Zoals beschreven in ons vorige verslag, blijven we op 7 oktober nog een dagje liggen in Mazara. De Seaghan heeft hetzelfde plan. In de avond zou er een grote happening moeten zijn in het stadje. Er is een soort cultureel voedselfestival, waaraan ook enkele Afrikaanse landen deelnemen en dit wordt gecombineerd met een braderie. We lunchen samen met een moussaka op de boot en gaan na de siësta het stadje in. Overal kun je, al dan niet tegen betaling, hapjes en drankjes proeven. De hele stad en omstreken zijn uitgelopen om dit mee te maken. Het is dan ook best druk en wij doen volop mee.
Mazara del Vallo
Een evenement op zich is de poging van de stad om in het Guinness Book of Records te komen met de langste sandwich. Hiervoor staan enorm veel tafels in een lange sliert opgesteld door het hele stadje heen. Uiteindelijk is de meting uitgekomen op 1200,30 meter “cunzato brood”. Hiervoor was 1330 kg echt Siciliaanse bloem voor nodig. En ze hebben het gehaald! We nemen er nog een wijntje op, op het terras en lopen dan weer naar de haven.
Langste brood – record Mazara
Eric en ik willen morgen doorvaren naar een haven die ongeveer 50 mijl verderop ligt. De Seaghan wil het rustiger aan doen en heeft andere plannen. We nemen dus afscheid, maar weten dat de kans groot is dat we elkaar in Licata weer even zullen treffen.
Om 7:00 uur worden we uitgezwaaid en gaan we op weg. Helaas op de motor, want er is te weinig wind. Tegen 15:00 uur begint het goed te waaien en dan zijn we er eigenlijk al. Daarom besluiten we uiteindelijk om meteen door te varen naar Licata. Dat zou nog precies moeten lukken voor het donker wordt. Zeker zonder onze digitale kaart willen we niet in het donker varen op onbekende wateren. Maar met deze wind vliegen we vooruit, dus het zou moeten lukken.
Net voor het donker wordt, zien we de haven en kunnen we naar binnen varen. We moeten nog even wachten op een plekje, maar dat is geen probleem. We krijgen hulp van de marinero (medewerker van de haven) en binnen geen tijd liggen we vast in wat onze winterhaven zou moeten worden. Heel vreemd, na 5 maanden reizen ineens stil liggen. Ook bij mij komt dat nu ineens flink binnen. Gek hoor!
We gaan nog even Licata bekijken want het is nu weekend (zaterdag) en dat geeft vast een goed beeld van het stadje. We zien een supermarkt die lekker dichtbij is en een echte Siciliaanse stad. Eric ziet wat armoede, ik zie meer het rauwe, niet-toeristische van een stad waarin echt geleefd wordt. We vallen meteen ontzettend op: Lang (zelfs ik!), blond (na 5 maanden zon) en in korte box (het is hier nog ruim 25 graden). Je ziet de mannetjes op de terrassen kijken: zijn dat nou toeristen?
We besluiten om niet over 1 nacht ijs te gaan met de invulling van onze winterperiode en besluiten om ook een haven die verderop ligt te gaan bezoeken. Zo kunnen we goed vergelijken. We huren een auto bij de haven en rijden de 100 km naar Ragusa. Geen snelwegen, dus we zijn een dikke 1,5 uur zoet. Wel zien we zo meer van het landleven op Sicilië. In Ragusa aangekomen zien we een haven die al druk is met mensen die hier overwinteren, waar in de haven van Licata weinig leven is. Hoewel daar de havenmeester beloofd heeft dat ze nog zouden komen. Verder is Ragusa een echt vakantiedorp: boulevard, strand en appartementen allemaal nieuw. Duidelijk niet de sfeer van Licata, waar je met je Engels echt nergens komt. De supermarkt is een flink eind weg uit de haven van Ragusa, dus dat is ook iets om mee te nemen in de overweging. Na dit grondige onderzoek, gaan we weer met de auto naar Licata, waar onze Sunrise rustig op ons ligt te wachten.
