31. Van Licata naar Acitrezza

We zijn weer vertrokken! Uiteindelijk was het gewoon zoals een vriend van ons op de app liet weten: “Je moet gewoon wegvaren”. 

De laatste dagen in Licata vliegen echt voorbij. We hebben een lijstje met klussen. Elke dag pakken we er een paar bij de kop. We poetsen de boot. Niet alleen met water een zeepsop, maar het echte werk met licht polijstmiddel en wax (on&off). Ook het RVS boenen we eens goed. Dan komt het onderwater-werk. Eric duikt weer in volledige uitrusting onder de boot om de vuilniszak van de schroef en de proppen uit de boegschroef te halen. Dit loopt allemaal erg voorspoedig. Ook de aangroei op de rest van de boot valt reuze mee, maar uiteindelijk is Eric toch nog wel een 1,5 uur zoet in het water. Een dagje om de mast in te gaan. We willen het lampje, helemaal bovenin de mast, dat aan moet als we ’s nachts voor anker liggen, vervangen voor een energiezuinig LED-lampje. Daarnaast moet de verstaging (rvs kabels die de mast omhoog houden) gecontroleerd en schoongemaakt. Tot slot doen we nog flink wat boodschappen; natuurlijk een nieuwe voedselvoorraad, maar ook campinggaz, gastenvlaggetjes enz.

Ondertussen gaan we ook nog 2 dagen naar Palermo. Deze stad stond al een tijdje op ons verlanglijstje. Er gaat een bus van Licata rechtstreeks naar Palermo, dus dit is prima te doen. We stappen om 10:00 uur op de bus. Deze zou er in 2 uur en 45 minuten moeten zijn. Weer geen toilet, dus ’s morgens geen thee voor mij! Onderweg blijken nogal wat wegwerkzaamheden te zijn, dus uiteindelijk doen we er meer dan 3,5 uur over. Tot mijn geluk moet er onderweg ook getankt worden en mogen we even van het toilet gebruik maken bij het benzinestation.  

Eenmaal in Palermo gaan we eerst op pad om onze Bed&Breakfast te vinden. We hebben er eentje geboekt die in het centrum ligt, zodat we alles te voet kunnen verkennen. Na wat zoeken naar het juiste huisnummer, zijn we bij het goede adres. Wordt er open gedaan door een Chinees echtpaar. Hmmmm niet wat je meteen verwacht in Italië. De kamer die wij geboekt hadden, met een badkamer in de slaapkamer blijkt niet beschikbaar. Ze spreken de Engelse taal ineens niet goed genoeg om de reden uit te leggen (ja, ja). Maar er is nog wel een kamer met een eigen badkamer in de gang. Tsja, dan hebben we die maar genomen. Geen zin om nu nog een andere slaapplek te zoeken en daar gokken ze natuurlijk ook op. Daarbij heb ik niet zo’n goede ervaringen met de schoonmaak-standaard van Chinezen. En als ik de douche op de badkamer aan een nader onderzoek onderwerp, dan besluit ik dat ik best een dagje zonder douchen kan. Goed…. Dit alles voor EUR 30,- dus we gaan het er mee doen. 

Palermo is erg mooi. Je kunt inderdaad alle must-see-dingen makkelijk wandelen. Het is natuurlijk ook nog niet heel warm hier (23 graden), dus dat maakt het erg prettig. We hopen dat we nog een voorstelling kunnen bijwonen in het beroemde operahuis, maar er zijn voorlopig geen mogelijkheden. Niet getreurd, genoeg te doen hier. We dwalen de hele middag door de stad en vinden dan een prima wijnbar, net buiten het toeristische centrum. Lekker wijn geproefd van druiven die op de Etna groeien. ’s Avonds eten we een pizza en vinden nog een ijsje op de weg naar de B&B. Uiteindelijk hebben we prima geslapen. 

In de ochtend staan we op tijd op. We willen de bus van 10:00 uur halen. Uiteindelijk blijkt die om 10:30 uur te gaan. Deze chauffeur heeft een iets zwaarder voetje, dus we zijn ook wat eerder terug in Licata.  

