Poeh, ik weet niet hoe het bij jullie gaat, maar hier vliegt de tijd! Sinds ons vorige stukje van 5 juni hebben we er al weer 2 huizen-zoek-tochten, 3 BBQ’s, 4 gelato’s, 5 avondjes Pirate Game en 6 Happy Hours achter de rug. Inmiddels is het al weer eind juni! Tijd om wat mooie beslissingen te nemen….

Op 11 en 12 juni hebben we weer een huizen-2-daagse gepland. Deze keer willen we weer het Noord-Westen van Sicilië bezoeken. Maar als we de avond voor vertrek eens goed onze potentiële bezoeklijst bekijken, is die leeg! Het appartementje in Trapani is al geboekt en deze stad kennen we nog niet. Dus we besluiten om wel gewoon te vertrekken en onderweg goed op “Te Koop”-bordjes te letten als een huis ons aanstaat. Dan werken we een keer andersom: eerst kijken en dan op internet zoeken naar gegevens. We zijn helemaal blij met ons strakke plan. En net voor we gaan slapen, vindt Eric op Marktplaats.nl nog een huis te koop op Siclië. We mailen meteen even voor de adresgegevens.

En als we dan de volgende dag op weg zijn naar het Noorden, krijgen we een berichtje terug! We gaan meteen op zoek naar dat huis. Het huis is werkelijk prachtig, maar helaas is het alleen bereikbaar via een heel smal, onverhard pad. Als we het willen verhuren, kan dit niet. Erg jammer! Dan rijden we rustig verder, bekijken nog wat stadjes en komen zo uiteindelijk om 15:30 uur in Trapani. We hebben een appartementje geboekt en dit blijkt een mooi en ruim exemplaar te zijn. Maar lang blijven we er niet; in de benen en op weg naar het centrum van Trapani. We lopen een paar uurtjes rond. Trapani heeft een oud centrum, wat erg sfeervol is. Dit gedeelte is niet erg groot. Misschien zijn we wel verwend, maar Trapani komt bij ons niet in onze top10 van bezienswaardigheden op Sicilië.  

Chiesa in Trapani

Wat wel weer helemaal goed is, is ons avondeten. We zien hier veel foodtrucks langs de kant van de weg. Ze verkopen broodjes; Broodje met worst, broodjes met friet (?????) en een broodje hamburger. Kijk en dat  laatste kan ons hartje wel bekoren. We kiezen een foodtruck waar het erg druk is. Waar het druk is, is het vast erg goed. En waar het druk is, heb je Italiaantjes die voordringen. Zo relaxed als Italianen zijn als ze gewoon loslopen, zo opgefokt raken ze als ze in de rij moeten. Dit zien we overal: op de markt, bij de slager (hoewel ze daar met nummertjes werken, maar toch blijkt het dan nog moeilijk) en bij de ijscozaak. En hier dus ook! Een rap Italiaantje schuift  vlug voor Eric. Maar ach, we hebben geen haast. En dan wil ons rappe Italiaantje zijn bestelling doorgeven, maar zijn vriendinnetje blijkt niet zo rap. Mijn Eric daarentegen wel! Hij begint vlot te praten tegen de man achter de kassa: zo, wij krijgen in ieder geval te eten. Het Italiaantje begint meteen zijn vriendin uit te kafferen; ze mist al een paar voortanden, we hopen dat ze hierna haar broodje nog kan eten…. De hamburgers en frietjes (los in een bakje!) smaken echt heel lekker. Met volle buikjes gaan we weer terug naar het appartement.

Deze avond hebben we nog wat adressen doorgekregen van de makelaars en die kunnen we dus mooi op de 12de gaan bekijken. Helaas is geen van deze woningen iets voor ons. We raken hier wel een beetje ontmoedigd van en besluiten dus dat het weer tijd is voor een nieuwe aanpak. Wanneer we terug zijn op de Sunrise besluiten we onze volgende huizenroute wat langer uit te stellen en eerst onze zoekcriteria aan te scherpen. Dan volgt een nieuwe zoektocht op internet en vragenronde langs de makelaars. Maar uiteindelijk hebben we dan toch een lijst met huizen waar we heel tevreden over zijn.

Terwijl we bezig zijn met onze verscherpte aanpak, gaat het spelen van het spel Piraten Bridge gewoon door. Meestal worden we, samen met onze buurman George, door Peter & Ann uitgenodigd voor een spelletje en krijgen we meteen ook wat avondeten. Fijne combi! En omdat wij vinden dat ook wij wel een keertje kookbeurt hebben, bieden wij aan om ook een keer wat eten mee te nemen. Peter heeft gehoord dat wij Nasi Goreng kunnen maken en dat heeft ie al eens eerder gehad: dat wil ie wel eten! En ach, als hij Nasi Goreng wil, dan maken wij wel Nasi met iets van Goreng. We proberen zoveel mogelijk ingrediënten te verzamelen, want de Italianen kennen die Oosterse smaken niet echt. Maar van de toko in Nederland heb ik in ieder geval de juiste kruiden aan boord. Ik geloof dat de oudere Indonesische dames mijn maaltijd absoluut geen Nasi Goreng zouden noemen, maar in het land der blinden is één-oog koning. Peter, Ann en George zitten dus in hun beleving te smullen van een authentieke nasi, met pindasaus.

