38. Van Astakos naar Killini

Ik wil graag even beginnen met te vertellen hoe gaaf het is dat wij op gebied van elektra al 1,5 maand volledig zelfvoorzienend zijn! Met behulp van onze zonnepanelen en af en toe de windgenerator hebben we alle elektriciteit die we nodig hebben. Het is zelfs zo dat als we in een haventje komen waar je (gratis) elektra kunt krijgen, dat we dan onze Sunrise niet aansluiten. Niet nodig, dus waarom doen? We zijn hier best heel erg trots op! En hoewel we geen water kunnen maken, doen we ook extreem lang met de 270 liter die we aan boord hebben. En toch drinken we ervan, doen we de afwas en douchen elke dag. De “footprint” die we achterlaten op onze mooie aardbol tijdens deze zomerperiode is op dit gebied dan ook erg klein. 

We liggen nog in Astakos als de wind weer naar de normale richting draait en daarmee wordt onze ligplaats aan de kade een stuk rustiger. We lopen het stadje door en zoeken naar een stukje hout om onze beschadigde loopplank wat op te lappen. Maar nee, nergens te krijgen. Vreemd hoor, maar niets aan te doen. We kunnen de plank nog wel even gebruiken….  

De volgende dag, 6 juli, gaan we verder. We gaan weer naar de eilanden; Ithaka deze keer. Onderweg komen we het (bijna) onbewoonde eiland Atoko tegen en zien dat daar ook een mooie ankerbaai zou zijn. We gaan op weg en zien dat er al heul, heul veul boten in de baai liggen. Veel huurboten ook en omdat het lunchtijd is, vermoed ik dat deze baai als ultieme lunchplek in de verhuur-boot-tip-boeken wordt genoemd. Eric stuurt de Sunrise naar voren in natuurlijk is daar nog een plekje. We eten wat en bekijken het komen en gaan van alle boten. We denken dat over een paar uurtjes de baai voor een groot deel leeg zal zijn, maar het voelt niet goed om hier te blijven.

We halen het anker op. Inmiddels waait het al flink en ik kies een overnachtingsplekje dat we kunnen bereiken door een koers te varen met de wind van achteren. Dan heb je niet zo last van die harde wind en gaat de boot lekker rustig door het water. Om deze baai te bereiken moeten we wel weer naar het vaste land. Onze route van vandaag ziet er dus erg vreemd uit (vaste land, eiland en weer terug), maar who-cares! Uiteindelijk krijgen we nog een kleine windkracht 7, dus ik ben erg blij met de gekozen koers en baai. We draaien de baai in en liggen meteen beschermd tegen de golven. De wind waait nog wel, maar met ons superanker liggen we prima! Er liggen al wel boten in deze baai, maar er is nog meer dan genoeg plaats. Er zouden nog gemakkelijk 20 boten bij kunnen. Ik ga binnen koken. We hebben vlees gekocht, waarvan we niet helemaal zeker weten wat het is. Maar als vlees door de pasta smaakt alles en dit blijkt ook erg lekker! Rond een uur of 22:00 gaat de harde wind liggen en liggen we prinsheerlijk in de baai. We slapen prima deze nacht.

 In de ochtend merken we al snel waarom al de andere boten al zijn vertrokken: wat een hoop vliegen! Echt niet leuk meer! We blijven meppen en hebben soms met 1 mep wel 2 vliegen te pakken. Wij besluiten om ook niet langer dan nodig hier te blijven en gaan weer op pad. Eric heeft een baaitje uitgezocht op Ithaka bij het stadje Kióni. We krijgen de wind nog even flink om de oren als we de baai binnenvaren. Maar we zetten dapper door en worden beloond met een ontzettend mooi dorpje, gelegen tegen de groene heuvels. Dit is echt een super-plekje! Maar wij zijn natuurlijk niet de enigen die dit willen ontdekken…. Voor ons is al een Franse boot de baai in gescheurd, op de motor want je zult eens niet op tijd zijn, en die dwarrelt nu een beetje rond voor de aangelegde boten. Wij denken dat het vol is, maar hebben al geleerd dat je dat toch eerst effe zelf moet onderzoeken. Sunrise beweegt zich rustig aan vooruit om vooral niet voor te kruipen op de Franse boot; zij waren er immers eerder. Maar dan ziet Eric nog een plekje en aangezien de Franse twijfelkonten niet echt aanstalten maken om dat plekje in te nemen, gaan wij dat doen. Snel alle stootwillen en lijnen vastmaken, anker uit, lijnen vast en we liggen! De Fransen zijn nog steeds aan ronddolen. Eric ziet dat er naast ons nog genoeg ruimte voor hen is en zwaait naar ze dat ze ook naast ons kunnen komen liggen. De mannen maken daar dankbaar gebruik van en zijn superblij als ze aan de kade liggen.  

