32. Van Acitrezza naar Roccella Jonica

Laatste tijd hebben we weinig gezeild, maar wel weer veel gedaan! Onze stuurautomaat is stuk gegaan en heeft ons een verplichte rustpauze opgelegd tot het onderdeel geleverd kan worden. Ook de heersende winden zijn niet gunstig voor ons. Hier waait het vooral uit het noorden en laat dat nu NET de kant zijn die we op willen. Veel tijd voor klusjes en uitstapjes dus…. 

In de ochtend op 5 mei in Acitrezza gaan we op verkenning met onze fietsjes. Dat geeft tenminste wat bewegingsruimte, hoef ik niet te lopen! We fietsen naar Acireale. Alle dorpjes hier in de buurt hebben een naam die begint met “Aci”. Gezellige club hoor. Alleen laat ik zeggen dat ik over de fietstocht naar het stadje toe niets kwijt wil (weer bergop!!!), het stadje Acireale is heel erg leuk en de terugweg gaat op de fiets bijna vanzelf (doet de heenweg weer vergeten). Na een koude cola op de boot fietsen we nog even de andere kant op naar Acicastello; yep … daar is een kasteel. Dit is een stuk dichter bij en we zijn dan met een klein uurtje weer terug. We willen nog naar een barretje dat ons aangeraden is. Deze bar biedt wat duurdere drankjes, maar dan mag je wel meteen je bordje vol scheppen van al de lekkere tappas op de bar. Kijk, dat gaan wij proberen. De hele bar staat vol en we scheppen goed op. Die avond hoeven we dan ook niet meer te eten. 

Op 6 mei nemen we afscheid van Sicilië. We willen rond 17:00 uur vertrekken, een nachtje doorvaren om dan ’s morgens uit te komen in Roccella Jonica. Hier is een haven die ook hele goede overwintertarieven heeft en nu we er toch langs komen, willen we de haven even checken. Daarnaast ligt deze haven op een perfecte tussenstop voor de andere bezienswaardigheden die we hebben gekozen op het vaste land van Italië. Tot slot zou er een pizzeria zitten die Pizze al Metre verkoopt; juist Pizza per meter!!!! Dit kan toch niet meer stuk!  

We vertrekken perfect volgens schema, alleen de beloofde wind blijft grotendeels uit en daarom hebben we veel op de motor moeten varen. Jammer, maar niks aan te doen. Dan opeens om 5:30 uur in de ochtend steekt er een flinke wind op. Ik heb wacht, dus ik leg vlug de spullen die kunnen wegwaaien aan de kant en stuur de boot even met de hand want de stuurautomaat doet het niet lekker (al deze hele nacht niet). Als ik dan sta te sturen, zie ik ineens 39 knopen / hele dikke 8 Beaufort op de windmeter!

Dat is enorm veel!!!! Eric steekt net zijn koppie uit het luik om eens te kijken wat ik toch weer aan het doen ben. Mooi, kan ie effe komen helpen. Inmiddels heb ik al 3 plenzen zeewater over het hoofd gehad en de wind neemt niet echt af.

Als Eric zich achter het roer geïnstalleerd heeft, wordt de wind geleidelijk aan wat minder. Fijn! We denken ook dat het aan de bergen meteen aan de kust ligt. Die kunnen namelijk vervelende valwinden geven op het water. Nog even deze baai door en dan zijn we bij de haven. Ik durf nog te denken: ”hè, nu heb ik net geen 40 knopen meegemaakt”. Zo stom, zo stom! Een half uur voor we bij de haven zouden zijn trekt de wind ENORM aan. We tikken de 47,8 knopen / windkracht 10 aan. En met deze wind komen natuurlijk ook de golven. De stuurautomaat houdt het definitief voor gezien (zou ik ook doen!) en de windgenerator schiet uit zijn rem en begint me een partij te blazen met bijbehorend loeiend geluid. Maar gek genoeg / gelukkig hebben wij geen paniek aan boord. We denken samen na over wat nu de beste strategie zal zijn. Het is immers onduidelijk of we de haven nu überhaupt wel in kunnen varen. Eigenlijk kijken we al naar eventuele volgende havens, maar Eric besluit om het nog eens te proberen. Net voor de haven is de wind al wat minder en ankeren we om even rust te hebben. Het anker pakt in 1x (Hoera van ons anker) en we kunnen even adem halen.  

