Heel, heel, heel erg sorry! Ik heb zo ontzettend lang niets van ons laten horen! Als excuus kan ik aandragen dat het een flink drukke periode is geweest. Daarom heb ik ook wel weer extra veel te vertellen, dus…. misschien maakt dat het weer een beetje goed?!?  

Als eerste zal ik laten weten dat wij (incl. de Sunrise) gelukkig het merendeel van het Italiaanse noodweer hebben gemist. We hebben de laatste weken op Sicilië zeker niet zo’n mooi weer gehad. Veel regen en wat kou (relatief natuurlijk) voor de tijd van het jaar. Een paar uurtjes wat hardere wind, maar niets wat de Sunrise niet aankon. Gelukkig zijn de horrorbeelden die jullie op het journaal hebben kunnen zien ons bespaard gebleven. En nu we niet meer op Sicilië zijn om het zelf in de gaten te houden, hebben we wederom een geweldig boot-oppas kunnen regelen. Onze oude buurman (Piero, de visser) kijkt zeer regelmatig even of de Sunrise zich nog helemaal happy voelt. En dat is voor ons weer een heel fijn gevoel. 

De laatste weken op Sicilië gaan erg snel voorbij. We maken de boot klaar voor de winter en bereiden onze reis naar Nieuw Zeeland voor. Alles moeten we nog regelen. Om te beginnen een ticket om daar te komen. En blijkt dat de Nieuw Zeelandse Douane het heel erg op prijs stelt als je ook al een retourticket hebt. Dan moeten we besluiten wanneer we Nieuw Zeeland willen verlaten, al voor dat we er überhaupt zijn! We besluiten om het maximale eruit te halen en pas half maart weer te vertrekken. Maar daarmee zijn we dan langer dan 3 maanden daar en dan heb je een visum nodig. Meteen ook maar een ticket terug boeken (beetje risky want we weten dus nog  niet officieel of we wel zo lang mogen blijven) en een visum aanvragen. Dit blijkt ook nog een heel gedoe, vooral omdat er pasfoto’s bij moeten. Die moeten aan een bepaalde standaard voldoen. Heel servicegericht zit er wel een beschrijving bij, wat die richtlijnen dan wel zijn. Maar om nu met zo’n Engels document bij een Italiaanse fotograaf aan te komen…. wij gaan het zelf proberen. En dat kost ons dus alles bij elkaar meer dan een dag. Eindelijk gelukt! En dan hebben we ook binnen een week ons visum binnen: super! Daarnaast regelen we nog nieuwe creditcards, een account bij Transferwise (echt een aanrader als je met buitenlandse valuta aan de gang moet), een reis- en annuleringsverzekering met werelddekking etc. En als klap op de vuurpijl hebben wij, als we uiteindelijk naar Nederland vertrekken, een Excel samengesteld van 150 campers die te koop zijn in Nieuw Zeeland. Per camper hebben we de accessoires, prijs, verkooplocatie, km-stand (zo’n 20 kenmerken per auto) etc in kaart gebracht. We zien die Nieuw Zeelandse verkopers al bibberen! 

De laatste 2 weken hebben we ook nog een auto gehuurd. Voornamelijk om niet met de bus naar het vliegveld te hoeven. En omdat 2 weken uiteindelijk maar heel weinig duurder is dan 1 week, gaan we op 8 oktober al onze auto ophalen. We hebben gek gedaan en een categorie groter gehuurd dan een Panda; een Ford Fiësta. Eenmaal bij de verhuurbalie vraag ik weer om een dieselauto. En die hebben ze wel eentje voor ons. Eric’s ogen zeggen al: Maar we betalen niets bij! Daar begint deze sympathieke medewerker ook niet over. En dan krijgen we onze dieselauto, zonder bijbetaling. En dan blijkt het geen Fiësta, maar een Dacia Duster. Dat is een enorm grote auto! We verwachten een beetje een kale bak (vooroordeel Dacia), maar het blijkt een erg leuke auto. Van buiten misschien niet helemaal onze smaak, maar daar zie je van binnen toch niets van. Eric is meteen helemaal het menneke en schuift achter het stuur nadat hij onze havenvrienden een berichtje heeft gestuurd om alvast op te scheppen. We hebben deze auto namelijk 2 weken voor EUR 73,- . De haven bewoners vragen telkens of we dat hebben bijbetaald … nee, nee … zeker niet! De komende 2 weken loopt hij zo trots als een pauw door Sicilië vanwege deze superdeal die nu ineens WIJ (ja, ja….) geregeld hebben. 