Wij liggen aan de kade, maar de taverna heeft zijn tafeltjes tot ongeveer onze loopplank staan. Wij schuiven dus als het ware gewoon aan met onze Sunrise en waarschijnlijk zouden ze het eten nog op onze boot serveren als we dat wilden. Maar we zitten al de hele dag op de boot en ploffen dus ongeveer 20 meter van onze eigen kuip op een stoeltje neer. Het is echt Grieks eten; Eric eet stifado en ik konijn. Allebei de gerechten zijn erg lekker. Misschien iets te lekker want als we weer over onze loopplank naar de boot stappen, kraakt ie vervaarlijk. Hmmmm…… 

De volgende dag wil ik eigenlijk nog even een vers brood gaan halen bij de warme bakker in het dorpje, maar ik durf werkelijk de loopplank niet meer over. Je haalt natuurlijk een nat pak als hij doorbreekt, maar je kunt je vooral ook flink bezeren als je letterlijk tussen wal en schip terecht komt. Dus gaat Eric….. Heelhuids komt hij weer aan boord met een lekker brood. Gelukkig! Maar als we dan de loopplank binnenhalen om weer aan de zijkant van onze boot te hangen, ziet Eric dat de plank nu echt tot halverwege is doorgescheurd. Slechte zaak! Hier in Griekenland heb je eigenlijk altijd een loopplank nodig als je aan de kade ligt. En dan hebben we nu dus een probleem! Daarom besluiten we meteen door te varen naar de hoofdstad van het eiland Kefalonia: Argostoli. Als ze geen hout verkopen in een grotere stad, dan weten wij het ook niet meer. Dit is een flinke tocht, maar als we meteen vertrekken zouden we rond 19:00 uur in de stad zijn. Er zijn onderweg geen uitwijkmogelijkheden om te overnachten, dus als we gaan, dan gaan we ook! 

We hebben pech met de wind. Het eerste stuk moeten we veel op de motor. Erg jammer want normaal gesproken steekt rond 14:00 uur de wind op. Vandaag blijkt hij echter wat verlaat: om 17:00 begint hij. En dan gaat hij er ook vol voor! We krijgen weer een windkracht 6. Maar gelukkig komt de wind ook weer van achter, dus goed te doen. Met alleen het fok op stuiven we de baai in. Argostoli ligt in een baai, in een baai. We moeten dus eerst een flink stuk de eerste baai in en dan bijna 180 graden afbuigen naar de andere baai. Onderin deze baai ligt de stad. Gedurende onze tocht, wordt de wind gelukkig al wat minder en met een kleine windkracht 4 arriveren we.

Nu moeten we kiezen: aan de kade (betaald, flink wat golfjes en voor de luidruchtige bars) of in de marina die ooit gebouwd is, maar nooit afgemaakt en waar dus niemand het beheer over voert. We besluiten om de laatste optie eerst te onderzoeken, die komen we ook al eerste tegen. We draaien de haven in en worden meteen geholpen door mensen die hier al liggen met de boot. We merken dat er geen golven de haven binnen komen en dat we hier lekker stil liggen en dwars langs de kant, dus ik kan op-en-af zonder loopplank, dus dit wordt ons plekje.  

In de ochtend zien we waar we terecht gekomen zijn: ene kant een geweldig uitzicht over de stad:

 

 Andere kant een botenkerkhof: 

 

 Voordeel van deze onbeheerde plek is dat er overal materiaal ligt. Je kunt het zo gek niet bedenken of het is achtergelaten door iemand. En zo vinden wij onze nieuwe loopplank en een pvc-buis om onze vishengel in te doen. Eric is in zijn nopjes. De plank is zeker niet zo mooi als die we hadden, beetje krom en met verfvlekjes, maar het is prima voor nu! Een houthandel blijkt bij navraag, ook hier zeker niet in de buurt. 