De haven staat bekend om de ondiepten die voor de ingang liggen. Het is 7:30 uur en we krijgen de havenmeester nog niet te pakken. Daarom wachten we achter ons anker, met 35 knopen wind / 8 Beaufort tot het 9:00 uur is. Dan bellen we en worden we supervriendelijk te woord gestaan. We krijgen aanwijzingen om de ondiepten te vermijden en de havenmeester sjeest met z’n Panda zijn hele haven rond om ons goed te begeleiden naar onze ligplaats. Echt heel erg fijn! Eenmaal in de haven is er trouwens geen zuchtje wind meer….. Maar wij hebben met z’n 3-en (Sunrise ook natuurlijk!) maar mooi een echte storm meegemaakt EN gewonnen!!! Vanavond een meter pizza verdiend…. 

Normaal duiken we nog even ons nestje in na een nachtje doorvaren, maar de adrenaline zit denk ik nog een beetje in het bloed. Dus leggen we de boot netjes vast, steken de stroomkabel in de stekkerkast en lopen naar het havenkantoor om ons in te schrijven. Ook hier worden we heel erg vriendelijk te woord gestaan. Zo fijn en adequaat zijn we zelden in een buitenlandse haven geholpen. Alles in snel afgehandeld en we krijgen zelfs nog korting zonder er om te vragen. Een dikke 10 voor deze service. Eenmaal terug op de boot begint het toch ook in de haven wat te waaien. Ik laat daarom de zoute kleding nog even voor wat ie is, anders waait het misschien weg als het hangt te drogen. Eric gaat natuurlijk wel meteen aan de slag met de stuurautomaat. Hij is bezig om het apparaat eruit te schroeven als onze buurman hem spot. Meteen komt de Italiaanse buurman (Giovanni; natuurlijk!) helpen en hij snapt het ook echt (niet van die stuurlui en de wal enzo). Eric en zijn nieuwe klusvriend slopen het hele systeem uit elkaar en concluderen dat het echt stuk is. Een nieuw onderdeel moet besteld worden. Giovanni biedt aan om te bellen met de Italiaanse dealer; hij spreekt immers Italiaans. Superfijn natuurlijk! 

We hebben geen Wifi in deze haven, behalve recht voor het kantoor van de havenmeester. Voor alleen de weerberichten en mail ophalen is dat natuurlijk prima, maar Eric moet nu serieus onderzoek doen om het juiste onderdeelnummer te achterhalen. We gaan dus de volgende dag naar het stadje om een SIM-kaartje te kopen. Er is een mooie aanbieding, zodat Eric die avond zit te stralen met 10GB op zijn kaartje en supersnel internet. En maar goed ook, want het blijkt wel nodig om even goed door te vragen en te meten. Het is een duur onderdeel en we willen natuurlijk wel het juiste! Uiteindelijk komen Eric en Giovanni tot de conclusie dat het onderdeel het beste in Nederland te bestellen is. We bestellen woensdagochtend en, echt waar!, op vrijdagmorgen komt de havenmeester om 9:30 uur al het pakketje afgeven. Diezelfde middag zit het onderdeel, gemonteerd en al, weer in de boot en doet onze stuurautomaat weer wat ie moet doen. 

Terwijl we wachten op het pakketje, hebben we mooi tijd om wat klusjes van ons lijstje te doen. De Nederlandse vlag, die achter op onze boot staat, had wel een beetje stormschade opgelopen. De naadjes waren losgeraakt en hij begint te rafelen. Dat kan ECHT niet in zeilland. Nu we sinds Licata een naaimachine aan boord hebben, is dat natuurlijk weer zo gepiept. Ook wil ik nog matjes voor op het trapje. Als we deze zomer weer gaan zwemmen, loop je anders zo het zout naar binnen en wordt alles snel vochtig. Met een matje zou dat een stuk minder moeten zijn. Dus weer achter de naaimachine. Het teakhout kan ook wel een opfrisser gebruiken, de spullen hebben we al aan boord. Het wordt erg mooi! En natuurlijk hebben we de gebruikelijke klusjes als de was, boodschappen, knipbeurt in kapsalon Femke etc. En ik heb ontdekt hoe je grote foto’s op de website kunt plaatsen…..

