Het is nu officieel; we hebben ons reisplan aangepast! We gaan niet meer door het Korinth-kanaal, maar gaan rustig aan terug naar de Ionische eilanden. Wellicht nemen we nog een klein stukje van de westelijke kant van de Peloponnesos mee, maar dat hangt van de wind af. En wat ook officieel is: we hebben een mooi overwinterplekje voor de boot kunnen regelen bij Roccella Ionica. Precies de plek die we wilden hebben, hebben we kunnen reserveren. Begin oktober worden we daar weer verwacht, dus hebben we nu nog een kleine 2 maanden om daar te komen. Even voor het beeld: als het ECHT zou MOETEN zouden we er in een dag of 5 kunnen zijn. 

Het is woensdag 2 augustus woensdag en de ergste hitte is weer voorbij voor vandaag. Kunnen we eindelijk het stadje Galaxidhi gaan verkennen. Het is niet erg groot, maar wel druk met toeristen en dus ook restaurantjes. We hebben van vrienden zelfs een tip gekregen voor een leuke eetgelegenheid en daar lopen we even langs. Het is al wat later en we hebben nog geen douche genomen, dus we besluiten om morgen pas aan te schuiven. Voor vandaag halen we souvlaki af. Je denkt dat je dan alleen een stokje met vlees krijgt, maar je krijgt voor EUR 1.50 een warmhoudzakje met een stokje vlees naar keuze, frietjes en pita-brood. Gewoon een maaltijd! Scheelt toch weer koken in de warme boot. 

Galaxidhi

Aan deze kade hebben we de beschikking over stroom en water en we hebben besloten om hier gebruik van te maken. Na mijn stoere verhaal over onze zelfstandige energievoorziening, bleek er toch e.e.a. niet goed aangesloten op onze energiemonitor. We leefden dus met een iets rooskleuriger beeld van de werkelijkheid. Eric heeft zich flink ingelezen op internet, vragen gesteld op een forum en aan Stijn. Conclusie is dat er een draadje her en der bijgeplugd moet worden en dat we onze accu’s een keer helemaal moeten doorladen om een nieuw 0-punt te bepalen. Dus stroom aan de kade is ideaal. Bovendien kunnen we dan lekker de ventilator aanzetten en tijdens onze siësta een serie kijken op de tv. Dat is al heel lang geleden dat we dat gedaan hebben! 

Onze 2de dag in Galaxhidi hebben we weinig op het programma. Eric speelt een beetje met een temperatuurmeter en richt op de bimini (zonnedoek boven ons hoofd als we in de kuip zitten): 67 graden! Het doek is dan wel donkerblauw, maar zo is het net een oven. Dat verklaart ook wel dat het soms binnen prettiger is dan buiten op de boot. We besluiten om dan maar even op een terras te gaan zitten. Dat scheelt meteen. Bovendien worden we verwelkomt met ijskoud water: zalig! Weer een goede les geleerd om het in de zomer wat beter uit te houden: wat vaker naar het terras. 

Vrijdag gaan we verder. Ik heb op de kaart een haventje ontdekt in het uiterste Oosten van de Golf van Korinth. Een natuurlijke lagune, volledig afgesloten en dus goed beschermd tegen golven uit alle richtingen. Nadeel is alleen dat ik heel erg weinig over dit haventje kan vinden. Alleen 1 blog op internet van een ZuidAfrikaanse dame (in het ZuidAfrikaans dus). Zij geeft aan dat de ingang ondiep is, maar niet hoe ondiep. Dus blijft het een beetje een gok of we een ligplaats kunnen vinden en of we überhaupt wel naar binnen kunnen. Maar je bent een ontdekkingsreiziger of niet; We gaan er op af! 