Marmergroeve op Noord Sicilië

En zo is het ineens 20 juni. Op 20 juni moet onze auto weer terug. Ditmaal hebben we voor 5 dagen een auto gehuurd. Mijn vriendin Anita komt op 22 juni naar Sicilië en vertrekt dan 25 juni weer. We hebben dus in deze periode een auto-aanbieding gevonden. En omdat we niet de 20ste naar Catania willen rijden, en weer terug om dan de 22ste weer op en neer te rijden (dikke 2 uur rijden enkele reis), hebben we besloten om 2 nachtjes in Aci Castello te blijven. Dit ligt net boven Catania. Dus op de 20ste rijden we rustig naar Catania, wisselen we de auto om naar een iets groter model (hebben we nu officieel gehuurd en krijgen we dus ook) en rijden naar ons appartement. Het  blijkt de begane grond van een complex van 4 verdiepingen met een klein tuintje. De auto kan gewoon op het terrein geparkeerd worden. En de eigenaar Roberto is een schat. Hij probeert ons wat toeristische tips te geven, maar we hebben alles al gezien. Hij kijkt heel beteuterd, maar ontdekt dan dat hij ons erg blij maakt met goede tips over restaurants in de buurt. En hij vindt het erg leuk dat we Italiaans proberen te leren. Hij besluit dat we vanaf dat moment alleen maar Italiaans met elkaar praten: Oepsie, maar zo goed gaat dat nog niet…. En toch komen we er prima uit.

Na de incheck trekken we onze schoenen weer aan en gaan op weg naar Aci Trezza. Een leuk plaatsje met diverse terrasjes. Als we gaan zitten, horen we  links van ons Nederlands gesproken worden. Eric bestelt in vloeiend Italiaans 2 granita’s en 1 brioche (hoort!). En dan horen we de Nederlanders twijfelen; we zien er niet uit als Italianen, maar weten wel wat we moeten bestellen (dankzij onze Roberto) en dat nog wel in het Italiaans. Uiteindelijk spreekt Eric hen aan en ze blijken zeker Nederlanders en wel uit Eindhoven, Blixembosch; zo ongeveer onze buren dus! En zo kunnen we even gezellig Nederlands beppen.

Uitzicht bij San Vito Lo Capo

Die avond gaan we op nog een tip van Roberto af: een visrestaurant in de haven van Aci Trezza. Je kunt in de vitrine kiezen wat je wilt eten en ook halve porties bestellen. Op die manier kun je dus van veel dingen proeven. Het is echt heel lekker en uiteindelijk betalen we dan EUR 13,50! Ongelofelijk dat dat kan.

De dag erop willen we de Gole dell’Alcantara bezoeken. De Alcantara-kloof ligt in het Gole Alcantara Parco Botanico e Geologico, op zo’n drie kwartier rijden van ons appartement. Door de kloof stroomt de rivier Alcantara De kloof is ontstaan door een vulkaanuitbarsting van een zijkrater van de Etna, in 2400 voor Christus. Door de uitbarsting werd het dal waar de Alcantara loopt bedolven onder een laag lava. Een aardbeving zorgde er vervolgens voor dat de lava werd gespleten en zo ontstond er een kloof over een lengte van vijfhonderd meter, een diepte van zeventig meter en een maximale breedte van vijf meter. Maar daar aangekomen blijkt dat wij niet de enigen zijn…. Gelukkig hadden we dit al voorzien. Ik heb een wandeling gevonden een stukje verderop, die wel door het park gaat maar dit hele drukke stuk overslaat. Normaal gesproken hebben we de grootste moeite om het beginpunt van een wandeling te vinden, maar deze keer rijden we er zo naar toe. We trekken onze wandelschoenen aan en kijken eens naar de lucht. Een stuk verderop wordt het erg donker. We besluiten toch te vertrekken en ondertussen de lucht goed in de gaten te houden. Langs de rivier liggen mooie rotsformaties, maar niet zo indrukwekkend als de rotsen op het gedeelte van de rivier dat zo druk bezocht wordt. We zijn dus iets teleurgesteld in de wandeling. En dan komen de donkere wolken ook nog op ons af. We besluiten om te draaien, trekken onze wandelschoenen weer uit, slaan de autodeuren dicht en dan gaan de hemelsluizen open! Poeh, net op tijd! Onder begeleiding van wat onweer rijden we rustig terug richting ons appartement. Het blijft echter maar regenen en ik heb vanmorgen toen we weg reden een wasje buiten gehangen (appartement had een wasmachine, dus heb ik mooi wat was meegenomen). We zien het somber in. Maar de laatste 5 minuten rijden naar Aci Castello wordt de regen steeds minder. Eenmaal bij het appartement stuif ik de auto uit en haal vlug alle was naar binnen. Alles is nog mooi droog gebleven! Hebben we weer geluk gehad.

