45. Gouvia

Excuses aan jullie allemaal! Dit stuk heeft wat langer op zich laten wachten en is dus ook wat langer en met meer plaatjes dan normaal. Natuurlijk zijn er genoeg excuses te bedenken, maar de beste is wel dat ik een stukje heb geschreven voor het clubblad van de BavariaClub. Kost ook wat tijd…. 

De storm van dinsdag 12 september blijkt nog best een flinke te zijn. In Italië vallen zelfs doden. Op Corfu meten we windkracht 8 in de haven. Best even heel spannend, want ondanks dat we in de haven liggen, is het toch even kijken hoe de boot zich houdt en of we alle stootwillen goed hebben gehangen. Met deze wind is het niet te voorkomen dat de boten tegen elkaar aan waaien, maar als de stootwillen goed hangen, kunnen zij dat prima opvangen en is er geen schade. We blijven dus de uurtjes dat de storm duurt alert en (veel) buiten.  

En dan hoor ik hulpgeroep vanaf een paar boten verderop. Een dame zwaait naar me en ik ren over de steiger naar hen toe. De mooringlijn van hun boot blijkt het begeven te hebben. Ze vragen of ik aan boord wil springen, zodat ze een paar extra handjes hebben. Geen probleem (de Sunrise ligt prima) en ik krijg 2 stootwillen in mijn hand gedrukt. Doordat de voorkant van de boot niet meer vastligt, waait de boot naar achter, tegen de steiger aan. Zo lang er stootwillen tussen zitten, is dat geen enkel probleem en zal er geen schade ontstaan. De schipper probeert ondertussen met de motor de boot een beetje vooruit te brengen. De achterlijnen zitten nog vast, dus dat gaat prima. We denken samen na over wat we nu moeten doen. Ze willen natuurlijk liever niet wegvaren (naar een andere plek in de haven) met windkracht 8, maar welke andere opties zijn er? Dan komen de havenmedewerkers er al aan in hun bootje. Zij zien meteen wat er mis is. Ze testen wat andere mooringlijnen, maar er is er geen meer beschikbaar. Dan wordt er een duiker opgeroepen. Deze duiker kan dan onder water de mooringlijn weer goed vastmaken. Na een kwartiertje is de duiker er al en na een klein half uurtje ligt de Australische boot weer vast. Ze zijn zo opgelucht! En dat kan ik wel begrijpen…. 

Tegen de avond gaat de storm weer liggen, krijg Eric weer een knipbeurt en we worden door onze Belgische buren, Marc en Fransien, uitgenodigd voor een etentje in het dorpje. Eric heeft de buurman al geholpen met diverse klusjes en wordt al snel “de technische man” genoemd. Het is echt supergezellig en altijd leuk om weer wat Vlaamse woorden bij te leren. Uiteindelijk is het restaurantje een van de beste die we afgelopen maanden hebben bezocht! Wel een Griekse menukaart, maar met een moderne twist. Dus (gelukkig) geen ontzettend volle borden, maar juist extra aandacht voor variatie in smaak en opmaak. En dan wil de buurman ook nog voor ons betalen…. Topavondje! 

De volgende dag maken we een fietstochtje. Eind van de dag willen de Australiërs ons persé een drankje bij hun aan boord aanbieden vanwege de hulp in de storm. Natuurlijk helemaal niet nodig, maar wel heel gezellig en voor we het weten is het alweer laat. We zeggen welterusten tegen Elaine en Micheal en lopen de hele 50 meter terug naar de Sunrise. 

De dagen erop zijn we weer druk in de weer. We eten hamburgers met onze Duitse vrienden, Jessica en Stefan, uit Licata en bezoeken dan meteen even Elvis. Hij is nog steeds heel erg leuk! Eric zorgt ervoor dat ons stuurwiel gelast wordt. Dat was al een tijdje nodig, maar geen haastklus. En nu hebben we daar mooi de tijd en een goed adresje voor. Het stuurwiel hoeft maar 1 nachtje op de werkplaats te slapen en dan mag ie alweer naar huis.  