En omdat we toch een auto hebben, kunnen we nog een keer met Peter & Ann uit eten. Peter droomt van een pizza met asperges en wij weten een adresje op 45 minuten rijden. Maar als er dan een processie aan de gang is en het hele dorp is afgezet, kan dat een goed uur worden. We komen bij het ontwijken van deze optocht door heeeeel smalle straatjes en dan is zo’n Dacia toch wel weer wat groot. Maar Eric brengt het er goed vanaf. Als ik dan na ons etentje terug rijd, is de heilige gelukkig al weer op stal gezet. 

Ook ondernemen we nog een dagje naar Cefalu. Dat moet een heel mooi stadje zijn in het noorden van Sicilië, daar hebben we meerdere mensen over gehoord. We stappen in onze bolide en zijn er in een 1,5 uur. Het vinden van een parkeerplek duurt nog eens een half uur, maar dan kunnen we het stadje in. Het is erg toeristisch en heeft een paar leuke plekken, maar als je al zoveel van Sicilië hebt gezien als wij, valt het een beetje tegen. We kopen een broodje en gaan weer terug naar Licata. We nemen een andere route terug en daar zien we juist wel mooie dingen. Prachtige natuur en ruige hellingen, dat maakt onze trip toch de moeite waard. Eric vindt het er zo mooi, dat ie terug in Licata eens naar wat huizen gaat kijken op de Italiaanse Funda. En dan vindt ie ook nog een mooi object. Maar we gaan nu echt bijna naar Nederland. Omdat we toch pas laat in de middag vliegen, besluiten we er de dag van vertrek nog even langs te rijden. De route naar het vliegveld wordt dan wel eens zo lang, maar dan hebben we het ook weer gezien. 

Cefalu

Op zondag 21 oktober is onze laatste BBQ in Licata voor dit jaar. We vertrekken morgen al! En dan komt onze Piero (visser-buurman) nog net voor de BBQ vragen of we niet een tonijn willen, vers gevangen die morgen. Nou, dat willen wij natuurlijk wel. Eric maakt de vis nog mooi schoon en zo belandt de tonijn op de BBQ. Verser komen ze niet. Maar we hadden ook al saté gemaakt. Die gaan dan toch ook maar op het vuur. We raken in gesprek met andere Nederlanders. De (bijna) enige andere in de haven. Ze zijn net gearriveerd en wij maken ze een beetje wegwijs hier. We worden uitgenodigd voor een borrel op hun boot en dat vinden we een erg goed idee. Ze hebben een prachtige catamaran van meer dan 15 meter en Eric kijkt zijn ogen uit tijdens de rondleiding. Het is supergezellig. Heel laat in de middag gaan we terug naar de Sunrise. We moeten nog inpakken en met een glaasje wijn (of wat) op moeten we ons goed concentreren.  

De dag van vertrek is daar! Dat is dan toch weer heel snel en een beetje verdrietig. We moeten immers de Sunrise voor lange tijd achterlaten en dat doen we niet graag. Zoals gezegd is er al een prima oppas geregeld, maar toch…. De laatste spullen uit de koelkast gaan naar Peter & Ann en dan zijn we weg. Op naar die huisjes bij Cefalu. Die zijn erg interessant, maar ons hoofd staat er nu even niet meer naar. Met voldoende foto’s gaan we door naar het vliegveld. Daar komen we op tijd aan en leveren we onze Dacia weer in. De vlucht loopt als gepland (morgen had RyanAir weer gestaakt, dus we hebben geluk!) en als we landen staan Renske & Severine al te wachten om ons op te halen. In Eindhoven is het erg koud, dus we zijn blij dat we meteen de warme auto in kunnen.  

