Veel Griekse gebruiken en woorden komen terug. We herinneren ons steeds een beetje meer van de dingen die we in de zomer van 2017 geleerd hebben in dit land. En de mensen zijn zeker niet veranderd: nog altijd even vriendelijk! Ook weten we inmiddels weer hoe ontzettend warm het kan zijn hier. Alleen denken aan iets wat je van plan zou kunnen zijn om te gaan doen, maakt al dat het zweet je letterlijk uitbreekt. Maar ook daar hebben wij in 2017 een oplossing voor gevonden en ook die werkt nog steeds: Ouzo op een terrasje!

En dat laatste doen we dan ook op zondag 20 juni na een wandeling waarbij we het tweede deel van Pilos ontdekken. Daar blijken veel trappen te zijn, heel veel trappen! Maar de uitzichten zijn, evenals de weg terug naar het dorpsplein, geweldig. Aan het water genieten we van onze eerste Ouzo. Wat is dat weer helemaal prima!

De volgende dag komen vrienden van Peter en Anne aan in Pilos. Zij zijn vet onder de indruk van de 3-daagse reis die we gemaakt hebben om hier te komen. Zelf zijn ze de wereld al rond geweest, maar ze weten dat dit voor de White Cat de eerste keer was dat ze zo lang achter elkaar gevaren hebben. Vol trots vertellen onze reisgenootjes dat ze het zo fijn hebben gehad. En dat vinden wij natuurlijk weer fijn om te horen. Vanavond eten we hamburgers van de BBQ en de vrienden eten gezellig een hapje mee. Sterke verhalen en mooie bestemmingen vliegen over tafel; een heel gezellige avond.

Eric knipt Peter

En dan is het weer DE dag van het jaar, DE dag dat ik weer een jaartje bij mijn leeftijd mag optellen. En poeh, 24 al weer. De tijd vliegt! De hele dag krijg ik superlieve en attente berichtjes, er hangen slingers en ik word in het Engels toegezongen. Natuurlijk is er taart! Wat is er nog meer nodig om van DE dag een mooie dag te maken? Nou misschien nog dat alle formaliteiten vandaag geregeld zijn en we dus officieel Griekenland kunnen gaan doorkruisen? En dan een superlekkere Griekse lunch met een enorme ijs als toet die ik als verjaardagscadeau krijg van Peter & Anne? En tot slot nog een supermooie ankerbaai, waar ik lekker even kan plonzen? Ik zeg: perfect dagje!

Woensdag gaan we al om 6:00 anker-op. We hebben grote plannen van zo’n 60 mijl om het eerste deel van de Peloponnesos heen. We beginnen met zeil en motor, maar later kan de motor uit en kunnen we lekker op de zeilen. Tot opeens de wind wegvalt, heel plotseling. Dan het zeil maar naar beneden en weer op de motor. Dan is de wind ook heel plotseling weer terug. En dan weer weg. En dan weer terug…. We raken een beetje in de war, maar motoren gewoon door en gebruiken het zeil wanneer kan. Uiteindelijk komen we rond 18:00 uur bij het hoekje. Daar waait het even flink door. Ik waai zowat uit mijn panty, zo hard gaat het tekeer. Ook op onze ankerplaats voor vanavond, het erg pittoreske Port Kayio, blaast de wind hard! Er is niet de beste bodem voor ankeren, dus het kost ons 3 keer voor hij houdt. Maar als we later rustig om ons heen kijken naar andere boten die arriveren, doen we het zo gek nog niet. We liggen als een huis en als ’s avonds de wind gaat liggen, slapen wij prinsheerlijk op deze mooie plek.