Op zaterdag 16 september huren we een motorscooter. Door ervaring slimmer geworden, gaan we eerst uitgebreid proefzitten op de scooter die ons wordt aangeboden. We hebben nu al enkele malen een exemplaar gehad waar weinig schuimrubber meer onder de billen zat. Gecombineerd met heel slechte vering, is dat een dagje (en het dagje daarna) auw-aan-de-bips. Dus… effe goed testen. De verhuurder kijkt wat vreemd, maar wij zijn tevreden en dus maakt het hem allemaal niet zoveel uit. Op onze scooter verkennen we het noorden van Corfu. Eerst volgen we de kustweg. Dat valt ons allemaal een beetje tegen. De authentieke dorpjes uit de reisgids blijken vooral Fish&Chips restaurants  en Pubs te hebben. Maar dan steken we landinwaarts en volgen we een prachtig bergweggetje naar een nog mooier uitzicht. Tevreden brengen we de scooter rond 18:00 uur weer terug. 

De dagen tot ons vertrek naar het vaste land voor de roadtrip vullen we met bovenmatig borrelen (sorry mam!) en gezellig bij elkaar op de boot eten. We racletten zelfs na een dagje van 28 graden. Maar dat doet helemaal niets af aan de smaak! Met een volle buik is het goed juichen en dansen bij de Drifters in een locale pub. Omdat we nu flink wat mensen kennen in de haven, hebben we het er maar druk mee. Ook zorgen we dat we elke dag een stuk fietsen of even een paar uurtjes de zeilen hijsen. Er zijn een paar mooie plekjes om de zwemmen op erg korte afstand van de haven. Kunnen we de Sunrise aan de onderkant ook nog eens even schoonvegen. De bijboot mag natuurlijk niet jaloers worden en die poetsen we tot hij weer nieuw lijkt. Als hij weer droog is, laten we hem leeglopen en bergen hem op voor volgend jaar.  

Eindelijk is het 23 september; ROADTRIP! Ik heb er erg veel zin in! Om 8:00 uur zitten we op onze vouwfietsjes. Achterop zitten onze weekendtas en een tas met onze bergschoenen gebonden. We hebben grote plannen en zijn er klaar voor! Ruim voor vertrek, zitten wij al op de ferry. Onze fietsjes mochten onderin het ruim staan. Om 9:00 uur gaan we op weg en om 10:30 uur stoppen we volgens planning in de stad Igoumenitsa. Dan is het even zoeken naar de autoverhuurder. Gelukkig is daar Google, die altijd alles weet, dus ook waar Budget Car Rental te vinden is. Een kwartier later zitten onze fietsen opgevouwen achterin en ons tasje met lunch van de bakker veilig voorin in een rode Toyota Yaris. Eric is deze roadtrip chauffeur en ik heb hem beloofd dat we dagelijks maximaal 2,5 tot 3 uur rijden. Vandaag gaan we naar de bergen in het Noorden van Griekenland. Hier zijn bergdorpjes die vanwege hun afgelegen ligging amper zijn bezet door andere volkeren en dus nog authentiek moeten zijn. Alle dorpjes liggen in het Nationaal Park Zagori. De 2,5 uur rijden zijn al absoluut geen straf. Wat een geweldige uitzichten! Omdat we niet voor de snelweg hebben gekozen, zitten er wat meer bochtjes in de weg. De kwaliteit van de wegen is echter prima en ze zijn helemaal niet druk.  

Rond 14:00 uur komen we in Monodendri, het bergdropje waar we voor 2 nachten een hotel hebben geboekt. De aardige receptionist wijst ons meteen onze kamer; we hebben een openhaard! En aangezien de temperaturen hier in de bergen ’s avonds al flink wat lager liggen, mag die dan best aan vinden we. Ik ga navraag doen over het hout, maar dat blijkt niet geleverd (ja, ja….), dus geen vuurtje voor Eric. We hebben nog de hele middag dus rijden we nog een rondje tussen de bergdorpjes en maken een kleine wandeling om vast warm te lopen voor de grote wandeling van morgen. De uitzichten zijn fenomenaal en het aantal wandelpaden ontelbaar. Je zou hier makkelijk een week de bergen te voet kunnen ontdekken. 

