37. Van Lefkas Stad naar Astakos

Wij willen graag even bij jullie checken: Lopen er überhaupt nog mensen rond in Nederland? Volgens onze tellingen zou dat niet moeten kunnen, we komen hier zoveel Nederlanders tegen! 

Op donderdag 27 juni liggen we nog bij Lefkas Stad aan de kade. Prima plekje en we hebben aan beide kanten al “buren”. Hoeven we niet meer zo op te letten of er andere schippers hun bootje tegen in plaats van naast onze Sunrise willen leggen. Dachten we….. Naast onze buurman, een groot zeilschip van 15 meter lang, is nog wel een plekje vrij. Er is niemand aan boord, want het is een onverhuurd charterschip (huurschip). Heel stevig vast ligt de boot niet want hij drijft flink wat op en neer in de flinke wind, maar wij hebben stootwillen (dikke plastic opblaasbare ballen) aan de zijkant van de boot hangen en dus gaat het prima.  

Dan komt er een Sloveense boot aan die zijn oog laat vallen op het plekje naast de buurman. Hij begint de manoeuvre en Eric gaat even een lijntje aanpakken. Dat is altijd heel fijn als iemand die aan wal staat dat even doet als je komt aanvaren. Zeker in zo’n harde wind. De Sloveen gooit het anker niet helemaal op de goede plek uit en komt naar achteren, legt aan en probeert zijn schip goed recht te trekken. Maar omdat het anker niet goed ligt, lukt dat niet. Hij probeert van alles, maar eigenlijk kun je dan alleen maar je lijnen losmaken, opnieuw je anker ophalen en van vooraf aan beginnen. Uiteindelijk ziet hij dat ook in. Het waait flink en dan wil je natuurlijk liever aan de kant blijven liggen. Uiteindelijk: … “Hop dan maar” denkt de Sloveen. Hij maakt een touw los en geeft gas, haalt het anker op. Blijkt hij nog een lijn naar de kant te hebben. Dat is echt niet fijn, maar hij lost dit resoluut op: hij grijpt een mes en snijdt het touw gewoon door. Nu is hij los van de kant. Dan het anker verder ophalen. Blijkt dat hij zijn anker over dat van onze buurboot heeft gegooid. Dat kun je ook vaak moeilijk zien, dus eigenlijk is dit vooral vette pech. Maar nu moet hij wel eerst het anker van onze buurman van zijn eigen anker af krijgen. Dat is een heel gehannes op de voorpunt met die ontzettend zware ankers. Uiteindelijk lukt het hem en hij gaat er vandoor: een (doorgesneden) lijn en het anker van de buurman achterlatend. Eric haalt de lijn uit het water, want dat is gevaarlijk voor anderen die hier zouden willen aanleggen. Het touw kan in de schroef van je motor komen en er helemaal in verwikkeld raken. Dan kun je je motor niet meer gebruiken! En we leggen een extra lijn voor onze buurboot neer. Dit anker houdt nu niet meer en hij ligt nu echt los.  

Omdat er niemand aan boord is, proberen we de boot wat beter vast te krijgen, maar het lukt niet heel goed. Dus dan hebben wij ineens wel een probleem: die grote buurboot ligt nu tegen ons aan te butsen. En ja, we hebben stootwillen, maar dat zijn ook geen magische dingen. Dus nu moeten wij ook verkassen om schade aan onze boot te voorkomen. En het waait nog hard, dus ik wil niet. Maar Eric is erg duidelijk: we gaan! We maken dus ook onze touwen los en halen het anker op. Dat gaat wat soepeler dan bij de Sloveen gelukkig. Dan kiezen we een plekje aan de kade, een heel klein stukje verderop. Anker uit, pech want geen hulp biedt zich aan op de kant, maar Eric fixt dat mooi helemaal alleen en ik kom hem zo snel mogelijk helpen (ik bedien het anker en dan sta je bij onze boot voor op de punt). We liggen!!! Ik ben helemaal opgelucht. En nu weten we ook dat we kunnen aanleggen met windkracht 6 van opzij.  

Een uurtje later zien we weer een bekende boot onze kade naderen: De Sloveen! De wind is gaan liggen en hij komt een nieuwe poging wagen. Eric gaat weer helpen om aan te leggen, want zo is hij. En nu gaat het allemaal heel netjes in 1x goed. De Sloveen is superblij dat hij eindelijk een veilig plekje aan de kant heeft. Eric is al weer terug bij de boot, maar de Sloveen komt hem achterna gelopen met een flesje wijn! Om zich te verontschuldigen voor alle ongemak die hij veroorzaakt heeft. Alles vergeven en vergeten! 