Dolfies bij de boot

Maar dan, op donderdag, zetten we koers naar Elafonisos. Dat zou de Carieb van Griekenland moeten zijn. We zijn een beetje sceptisch, maar gaan er toch op af. In 5 uurtjes, helaas alles op de motor, arriveren we dan wederom in de Carieb. En dat valt zeker niet tegen. Het water is echt heel blauw en de stranden mooi wit. Alleen de palmbomen ontbreken, maar een kniesoor die daar op let. We zijn tweede in deze baai, dus meer dan genoeg ruimte om ons anker op een mooi plekje uit te gooien en dan te genieten van onze lunch en een welverdiende plons. Het is warm, maar goed te doen. Bovendien zijn we trots op onze eigen gemaakte dieptemeter. De dieptemeter op de White Cat werkt niet en dat is lastig bij het ankeren. Je wilt natuurlijk niet vast lopen omdat het te ondiep is, maar je wilt ook niet in te diep water ankeren, want je moet wel genoeg ketting hebben (ongeveer 4x de diepte is de regel). Eric heeft een haltertje van 1,5 kg met een touw gevonden op de boot. Om de meter zit er een knoopje in het touw. Ik kan nu dus het haltertje laten zakken en de knoopjes tellen. Dan weten we hoe diep we zitten en hoeveel ketting we moeten gooien. Het werkt als een tierelier!

Elafonisos – Carieb van Griekenland

Vandaag hebben we ook onze retourtickets geboekt. Gezien de Corona-kleur van Turkije, hebben we besloten om in Griekenland, Kos, af te stappen. Dan hoeven Peter en Anne niet heel ver meer naar hun nieuwe thuishaven, dus voor hen was dit ook zeker akkoord. Eigenlijk hadden we, op de gok, al een paar goedkope tickets geboekt vanuit Turkije naar Eindhoven, maar die kunnen we nu dus niet gebruiken. De vluchtvaartmaatschappij vliegt niet vanuit Griekenland, dus omzetten is geen optie. Ik wil inloggen om te onderzoeken wat mijn mogelijkheden zijn, maar dat lukt niet. Dan maar bellen. Krijg ik een alleraardigste dame aan de lijn die me verteld dat onze vlucht vertraagd is en dat wij dus ons geld kunnen terugkrijgen als we willen. Uhhhhh, ja graag! Wat een geluk: Geld terug van de oude tickets en onze nieuwe tickets ook geregeld (via een andere maatschappij dan).

Op vrijdag hebben we wilde plannen. Eigenlijk had ik Peter & Anne beloofd dat de nachtwachten er na onze 3-daagse monstertocht op zouden zitten, maar de wind heeft andere plannen. De komende dagen hebben we namelijk wind tegen overdag, maar ’s nachts….. Daarom hebben we besloten om vandaag rond 16:30 uur te vertrekken naar het eerste Griekse eiland van onze reis: Milos. We denken er zo’n 14 uur over te gaan doen, dus komen we aan in de ochtend, als het licht is.

Dat geeft ons echter in de ochtend tijd om lekker rustig op te starten, stukje te zwemmen, lunchen bij een restaurantje bij het strand, stukje kanoën…. Tot het 16:00 uur is en we er klaar voor zijn. Het wachtschema staat al snel weer vast en iedereen doet alsof ie nooit anders heeft gedaan. We kunnen best een hele tijd lekker zeilen en in de avond moet de motor aan, maar in ieder geval is de wind niet tegen. Dus volgens schema leggen wij, na een mooi tochtje om 10:00 uur aan bij de kade van Milos. Voor Peter is het de eerste keer dat hij op deze manier moet aanleggen: Achteruit varen, anker ondertussen laten vallen en dan met 2 lijnen de achterkant van de boot vastmaken aan de kade. De ankerketting wordt dan op spanning gebracht waardoor je prima vast ligt. En Peter doet het super! In 1 keer liggen we prima aan de kade. Dan blijkt een overnachting, inclusief stroom en water (douche!!!) EUR 16,- te kosten en blijven we meteen 2 nachtjes.