Die avond eten we wat bij het hotel. We zijn het Griekse eten, vlees van de BBQ – Griekse salade – tzatziki, een beetje zat, maar er is hier niets anders te krijgen. Er is zelfs geen bakker in het dorpje. Op tijd naar bed en goed uitrusten voor morgen. 

Na het ontbijt gaan we op zondag 24 september om 9:00 uur op pad. In onze rugzak hebben we een lunch van het hotel, water, fototoestel en onze telefoon met foto uit de reisgids met de wandelroute die we willen volgen. Bij het hotel gaan we rechts en onderaan het pad blijkt dat we bij het hotel links hadden gemoeten. Hmmm… geen heel goed begin. De wandeling duurt al ongeveer 6 uur, dus 15 minuten extra is niet fijn. Als we dan toch weer voorbij het hotel komen, kunnen we meteen even de regencapes meenemen, dat dan weer wel. Er wordt geen slecht weer voorspeld, maar in de bergen weet je natuurlijk nooit. 

Hotel uit en dan links. Bijna meteen vinden we de route en dan begint de afdaling van een uur in de Vikoskloof. Deze kloof staat in het GuinessBook of Records. Het is namelijk de diepste kloof ter wereld: 900 meter. De randen wijken slechts 1,1 km van elkaar dus het ziet er erg indrukwekkend uit. Eenmaal beneden in het laagste deel van de kloof, lopen we achter een stel andere wandelaars aan die er uit zien of ze weten wat ze doen. Na 10 minuutjes komen we weer andere wandelaars tegen. Zij zijn wat verward en denken dat ze niet goed lopen voor de beroemde wandeling. Hun kompas(!) geeft aan dat ze naar het Zuiden lopen in plaats van naar het Noorden. Op hun wandelkaart(!) staat dat ze Noord zouden moeten. Ook hun Google WandelApp(!) geeft dit aan. Wij durven onze foto van de reisgids (een tekeningetje met leuke plaatjes) er niet bij te pakken en knikken gewoon ernstig. Iedereen besluit om te draaien en dat doen wij dan natuurlijk ook. Eenmaal weer terug op het laagste punt, gaan de andere 4 flink op zoek naar een pad dat Noord gaat. Wij lopen er een beetje bedremmeld achteraan en doen of we erg meehelpen. Dan horen we iemand roepen die wat meters hoger staat: “That is not the right trial!”. Daar had ik inderdaad ook een splitsing gezien, maar Eric was overtuigd dat we die niet moesten hebben. Nu krijg ik toch gelijk (dus dat schrijf ik mooi even op voor jullie) en maken we een goede indruk op de andere 4 wandelaars.  

Als er iemand bij de ingang van de kloof had gestaan, hadden Eric en ik waarschijnlijk de stempel “Least likely to succeed” gekregen. We hebben maar 1 kleine rugzak, een houten tak / stok die Eric bij het snoeiafval van het hotel heeft gevonden, absoluut geen wandelkleding (gewoon katoenen, lange broek en shirt), laat staan een pet / hoed. Kompas, wandelstokken (2 officiële stokken per persoon), wandelkaart en app’s ontbreken volledig. Alleen aan onze schoenen kun je zien dat we wel ergens over nagedacht hebben. Maar Eric en ik vragen ons dan toch wel weer af wat al die andere wandelaars in de rugzakken hebben zitten. Ze hebben er 1 per persoon en dat zijn werkelijk flinke exemplaren. Ach weer een mysterie. Maar dan blijkt dat je dat allemaal helemaal niet nodig hebt. Als eerste bereiken wij het einddoel, mede dankzij Eric de slavendrijver! Elk uur mag ik 5 minuten zitten, wat eten en drinken en dan moeten we weer door.   

De wandeling is prachtig. Eerst die flinke afdaling, daarna zelden vlak. Over bospaadjes, stenen en kiezel. Zelfs een stuk klauteren over flinke rotsblokken en een stukje met touw omhoog klimmen. En eenmaal op weg kun je niet heel erg verkeerd lopen. Je loopt immers op de bodem van de kloof. Na 5 uur officieel wandelen + ongeveer een half uurtje extra door de omwegen die we gemaakt hebben komen we boven. Het laatste half uur is voltijds klimmen. Dan moet je immers weer uit de kloof. En dat is best een beetje heel erg zwaar. Poeh! Maar supertrots dat we het gehaald hebben, komen we boven in het plaatsje Vikos aan.  