Sunrise: van Sardinië naar Sicilië
Op maandag lopen we nog eens Licata in om een goede afweging te kunnen maken. Tijdens de siësta zijn veel luiken van de winkels gesloten en dat geeft een totaal andere indruk dan wanneer je later op de dag de stad doorkruist. We vinden in ieder geval de VVV, waar ook maar moeilijk Engels gesproken wordt. Ondanks dat we met handen en voeten ons duidelijk proberen te maken, zijn alle mensen die we tegen komen zo ontzettend vriendelijk! Ze blijven gewoon in het Italiaans doorbrabbelen in de veronderstelling dat meer woorden het meteen duidelijker maken voor ons. We doen echt ons best en af en toe vang je dan wel iets op waar je iets mee kan. Zo komen we er altijd wel uit.
Vanuit de VVV krijgen we het adres van een bakker. Het is lunchtijd dus gaan we meteen even lang. Een klein, gezet mannetje staat achter de toonbank. Wij wijzen een brood aan, maar nee, dat is niet wat wij willen volgens hem. Hij loopt naar achter en komt terug met ciabatta broden. Hij slaat de 2 broden heel trots tegen elkaar aan. Hij glimt en glimt, dus wij nemen die broden maar. Geen idee waarom hij met die broden tegen elkaar loopt te kloppen, maar we zullen de komende dagen telkens zien dat hij dat voor ons doet. Heel grappig, vindt ie zelf ook! Ook geeft deze bakker ons receptjes mee; weer ander brood moeten we alleen met olijfolie en tonijn eten. En verder echt niets! Dat was heel belangrijk. Dat hebben we dus braaf gedaan. Het bleek een brood met anijs erin en sesamzaad erop. Apart, maar met de olijfolie en tonijn en verder niets, was het een verrassend lekkere combi.
We besluiten, dat we nog niet gaan besluiten wat we deze winter gaan doen. We gaan naar het havenkantoor en vragen of we voor 2 maanden mogen betalen en dan alsnog mogen besluiten of we van de (echt heel goede) winterdeal gebruik maken. En als we dan van de winterdeal gebruik maken, dat we dan het geld dat we hebben betaald voor de eerste 2 maanden als aanbetaling zien voor de winterdeal. Nou, dat was dan ook weer een vraag! Uiteindelijk hebben we 5 dagen gewacht op een antwoord. Ik denk dat ze wel gewend zijn dat mensen over de prijs onderhandelen, maar niet over de voorwaarden. Maar goed: we hebben een akkoord! Daarmee hebben we dus tot begin december een plekje in Licata.
De Seaghan komt al snel ook naar Licata. Nu liggen we schuin tegenover elkaar aan de steiger. Supergezellig. Overdag doen we wat klussen: wassen van bekleding van de banken en kussens, etenswaren eens uitzoeken, een technische schoonmaak van het toilet, … we hebben een flinke lijst dus daar vermaken we ons voorlopig mee. Mochten we dan besluiten om in december weer door gaan, is de Sunrise weer in topconditie! Eind van de middag is het borrelen en eten we samen met de Seaghan. We hebben flink wat te kletsen, want hun afgelopen 5 maanden hebben er natuurlijk, op het zeilen na, heel anders uitgezien. Zij hebben een andere route gevolgd en zijn dus op andere plekken geweest. Maar ook de plekken waar we allemaal zijn geweest, zijn interessant om door te nemen.
De komende tijd liggen we dus in Licata. Ik vermoed dat ik niet genoeg leuke dingen te vertellen heb, om (ongeveer) elke week iets te schrijven. Dat de bakker met zijn broodjes klopt is leuk voor 1x, maar dan houdt het ook weer op (voor jullie dan, wij vinden het nog elke keer grappig). Daarom heb ik rechts op de webpagina de mogelijkheid gemaakt om een mailtje te ontvangen op het moment dat er een nieuwtje op de website staat. Je hoeft dan niet telkens op de site te kijken, maar je krijgt automatisch een seintje via de mail. Hoeft dus niet, maar als je het handig vindt, kun je je abonneren.
Nu gaan wij verder met bedenken hoe onze winter er uit moet komen te zien. Ik houd jullie op de hoogte!