUR 20,-). Dus ik zeg (in het Engels dan wel): “Dat kan niet”. Die woorden zijn mijn mond nog niet uit of Eric, de groooote blonde vent, staat naast me. Oei, nu zien de meneren ook wel dat ze moeten oppassen. Ik vraag hoeveel liter het dan wel niet is. Een van de meneren zegt:”40 liter”. Kijk, dat is fout 2. Wij weten namelijk ook hoeveel we per kilometer verbruiken met deze auto (tsja, de administratieve tik reikt ver) en hoe groot onze tank is. De tank is maar 30 liter groot. Bovendien is 40 liter maal de benzineprijs niet MXN 1100,-. 

Dan gebeurt er een klein wonder. De gegevens van onze tankbeurt komen ineens weer tevoorschijn op de benzinepomp. Blijkt er toch een knopje voor te zijn. Dan moeten we dus MXN 504,- betalen. Kijk, dat klinkt allemaal veel logischer. Dat wil ik wel betalen. Maar dan werkt het pinapparaat ineens niet meer. Moet het contant. Voor we gingen tanken hebben we duidelijk aangegeven dat we wilden betalen met de pas. We hebben niet veel contant geld meer. Dat was geen probleem. Toen ik de MXN 1100,- moest betalen kwam een van de meneren trouwens ook al met dat apparaat aan. Volgens de meneren moeten we maar in het tankstation gaan pinnen, zodat we hen contant kunnen betalen. Maar geld opnemen bij een automaat kost me geld, dus dat wil ik niet. Ik geef dat ook meteen even aan hen door:”Doe ik niet”. 

En dan gebeurt het tweede kleine wonder van de dag: het betaalapparaat werkt weer! We betalen de MXN 504,- en zijn er weg van. Geen fooi vandaag, want 2 wondertjes per dag zijn meer dan genoeg. In de auto zijn we wel supertrots op onszelf hoe we dit hebben aangepakt. Hebben die Mexicaantjes even laten weten dat ze niet zomaar een zakcentje kunnen verdienen bij deze twee Hollanders.

Snorkelen in Puerto Morelos

Op maandag 27 januari gaan we naar het stadje Tulum, bekend om de Maya-ruïnes aan zee en de relaxte, hippie, yoga-sfeer. Het is een uurtje rijden van Playa del Carmen, dus dat is goed te doen. We draaien dan ook snel een parkeerplaats bij de ruïnes op. De slagbomen worden al voor ons open gedaan, als Eric ziet wat de kosten zijn: MXN 180,-. In Eindhoven centrum is EUR 9,- voor een dag misschien niet veel, maar hier is dat buitensporig veel. Eric stapt op de rem, rijdt achteruit en we rijden weer door. Er blijken dus een tiental parkeerterreinen te zijn, allemaal met hun eigen prijs en allemaal proberen ze je binnen te wuiven. Bah, dat is niet heel fijn. Maar we vinden een mooi plekje voor MXN 50,- in de schaduw. Effe onze broodjes naar binnen werken en dan lopen we naar de ruïnes. Die zijn echt heel mooi gelegen. Het is wel druk op het terrein, maar we hadden dit zeker niet willen missen. Toch weer heel anders dan de andere Maya-ruïnes die we bezocht hebben.

Om dan toch ook die Hippie-vibe mee te krijgen, rijden we nog even over de strandweg van Tulum. Nou, je moet weten dat de zee daar ligt, want zien doe je hem niet. Alles volgebouwd met hotels en beachclubs. Druk verkeer ook, met fietsen (je bent een hippie of je bent het niet), auto’s en bussen op de smalle, slechte weg. Hmmm, niet echt ons ding. We draaien om en rijden weer terug naar ons appartement.

Tulum, ruïnes bij de zee

Dan is het al snel woensdag de 29ste. De tijd in Playa del Carmen is voorbij gevlogen, maar we zijn nu ook wel weer toe aan wat nieuws. Dus: op naar New York! De vlucht die ik geboekt had, zou om 9:00 uur vertrekken vanuit Mexico. Helaas is deze ergens in de afgelopen weken verzet naar een vertrek om 7:00. Alles omgerekend moeten we vanochtend dus al om 3:00 uur op. Dat is echt een rottijd. Weinig geslapen dus als we de auto instappen. We kijken een beetje op tegen het terugbrengen van de auto. De procedure bij het ophalen verliep niet echt soepel en nu komen we midden in de nacht aan. 

Dit blijkt dus 100% mee te vallen. Er zijn 2 medewerkers aanwezig om dit vroege uur. Ze bekijken de auto nauwkeurig en dan krijgen we onze borg terug. Dat gaat soepel. We kunnen ook meteen het transferbusje in dat ons naar onze vertrek-terminal brengt. Tsjonge, we zijn erg onder de indruk. Dan in de rij om onze bagage in te checken en de douane door. Alles bij elkaar in een half uurtje geregeld. We zijn dus ruim op tijd en gaan nog even zitten om van de gratis wifi gebruik te maken in de vertrekhal. 