We bellen met het hotel en de eigenaresse komt ons ophalen met haar auto. Er zijn hier geen taxi’s dus je moet voor je aan de wandeling begint (en je wilt niet op en neer lopen; zo’n 10 – 12 uur) vervoer terug regelen. En DAT wisten we dan weer wel!!! Na een half uurtje met de auto zijn we weer terug bij het hotel. En in dat halve uurtje hebben mijn beenspieren besloten dat ze in staking gaan! De 50 meter lopen naar het hotel blijken het allerzwaarst en dan de trap naar de 1^ste verdieping…. 

De volgende dag kruipen we ons bed uit. Het vervolg van onze roadtrip wacht. We gaan naar Kastoria, via weer een prachtige weg door de bergen (we klokken 8 graden Celsius!!). Dit is een stadje in Macedonië aan een meer. Vroeger, 17^de – 19^de eeuw (en nu nog) leefden ze van de bonthandel. Daarom was het een heel rijk stadje, wat je weer terugziet in de grote huizen en vele kerken. Het meer moet ook prachtig zijn, maar valt ons een beetje tegen. We hebben dan ook alleen de oevers bij de stad gezien. Misschien dat het verderop, waar het rustiger is, wel mooier is. Eigenlijk wilden we een rondje om het meer fietsen. Dit is een route van 40 km. Maar het blijkt nog best wat te stijgen daar om het meer en gezien de staat van onze beenspieren is dat nu even geen heel fijn plan. We lopen rond in het stadje en bewonderen de bouwwerken.  

Ons hotel in Kastoria is prachtig. Dus het is geen straf om hier een nachtje door te brengen. Maar de volgende dag is het weer tijd om door te gaan. Onderweg komen we nog langs een prehistorisch stadje bij Dispilio. Het is een openluchtmuseum waar ze de huisjes, waarvan ze resten in het meer gevonden hebben, van 5500 jaar voor Christus hebben nagebouwd. Ze zijn ingericht met de gebruiksvoorwerpen van die tijd. We krijgen een korte introductie in het Engels en mogen dan even rondlopen. Het is niet groot en niet druk dus we nemen er even de tijd voor. Indrukwekkend om te zien wat mensen toen al hadden. De onderzoekers denken dat het een nederzetting was met meer dan 1.000 mensen. Ook hebben ze een stuk van een steensoort gevonden die niet voorkomt in deze streek, want zou betekenen dat er al een soort van handel gedreven werd met andere gebieden. 

Als we teruglopen naar de ingang, wordt er net een bus met toeristen opengetrokken. Hebben wij gelukkig mooi gemist! Eric zwengelt de Yaris weer aan en we gaan op weg naar Meteora. Deze kloosters op rotsformaties staan al lang op mijn verlanglijst. Eigenlijk al sinds een oud-collega me er attent op maakte toen ze hoorde van de reis die we zouden gaan maken. Zij besefte waarschijnlijk niet helemaal hoe ver dit van de kust lag, maar ik had toen ook niet gedacht dat we er toch zo makkelijk konden komen. Dus: THX Marion! 

Ook hier hebben we een hotel geboekt. Om 15:00 uur zijn we ingecheckt en rijden een rondje om alle kloosters van Meteora. Niet te geloven dat iemand heeft gedacht: “Hé da’s een mooi plekje daar bovenop die honderden meters hoge rots. Maakt niet uit dat het steil omhoog gaat, daar vind ik vast wel iets op….” We kijken onze ogen uit. Plan is om vandaag via de weg de kloosters en rotsen te bekijken en morgenvroeg enkele kloosters te bezoeken. We stoppen dus zeer regelmatig voor NOG een mooiere fotoplek. Maar het is zo indrukwekkend; dat laat zich niet vastleggen. 

