1. Een nieuw avontuur

Waarschijnlijk al lang niet meer verwacht, maar dan toch echt gekomen: Een nieuwe aflevering op onze website! En niet zomaar eentje, eentje met een nieuwe avontuur(tje). Wat een feest en dat zo net voor de zomervakanties. Fijn om lekker aan de vakantiekriebels te werken.

Eerst maar eens even goed bijpraten…..

Na thuiskomst hebben we beren-hard gewerkt om ons huis in Eindhoven weer een beetje van ons te maken. Dat was nog niet klaar of Eric had al een baan. Weer terug naar zijn oude werkgever de NS. Echter door Corona, heeft hij uiteindelijk zijn oude collega’s niet veel kunnen ontmoeten. Het was een superleuke opdracht! En een tijdelijke opdracht, dus na 7 maanden was hij klaar. Omdat tijdelijke contracten als een regel niet verlengd werden door NS, moest hij van de trein. Inmiddels had ik ook een baan gevonden. Bij een superleuke woningcorporatie in Zwolle. Zwolle ligt redelijk in de buurt van Lelystad en daarmee van de Sunrise. Dus in de maanden dat we toch weer even naar kantoor konden, hebben wij saampjes veel tijd doorgebracht op de Sunrise. Onze boot was toch weer een beetje ons huisje geworden. En dat voelde echt prima!

En toen kwam de tweede golf en lockdown. Allemaal thuiswerken! Dus spulletjes gepakt van de Sunrise en weer naar Eindhoven. Omdat de winter er aan kwam, was dat niet heel erg. Lekker langs de centrale verwarming heb ik de winter thuis gewerkt. Waar het voor anderen vaak een hele opgaaf was om zo lang thuis te zitten, was daar voor mij altijd een silver lining: ik hoefde immers even niet na te denken over winters op de boot.

Ondertussen hebben we veel gezocht naar de mogelijkheden van huisvesting in (omgeving) Zwolle. Geen steen is on-omgekeerd gebleven, maar de prijzen waren telkens echt TE gek voor woorden. We zijn veel gaan kijken en hebben veel ideeën uitgewerkt, maar we wonen nog gewoon in Eindhoven. Nu we weer langzaamaan naar kantoor mogen, zitten we ook weer vaker op onze Sunrise. Wat een feestje elke keer! En ook fijn dat we dit kunnen afwisselen met een echt huis bij slechte dagen. We leven dus nog steeds een beetje flexibel en vaak is dat juist wel lekker. Blijven we in het hart een beetje reizigers.

Terwijl Corona een beetje afbouwt en wij gewoon rustig ons ding doen, krijgen we opeens een appje van oude vrienden van ons uit Licata. Ze vragen ons of ons aanbod nog steeds geldt: hen helpen overvaren van Licata naar Turkije. Daar moesten we natuurlijk welgeteld een halve seconde over nadenken: Natuurlijk doen we dat!

Licata – mooie herinneringen

Wij mogen ook aangeven wanneer we kunnen komen, zij passen daar hun schema op aan. Wat een luxe! We besluiten, in overleg met de collega’s van Femke, om al op 11 juni te gaan. Het weer is dan al redelijk stabiel (als het goed is) en de temperaturen nog niet al te gek. Ondanks dat Italië nog een verkeerde Corona-kleur heeft, boeken we vast de tickets. Die zijn dan ook niet te duur.

Als we dan daadwerkelijk 11 juni naderen, kleuren al best wat Europese bestemmingen een Corona-kleurtje lichter. Dat geeft wat meer vertrouwen. Het is wel een berg uitzoekwerk, maar uiteindelijk laten we ons op 10 juni om 7:40 uur testen. Gelukkig volstaat een Antigen-test en hoeven we niet de dure PRC-test te laten doen. En dan is het even wachten op de

uitslag: allebei negatief! Dat is nog eens goed nieuws! We boeken nog even een B&B in Catania, om zeker te zijn van een slaapplaats op de avond van aankomst. Dan zijn we er klaar voor!

Toch een beetje spannend, dat reizen tijdens Corona. Wat kunnen we verwachten? Onnodig te zeggen dat ik vooral degene ben die daar last van heeft. We zitten op tijd in de bus en zijn dan ook op tijd op Eindhoven Airport. Maar eigenlijk merken we dus helemaal geen verschil met “gewoon” reizen. Natuurlijk heeft iedereen een mondkapje op, maar dat is eigenlijk alles. We moeten dus best een tijdje wachten voordat de deurtjes van RyanAir voor ons open gaan. De speciale mondkapjes die we in het vliegtuig op doen, zorgen er voor dat ik voor het eerst in tijden zonder verkoudheid uit dat vliegtuig stap. Er zijn dus zelfs voordelen aan die regels!

La Dolce Vita – de lekkerste ijsjes van Licata

En we hebben nog meer geluk: het vliegtuig kan erg op tijd weg en we zijn dus een kwartier voor de geplande tijd op Sicilië. Dat maakt niet alleen dat we nu dus 15 minuten extra kunnen genieten van Sicilië, maar ook dat we de laatste bus naar Licata nog kunnen halen. Dat hadden we niet verwacht. Scheelt een hoop slepen met onze zware tassen (naar bus – naar B&B – naar busstation – naar haven). Vlug even naar het toilet, kaartjes kopen en hopla: wij zijn op weg naar ons “tweede thuis”.