Dan wordt mijn naam omgeroepen, in ieder geval iets wat er erg op lijkt. Ik moet me melden bij de balie. Heee, dit is al zo’n geluksdag, misschien krijgen we wel een upgrade! Nou, niet echt dus. Ik ben uitgekozen om een extra veiligheidscheck te doen. Rugzak weer open, schoenen uit, zelfs de e-reader moet uit zijn hoesje. Ik ben bloedje sacherijnig, vooral als alles NOG een keer moet. Volgens mij krijgen ze een opleiding ofzo. De douanebeambte spreekt 3 woorden Engels en snauwt die ook nog een beetje naar me. Geen goed idee! Ik probeer rustig te blijven maar de stoom komt uit mijn oren. Eric bekijkt het allemaal van veilige afstand. Na een kwartier blijkt dan eindelijk dat ik toch echt geen drugs bij me heb. Een leidinggevende douanebeambte kom me nog even bedanken voor mijn “geduld”. Dat deed ze bij niemand anders die ook in de steekproef was gevallen…..

Zo, mogen we eindelijk het vliegtuig in. Dat blijkt half leeg, dus zitten we lekker ruim. We krijgen thee met speculoos, dus ik ben snel weer die hele douane vergeten. Effe lekker slapen! Het is maar een vlucht van ongeveer 3 uur en dan landen we in New York. We bereiden ons voor op lange rijen en eindeloos wachten. De paspoortcontrole kost ons 10 minuten en als we dan onze koffer hebben, lopen we zo naar buiten. We zijn er allebei erg verbaasd over. Maar wel heel erg fijn!

Eric heeft onze route naar het hotel voorbereid. Eerst dus op zoek naar de Airtrain. Dat staat met grote borden aangegeven, dus die kunnen we niet missen. We zijn nog even verward, want we zien nergens een mogelijkheid om een kaartje te kopen. Dat blijkt ook pas aan het eind te hoeven. Dus, voordat we door de poortjes kunnen lopen om naar de metro te gaan, kunnen we inderdaad betalen. Werkt prima! Je kunt ook meteen een kaartje voor de metro kopen, maar wij willen natuurlijk meteen onze metro-weekkaart. Je bent Nederlander dus je wilt meteen profiteren. Die kaart kunnen we alleen bij het metrostation kopen. Dat is wel effe puzzelen, maar dan weten we hoe we zo’n kaart uit het apparaat krijgen (eenzelfde apparaat als op de Nederlandse treinstations). Echter onze betaalkaart werkt prima bij de eerste, maar weigert pertinent om de tweede weekkaart te betalen. Heel vreemd. Dan maar eerst even gaan pinnen, zodat we de weekkaart bij het loket kunnen kopen (alleen contant betalen mogelijk bij het loket). Met tas en al de staat op, pinnen en weer terug. Eindelijk hebben we de 2 weekkaarten.

Daarna is het een eitje. Met Eric’s voorbereiding stappen we moeiteloos over op het juiste station en de volgende metro brengt ons tot op 5 minuten wandelen van het hotel. Het is 13:00 uur, maar onze kamer is al klaar. Erg mooie kamer! Maar we blijven niet lang, we hebben honger EN we moeten vandaag al onze eerste wandeling maken door New York. 

Ik heb een boekje gekocht waarin 6 wandeling door New York staan. Op deze routes vind je veel bezienswaardigheden, leuke winkeltjes en de beste eettentjes. Dat lijkt ons een prima manier om de stad te leren kennen. Maar eerst een hamburger, die hadden we wel verdiend! Daarna wandelen we rond en maken kennis met deze wereldstad. We hebben getwijfeld of we hier wel naar toe zouden gaan. We zijn ooit in Canada geweest en hebben toen Vancouver bezocht. Dat viel ons erg tegen. Sindsdien zijn we wat huiverig voor moderne steden. Maar die zorg was dus helemaal voor niets; wat een geweldige stad! We lopen de hele tijd om ons heen te kijken en vooral ook naar boven. Rond 18:00 uur zijn we weer bij het hotel. Niet lang daarna vallen de oogjes dicht en zijn we pas om 8:00 uur weer wakker.

Typische straat in New York

Op donderdagochtend gaan we naar de ontbijtzaal, want het ontbijt was inbegrepen. Het is enorm druk. Eric ziet wafels liggen en begint te glimmen! Maar het blijken geen heel verse wafels te zijn (understatement), dus dat is wel sneu voor hem. Het ontbijt is heel erg karig, maar uiteindelijk vinden we onze weg. De komende dagen hoeven we niet met honger de straat op.