 Het dorpje Roccella stelt niet heel veel voor. Het ligt 20 minuten wandelen van de haven en er is op het haventerrein verder niets. Zelfs het beloofde pizzarestaurant blijkt (nog) niet open. Dus ook voor ons dagelijkse brood, hebben we reistijd. Natuurlijk komen ook hier de fietsjes weer prima van pas! We vermaken ons dus best hier in Roccella. Maar als we dan vrijdag 12 mei, als de stuurautomaat weer gefixt is, weer eens de wind- en weervoorspellingen bekijken, zien we dat we juist de mooie wind gemist hebben in de dagen dat we aan het wachten waren op het onderdeel. We willen verder naar het Noorden en juist daar komt de wind de komende dagen vandaan. En wat doe je dan, als al de klusjes al gedaan zijn? Juist: Roadtrip! 

Ik besteed de zaterdag aan het bepalen van de route, uitzoeken van de mogelijkheden voor autohuur en boeken van een overnachtingsadresje. Dit alles blijkt nog niet zo makkelijk. De provincie van Italië waar we nu liggen, Calabrië, heeft het toerisme nog niet echt ontdekt en dat is dan ook wederzijds. Er is weinig te vinden op internet over bezienswaardigheden. Maar na het betere graafwerk op internet, kom ik toch tot een mooie route. We gaan op de eerste dag naar de andere kant van de laars en de volgende dag rijden we dan via een andere weg weer terug. Zo wordt het een mooi rondje.  

Dan een auto huren. Totaal onbekend concept hier in Roccella, via de reguliere zoekmogelijkheden dan. Maar inmiddels weet ik dat je op vliegvelden vaak tegen een scherpe prijs een auto kunt huren, zeker buiten het hoogseizoen. Er zijn hier 2 vliegvelden in de buurt, waarvan Reggio Calabria het dichtst bij. En hier blijken we 4 dagen een Fiat500 (we gaan immers touren in Italië) te kunnen huren voor EUR 36,-. Prima dus! En hoe komen we dan in Reggio Calabria. Ik ga op weg naar de havenmeester. Hij is eerst wat beledigd; hij kan toch ook autohuur voor me regelen. Maar als ik dan de prijs vertel die ik op internet gevonden heb, slaat hij bijna tegen de grond van verbazing. Nee, dan snapte hij wel dat ik dit via internet ging regelen. Naar Reggio kunnen we met de trein of met de bus. Ik besluit dat we met de trein gaan op de heenweg. Kunnen we bij het terugbrengen van de auto met de bus.  

Op zondag 14 mei staan we dan om 7:30 uur klaar om naar het station te lopen. Het zou 20 minuten wandelen zijn, maar ik kan nog niet heel hard lopen met mijn zweepslag. Hoewel het al stukken beter gaat met mijn wandeltechniek; we zijn in 30 minuten op het station. Om 8:30 uur zou de trein gaan, maar vertraging is niet ongewoon hier in Italië, dus ook deze keer. Een kwartiertje later stappen we terug in de tijd, in een oud wagonnetje en een locomotief waarbij de machinist nog moet schakelen. Met veel gerammeld en getoeter bij de spoorwegovergangen, hobbelen we in 2 uurtjes naar Station Reggio Airport.  Dan blijkt dat dit geen Schiphol is. Geen station dat in / onder / naast de airport stopt. We staan midden in een weiland en zien het vliegveld een stuk verderop liggen. Hmmmm, dan maar weer aan de wandel.  

We komen langs een duistere tunnel, die eigenlijk afgesloten is, maar opengebroken. En daar zien we auto’s door rijden. We denken dat dit wel eens de route zou kunnen zijn. Voor de zekerheid vragen we het aan een man die buiten bij zijn huis staat. Ja, dat is de weg en hij gaat ons brengen! We moeten even wachten dan pakt hij zijn auto. Wat een geluk! Onderweg wil hij – natuurlijk- weten waar wij vandaan komen en vertelt hij trots dat hij opa is. Alles in het Italiaans… Na 5 minuutjes zijn we er al. We bedanken hem “Grazie Mille” en hij is helemaal blij.  