We zijn een goede week in Nederland en daarin hebben we veel mensen gezien, maar ook veel mensen niet gezien. We hebben veel geshopt en zijn veel uit eten geweest. En Eric is ook nog jarig. Maar dan is het toch echt 31 oktober: de dag van vertrek naar Nieuw Zeeland. We hebben nog nooit zo’n lange reis gemaakt, dus het is wel een beetje spannend hoe het gaat bevallen. We nemen rond 7:30 uur de bus vanaf Valkenswaard naar station Eindhoven met allebei een rugzak en een grote tas. We hebben nog mooi een zitplaats. De trein laat niet lang op zich wachten. Omdat het toch spitsuur is, waren we een beetje bang voor de drukte, maar we vinden een prima plekje voor onszelf en de tassen. Dan zijn we op Schiphol. Online inchecken ging niet met onze e-tickets, maar hier gaat dat prima. Dan de bagage afgeven, wat je ook allemaal al zelf moet doen (beetje als zelfscan-kassa, maar dan met je bagage). Het is even wachten, maar dan zijn onze tassen onderweg! Zelf gaan we door naar de douane, waar we snel doorheen zijn. Even rondlopen, Hema-broodje opeten en dan moeten we al weer naar de gate omdat we om 12:40 uur vertrekken. Dit gaat allemaal erg soepel en vlot. In het vliegtuig hebben we vooraf al plaatsen geboekt. Nadat we geboekt hadden, zagen we op een website dat dit werkelijk de allerslechtste plaatsen waren in het hele vliegtuig. Oepsie en daar hebben wij dan nog extra voor betaald ook…. Maar eenmaal in het vliegtuig, begrijpen we allebei niet waar dit vandaag komt. We zitten echt prima en helemaal happy gaan we aan de gang met ons videoschermpje voor ons, krijgen 2x te eten en voor we het in de gaten hebben zijn we 11 uur later al in Shanghai.

Ochtendgloren boven Shanghai

 In Shanghai hebben we een tussenstop van 16 uur. De prijs van de tickets was daarom gunstig. Ik heb al gelezen dat je met een stop-over-visum makkelijk een paar uurtjes China in kunt wandelen en Shanghai kunt bekijken. Dat is dan ook ons plan! De grote tassen worden automatisch doorgestuurd, dus daar hebben we geen omkijken naar (hoewel we wel even controleren of ze niet op de band blijven liggen). Voor je naar de uitgang gaat, moet je eerst je vingerafdrukken via een scan laten afnemen. Dan moet je een kaartje invullen en wachten (het gaat heel traag) voor de rij van de tijdelijke-visa. Daar moet je weer je vingerafdrukken laten nemen en op de foto. Ondertussen kan er geen lachje vanaf, geen fijne sfeer. Maar dan wuift de douane beambte geïrriteerd met de hand en mag je door. Gelukt! Nu moeten we nog aan wat Chinees geld zien te komen. Eric meent dat je kunt pinnen, maar dat feestje gaat niet door; onze pas wordt geweigerd. Dan maar geld wisselen. We wisselen EUR 40,- en moeten EUR 5,- wisselkosten betalen. Maar ja, anders hebben we Shanghai nog niet gezien. Ten slotte op weg naar de metro. Ook niet makkelijk te vinden. En we zijn toch ook al best moe, dus heel soepel gaat het allemaal niet. Dan vinden we een soort informatiebalie in de hal van het vliegveld. Deze mevrouw kan ons uitleggen waar de metro is en geeft ons ook een kaartje mee van de metrolijnen. Super! Nu zijn we op weg. Weer moet onze rugzak door de scanner (ongeveer 10 keer gescand voor we het vliegveld af zijn). Er is maar 1 lijn vanaf het vliegveld, dus dat kan niet mis. Het is erg rustig, maar dat veranderd naarmate we verder richting centrum komen. Als sardientjes staan (wij zitten) we in de metro. En als we dan denken dat we eruit moeten, lukt dat gewoon niet! Mensen zijn alleen maar bezig met zichzelf en hun telefoon, heel apart. De volgende halt moet iedereen eruit en dit blijkt ook voor ons de juiste halte, dus was het maar goed dat we er niet uit gegaan waren. Uiteindelijk komen we in het centrum van Shanghai.  