De haven – Adamas

De rest van de zaterdag gebruiken we om de standaard klusjes te klaren: boodschappen, wassen etc. Ook onderzoeken we wat we kunnen gaan bekijken op het eiland. We verbazen ons ook over de golven die de veerpont veroorzaakt aan de kade. Omdat wij op een catamaran veel stabieler liggen, valt het voor ons best mee, maar de “gewone” zeilboten liggen ontzettend te wiebelen als er een veerpont binnen komt. De masten zwiepen van links naar rechts en ja hoor: bij 1 boot breekt alle apparatuur dat op het topje van de mast zit af door een botsing met een andere mast. Wat erg! En blijkt dus dat er ook best wel eens masten in elkaar blijven haken. Dan komen de boten dus niet meer recht. Ga dat maar eens oplossen! Wij zouden er in ieder geval met onze Sunrise geen minuut langer zijn blijven liggen. Aan de andere kant van de steiger lig je namelijk veel beter. Maar deze zeilers blijven gewoon elke keer lekker wiebelen.

Zondag is de dag van de toeristische attracties. We wilden eigenlijk met z’n 4-en een taxi nemen naar de christelijke Catacomben uit de eerste eeuw na Christus. Blijkt dat er maar 3 passagiers per taxi mee mogen ivm Corona. Dan pakken Peter en Anne een taxi en wij besluiten een scooter te huren. Eerst komen we bij een erg gladde verhuurder. Voelt niet goed. En dan hebben wij al lang geleden geleerd: dan doen we het niet. Een straatje verder zien we een paar nette scooters staan. Een ouder stel verhuurt deze en hij doet ook het onderhoud zelf. dat staat ons wel aan. Ze zijn ook heel eerlijk over de verzekering en dat vinden wij nog prettiger. De dame vraagt ons waar we verblijven en wij vertellen haar dat dit de White Cat is. Ze zet grote ogen op en wordt helemaal enthousiast. Ze heeft namelijk ook een “white cat” alleen dan met pootjes, maar echt helemaal wit, verzekert ze ons. Ze gaat het meteen aan haar man vertellen. Die is duidelijk minder onder de indruk, want bezig met de technische uitleg van de scooter….. Tot slot krijgen we allebei nog een helm. Speciaal voor mij gaat mevrouw naar achteren en komt terug met een roze helm. Matcht perfect met mijn roze shirt van vandaag. De mevrouw en ik worden op dat moment vrienden voor het leven.

Scooteren in stijl!

Niet lang daarna, zijn wij op weg. We waren bang dat het erg warm zou zijn, maar het is juist heerlijk koel. We rijden rustig naar boven, naar de catacomben. Je mag alleen naar binnen met een gids en die doet precies 5 minuten en 12 seconden over de rondleiding. “Come here”, “Look here” en “Have a nice day”. Hopla, we staan weer buiten. Maar wel interessant om te zien. We dalen af, via wat oude windmolens die nu vakantiehuisjes zijn geworden, naar het dorpje Klima. Hier staan vissershuisjes die uit de rotsen zijn gehakt. Onderin werd in de winter de boot gestald en bovenin woonden de vissers. Ze staan recht aan het water en hebben kleurige deuren en luiken voor de ramen. Erg leuk om te zien. We zien daar ook Peter en Anne zitten op het terras. En dan nemen we wat te drinken want je moet goed drinken in deze hitte.

Catacombes

Klima

Anne en Peter pakken weer een taxi en gaan terug naar de haven Adamas. Wij starten de scooter en gaan op weg naar de hoofdstad van het eiland: Plaka. We vinden een wandelpad omhoog naar het hoogste kerkje / kasteel van het eiland. We zweten maar een heel klein beetje als we boven zijn, maar het uitzicht over de baai en het binnenland is het meer dan waard. Weer beneden vinden we een supermarkt die ons graag wat koud water verkoopt. Dan staat het strand met de witte stenen op het programma: Sarakiniko. Blijkt nog niet zo makkelijk te vinden met de zeer slechte wegenkaart die we hebben gekregen, maar uiteindelijk lukt het ons natuurlijk. We dalen van de parkeerplaats af naar het strand. Het is erg druk, maar ook bijzonder om te zien. Op de terugweg blijft de slipper van Eric achter een stenen randje hangen en scheurt het leren stukje dat tussen de tenen zit, van de zool. Dat loopt niet meer zo handig. Maar op een scooter hoef je niet veel te lopen. We rijden via het westpuntje van het eiland (Apolionia) weer naar Plaka. Het is inmiddels tegen 2-en en dat weten onze buikjes ook. We vinden een terras in de schaduw met alleen maar Grieken. Daar lunchen we zalig, inclusief weer een grote fles koud water.