Daar is ze dan: Lady Liberty!

We kleden ons goed aan, want het is rond het vriespunt. Met het zonnetje erbij is het prima weer om lekker te wandelen. De volgende wandeling is aan de beurt: we gaan naar de wijk om Wallstreet en met de Staten Island Ferry langs het vrijheidsbeeld. We oooh-en en aaah-en wat af. We lunchen in een foodmarket waar je bij diverse stalletjes wat kunt kiezen. Dit is redelijk betaalbaar. Want wat we inmiddels ook ontdekt hebben: New York is duur! Simpele broodjes zijn vlot USD 13,- en dan heb je nog geen drankje erbij. In een simpel restaurantje betaal je snel USD 20,- pp. en dan betaal je ook nog belasting en wordt er een fooi van 20% verwacht. Hier gaan we dus wat creatief mee om moeten gaan. Er zijn veel leuke foodtrucks langs de weg, die een stuk betaalbaarder zijn. Maar het is dus juist wel fijn als je tijdens de lunch even ergens kunt opwarmen en niet buiten op een bankje je eten moet opeten. In de zomer zal dat wel beter zijn.

Uitzicht bij Brooklyn Bridge op Manhattan

Rond 16:00 uur zijn we weer bij ons hotel. Even opwarmen! We hebben ontdekt dat we de hele dag gratis koffie, thee en warme choco kunnen krijgen in de lobby. Wat een service! Na een douche zijn we om 18:00 uur al weer op weg. We hebben kaartjes voor een voorstelling van de Phantom of the Opera op Broadway. Als we staan te wachten op de metro, blijken er mensen over het spoor te wandelen. Dat gaat nog even duren. We bekijken de kaart en besluiten naar een ander station te wandelen. Dat gaat prima en uiteindelijk zijn we nog steeds ruim op tijd bij het theater. Wij zijn eigenlijk geen musicalliefhebbers, maar ja, Broadway hè…. Om 19:30 uur halen we onze kaartjes op en om 20:00 uur zitten we in onze stoelen gepropt. De beenruimte is heeeeel beperkt, maar de voorstelling doet ons dat vergeten. Tot ineens het licht weer aangaat. We zijn een beetje in verwarring; is de voorstelling nu voorbij of is het pauze. We blijven even zitten en kijken het een beetje aan. We besluiten dat het pauze is, maar dan is het al te laat om nog even de benen te strekken. Even later begint het weer. Rond 22:30 uur is het echt af. We vinden het allebei een heel leuke ervaring! 

Musical op Broadway

Het theater ligt heel dicht bij Time Square, dus dat pikken we nog even mee. Wat een licht van al die reclameborden! Het lijkt wel dag in plaats van nacht! We zijn weer heel erg onder de indruk. Dan nog even langs de grote, 3 verdiepingen tellende M&M’s winkel en dan zijn we officieel moe. De metro terug is ook geen enkel probleem, niks onveilig gevoel, gaat heel goed.

Een gelukkig mannetje bij al zijn vriendjes

De volgende dag wandelen we eerst weer een andere wandeling. Dan heb ik fietsen geregeld zodat we in Central Park kunnen fietsen. De dame van de fietsverhuur is erg onvriendelijk en doet erg vanuit de hoogte. We hebben een goedkope deal met Groupon en dat maakt alles, zucht, wel heel ingewikkeld. Vooral als je dan, zucht, je telefoon moet neerleggen voor deze, zucht, toeristen. We krijgen uiteindelijk dan toch mooie fietsen mee. Fietsen in Central Park is in de zomer met al het groen misschien leuk, nu is er weinig aan. Het is ook het eerste park dat wij ooit hebben bezocht met verkeerslichten. Nee, niet ons ding. Na een goed uur zijn de fietsen weer terug bij de baas.

Central Park in de winter

Voor vandaag staat nog een activiteit: een nacht-bustour door New York. Had ik al gezegd dat het rond het vriespunt was in New York? Als we rond 17:30 uur op de bus stappen is het nog wel te doen, maar zodra we gaan rijden, wordt het kouder en frisser. Natuurlijk zitten we bovenop en buiten, want zo ervaar je het toch het beste. Maar dat is natuurlijk ook niet de warmste plek…. De gids die door onze koptelefoon babbelt is de slechtste ever. Haar vooraf ingestudeerde grapjes zijn zo slecht dat ze zichzelf daar ook voor verontschuldigd. New York is echter prachtig in het donker! We zien een hoop plaatsen waar we al gewandeld hebben, maar dan nu bij nacht. Als we na 2 uur weer op het beginpunt zijn, kan ik niet stoppen met rillen. De metrokaart scheurt omdat ik hem niet stil kan houden. Gelukkig weten we de route en met een cheeseburger van de lokale Deli, worden we weer langzaam worden in het hotel.