Gole dell’Alcantara

Voor deze avond willen we graag in een chiquer visrestaurant eten. Roberto heeft ons verteld over een geweldig restaurant in het noorden van Catania. Maar hij heeft ook verteld dat dit erg druk is en dat je echt van te voren moet reserveren. Hij wil dat best voor ons doen, dus we hebben hem gevraagd om een tafeltje voor 20:00 uur te regelen. Rond 20:00 uur komen we binnen bij Nitto en we noemen de naam van Roberto. Meteen worden we naar ons tafeltje begeleid. Het lijkt echt of dit tafeltje er speciaal voor ons is bijgezet. Andere mensen die deze avond binnenlopen, kunnen dan ook niet terecht: alles vol! Heeft die Roberto toch maar mooi voor ons geregeld! En daarbij heeft hij ook niet gelogen over het eten. We krijgen veel soorten vis en rollen met een erg volle buik weer naar buiten.

En dan is het 22 juni, mijn verjaardag! Het visrestaurant was al mijn eerste cadeau en deze ochtend krijg ik ook nog een lekkere reep chocolade. De hele dag krijg ik lieve berichtjes en in de IKEA word ik zelfs toegezongen vanuit Tobega (via de telefoon). Ondanks dat we hard aan het werk zijn met onze huizen-zoektocht vandaag, voel ik me toch erg jarig. En die huizenzoektocht verloopt ook prima. We vinden deze keer zelfs een paar huizen die we interessant vinden en waar we graag wat verdere informatie over willen inwinnen.

En omdat we nog wat kleine spulletjes nodig hebben, stoppen we rond 16:00 uur even bij IKEA. We nemen meteen wat te drinken en een stukje taart (want verjaardag). En terwijl we naar de parkeerplaats kijken vanuit het restaurant op de 1ste verdieping, spot ik een kleine auto en een grote doos. Ik zeg tegen Eric: “Laten we eens even kijken hoe ze dit gaan oplossen.”. En deze Italianen stellen niet teleur. Als eerste probeert vaders de grote doos in de auto te duwen, terwijl zijn dochter haar haren netjes in model doet. De doos past met geen mogelijkheid. Vader gebaart wat boos met zijn IKEA-meetlint naar zijn dochter (die nu een beetje met haar telefoon speelt) en ijsbeert wat rond om nieuwe ideeën op te doen. Dan kijkt hij opeens naar het dak van de auto. Hier zitten geen dragers op ofzo, maar de auto is al wat jaartjes oud. Hij blijft even staren naar het dak en neemt een besluit. Hij laat zijn dochter stoppen met het vijlen van haar nagels en samen duwen ze de doos op het dak. Dan komt zijn geheime wapen tevoorschijn: touw! Hij zet de achterraampjes op een kiertje en wil het touw door de achterraampjes om de doos binden. Maar dan komt hij erachter dat zijn touw, maar een touwtje is van nog geen meter (hadden wij al lang gespot vanachter het raam). Hij kijkt erg beteuterd en zijn dochter werkt haar make-up nog even bij. Eric en ik liggen helemaal dubbel van het lachen. Bij de man komt de stoom inmiddels uit zijn oren. Wij zijn vooral benieuwd wat hij nu gaat doen. Hij voelt een beetje aan de doos …. nee, nee dat kan, nee dat doe je niet….. hij rijdt dus gewoon aan! De doos los op de auto, beetje rustig aan gas geven en weg is ie… ons in de opperste verbazing achterlatend.

 Vervoer in Italië: Wat doe je als het touwtje te kort is?

Als we een beetje bekomen zijn, gaan we op weg naar het vliegveld. Anita komt op bezoek en zal rond 19:30 uur landen op vliegveld Catania. We parkeren de auto en lopen de aankomsthal in. En met een kleine 20 minuten vertraging landt het vliegtuig uit Eindhoven en zien we Anita komen aanlopen. Wat ontzettend gezellig!!!!

Anita heeft aangegeven dat ze het heel leuk zou vinden om een gastenblog te schrijven. Daarom ga ik hier niets vertellen over ons geweldig leuke, lange weekend. Dat zal zij doen!

En als we haar dan maandag de 25ste weer op het vliegveld afzetten, leveren we de auto in en halen we deze keer geen nieuwe op. We hebben besloten dat we nu wel even willen gaan varen. Het kriebelt weer ontzettend om wat nieuwe plaatsen te gaan ontdekken. En zo als op het visitekaartje van onze buurman George staat: “If you want to know, you have to go!”Onze woonboot, mag weer een zeilboot worden! Onderweg kunnen we gewoon doorgaan met onze zoektocht naar een huis, want internet is overal beschikbaar. En of de wind ons nu naar Malta, Sardinië of Syracusa brengt, we  gaan er even van genieten!