Om 22:30 uur staan we op het busstation van Licata en om 22:45 uur zitten we op de catamaran White Cat, van Peter en Anne, onze Britse gastheer en -vrouw. Ze hebben een hele romp voor ons vrij gemaakt! We hebben dus de komende 4 weken de beschikking over een slaapkamer met een enorm bed, een badkamer en een kleedkamer (lees rommel-kamer). Dit is echt super-de-luxe. We krijgen ook meteen een vers gemaakte pasta carbonara. Dus met volle buikjes liggen we rond middernacht in dat grote bed.

De volgende dag kunnen we beginnen met de voorbereidingen. Peter & Eric buigen zich over de motoren. Een catamaran heeft namelijk 2 motoren. Beide weigeren dienst en het blijken uiteindelijk ook 2 verschillende problemen te zijn. Maar niets wat de heren niet in een dagje kunnen fixen. Ze lopen te glimmen van trots dat het ze gelukt is. De dag erop krijgen de motoren een fijne servicebeurt en maandag worden de laatste karweitjes opgepakt. Ondertussen zorgen Anne & ik dat de voedselvoorraden weer aangevuld worden. Natuurlijk wordt de drankvoorraad ook niet vergeten: de wijn in Griekenland is lang niet altijd erg lekker, dus moet je goed voorbereid zijn! Anne vindt fietsen niet zo geweldig, maar ik vind dit helemaal niet erg. Vele tripjes naar de nieuwe Lidl, Eurospin, Conad, wijnwinkel…. Peter fronst een beetje, hij maakt zich zorgen over al die extra kilo’s aan spullen die een plekje moeten vinden in de boot. Maar Anne en ik lachen er om. Goed eten is belangrijk! En dat vindt Peter dan ook wel weer…

Om het toilet door te spoelen, pomp je zeewater op. En soms komt er met dat zeewater nog iets anders mee….. Dit visje hebben wij per ongeluk opgepompt. Het was klem komen te zitten in de installatie van het toilet en heeft het helaas niet overleefd.

Ondertussen check ik als vanouds de windberichten. Er zit een mooie gelegenheid aan te komen als we op woensdag vertrekken vanuit Licata naar het puntje van Sicilië, Porto Palo. De dag daarop kunnen we dan door naar Griekenland. Dat kost dan 3 dagen / 2 nachten varen. We hebben ook besloten om niet via Corfu te gaan, maar meteen koers te zetten naar de Peloponnesos. Dat scheelt een hoop mijlen varen en maakt het mogelijk om lekker te genieten van de Cycladen en Dodecanesen terwijl we eilandhoppen richting Turkije. Het is trouwens nog niet helemaal zeker of Eric en ik helemaal meegaan tot Turkije, vanwege de Corona-maatregelen, maar dat houden we onderweg gewoon in de gaten.

Op woensdagochtend zijn we er klaar voor! Wij hebben onze Siciliaanse vrienden Piero, Daisy en Serena nog even kunnen zien, een drankje gedaan met onze Russen Max & Anna en 2x pizza, 3x ijs en 1x ciabatta gegeten. Peter en Anne hebben afscheid genomen van de haven en de vrienden in de haven. Ze hebben hier immers 5 jaar gelegen. Best een beetje een moment dus, dat wegvaren….

Heel speciale reünie

De woensdag is, volgens voorspelling, niet de dag met de meeste wind, maar tegen de middag kunnen we toch motorzeilen. Er blijkt zelfs een Gennaker aanwezig, waar Eric volop mee mag spelen. En als we dan bij Porto Palo komen, besluiten we om gewoon lekker door te gaan. We gaan als een speer en ook de sfeer aan boord is goed. We spreken een nachtwacht-schema af en gaan zo de eerste nacht in.

De volgende ochtend maak ik de balans op. We maken lekkere snelheid door het water als we naar onze snelheidsmeter kijken: 7 knopen (mijl per uur) maar over de grond, gemeten door de GPS, gaan we maar 4,3 knopen. Een heel flink verschil dat zich meestal laat verklaren door stroming in het water. We hopen dat dit weer over zal gaan naar mate we verder varen, want dit is niet zo goed voor het moraal.

En gelukkig, als we verder gaan wordt het inderdaad minder. We maken weer mooie gemiddelden. Helaas is een derde nacht wel onvermijdelijk geworden, maar dat durven Peter en Anne wel aan met ons. Niet dat we heel veel keuze hadden, behalve omdraaien dan. We doen lekker wat spelletjes aan boord en vermaken ons prima. Anne is een geweldige kok en we lunchen en dineren als koningen aan boord. Ook ik maak een maaltje en dat wordt ook goed ontvangen.

Relaxen tijdens de oversteek naar Griekenland

Natuurlijk hebben we wat technische “dingetjes” aan boord. De plotter (TomTom op het water) doet het nog wel, maar het scherm is erg donker. In de nacht moeten we met een zaklamp op de plotter schijnen om deze te kunnen lezen. De windmeter werkt niet. Dat is wel heel lastig, omdat we nu een beetje moeten raden waar de wind vandaan komt en hoe sterk die is. Maar hier vinden we ook een weg in. Dieptemeter werkt ook niet. Dat is hier op zee geen enkel probleem, maar als we straks willen gaan ankeren…. Eric is al wat plannetjes aan het bedenken wat wat van de bovenstaande zaken op te lossen. Wat minder technisch, maar ook erg belangrijk: ik heb een muggengordijn gemaakt voor onze slaaphut. Op deze manier kunnen we deur lekker open laten voor frisse lucht en blijven de vervelende beestjes buiten. Ik ben supertrots op hoe mooi het gordijn is geworden.

Op onze 3de dag op zee besluit de GPS om er maar helemaal mee op te houden. We hebben nog genoeg back-up mogelijkheden, maar de plotter is toch makkelijker. Daarom trekken Peter en Eric alles uit de kast om de reserve GPS die Peter op voorraad had, te installeren. En dan doet ie het weer! De wind is inmiddels ook wat aangetrokken, dat was ook beloofd. De motor kan uit en we maken topsnelheden van 8 tot 9 knopen. Griekenland komt nu echt heel snel dichterbij.

De wind houdt aan tot ver in de nacht. Omdat we hebben besloten om de nachtwachten te verkorten tot 2 uur, betekent dit dat iedereen ook tijdens de nachtwacht een mooie afstand weet te maken. Daarom zijn we wordt de ETA (geschatte aankomsttijd) ook vervroegd naar 2:30 uur. In het pikkedonker dus. Eric en ik doen de laatste wacht samen en proberen het nog een beetje te rekken door wat zeil te minderen, maar tegen 3:15 uur, zijn we dan toch echt bij Pilos in de buurt. Samen navigeren we met behulp van de lichtjes op het water om de vissersbootjes heen. Dan ineens kunnen we de baai bij Pilos indraaien en is het makkelijk om naar de ankerplek te varen. Daar gaat het anker uit. We gooien ruim ankerketting omdat onze dieptemeter niet werkt. En dan liggen we ook als een huis. Lekker naar bed!

Pilos

Als we wakker worden, zaterdagochtend alweer, zien we dat we voor een prachtig strandje liggen. We starten rustig op, maar dan krijg ik toch de kriebels: ik wil graag snel inklaren, zodat we snel aan land kunnen. Onze Britse vrienden hebben meer werk bij de douane omdat ze immers geen onderdeel meer zijn van de EU. Voor ons is alleen het Corona-gedeelte spannend. In principe hadden we maximaal 72 uur van tevoren een test moeten laten doen. Het is dus maar goed dat we dit niet gedaan hebben, want zolang zijn we op zee geweest. De test zou al niet meer geldig zijn. Ergens hebben we gelezen dat een zelftest goed genoeg zou kunnen zijn. We hopen dus dat dit klopt.

We varen weg van de ankerplek en vinden een mooi plekje aan de stadskade. Peter en Anne gaan op weg naar de Port Police om te horen wat er van ons verwacht wordt. Binnen een half uurtje zijn ze al weer terug. Wij vermoeden dat ze het kantoortje niet hebben kunnen vinden, maar ze zijn al klaar! Enige wat we nog moeten doen is een zelftest. Dat geldt ook voor ons. Dus zitten we even later gezellig met z’n 4-en met een wattenstaafje in onze neus te roeren. Het resultaat is precies wat we hoopten: allemaal negatief! Deze tests moeten weer terug naar de douane. Deze ambtenaar kijkt heel vreemd op als Anne met de tests komt binnenstappen. Ze heeft geen idee wat het is, maar na een korte uitleg vindt ze het allemaal prima. En dat vinden wij dan weer prima: we mogen aan land! We moeten echter wel tot dinsdag hier blijven omdat Peter en Anne nog iets moeten regelen met de Port Police (ofzo), maar dat is geen straf. Even landen in Griekenland.

Joepie, we mogen aan land!

We kunnen op ons plekje aan de kade blijven liggen. Superfijn want nu kunnen Eric en ik meteen op onderzoek uit. We lopen langs het fort, een begraafplaats met geweldig uitzicht en een apart kerkje via het leuke centrum weer terug naar White Cat. Daar puffen we even uit om er dan weer op uit te trekken met de boodschappentrolley. Na die dagen op zee zijn de voorraden wel weer wat uitgeput, dus een mooie gelegenheid om die weer aan te vullen. Fijne van Griekenland is dan weer dat ze wat internationaler georiënteerd zijn. Italianen verkopen alleen Italiaans eten, maar in Griekenland vindt je bv. ook burrito’s.

Pilos, geweldige uitzichten met een Turks Aquaduct op de voorgrond.

De komende dagen liggen we dus nog even bij dit prachtige stadje. We zullen hier de rest van onze tocht voorbereiden en lekker genieten van al het moois dat dit stadje te bieden heeft!