Op de HopOn bus: KOUD!

Zaterdag staat de langste route op het programma. We beginnen in Harlem (heel klein stukje) en dan via Columbia University en de Hudson naar Central Park. Uit het drukke centrum is het lekker wandelen en als we aan onze lunch zitten, hebben we de 16 km al gewandeld. We hebben allebei inmiddels wel wat spierpijn van al dat voetenwerk. Rustig even de metro terug naar het hotel voor wat broodnodige verlichting. Om 19:00 uur zijn we al weer op weg. We willen de Brooklyn Bridge over wandelen tijdens donker. Dit blijkt ook echt weer de moeite waard. Schitterend uitzicht op Manhattan! 

Alma Mater bij Columbia University: Als je er eens komt kun je zoeken naar een verborgen uil (symbool voor wijsheid). Wij hebben wel effe moeten zoeken, maar: gevonden!

Brooklyn Bridge by night

De volgende dag, na het ontbijt, leveren we onze koffers bij de balie in. We moeten al uitchecken, maar ons vliegtuig gaat pas om 0:00 uur. Gelukkig passen ze hier op onze bagage, zodat we er nog een mooie dag van kunnen maken. Om 10:00 uur moeten we op het Central Station zijn voor een rondleiding. Dit is een gratis rondleiding, maar je betaalt de gids, achteraf, wat je waard vond. Omdat het Superbowl-Sunday is, bestaat de groep maar uit ongeveer 15 personen in plaats van de gebruikelijke 30. Het is een erg leuke en interessante rondleiding. We vinden het erg leuk om wat nieuwe feitjes over de bekende gebouwen te horen.

New York

Na een uitgebreide lunch gaan we naar onze bagage. We vermaken ons nog even in de lobby met de wifi en de thee. Dan is het om 18:30 uur tijd om de metro te pakken. We vinden onszelf inmiddels ervaren metro-reizigers en daar gaat het dan mis. We vergeten onze overstap en moeten dus weer een stukje terug. Dat kost tijd! Uiteindelijk kost het vooral stress, want we zitten al snel weer strak op schema. 

Als we bij de Airtrain aankomen, hoeven we geen metro meer in. Dat weten ook de zwervers en ze staan daar om aan toeristen hun metrokaart te vragen. Maar Eric, een beetje in de war van een nooddeur en in het zwart geklede grote mannen, wordt daar toegesnauwd dat ie zijn kaart moet geven. Ik ben al een klein stukje vooruit en zie dit gebeuren. Bovendien zie ik de verwarde blik in de ogen van mijn mannetje. Ik ken hem inmiddels goed genoeg, hij heeft even sturing nodig: “Eric, NU hierheen!”. En zo komen de jarenlange training weer goed van pas; zijn blik wordt weer vastberaden en hij komt meteen naar me toe gelopen, weg van die agressieve mannen. Kijk, zo komen wij er! In de Airtrain komt uiteindelijk een andere zwerver heel vriendelijk vragen of er misschien iemand een metrokaartje over heeft. Nou, dan die krijgt onze kaartjes dus meteen. Zo werkt dat!

Times Square

Eenmaal op het vliegveld, maken we kennis met de beruchte drukte op JFK. Lange rij voor de handbagage-scanner. We zijn ruim op tijd, dus geen stress, maar wachten is nog steeds ons ding niet. Eenmaal goedgekeurd komen we in de bloedhete vertrekhal. Daar nemen we nog een pizza als avondmaal en wachten tot we kunnen boarden. 

Raadseltje….. wie is Brad en wie is Eric?

Ook dit vliegtuig blijkt half leeg: zalig! Met ons eigen schermpje met films en ander vermaak, genieten we nog even van een maaltijd voordat de oogjes toe gaan. We slapen allebei niet heel goed, maar alle beetjes helpen. We hebben erg flinke wind mee en een rasechte Brabantse piloot, dus we zijn ruim op tijd op Schiphol. Koffers zijn gelukkig ook mee gekomen (leer je toch te waarderen) en dan zitten we snel in de trein waar het Nederlandse landschap aan ons voorbij trekt……. we zijn er weer! 

  1. Nel

    Ha die globetrotters, welkom terug in Nederland.
    Dankjewel voor al jullie mooie reisverhalen, ik heb er van genoten.
    Het zal wennen zijn, maar er liggen vast weer nieuwe uitdagingen op jullie te wachten.
    Veel succes en een mooie toekomst.
    Groetjes Nel

  2. Marijke

    Wat een prachtig verhaal! Dankjewel!!
    Ik heb met jullie meegereisd en meegenoten!
    En die laatste foto…….. Top!!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén