Eigenlijk dacht ik het laatste stukje over Frankrijk gemaakt te hebben, maar de laatste week zijn er toch nog allerlei dingen gebeurd die het vertellen waard zijn!
Wanneer we op maandagavond voor onze 1-na-laatste groep gasten willen gaan koken, zien we dat zo ongeveer IN ons Chalet een groot podium wordt opgebouwd. Oeps, dat ziet er serieus uit! We gaan eens rondvragen. Blijkt dat er vanaf zondagavond een groot muziekfeest gaat plaatsvinden recht voor onze deur. Maar we hoeven ons geen zorgen te maken; de muziek stopt om 23:00 uur (of 24:00 uur, de bronnen zijn het niet geheel eens op dit punt). Voor ons is dat inderdaad geen probleem; wij slapen immers niet in het chalet. Onze laatste groep gasten komt echter met 3 kinderen van 4 jaar en jonger om te genieten van de rode wijn. Toch mogelijk een klein probleempje…. Dinsdagochtend bellen we meteen met onze baas en die ochtend wordt er nog een mail gestuurd naar de gasten. Onnodig te zeggen dat zij not-amused zijn. WensChalets is echter bereid om hen een ander chalet aan te bieden, hoewel Wens er natuurlijk ook niets aan kan doen dat dit festival 5 meter voor de voordeur is neergestreken.
Festival Snowboxx; rechtsachterin is nog net een stukje Chalet Le Yeti te zien
Uiteindelijk gaan de gasten akkoord met een chalet in Les Menuires. Fijn voor hen en Wens; JOEPIE voor ons! Kunnen we nog een weekje skiën in Trois Vallees!!!! Hoewel het een hele operatie is om alle boodschappen (die we al gedaan hadden), keukenspullen (waar we niet zonder kunnen) en onze eigen bagage naar Les Menuires te krijgen, hebben we dat er graag voor over. Op vrijdagochtend rijden we aan met een Kangoo die he-le-maal vol geladen is. Bleek nog een hele uitdaging om al die spullen van het chalet naar het welkomstplateau te krijgen. We wilden graag een Traktor, maar die bleken allemaal bezet want vrijdagochtend is het Bezorgochtend voor alle horeca in Avoriaz. Geen tijd voor onze spulletjes weten de bestuurders van de Traktors. Enige andere optie volgens de meneer-die-je-moet-bellen-voor-vervoer-en-dit-regelt is een K(ei leuk)-paardje. Ik zeg tegen meneer-die-mij-niet-serieus-neemt dat we er dan minstens 2 nodig hebben, want we hebben ECHT een heleboel bagage. Nou, zegt de meneer-die-veel-ervaring-heeft-met-mensen-met-ECHT-een-heleboel-bagage, dan stuur ik er eerst 1-tje en als dat niet genoeg is, komt er gewoon nog 1-tje. Tsja, tegen de meneer-die-alles-regelt-en-dus-de-baas-is kan ik niet op. Wij dus wachten op zo’n paardje. Komt eindelijk het paardje, kijkt dat paardenmeisje naar onze ECHT een heleboel bagage en zegt meteen: maar dat ga ik niet meenemen! Heel fijn….. Maar ze roept wel meteen even de meneer-die-het-nu-toch-duidelijk-verkeerd-heeft-ingeschat via de radio op: er komt toch een Traktor! En zo komt alle bagage toch richting onze Kangoo.
Het is 4 uur rijden naar onze bestemming: chalet Michelle-Annabel. Tijdens de reis zien we ongeveer de hele Alpen en erg weinig snelweg. Prachtige uitzichten dus! En we zijn vrijdag vroeg in de middag waar we zijn moeten. We hebben nu mooi een dagje om het chalet te leren kennen en onze spullen een plekje te geven voor de gasten komen.
De week die hierop volgt kunnen we zalig skiën! In Avoriaz was de sneeuw al een heel eind weg, maar het skigebied van Les Menuires gaat tot flink wat meters hoger en dus betere sneeuw. Na een weekje met onze laatste gasten, gunnen we onszelf 4 daagjes om het chalet Michelle-Annabel op te ruimen en nog eens te genieten van het mooie weer en de nieuwe sneeuw die speciaal voor ons nog even valt! Effe lekker ontspannen! Ook onze collega’s uit Portes du Soleil zijn voor een weekje ingevlogen naar Les Menuires en zitten dus 10 autominuutjes bij ons vandaan. Heel gezellig!
Nieuwe sneeuw in onze vrije week!
