33. Roccella Jonica

Er rust een kleine vloek op de techniek aan boord. Geen meter gezeild, maar gewacht op onderdelen. We liggen nu bijna een maand in Roccella Jonica in het uiterste zuiden van Italië. En onze boot wordt alsmaar mooier, beter en comfortabeler! Ik denk dat de Sunrise zich nu pas op sabbatical waant in een soort Spa voor Bootjes. 

Woensdag 17 mei brengen we ons Fiatje weer terug naar Reggio. We moeten het  uiterlijk om 11:00 uur weer bij de verhuurder inleveren. We staan op tijd op en maken nog een kleine omweg om te proberen wat motorolie voor de boot te scoren in een haven. Dit lukt echter niet. Overal verkopen ze olie, maar niet met de juiste specificaties voor onze motor. We zijn net voor 11:00 uur bij de verhuurder, dus dat is prima uitgemikt. Dan lopen we nog even het (voor)stadje in om een broodje te scoren. Onze bus vertrekt om 12:00 uur voor het vliegveld en gaat ons dan in 1,5 uur terug brengen. De bus vertrekt erg op tijd en wij zijn de enige passagiers. Na ongeveer een uur rijden (wij zijn nog steeds de enigen met een kaartje) moeten we ergens achteraf de bus uit. We stappen over op een kleiner busje (met een capaciteit van ongeveer 20 personen). Dat lijkt ons kostentechnisch inderdaad een betere keuze. En omdat wij toch alleen in de bus zitten, zet de chauffeur ons niet in het centrum van Roccella af, maar bij de haven. Scheelt ons weer 30 minuten lopen! Wij zijn helemaal fan van de bus! 

Het valt Eric de volgende dag op dat er nog een andere Nederlandse boot in de haven ligt. Het is zelfs ook een Bavaria 37 Cruiser; net als wij hebben. We gaan even gedag zeggen en voor we het weten zitten we gezellig aan boord te kletsen. Zij zijn ook lid van de Bavariaclub en hebben allerlei technische tips en verbeteringen aan hun boot doorgevoerd. En wij kunnen Roelof en Mieke weer over onze ervaringen vertellen. We hebben echt een leuke klik en ’s avonds komen ze bij ons nog een borreltje aan boord drinken.  

De windverwachting voor vrijdag 19 mei blijft er goed uit zien! We willen naar Santa Maria di Leuca. Dat is een nachtje door en dat zou precies moeten lukken met de wind die er aan komt. De wind draait ongeveer 1,5 dag naar de goede richting. Op het einde van de zaterdag trekt hij flink aan en zal hij ook weer naar de, voor ons, verkeerde richting draaien. Precies mooi voor ons dus! We hoeven ook niet vroeg op te staan en dat is wel weer prima na de borrel van gisteren. We willen rond 12:00 uur gaan.

Eric springt die morgen nog even op de fiets om een klein onderdeeltje te halen. Roelof had een tip om te zorgen dat ons mooie stuurautomaat niet meteen weer stuk zou gaan. Door een relais en spanningsstabilisator, die laatste hadden we al, er tussen te zetten, zou alles mooi beschermd zijn. En dat is natuurlijk wel prettig. We willen niet binnen no-time nog eens veel geld moeten betalen voor weer hetzelfde onderdeel! Het zou een kleine ingreep moeten zijn en Eric wil dit nog even doen voor we vertrekken. Ik zorg er intussen voor dat de boot klaar is en dat ik vast een potje kook voor vanavond. Hoeft dat niet op zee te gebeuren. Je weet immers nooit hoe de omstandigheden zullen zijn.

 Rond 10:00 uur hoor ik niet zo’n heel godsvruchtige woorden uit de boot komen. Deze worden gevolgd door wat extra bekrachtigingen van het eerder geroepene. De stuurautomaat doet het niet meer! Niet goed natuurlijk, maar wat er nu precies aan de hand is, is niet duidelijk. En ik kan Eric hier niet mee helpen. Ik weet veel van Debet & Credit, maar flink wat minder van Ohm & Ampère. Als hij er echt niet meer uitkomt, stel ik voor dat hij even naar Roelof loopt. Roelof is een echte techneut en komt meteen helpen. Samen lopen ze stap voor stap het systeem na en constateren dat nu een ander onderdeel van de stuurautomaat het leven heeft gelaten. Dat wordt niet vertrekken….

 De vrijdag wordt nu gebruikt om de beste optie te bepalen voor de reparatie of vervanging van dit onderdeel. Uiteindelijk kopen we via Marktplaats (ja in Nederland) het onderdeel tweedehands en laten het de verkoper opsturen naar Italië. Dit gaat ongeveer 6 werkdagen duren, dus meteen ligt ook wel vast dat we hier nog een dikke week, misschien wel 2 zullen liggen. Maar dat is ook wel weer prima. We liggen in een goed beschermde haven, die momenteel erg goedkoop voor ons is geworden en havenpersoneel dat ons aan alle kanten helpt. En….. naar de wijze woorden van Roelof: “Dan kunnen jullie mooi nog een drankje bij ons komen drinken”. En zo is het! Het wordt weer erg gezellig!

En nu we toch weten dat we weer een tijdje een vast adres hebben, kan Eric weer even helemaal los op internet. We bestellen o.a. de motorolie nu via internet in Italie en uiteindelijk moeten hier wel 4 pakketjes voor ons bezorgd worden. De haven is nu net een postorderbedrijf.

Leuk weetje: bestellen in Italie kan niet altijd zonder privé Fiscaal-nummer bleek na beklag van een Belgische buurman toen hij bij MediaWorld (zo heet MediaMarkt hier) wilde bestellen. Eric dacht … hoezo niet kunnen?! … na enig zoekwerk vond Eric op de MediaWorld website dat je zelf een Fiscaal-nummer kunt genereren! Dat was natuurlijk heel handig voor onze bestellingen!

Onze lijst met klussen wordt ook nog eens goed bekeken en aangevuld. Ook minder urgente zaken worden toegevoegd. We hebben nu tijd en op deze manier besteden we die ook nuttig. De havenbewoners kijken hun ogen uit. Elke dag wordt onze Sunrise mooier!

Een van de klussen is het maken van een muggentent. We hebben gemerkt dat dit op sommige plekken een must is, als je in de schemering buiten wil blijven zitten. Ik  heb deze week al veel dingen op de naaimachine gemaakt; nooit problemen! Eric neemt plaats en binnen 5 minuten is de naald gebroken…. Tsja. En we hebben nog geen reservenaalden gekocht, dus moeten we deze klus even stil leggen.  

Eric heeft wel een goed idee: we zijn met de auto in een winkelcentrum in Siderno (12 km verderop) geweest. Daar is een IperSpar die bakken vol met naaigerei had staan, alles voor EUR 1,-. We wilden toch Siderno nog bezoeken dus op dinsdag 23 mei klimmen we op onze vouwfietsen, op weg naar Siderno. Na een 45 minuten op de pedalen zijn we gearriveerd en kunnen we ongegeneerd gaan graaien in de rommelbakken. Er zitten inderdaad naalden in, maar ook goed garen en nog wat kleine spullen. We gaan helemaal blij weer naar buiten met onze buit. En tijdens een klein onderzoekje op internet op de boot, blijkt dat we goed gekocht hebben. We hebben voor alles  ongeveer 25% van de originele prijzen betaald. Ons Hollandse hartje klopt nog wat sneller! 

Siderno heeft ook een grote bouwmarkt. Dat is dan ook meteen de volgende stop. Eric loopt een beetje kwijlend tussen alle rekken door en vindt ook de spulletjes die hij nodig heeft voor de projectjes van onze lijst. Dan loopt het tegen 12:30 uur en gaat de siësta beginnen. Geen gewinkel meer. Maar de broodjeswinkel blijft wel open en we stoppen even om een belegd broodje Calabrese mee te nemen. Dit peuzelen we dan op een bankje met uitzicht op zee op. Het leven is hier zo slecht nog niet….. 

Nu onze internetbestellingen zo voortvarend verlopen, ga ik ook eens de Italiaanse versie van Groupon bekijken. Ze hebben een leuke aanbieding voor het echt Italiaans vismenu. En met verrassend gemak, bestel ik deze Groupon. Alleen even bij het havenkantoor vragen om de bon te printen. Je ziet ze bijna denken: wat doen die Hollanders toch? Spreken geen woord Italiaans en kopen heel internet leeg.

Zaterdag 27 mei is onze trouwdag en ook een mooie gelegenheid om dat vismenu eens te gaan proeven. We kunnen eerst het restaurant moeilijk vinden, maar hiermee verdienen we de calorietjes weer terug die we er die avond in gaan stoppen. Eric maakt zich een beetje druk omdat we uiteindelijk wel 30 minuten te laat zijn; maar we zijn in Italië! Ik denk dat ze vreemder hadden opgekeken als we daadwerkelijk om 20:00 uur binnengestapt waren. We krijgen lekker eten en natuurlijk is het veel te veel. Maar door wat te laten staan van elke gang, kunnen we toch alles proeven. Als typisch toetje voor deze streek krijgen we pizza met Nutella. Spannende combi, maar eigenlijk is het gewoon chocopasta op een knapperig dun brood; smaakt prima! 

De volgende dagen vullen we nog met onze laatste klusjes van de lijst; kleppen stellen van de motor, loopplank schilderen, olie verversen, reserve magneetspoel maken, kitten van een afvoer, beschadiging door het anker aan de voorpunt repareren en muggentent afmaken (met onze nieuwe naalden). Daarvoor moeten we nog een paar keer naar Siderno voor onderdelen. Zo blijven we mooi in conditie. Er staat bovendien weinig wind, dus ook al hadden we ons onderdeel al gehad, we hadden toch niet kunnen zeilen. Dat geeft ook weer een beetje rust. En in die rust kan Eric dan mooi even “jammen” op de gitaar met de Canadese kapitein van de H₂OBO. 