Maandag is wasdag, dus voor het eerst weer de hele procedure doorlopen. En als ik dan op de boot stap, voel ik iets in mijn kuit. Eerst denk ik dat Eric het is geweest, maar als ik achterom kijk, is ie daar toch te ver weg voor. Dan voel ik een flinke pijn in mijn kuit en ik ga er maar even bij zitten. Eric hoorde het ook echt knappen in mijn been. Ik heb nog nooit een zweepslag gehad, maar weet meteen dat dit het zeer waarschijnlijk is. Dus, leve internet, heeft Eric even wat onderzoek gedaan. Ik heb inderdaad alle kenmerken die bij een zweepslag horen, dus … diagnose snel gesteld.  

Er staat gelukkig ook dat een doktersbezoek geen zin heeft. Been omhoog, rust houden, drukverband en koelen. Dat laatste hebben we over moeten slaan; we hebben immers geen ijs aan boord. En zo zit ik dus 2 dagen op de bank. Ik kan de eerste dag helemaal niet op mijn voet steunen. Geluk bij een ongeluk is dan weer dat je in de boot altijd wel iets hebt om je aan vast te houden. Kan ik toch naar het toilet hupsen. De tweede dag kan ik al een beetje op mijn teen staan om balans te houden, maar verder alleen maar rust voor mijn been.  

Ik heb gelezen dat het vaak goed werkt als je een “hakverhoging” in je schoen plaatst. Dat geloof ik meteen, want zolang ik mijn voet maar niet plat op de grond zet, kan ik best wat hebben. Maar ja, een hakverhoging vinden in Licata waar ze geen Engels spreken. En een hakverhoging is hetzelfde als een schoen met een hak, toch???? Dus wij besluiten om schoenen met een stevige hak te gaan kopen, die ik ook op de boot aan kan. Alleen… hoe kom ik bij de winkel? We hebben immers geen auto en ik kan alleen een beetje strompelen. Op internet staat dat je na 2 weken weer eens aan fietsen kan gaan denken. Dat snap ik niet, waarom zou dat niet lukken? Dus Eric haalt onze fietsjes tevoorschijn en zet mijn zadel heel erg laag. Dan hoef ik mijn been nooit te strekken en dat blijkt dus ook prima te werken. We komen aan bij de winkel en ik vind mijn orthopedische schoenen: ik ben weer mobiel!

Ik moet nu het lopen rustig opbouwen, maar dit geeft al weer flink wat meer bewegingsruimte! Op internet staat dat het flink wat weken kan duren voordat je weer genezen bent. We zijn dus wel even bang dat we nu alsnog niet kunnen vertrekken. Maar het gaat erg goed en na een week durven we het toch aan om te gaan. Ik kan nog zeker niet lang bewegen en bepaalde houdingen zijn niet prettig, maar dan heeft Eric het gewoon wat drukker op de boot. 

Nu ik toch niet heel mobiel ben, heb ik mooi tijd om onze route voor te bereiden. We bekijken de mogelijke haven, zoeken wat prijzen en bepalen of we stukken van het traject wel de moeite waard vinden om te bekijken. Uiteindelijk zijn we er klaar voor en ligt de planning tot Montenegro er. Nu alleen nog afwachten of de wind ons plan een beetje wil ondersteunen. We houden het weer goed in de gaten en zien een mooie mogelijkheid op maandag 1 mei. Als we dan rustig in de ochtend vertrekken kunnen we eerst op de motor, maar na enkele uurtjes lekker zeilen. We gaan meteen een nachtje door, want onze eerste bestemming is Siracuse, een kleine 100 mijl (ongeveer 20 uur varen voor ons) verderop.

 De maandag komt en de voorspellingen zien er prima uit. We gaan!!!! Heel vreemd hoor, onze boot heeft 7 maanden in Licata gelegen (wij ongeveer 3 maanden) en nu gaan we dan. Alle vertrouwde zaken en luxe (douche, wifi) laten we achter en we worden weer reizigers. Effe schakelen. Maar inmiddels zijn de meeste van onze mede-havenbewoners al vertrokken en de haven is toch al wat leeg. Niet meer zoals het was. En met al die klussen, leef je toch weer toe naar het vertrekmoment. Het is dus prima zo!