Dinsdagochtend rijden we weer terug naar Avoriaz, met een auto die een stuk leger is. We moeten dit chalet ook nog poetsen en opleveren aan de eigenaar. Omdat hij gaat verbouwen, hoeft het allemaal niet zo precies, dus daar hebben we flink geluk mee. Wel heeft Wens gevraagd of we alle Wens-eigendommen in de garage in Morzine (onderaan de berg) willen zetten. We bieden aan om (tegen een vergoeding natuurlijk ;-)) die garage meteen maar op te ruimen. Ik doe niets liever dan opruimen en dit is een leuk project om snel resultaat te zien. Bovendien zijn op deze manier onze retourtickets naar Sicilië ook weer betaald.
Before
After; 1,5 Kangoo aan rommel weggegooid!
Vrijdagochtend zetten we weer koers richting Nederland. We hebben in het totaal een uurtje vertraging door de files, maar rond 17:00 uur zijn we weer in Valkenswaard. We hebben een leuke en drukke week voor de boeg. We bezoeken flink wat mensen en doen ook een berg inkopen. We boeken zelfs bij RyanAir een extra 20 kg aan bagage. Omdat koffers niet handig zijn voor ons (die moet je immers weer ergens in de boot kwijt), pakt Eric een IKEA verhuisdoos in met onze bagage. We zijn helemaal blij met deze oplossing!
Onze doos
Maar dit betekent wel dat we uiteindelijk met veel bagage op het vliegveld zijn: onze 2 tassen met handbagage, onze 2 kleine tassen (mag voortaan van RyanAir), de gitaar (voor wie we een eigen stoel hebben geboekt) en die doos. En daarnaast staat ook mijn moeder klaar om mee op het vliegtuig te stappen; ook zij heeft een eigen stoel! Met dank aan ome Nol komen we veilig, op tijd en met al onze spullen aan op Eindhoven Airport. Inchecken van de doos gaat zonder problemen en dan is het de beurt aan mama. Zij zal vrijdag alleen terugvliegen en NU is de kans om nog een keertje te oefenen. Wij slenteren dus braaf achter haar aan en corrigeren af en toe, maar alleen om zeer tijdrovende of strafbare foutjes te voorkomen. En mama brengt ons mooi op tijd bij de gate naar Sicilië.
Eenmaal weer geland op Catania, hebben we een auto gehuurd. Superhandig met al die bagage en ook fijn om mama wat van Sicilië te laten zien. Het is wel heel vreemd om weer naar de haven te rijden. Spannend ook; hoe zal ons bootje erbij liggen???
En ons bootje heeft het prima gedaan deze winter; Hallo Sunrise, we hebben je gemist! Alleen 1 rekker (om het touw tussen de boot en de kant wat te ontzien bij stevige wind) is gebroken, maar dat wisten we via een collega-havenbewoner en in onze doos zit al een nieuwe. En dan is er nog 1 kapje weggewaaid dat het schermpje van de snelheidsmeter beschermt tegen de zon. Binnen 15 minuten heeft Eric een back-up geknutseld en binnen 2 dagen hebben we alweer een nieuwe besteld. We zijn dus helemaal blij!!!
De dagen die volgen laten we mama Licata zien, alle trappen van Ragusa op- en af lopen, de markt in Licata bezoeken en gaan we naar het strand. Het is heel lekker zonnig en mama heeft maar net genoeg shirtjes bij zich. We krijgen nog een echte Italiaanse pizza van mama. Dat hadden we wel verdiend. We hebben ons vaak zorgen om haar moeten maken. Ze had hier namelijk de vervelende gewoonte om zichzelf op te sluiten in de WC / Douche of wat er dan maar voor handen was. Hopelijk gaat dit in Nederland weer beter.
Inmiddels is het Witte Donderdag, Goede Vrijdag en Pasen. Waar je in Nederland vooral aan de slag gaat met chocolade paaseitjes, pakken ze het hier heel anders aan. Al avonden aan een stuk slepen ze alle beelden en andere inventaris uit de kerk door het stadje. Met het pronkstuk op de schouders en in een vreemde hobbelpas gaan de mannen voorop en komt de harmonie er achter aan. Heel het stadje is uitgelopen op Maria, Jezus, Het kruis, een of ander bed etc. te zien. Voor de gelegenheid is heel het centrum leeggemaakt. Alle auto’s moesten weg. Hiervoor werd ongeveer de hele politiemacht ingezet en het is ze dan ook gelukt! Ook leuk om het centrum zo eens autovrij te zien (beetje als Avoriaz, maar zonder paardjes en tractors, maar dan wel met Jezus en toebehoren).
Kruizen in het licht
Weer een rondgang: dit keer een soort bed
We zijn nu nog volop bezig met het schoonmaken van de boot en de laatste klusjes om straks weer te kunnen vertrekken. Ook hebben we nog 2 dagen Palermo gepland. Het is nog wel een beetje vreemd en onwennig. We gaan weer vertrekken, maar het voelt heel anders dan vorig jaar toen we uit Nederland vertrokken. Misschien voelt de stap nog wel groter / spannender. We weten allebei niet waar dit aan ligt; maar er mag ook wel iets een mysterie blijven…..