Van Galaxidhi is het 40 mijl naar deze lagune, dus we delen de afstand op in 2 stukken: eerste dag 30 mijl en 2de dag 10 mijl. We beginnen op de motor, maar later kunnen de zeilen omhoog. We gaan lekker en de wind is prima. Misschien lukt het toch wel om de afstand in 1 dag te overbruggen! Natuurlijk niet slim om dit te denken. Met nog 15 mijl te gaan, schiet de wind ineens naar windkracht 7. Dit heeft te maken met de bergen, waar de wind lekker tussendoor kan waaien op het stuk waar we dan zijn. We besluiten meteen om terug te draaien en een baai in te varen waar we goed beschermd moeten liggen. Er zou zelfs een haventje zijn.  

In dat haventje is geen plek, alles is bezet door lokale bootjes. We ankeren en dat gaat in principe prima, maar de kust loopt heel snel af in diepte. Ons anker houdt ons nu prima, maar als de wind 180 graden draait (zeker niet ongewoon hier) dan ligt het anker ineens “bergaf” (richting het heel snel dieper wordende gedeelte) en zou hij zijn grip kunnen verliezen en van de “berg” naar beneden kunnen rollen. Dan liggen we dus niet meer vast. De hele middag houden we het goed in de gaten, maar we blijven vast liggen. In de avond wordt het bijna windstil en de kans dat ons anker dan nog loslaat is heel erg klein. We slapen dus prima achter ons anker en de volgende dag worden we op dezelfde plek weer wakker. 

Op naar die lagune in Mavrolimni! Het is nu nog 15 mijl en het waait helemaal niet. Ik vind dat na gisteren geen probleem en Eric kan met 3 uurtjes op de motor ook wel leven. De lagune komt in zicht en we zien dat het erg ruim is opgezet. We naderen heel voorzichtig de haven; Eric achter het roer met zijn blik op de dieptemeter en ik voorop de punt om eventuele ondiepten te lokaliseren. Ik zie dat we precies tussen de 2 havenhoofden (palen met een lichtje aan het begin van de haven) door moeten varen voor optimale diepte en Eric ziet dat het niet ondieper wordt dan 2,10 meter. Met onze 1,60 meter is dat natuurlijk genoeg. En na deze natuurlijke drempel opent zich de lagune voor ons met minimaal 4 meter diepte.  

Maar waar kunnen we aanleggen? We zien genoeg vrije plaatsen, allemaal voorzien van mooringlijnen (kun je de punt van de boot aan vastmaken in plaats van je anker te gebruiken). Maar je weet nooit zeker of het een plekje van iemand anders is. We besluiten even helemaal door te varen naar het begin van de haven. Daar staan wat mannen en zij geven aan dat we dichter bij de ingang van de haven mogen liggen. Een van de mannen stapt zelfs in de auto (Grieken lopen of fietsen niet graag) om ons onze plek te wijzen en een lijntje aan te pakken. Dan komt er nog een andere auto aan en worden we officieel verwelkomt bij de YachtClub door de President (hoofd van de Yachtclub) in het Engels. Deze heel aardige man vraagt hoe lang we willen blijven en als hij hoort dat dit ongeveer 3 nachten zal zijn, mogen we niets betalen. Ook geen elektra en water. Wat een gastvrijheid! Dan hoort hij ook dat we willen kijken of er een bus naar Athene gaat. Nou, daar weet hij ook alles van: we krijgen meteen de vertrektijden te horen en dat de bus 5 km verderop vertrekt. Aha! Dat kunnen we mooi fietsen. Maar daar wil de President niet van horen. Hij komt ons morgenvroeg ophalen en brengt ons dan naar de bushalte. Tsja, en dan mag je natuurlijk geen “nee” zeggen. 