Echt Chinees eten

Zalig om alleen al even buiten te wandelen. Het is mooi weer en Eric, die hier al vaak is geweest als op doortocht (voor zijn werk), zegt dat ie het hier nog nooit zonnig heeft gezien. Altijd grauw door regen of smog. Maar dus niet vandaag! We lopen in ons ‘t –shirt naar De Bent. Dit moet een soort van boulevard zijn met mooie uitzichten. En dat klopt! Hoewel deze boulevard niet heel lang is, kijk je mooi uit over de kantoren aan de andere kant van de rivier. Ik vind moderne gebouwen vaak niet heel mooi, maar dit is indrukwekkend! We struinen wat rond en dan is het lunchtijd (in Chinese tijd). Ik wil graag echt Chinees eten en we gaan op zoek naar een wat authentieker deel van de stad. Als ik denk een restaurant te hebben gevonden, staan we wat te drentelen voor de menukaart: volledig in Chinees (dat hoort natuurlijk bij het restaurant wat ik zoek, maar ja, nu kunnen we niets lezen). We worden in het, iets wat gebroken, Engels aangesproken door een Chinese meneer. Een minuut later gaan we met de Chinese meneer, James, naar binnen en bestelt hij met ons enkele gerechten. Hier zit niet één toerist en we genieten van het eten. James vertelt van alles en het is nog best een beetje moeilijk om na het eten afscheid te nemen. Hij wil ons nog de hele stad laten zien, maar wij zijn erg moe en willen terug naar het vliegveld. Ach, met een beetje vriendelijke duidelijkheid nemen we afscheid. Terug op het vliegveld, hebben we nog flink wat uren te wachten. We slapen wat en lopen wat rond. We eten een broodje van Starbucks (genoeg noodles gehad) en geven zo onze laatste Chinese geld uit.  

Uitzicht in Shanghai

Uiteindelijk gaat het wachten nog relatief snel. We kunnen boarden voor onze 11 uur durende trip naar Auckland, Nieuw Zeeland. We hebben weer dezelfde plekken en ongeveer meteen na het opstijgen vallen we in slaap. Voor het eten gaan de oogjes even open, maar dan gaan ze ook snel weer dicht. Van de 11 uur, slaap ik denk ik wel 6 uur. Met een filmpje en nog een ontbijt (bijna weer noodles gekozen, maar gelukkig mocht ik nog ruilen) zijn we waar we wezen moeten: Vliegveld Auckland.

Chinezen en hun fototoestel / telefoon….

In het vliegtuig hebben we al een kaartje moeten invullen voor de douane. We hebben werkelijk alles aangegeven. Niet dat we veel hebben, maar we hebben thee meegenomen en ook je wandelschoenen moet je aangeven (ze moeten namelijk heel schoon zijn, anders kun je vreemde beestjes meenemen). Eerst de bagage ophalen. Gelukkig zijn allebei onze tassen goed gearriveerd! Bij de douane vragen ze heel gericht naar sommige items op ons kaartje en worden we verwezen naar een rij voor verdere inspectie. Daar staat een Nederlandse douane-man op ons te wachten. Hij wil graag de schoenen zien. Ik vertel dat Eric ze heeft schoongemaakt voor we vertrokken. Op de Nederlandse of Engelse manier, wil hij weten. Maar na 1 blik op de schoenen van Eric, hoeft hij de rest al niet meer te zien; Eric heeft op de Nederlandse manier schoongemaakt. Nog door de bagagescanners en dan staan we ineens buiten! In Nieuw Zeeland! Echt de andere kant van de wereld! Wauw!!!