’s Avonds doen we een ouzo met meze en gaan we wat eten in een restaurantje waar 2 oude mannen met hun gitaar aan de slag zijn. Wij hebben het laatste tafeltje en veel mensen komen na ons en moeten wachten. Hier eten we superlekker en daarna terug naar het hotel.  

De volgende ochtend, 27 september, zitten we om 8:00 uur aan het ontbijt. De kloosters gaan om 9:00 uur open en we willen dat de monniken onze gezichtjes als eerste zien die dag! We hebben gehoord dat het vanaf 11:00 uur heel druk gaat zijn met bussen vol toeristen dus hopen we dan onze 2 kloosters bezocht te hebben. En om 9:00 uur staan wij inderdaad klaar bij het grootste klooster. Niet helemaal vooraan, maar wel bijna. We staan nog even na te hijgen van de trappen die we beklommen hebben om bij het klooster te komen. Vroeger waren er natuurlijk helemaal geen trappen. Het idee van de monniken was om in afzondering te leven (vandaar deze locatie). Maar nu de toeristen geïnteresseerd bleken, zijn de trappen uitgehakt. En zijn veel monniken verdwenen, want dat leven in afzondering lukt toch wat moeilijker als er dagelijks honderden mensen door de kloostergangen schuifelen.  

Waar nog wel aan vastgehouden wordt, zijn de kledingvoorschriften. Mannen moeten een broek aan die tot over de knie komt. Zowel mannen als vrouwen mogen geen mouwloze shirts dragen. En vrouwen moeten een rok tot de enkels aan. Een lange broek is ook geen optie, een rok moet het zijn. Deze rokken kun je eventueel lenen bij de ingang van de kloosters, maar ik heb een omslagrok meegenomen speciaal voor dit doel.  

Als wij voor de deur van het eerste klooster staan, beginnen er toch al bussen de berg op te komen. En als we na een klein uurtje weer naar buiten stappen is de parkeerplaats en bergweg 1 grote chaos. Bussen, taxibusjes en huurauto’s, alles krioelt door elkaar op zoek naar een parkeerplek. Eric stuurt de Yaris snel de berg af. We stoppen bij het tweede klooster dat we willen bezoeken. Hier is het juist heel rustig. Er staan misschien 5 auto’s op de parkeerplaats. Nou, dan willen we dit klooster ook bezoeken. Het is veel kleiner dan het eerste exemplaar, maar James Bond is hier in For Your Eyes Only wel mooi even naar boven geklommen. En dan niet zoals wij met de trap, maar lekker free-style klimmend. Wat een man….. 

Dan is het 11:00 uur en tijd om weer naar de ferry te rijden. In Igoumenitsa leveren we de auto in en om 14:30 uur halen we nipt de ferry naar Corfu. Als we daar aankomen is het net droog geworden. Perfect, want dan blijven wij op onze fietsjes mooi droog. De Sunrise ligt nog gewoon waar we haar hebben achtergelaten. En onze eigen bedjes slapen die nacht weer heel erg fijn! 

De komende dagen gaan we ons voorbereiden op de oversteek naar Italië. Allereerst is een goed “weergat” belangrijk. Het weer leeft hier duidelijk al naar de herfst toe en is wat onbestendig. We hebben een tocht van 36 uur voor de boeg en zoeken een goed tijdstip om die te maken. Tot die tijd zorgen we dat de diesel- en watertank weer gevuld zijn. Ook stoppen we de boot vol met (langer) houdbare levensmiddelen, waar we dadelijk in Italië wat moeilijker aan kunnen komen; denk aan muesli en yoghurt. Waarschijnlijk zal ik dus mijn volgende stukje schrijven vanuit Italië. 

En ik besef me dat ik jullie onze winterplannen van dit jaar nog niet heb verteld. Omdat doorvaren in de winter op de Middellandse Zee voor ons nog steeds geen optie is, hebben we besloten om ook dit jaar weer te gaan werken in de winter. En hoe gaaf een winter in de bergen ook is, financieel worden we daar niet veel wijzer van. Dus…. aan de bak in Nederland. Eind oktober zijn we weer terug. Waar we gaan werken en wonen is allemaal nog niet duidelijk, maar ach…. We hebben ook nog een maandje.