Gelukkig maar dat we dit hout nu voor niets hebben. Want blijkbaar is een witte bijboot, zoals wij hebben, hier echt NOT DONE. Nu zijn we allebei niet heel trendgevoelig, maar om nu de outcasts te worden van elke ankerplek die we aandoen…. We besluiten dus om onze witte voor een blauw / grijs exemplaar in te ruilen. We hebben natuurlijk een foto gemaakt voor jullie van onze nieuwe trots:

 We liggen hier echt zo fijn, dat we hier uiteindelijk 3 nachtjes blijven liggen. Even langs de Lidl en ’s avonds kun je zo naar de stad lopen over een mooie voetgangersbrug. In 20 minuten zijn we midden op het immense plein. Bijna heel Kefalonia is verwoest tijdens een aardbeving halverwege vorige eeuw en dus nu weer opnieuw opgebouwd. Maar hoe leuk hebben ze dit gedaan! Ik vind dit echt een superleuke stad, mooie sfeer en leuke bebouwing. Op 10 juli huren we een motorscooter en trekken een deel van het eiland over. We gaan naar Poros, want dat is een haventje waar gemengd over gesproken wordt. Zo hebben we een doel en kunnen we meteen even checken wat wij van dit stadje vinden. Nou, we vinden de haven erg koud en kil aandoen. Veel steen, weinig sfeer. Maar dan toch 1 leuk cafeetje waar ze koude cola serveren! Ze hebben een pad uit de rotsen gehakt en zo kun je een drankje drinken terwijl je omgeven bent door rotsen en uitkijkt op de zee. 

Op de weg terug lunchen we nog bij een taverna, waar we gevulde wijnbladeren eten en een uitzicht hebben op bij weg te dromen. Daarna rijden we terug en leveren de scooter weer in. We hebben een mooie indruk gekregen van het eiland! Het is erg groen en flink heuvelachtig. De mensen zijn vriendelijk, maar zomaar met iemand mee mogen rijden naar een stad zien we hier niet meer gebeuren.  

Op 11 juli is het tijd om weer verder te gaan. We twijfelen of we een stadje 3 mijl verderop nog aan zullen doen. Maar dan krijgen we een perfecte wind, al in de ochtend en die besluiten we te gebruiken om de baai(en) uit te varen. De Sunrise voelt zich prima en vaart erg lekker. Na de lunch ziet Eric ineens mastjes uitsteken boven het land (nog steeds Kefalonia). Volgens ons grote boek is daar niets, maar volgens onze TomTom-te-water zou daar een haventje moeten zijn. We besluiten om dit te onderzoeken. En warempel; een kleine haven!  Veel vissersboten en we twijfelen een beetje of we er wel tussen passen. Maar dan wuift een visser naar ons; we mogen wel naast hem komen liggen aan de mooringlijn. Die is van hem en zijn 2^de boot komt voorlopig toch niet. Wat ontzettend aardig! We maken de boot klaar en liggen al snel prinsheerlijk aan de kant. Door de mooringlijn hoef je het anker niet te gebruiken. De lijn is immers vastgemaakt aan een betonblok dat in de bodem van de haven ligt. Je hebt dus ook geen risico dat je anker verward raakt met dat van je buren. Onze vriendelijke buurman bevestigt nog even dat de lijn het gewicht van onze boot aan moet kunnen (en niet alleen een licht vissersbootje). Ook wil hij niets weten van betaling en we zijn meer dan welkom om vannacht hier te blijven. 

 

Uiteindelijk spreken we nog wat mensen in deze haven en blijkt dat er eigenlijk geen vrije plekken zijn voor bezoekers. Alle plaatsen zijn bezet door vissers of verhuurboten. In dit haventje hebben we dus niet alleen de laatste plaats, maar ook de enige plaats! In de middag steekt er een flinke wind op (windkracht 7). In de haven merken we daar gelukkig een stuk minder van.  

Als we even naar het dorpje lopen zien we dat die avond live “Rock-avond” is bij de plaatselijke Engelse Pub. We besluiten dat we dat toch wel eens mee moeten maken. In de haven horen we ook van mensen die hier wonen dat het echt een goede zanger is. Iets na 21:00-en lopen wij dan ook weer opgefrist naar de pub. We kunnen nog mooi een plekje uitzoeken voor het feest gaat beginnen. De zanger is inderdaad erg goed en speelt daarbij ook gitaar. En naarmate het later wordt, gaan ook de Engelsen los. We moeten flink dansen, wat weer erg warm is, maar dat hebben we er graag voor over. Rond middernacht is het klaar en lopen we weer naar onze boot. Nu begint het eigenlijk pas echt goed af te koelen. Dus nog een kopje thee en naar bed. 