Mavrolimni

Dus de volgende morgen, zondag 6 augustus, om 7:30 uur rijdt er een auto voor de Sunrise en kunnen we zo instappen. Om 8:15 uur vertrekt de rechtstreekse bus naar Athene en rond 11:00 uur zien we de Akropolis al liggen. Ook is het dan al 36 graden, maar we wisten dat het een dagje zweten ging worden. We bezoeken alle oudheid-verantwoorde delen van Athene en onderbreken alleen even voor een korte lunch. Op onze weg kopen we vooral veel water en zo blijft de vochtbalans enigszins op pijl. De laatste bus gaat om 17:30 uur, maar om 16:00 uur gaat er ook nog eentje. Die halen we precies! Ik wilde eigenlijk nog 1 stukje sightseeing doen, maar ben helemaal uitgeput. De hitte nekt je. En in de bus is weer airco; wat een mooie bus en ik mag daar weer ruim 1,5 uur in zitten, terwijl ik alleen maar naar het mooie Griekse landschap en stadjes hoeft te kijken. En bij de bushalte bellen we de President weer en hij regelt een ritje terug naar de haven. Wat een service! 

Akropolis, in de steigers

Volgende dag is rustdag. We fietsen naar het stadje voor wat boodschappen en dan gauw weer terug; zwemmen! De boot krijgt weer een douche en glimt ook weer. Het is hier echt zalig in de lagune, maar we besluiten “not to overstay our welcome”. We bieden de Yachtclub een goede fles Ouzo aan voor alle service en vertrekken dinsdag weer. Op naar het Westen, weer terug. Dit was het meest westelijke puntje voor ons dit jaar. We gaan naar Antikiras, een stadje aan het einde van een baai, waar ook een haven zou zijn. De hele weg moeten we op de motor en als we dan de baai invaren krijgen we ineens een flinke wind om de oren; weer die bergen! Eerst lijkt er geen plek voor ons in de haven, maar bij nader inzien en onderzoek is er nog een mooie plekje aan de kade. Eric legt ons heel netjes aan met windkracht 5 / 6. We liggen wel een beetje te schommelen, maar verder goed beschermt tegen de golven.  

Na een terrasje, want dat hadden we geleerd, lopen we het stadje even rond. Er zijn vooral wat Griekse toeristen, verder is het er rustig. En als ’s avonds de wind weer gaat liggen, liggen we alleen nog wat te wiegen in onze Sunrise. Al heel vroeg in de ochtend begint het echter weer te waaien. En ook weer best flink. We willen vandaag door, want er wordt flinke wind voorspeld en dan liggen we liever niet in dit klotshaventje. Dus om 6:30 uur zijn we al in de weer en op weg naar Itea. Daar zijn we al geweest, maar we zijn dan ook op de terugweg en we weten dat we hier goed kunnen liggen. Het is 20 mijl varen en binnen 10 minuten hebben we windkracht 8 om de oren. Bah, Bah, Bah!!! Eric houdt wel het hoofd koel, zoals altijd en naarmate we de baai verder uit varen, wordt de wind ook minder. En als we dan uiteindelijk besluiten om het zeil te hijsen (nou ja, eigenlijk mocht ik dat beslissen), is er nog maar heel weinig wind. Wel veel zon! En ook om 9:00 uur ’s ochtend brandt die lekker onder ons zonnedoek door. We nemen even een koele douche achter op het dek en laten ons drogen in de wind. Dat voelt nog een beetje koel. 

Olympus in Athene

Uiteindelijk zijn we rond 11:00 uur in Itea. Omdat we de situatie ter plekke kennen, legt dat een stuk makkelijker aan. Ook onze oude buurtjes van de vorige keer Itea liggen er weer / nog. Dus met een vriendelijke “bonjour!” zijn we weer helemaal ingeburgerd. En dan stelt Eric ook nog voor om voor 1 nachtje een hotel te boeken! Ik ben helemaal in de wolken! Een dag met airco en onbeperkt douchen…. Zo gauw we liggen, kijk ik even op internet. Tegenover de haven ligt een 4-sterren hotel met een mooie aanbieding, airco, douche en wifi. Ik boek en we lopen een uurtje later richting het hotel. Krijgen meteen de sleutel en vanaf dan wanen we ons in een koelte-hemel. Eindelijk heb ik weer koude vingers, nu ik dit stukje type: zalig! En ik voel gewoon alle warmte die de afgelopen weken in mijn huid is gekropen er uit gaat. Zo fijn. En dan morgen nog ontbijtbuffet. Ik heb wel een beetje medelijden met Sunrise, die ligt nu in flinke wind en felle zon. Maar ik weet zeker dat het ons gegund is, zeker als we de Sunrise morgen nog even lekker afspoelen met lekker fris water. 