En dan, eindelijk, op donderdag 1 juni wordt ons belangrijkste onderdeel geleverd. Ik denk niet dat er zich iemand ooit zo snel bij het havenkantoor heeft gemeld als Speedy-Eric. Trots als een pauw komt hij terugmarcheren met een mooie doos voor zich uit. Om de 5 meter moet ie even een praatje maken, want de hele haven weet ondertussen dat wij aan het wachten zijn op een onderdeel en iedereen wil dan ook weten of DIT dan DE doos is. En het is gelukkig niet alleen de doos, maar alles wat was beloofd, zit ook werkelijk in de doos. Eric gaat natuurlijk meteen aan de slag en een klein uurtje later doet de stuurautomaat het weer! Nu moeten we alleen nog zorgen dat de software goed praat met ons kompas. Daarvoor moeten we kalibreren (in Calabrië). Je moet dan minimaal 2 rondjes van 2 minuten per rondje varen. Dat gaat natuurlijk niet als je in de haven ligt.  

Dus op vrijdagochtend maken we los en varen we een klein stukje naar buiten. We varen de 2 rondjes en klaar is kees! Helaas blijkt bij het wegvaren dat de plotter (onze TomTom) het niet doet EN dat het roer wel erg zwaar roert. Wat is dat toch met deze haven, telkens die problemen met de techniek aan boord! Na een kleine “potverdikke” (kleine understatement), gaat Eric aan de slag bij terugkomst in de haven. We hebben een reserveplotter bij ons, dus die bouwt hij in. Die werkt, dus dat is dan binnen een klein half uurtje opgelost. Het oorzaak van het probleem met het roer denkt Eric ook al te weten. Helaas moet hij daarvoor wel de koppeling van de stuurautomaat-motor uitbouwen en helemaal uit elkaar halen. Uiteindelijk is dit ook in een dik uur gefixt en doet dus alles het weer. We zijn heel blij dat we ons kalibreerrondje hebben gemaakt, anders waren hier pas weer achter gekomen op die ene dag dat er goede wind is en hadden we weer niet kunnen gaan….

Hebben we dus alleen nog de originele plotter, die het niet doet. Omdat alles zo voorspoedig is gerepareerd, waagt Eric zich hier ook nog even aan. Internet blijkt weer een erg waardevolle bron van informatie en binnen 10 minuten is duidelijk dat het een bekend probleem is. Een fabrieks-reset is voldoende om alles weer goed te krijgen; en warempel; we hebben weer 2 werkende plotters! Nu zijn we helemaal klaar om te gaan. We gaan de weersvoorspelling eens goed bekijken en zien voor maandag 3 juni / dinsdag 4 juni een mooi weergat om in ieder geval wat meer naar het Noorden te varen en misschien ook al naar Griekenland.  

Ik wil heel graag nog even stoppen in de hak van de laars van Italië, in Santa Maria di Leuca. Dat moet een leuk plaatsje zijn en bovendien in het bezit van een treinstation. De trein zou je vanuit daar in een klein half uur naar Lecce moeten brengen. Lecce is dan weer een must op Barok-Italië gebied. Maar als deze tussenstop betekent dat we dan weer 1 week verwaait moeten liggen in Santa Maria di Leuca, is het dat weer niet waard. We houden dus niet alleen het weer van maandag in de gaten, maar ook het weer verderop in die week. 

We besteden (hopelijk nu) de laatste dagen in Roccella aan het schoonmaken van de boot, de fietsjes krijgen ook een opfrisbeurt en doen de laatste boodschappen. We gaan de haven betalen en krijgen een supergoede prijs. Het personeel van de haven heeft ook erg met ons meegeleefd en meegedacht; we gaan hen in ieder geval missen! 

Hoewel we redelijk gedwongen zijn om de afgelopen maand in Roccella Jonica te blijven, had ik deze maand niet willen missen. Eigenlijk leer je een streek en haar bewoners pas goed kennen als je er echt een tijdje blijft. Zeker een gebied als Zuid-Italië (zelfde als Zuid-Sicilië) dat nog weinig met toerisme heeft en waar juist mensen nog heel geïnteresseerd zijn in de toeristen die er wel voor gekozen hebben om hun prachtige streek te bezoeken. We hebben al weer veel “vrienden” gemaakt; op de groente-afdeling van de supermarkt, bij de bouwmarkt (is trouwens “Fai Da Te” in het Italiaans, vinden wij zo’n leuk woord) en op de markt. Dat geeft je te denken over de manier waarop wij nu weer gaan reizen. We gaan alleen maar weer kort snuffelen op de plekken die we aandoen met onze Sunrise. Doen we dan deze streek en haar bewoners niet veel te kort? Maar ja, op elk Grieks eiland een maand verblijven is een levenslange opdracht en dan heb je alleen nog maar Griekenland gezien. We blijven dus maar kleine beetjes proeven van de verschillende plekken en wellicht komen we nog meer plekken tegen waarvan we zeggen dat we er later nog eens, voor een iets langere tijd, terug willen komen. 

Duimen jullie met ons mee voor goed weer en goede wind op maandag en dinsdag? Dan kunnen we ook jullie weer wat meer van de wereld laten zien!