We hebben echt een prima eerste zeiltochtje. Wel alles weer meegemaakt: geen wind, heel harde wind (7 Beaufort), wind tegen, golven mee, golven tegen; meteen weer goed ingewijd. En natuurlijk tijdens mijn wacht die nacht heb ik Eric weer uit zijn bedje moeten roepen. Ik had een bootje gezien, maar zag dat we niet op bots-koers lagen. Dat kun je zien aan de gekleurde lampen die je ’s nachts moet voeren (rood en groen). Toch moet je altijd blijven opletten, dus ik houd dat bootje wel met een half oog in de gaten. Zie ik ineens dat hij bijdraait en gas begint te geven; recht op ons af! Stomme boot, denk ik nog en draai dan maar een beetje bij. Op die manier zouden we toch niet botsen. Maar hij draait ook weer bij. Ik nog meer bijdraaien, maar veel verder kan ik niet want er ligt een ondiepte en daar wil ik natuurlijk niet op vastlopen. Nog steeds komt hij op volle vaart recht op me af! Nu weet ik het niet meer: ERIC!!!! ERIC!!! Op zijn sokken, nog half in coma staat hij heel snel naast me. Er wordt op die stomme boot ook nog een schijnwerper-zoeklicht aangedaan en recht op ons gericht. Wij zijn dus ook totaal verblind, zien alleen dat hij nog steeds met volle snelheid op ons afkomt. Echt niet leuk; wat is hier aan de hand? Uiteindelijk kan Eric op de zijkant van die boot lezen “Guardia….” Eikels! Iets van politie of douane. Ik ben me echt dood geschrokken. Uiteindelijk schijnen ze nog even op onze boot en verdwijnen dan ook weer meteen. Bah!

 Omdat we zo lekker hebben kunnen zeilen, komen we vroeg aan in Sircuse. Rond 4:30 uur varen we de haven in. Er zou een stadskade zijn, waar je gratis voor 3 dagen aan kunt liggen, maar het is nu wel moeilijk zoeken in het donker. Toch lukt het ons in 1x om de plek te vinden. Nu komt de 2^de uitdaging. In het Oostelijk deel van de Middellandse Zee is het heel normaal om aan te leggen met de kont van je schip naar de kade. Je gooit dan je eigen anker uit, vaart verder naar achter, ondertussen ankerketting blijven uitgooien en maakt met 2 lijnen aan de kant vast. Doordat je anker zich ingegraven heeft, ligt de punt van je boot vast en daarmee kan de voorkant niet meer bewegen. (Als het anker los laat, moet je opnieuw naar voren varen, anker ophalen en op het juiste punt nog eens laten vallen, weer achteruit varen en hopen dat het anker nu wel goed ingraaft) Door de 2 touwtjes achter, aan elke punt van de boot 1-tje, kan ook de achterkant niet meer weg en lig je dus goed vast. Maar dit hadden we nog nooit gedaan! En nu mogen we het in het donker proberen. Voordeel is wel dat we geen toeschouwers hebben. En hadden we die nu maar gehad! We legden in 1x perfect aan. Er is dan ook geen wind en we hebben heel veel ruimte om aan te leggen, maar toch, een prestatie van formaat!

 We duiken nog vlug ons bed in voor een paar uurtjes extra slaap. Het mooie is dat je dan ’s morgens wakker wordt en die nieuwe plek pas goed kan bekijken. En wat hebben we een mooie plek! We liggen recht in het centrum aan een nieuwe kade. We moeten wel even toestemming regelen bij kustwacht (?) om op het plekje te mogen liggen. Dat is met een kwartiertje geregeld.  