Zodra we woensdags de eerste wind rond de boot voelen waaien, maken we los van de kant. Op het water is het altijd lekker koel! We willen naar het baai op het uiterste ZuidOostpunt van Kefalonia. We varen er rustig heen, waarbij we het laatste uurtje toch de motor even moeten bijzetten. Maar eenmaal in het baaitje blijkt het niet wat we er van verwacht hadden. En juist dan begint er ook een goede wind te waaien! We gaan door. Op de Peloponnesos hebben een haven gezien die niet heel mooi zou zijn, maar wel op een mooi aantal mijlen ligt. Zo hoeven we niet aan te leggen in het donker, maar kunnen we nog wel profiteren van de wind. Met een windkracht 5 – 6 gaan we op een flink tempo van Kefalonia weg. Opeens zie ik voor ons een erg lichtblauw stuk in het water. Erg mooi, maar dat betekent vaak toch ook dat het flink ondieper wordt. We hebben de TomTom staan op standje weinig-uitvergroten. Ik zorg nu dus even dat we inzoomen en zie tot mijn schrik dat het van 100 meter diepte naar 2,5 meter gaat! In principe kunnen we 2,5 wel aan (we steken 1,6), maar het golft flink en “Ge wit oit noit”. Ik roep Eric: Ik heb je nu nodig! Blijkt dat ie zit te poepen…. Toch is ie snel buiten en we gaan een paar keer overstag (draaien) en dan zijn we uit het ondiepe gebied. Poeh, dat is weer goed afgelopen. En achteraf wel weer grappig: Eric is echt van de pot gerukt. 

We komen rond 18:00 uur aan in Killini. Dit is DE ferryhaven van deze streek. Gelukkig kunnen wij onze boot neerleggen in een haventje achter deze ferryhaven zodat we geen last hebben van alle golven die zij veroorzaken met het aankomen en wegvaren. We gooien het anker uit, varen naar achter, lijnen vast en klaar! Geen mooie haven, maar prima voor de nacht. 

De volgende ochtend vertrekken onze Italiaanse buren. Toch altijd effe kijken of ze geen ander anker opvissen en ja hoor, deze keer komt ons anker mee naar boven. Het waait niet, dus geen paniek, maar wel vervelend. Vooral voor de buurman want die moet nu ons anker (wat wij dus boven op het zijne hebben gegooid) van zijn anker gaan afhalen. Niet de makkelijkste klus want de ankers zijn natuurlijk niet heel licht (onze weegt 15 kg) en dan sta je ook nog helemaal op de punt van de boot zodat je erg zeker niet makkelijk bij kunt. We leren wat Italiaans vloeken , dus voor ons is het vooral een leerzame ervaring….. Als het hem uiteindelijk lukt, liggen wij dus niet meer vast. Eric trekt de ankerketting aan en ons anker grijpt zich gelukkig weer vast in de bodem. Liggen we toch weer vast. Maar we zijn er niet erg gerust op. Nu waait het nog niet, maar vanmiddag wellicht wel weer. We besluiten om dan ook maar te vertrekken. Het waait nog niet, maar op de motor varen is toch altijd koeler dan in de haven liggen bakken. We gaan op pad en hebben 3 opties: Ankeren bij een eilandje aan de overkant, ankeren in een haven bij Mesolongion of doorvaren naar een stad Patras. Uiteindelijk willen we vrijdag in Patras zijn. We hebben besloten om even een weekje op 1 plek te blijven. Deze haven zou weer mooringlijnen hebben, zodat we ons geen zorgen hoeven maken over ankers in & door elkaar. Bovendien zou je vanuit deze 3^de grootste stad van Griekenland een treinreisje kunnen maken naar een geweldige kloof. Tussendoor hebben we dan mooi tijd om ons inmiddels weer  gegroeide klussenlijst wat bij te werken.

 Tot slot willen we in Patras ons ook gaan beraden op het tweede deel van de zomer. We vinden Griekenland nog altijd geweldig, maar door de hoge temperaturen, kunnen we er zo weinig van bekijken en dat is wel heel erg zonde. Bovendien worden we daar allebei wel een beetje ongelukkig van. We hebben het idee dat we elke dag een beetje zitten wachten tot het in de avond wat koeler wordt. En voor de trouwe lezer: wachten is niet echt ons ding. Grote beraadslagingen zijn dus nodig en we houden jullie natuurlijk op de hoogte van de uitkomst!