Het ophalen van de auto loopt soepel. De Fiat500 heeft nog geen 30.000 km gelopen, maar is al flink mishandeld. We moeten dus weer eens terug naar de balie om wat schades op het formulier aan te laten tekenen. Ik heb een beetje medelijden met dit voertuig. Maar van 2 meter afstand ziet hij er prima uit en hij start ook meteen. Wij zijn op weg! We rijden in een 1,5  uur weer terug naar onze haven in Roccella. Morgen kan de ontdekkingsreis beginnen. 

We hebben geen haast dus starten we onze Roadtrip met ons gewone ochtendritme. Rond 9:30 uur zijn op onze eerste stop: Gerace. Een stad met veel bouwwerken uit de 10^de  – 11^de eeuw. Wat ontzettend mooi! En omdat het ook nog eens boven op een berg is gebouwd, hebben we een schitterend uitzicht. Groot voordeel van laagseizoen in een niet-toeristisch gebied is dat we onze auto overal, gratis kunnen neerzetten. Ook hebben we de grote bezienswaardigheden voor onszelf. Er staat ook nergens dat je bv. de flits op je camera niet mag gebruiken om de eeuwenoude fresco’s niet te beschadigen. Over 10 jaar, zullen ze dat hier ook wel gaan begrijpen, maar nu profiteer ik er maar van. 

Na Gerace staat een mooie bergweg door een Nationaal park op het programma. Werkelijk prachtige uitzichten, gecombineerd met weggeslagen wegen. We vinden het echt prachtig.

Het geluid moet eigenlijk wel even aan bij het volgende filmpje:

Eenmaal bij de andere zee gekomen, vinden we een SuperChino, bouwmarkt en wat nog niet meer. Eric shopt zich gek aan tangetjes, plaatstaal en afdekdopjes. Het Fiatje verzwaard zichtbaar en krijgt een sportieve lage instap. We volgen nu de kust noordwaarts en bekijken de kust. Bestemming is Parghelia waar onze B&B gelegen is. Rond 16:00 uur zetten we de auto voor de deur. We zijn helemaal blij met onze kamer met eigen patio waar we buiten kunnen zitten in onder een olijfboom in de tuin van de B&B. Na een glas cola, wat chips en een superlange douche zijn we klaar om Tropea in te wandelen. Het zou 20 minuten lopen zijn. Maar dat is vast als je de goede weg kiest…. We moeten zelfs over een hek klimmen; met dat leuke jurkje (want we gaan uit eten) en orthopedische schoenen valt dat allemaal niet mee.  

Tropea is wat meer toeristische dan we de afgelopen tijd gewend zijn. De eerste rode Engelsen worden gesignaleerd. Maar het stadje is nog steeds erg charmant en we vinden het restaurant dat onze gastheer van de B&B heeft aangeraden. Ze spreken hier alleen Italiaans, maar dat lossen ze hier heel praktisch op … even rondroepen wie Engels spreekt. Een oude vrouw bestelt voor ons het voorgerecht. Na de antipasta Misto, een pizza en rode huiswijn; wij rollen, met een doos pizza restanten, weer terug naar de B&B. Ditmaal volgen we de juiste weg, dus geen off-the-road parcours meer voor ons. 

De B&B staat bekend om zijn zelfgemaakte ontbijt dat geserveerd wordt op je eigen patio. Nou, niets teveel gezegd hier! We zitten te smullen van vers fruit, huisgemaakt jam, roerei en dolci. Onze lunch eten deze dag pas na 14:00 uur, zo vol zitten we. Rond 10:00 uur geven we weer gas. We bezoeken Pizzo, Vibo Valentia en Stilo. Dit alles gaat weer via een kronkelige bergwerg. En het kleine autootje komt goed van pas in de smalle straten van de stadjes. We doen onderweg ook nog even goed boodschappen in de Eurospin (soort Lidl). Vooral de muesli en wijn zijn hier erg goedkoop. En nu kunnen we alles luxe tot naast de boot rijden, geen gesleep met onze fietsjes. 

 

Vandaag is het woensdag. We hebben weer lekker geslapen op onze Sunrise. De windverwachting voor vrijdag ziet er goed uit. Daar gaan we dus goed op letten!