Uitzicht Plaka

Plaka op Milos

Sarakiniko – wit strand

Genoeg gezeten, hop weer op de scooter voor een laatste tochtje naar het strand Firiplaka. De natuur is prachtig, de harde muziek en vele mensen wat minder. Via het tankstation rijden we terug naar de verhuurder. Die is er pas weer om 17:00 uur, maar dat is geen probleem. We laten de scooter vast staan, lopen naar de boot en komen een uurtje later weer terug. Peter en Anne hebben ook een fijne dag gehad, dus morgen zijn we klaar om Milos te verlaten.

Op maandagochtend doen we vlug nog de “verse” boodschappen. Zondags zijn de grotere supermarkten hier niet open, dus doen we dit net voor vertrek. Nog een paar broden bij de bakker, vuilnis weg, watertanks volgooien en rond 11:30 uur zijn we los! We hebben grote plannen om naar het eiland Sifnos te varen. Een mooi tochtje van 20 mijl om ons cruisende bestaan goed te beginnen: de twee weken eilandhoppen kunnen beginnen! Eenmaal buiten de baai van Milos, waait het flink, zijn de golven nog flinker en komt daarbij de wind niet uit de voorspelde richting. De voorspelde wind zou Noord zijn, maar hij is NoordOost. En juist dat stukje Oost kunnen we niet gebruiken. Met veel gebuts ploegen we verder. Na een 1,5 uur kijk ik Eric eens aan. Dit is gewoon niet leuk meer. De White Cat is al een paar jaar een (t)huis en moet nu wennen aan de status van zeiljacht. Van alles rolt en stuitert door de boot. Tijd voor wat rust aan boord. Ik bekijk vlug de mogelijke ankerplaatsen in de buurt en vind op een uurtje varen een hele mooie op het eiland Kimolos. En omdat we flink wat graden kunnen afvallen, ligt de boot ook meteen anders op de golven en de wind. De motor gaat uit, maar de snelheid blijft gelijk. Bovendien helpen de golven ons nu en varen we heel rustig naar ons plekje toe.

Omdat wij graag leren van onze fouten, bekijken we de windvoorspellingen nu met ander ogen. We besluiten om morgen vroeg te vertrekken (6:00 uur). Omdat de wind dan nog niet zo sterk is, proberen we er dan even recht tegen in te varen op de motor. Door zo hoogte te pakken, kunnen we de rest van de tocht dan rustiger varen met een gunstigere koers. Maar deze middag gebruiken we mooi om wat te zwemmen en te relaxen.

De volgende ochtend zijn we weg volgens schema EN lukt het ons om wat hoogte te winnen. Daarna zitten we achter een eiland, waardoor de wind wat anders is dan voorspeld. Maar dankzij die hoogte die we gewonnen hebben, is dat geen probleem. We zijn uiteindelijk in 5 uurtjes op Andiparos. Of eigenlijk in een baai tussen Andiparos en Dhespotico in. Bij de ingang waait het enorm, maar gelukkig valt de wind wat weg als we verder de baai in varen. Een boot met naakte Fransen bezorgt ons nog even het idee om onmiddellijk weer om te draaien, maar we lossen het op door lekker ver van deze boot te ankeren. Want nu hebben we een geweldig uitzicht: een Griekse tempel en archeologische opgravingen op het eiland Dhespotico. Daar woont niemand behalve een herder met zijn geiten. Wij gaan daar straks eens even poolshoogte nemen!

De komende dagen willen we graag elke dag een beetje dichter naar Kos varen, zodat een eventuele stevige Maltemi-wind onze plannen niet kan dwarsbomen. We hopen nog een paar mooie baaitjes en stadjes aan te doen; we hebben immers nog dik 1,5 week voor we weer het vliegtuig in moeten. En met nog slechts een kleine 150 mijl verwijderd van het vliegveld, zouden we toch echt lekker vakantie moeten kunnen houden!