De volgende ochtend valt het ontbijtbuffet een beetje tegen voor ons Noord-Europeanen. Veel, heel veel gebakjes, tomaten, feta en olijven. Maar we vinden ook een lekker eitje en brood, dus we gaan voldaan weer van tafel. Nog heel even een aflevering van de televisie-serie “Lost” kijken, want we hoeven pas om 12:00 uur uit te checken. Dan de warmte weer in. Maar ook vandaag waait het behoorlijk, dus als je niet teveel doet is het best te doen op de boot. We doen wel even boodschappen, want morgen vertrekken we naar Trízonia. En daar is alleen een heel klein winkeltje, dat weten we inmiddels. 

Eind van de middag raakt Eric aan de praat met een Duits stel dat een paar boten verderop ligt in de haven. Ze spreken ook wat Engels en we hebben een leuke klik. Uiteindelijk gaan we met z’n 4-en een hapje eten in Itea. Ze eten geen vis, dus bestellen we een mixed grill. Hadden we nog niet gehad in Griekenland, dus ook weer leuk. Maar wat een berg eten! We proeven van alles wat en het is erg lekker. Na het eten wil Heinz nog een ouzo drinken. Uiteindelijk worden er dat wat meer, maar het is dan ook erg gezellig met het uitwisselen van reisverhalen, mooie plekjes en thuisfront. Uiteindelijk staan we op en blijkt het al 2:00 uur te zijn. Oeps! Snel naar de boot en naar bed. 

Toren van de 8 winden in Athene

Vrijdag gaan we weg. Heinz steekt nog even zijn hoofd buiten de boot en verteld dat hij toch wel wat last van zijn hoofd heeft. Christine is er beter aan toe, maar die had ook wat minder met de Ouzo….. Wij hebben de boot zal weer vertrekklaar gemaakt en vers brood aan boord. We varen weg en vandaag is er weer eens helemaal geen wind. Dus 4 uurtjes op de motor en om 13:00 uur zijn we weer in Trízonia. Ons oude plekje, waar we erg op gehoopt hadden, is helaas bezet. Hele haven is trouwens erg druk. Ik word al een beetje bang dat we met de harde wind van zaterdag en zondag ergens voor anker moeten, maar Eric heeft al weer genoeg andere plekjes gezien. Er ligt een grote catamaran aan de kade, die duidelijk al een heel tijdje niet meer gevaren heeft. En daar kunnen wij mooi aan vast knopen. We zullen met de harde wind morgen wel tegen die boot aangedrukt worden, maar dan drukken onze stootwillen tenminste niet tegen de korrelige kade hier en beschadigen ze niet. Bovendien hoeven we ook geen rekening te houden met het verschil in eb- en vloed. Dat regelt die blauwe catamaran allemaal voor ons. Ik ben helemaal happy met ons plekje! Het is even klimmen om over de railing van de grote boot te komen om voet aan wal te krijgen, maar dat is onderdeel van het avontuur. We liggen ook wel weer lekker in de wind, wat de temperatuur aangenaam maakt. 

Zaterdag en zondag waait het inderdaad heel behoorlijk. We doen deze dagen niet veel; Trízonia is vooral een heel beschut plekje, maar geen eilandje waar vanalles te doen is. We bedenken dat onze volgende haven weer Patras zal zijn, of een Yachtclub aan de overkant van de Golf van Korinth. De Yachtclub krijgt een mail, dus we hopen morgen reactie te hebben. Ik duim dat we in de Yachtclub terecht kunnen, want dat lijkt me een leuke plek en die hebben we nog niet gezien. Maar Patras is ook weer leuk! Jullie horen het volgende keer…..