Aan de kade is een flinke aanloop van toeristen en Siracuse-anen. We hebben dus gewoon een 1^ste klas plek om alle mensen eens te bekijken. Glaasje wijn erbij en kijken maar! We proberen er de Nederlanders uit te vissen en vermaken ons prima. Natuurlijk gaan we ook de stad verkennen. Dit doen we in fases omdat ik nog niet snel en veel kan lopen. Ideaal om dan de “Opera dei Pupi” te bezoeken. Dit is een authentiek Siciliaans poppentheater. We krijgen vooraf de verhaallijn in het Engels. Dat is maar goed ook want het is een ingewikkeld verhaal over de prinses Angelica, de ridder en held Orlando en dan is er ook nog een of andere Rinaldo. Er is een monster, een kwaaie reus en een cycloop. Dus….. Het is voor ons vooral leuk om de technieken en poppen te bewonderen. 

’s Nachts word ik opeens wakker. Ik hoor stemmen dicht bij de boot. Niet gek, want we liggen natuurlijk aan de stadskade. Maar het zijn Engelsen, dus ik kan ze verstaan: “You should pee on the boat, ha ha”. Niks pee on the Sunrise! Ik storm mijn bed uit (auw mijn kuit!) en doe heel nonchalant het luik open. Ik zie een kerel staan, die met zijn brandweerspuit nog niet bijna onze boot zou kunnen raken. Hij ziet mij ook en roept tegen zijn vriendjes “We need te walk; we need to walk NOW”. Ineens niet meer zo stoer???? In ieder geval is de Sunrise er zonder extra douche vanaf gekomen!

Donderdag is weer een goede dag om verder te gaan. We vinden het heel erg jammer om door te gaan, want Siracuse is wel echt een heel mooi plekje. Staat erg hoog op in onze Top-10 lijst. We vertrekken in de ochtend en willen naar Catania varen. We hebben gehoord over goede havenprijzen en kunnen dan mooi nog wat shoppen (grote bouwmarkt en watersportwinkels). Het is een zalige zeildag! Prima windje uit de goede richting, golven niet te gek en natuurlijk de zon. Helemaal content komen we aan in Catania. Via de marifoon reageert helemaal geen enkele haven. Dan maar gewoon op een plekje aanleggen. Zo gezegd zo gedaan. Als we eenmaal liggen, blijkt er wel degelijk een havenmeester aanwezig te zijn. Meneer vond het blijkbaar niet nodig om even te komen helpen. Als ik vraag wat de kosten gaan zijn voor een nacht, moet hij eerst de bootpapieren hebben. Speciaal voor zulke gevallen hebben wij zelf een soort bootpaspoort gemaakt. Hier staan alle gegevens op van de boot en het ziet er officieel uit. De zuidelijke havenmeesters zijn er dol op (zelfs een stempel op het geplastificeerde papiertje), maar eigenlijk is het alleen een printje. Hij gaat dan ook in volle galop naar zijn kantoortje en ik moet volgen als ik de prijs wil weten. Daar aangekomen blijkt de prijs EUR 50,- per nacht te zijn. Dat is inclusief douchen hoor (in een omgebouwde kliko)! Ik zeg dat dat teveel is en dat we dan weer weg gaan. De steiger waar we aan liggen is ook al erg aftands en Eric was al “not amused” over de plek die we hebben; onze boot is gewoon te klein voor deze plek, maar de havenmeester zei dat Eric gewoon wat harder moest trekken aan de lijnen, dan zou het wel goed gaan…en Eric weet al! … van trekken wordt ie echt niet langer!!!

We bellen nog een andere haven en deze geeft dezelfde prijs; dan maar geen Catania. Paul, een zeilvriend, heeft nog een mooie tip voor een haventje 5 mijl verderop. Daar gaan we op af. Paul is dan ook erg tevreden. Het is een kleine haven en er liggen alleen maar kleine motorbootjes. We zijn dus eens een keertje de grootste boot van de haven! Het plaatsje Acitrezza is erg knus, hoewel de toeristen het ook gevonden hebben. We durven niet goed te gaan uit eten hier; erg bang voor de prijzen. Ook de prijs van de haven weten we nog niet. Maar omdat Paul een vriend is van Giovanni (de havenmeester), krijgen we meteen een mooie prijs: EUR 25,- per nacht. En dat voor een plekje waar we onze boot zonder zorgen achter laten bij leuke, oude Italiaanse mannetjes die elke keer komen vragen of alles “Buono”  is. Wij zijn meer dan tevreden en zijn van plan hier 2 nachtjes te blijven.