De volgende ochtend staan we vroeg op om nog een rondje Lefkas Stad te maken. We zien nu inderdaad een ander gezicht. Maar het stadje komt niet op de Top10 lijst voor ons. We halen een brood en 2 dorades. Klaar om te gaan! We varen rustig het kanaal tussen Lefkas en het vaste land door en dan kunnen de zeilen omhoog. Onverwacht hebben we een prima windje om te zeilen. Na een goed uurtje is het wel uit met de pret en tijdens de lunch dobberen we een beetje richting onze eindbestemming voor vandaag: een baai tegenover de stad Nidri. Het is er al flink druk, maar we vinden nog een plekje en duiken lekker het water in. Het water is best helder, dus nu kunnen we de onderkant van de Sunrise een goed schrobben. Er groeit en bloeit van alles op de boot en dat komt de snelheid natuurlijk niet te goede. Eric’s handen kriebelen dus al een tijdje om dit karweitje aan te pakken en nu liggen we er goed voor. Nadat we met z’n 2-en een uur goed gepoetst hebben, ziet de Sunrise er al weer stukken beter uit. Uiteindelijk moet ze toch een keer uit het water, dan kunnen we het ECHT weer helemaal goed doen. 

In de avond, als het wat koeler is en onze dorades op zijn, gaan we met de bijboot naar Nidri. Nidri is niet onze plek. Een lange, geasfalteerde straat vol met restaurants, verkooppunten van bootexcursies, winkeltjes en andere dingen waar de Engelse toerist niet zonder kan. We kopen een ijsje en draaien weer om. Later blijkt dat we geluk hebben gehad. Deze avond is er een bijbootje gestolen in Nidri! 

Op donderdag zetten we koers naar Meganissi. Dit is een eiland tegenover Lefkas. Klinkt weer als een hele tour, maar is ongeveer 10 mijl varen (18 km). We kunnen wederom de zeilen hijsen en zijn lekker vroeg in de baai van onze keuze. Er ligt slechts 1 andere boot, dus we hebben het voor het uitzoeken. We kiezen een plek midden in de baai en gaan ook hier meteen maar even zwemmen. Effe lekker afkoelen. Gedurende de dag wordt het nog best druk en moeten we ons plekje af en toe even verdedigen. Maar tegen de avond wordt het weer rustiger en uiteindelijk liggen we lekker ruim te dobberen als de zon onder gaat. Dat is mooi, want we willen nog even wandelen naar Vathi, de hoofdstad van dit eiland (met een paar honderd inwoners). Via een rotspaadje tussen de scherpe plantjes door, komen we op de verharde weg. Dan is het 15 minuutjes lopen en we zien we Vathi liggen. Het is een klein charmant dorpje. Taverna’s langs de waterkant en 2 kleine supermarktjes. De sfeer is hier erg prettig! We zien ook een aantal boten in de haven liggen die enkele uurtjes geleden nog bij ons in de baai lagen. Die wilden zeker niet achter het anker de nacht doorbrengen. We horen later dat dit een dure plek is om te liggen: EUR 50,- per nacht. Dan is ons anker toch zo slecht nog niet.  

Meganissi wordt ook wel wespeneiland genoemd. Had niemand ons verteld, maar zijn we helemaal zelf achter gekomen. Voor we überhaupt ons anker hebben laten vallen, is Eric al 2x gestoken. Eenmaal in zijn vinger, maar dat is maar een heel klein prikje en waarschijnlijk een mislukte aanslag geweest. Op zijn rug is echter vol raak! Het doet goed pijn, wordt een respectabel ei op zijn rug en Eric houdt er nog een paar dagen last van. Eenmaal echter anker, halen wij ons “tennisracket” tevoorschijn. Een plastic geval in de vorm van een tennisracket. Met de batterijen erin kun je bv. een wesp elektrocuteren. Eric heeft dus vandaag een nieuwe hobby. 

Vrijdag is het tijd om terug te gaan naar Lefkas Stad. Eric heeft immers ons stuurautomaat voor reparatie achtergelaten en deze zou vrijdag klaar zijn. We gaan op tijd, want we willen graag weer een plekje aan de kade. Lefkas Stad is een groot centrum voor het verhuur van zeilboten. En op zaterdag is het wisseldag; op vrijdagavond moeten alle boten weer terug zijn. We denken eigenlijk dat alle charterboten in de marina (dus niet aan de stadskade) zullen liggen, maar dat blijkt later niet het geval. We kunnen weer een lekker stuk zeilen en rond 10:30 uur zijn we in Lefkas Stad. Plaats genoeg en Eric ziet een plekje dat hem wel bevalt. Anker uit, en fijne hulp op de kant, lijnen vast en we liggen. Eric gaat naar de winkel om het stuurautomaat op te halen. Maar hij komt met lege handen terug. Ze waren er nog niet aan begonnen. Eric heeft uitgelegd dat hij erg teleurgesteld is, omdat we speciaal hiervoor terug gekomen zijn. Ze spreken af dat ze er meteen aan beginnen en dat Eric rond 14:00 uur (sluitingstijd) of de volgende ochtend kan terugkomen. Dan zou het gemaakt moeten zijn. 

Er heerst een hittegolf in Griekenland. Vorige keer vertelde ik al dat het warm was, nu is het heet! Met 42◦C is het niet te harden. Als je alleen al een glaasje water wil inschenken, breekt het zweet je uit. Dan moet je dus eerst drinken om het drinken te compenseren en pas dan kun je je waterreserves gaan aanvullen. Poeh! Zelfs mensen die hier al 18 jaar rondvaren, hebben dit nog nooit meegemaakt. Maar gelukkig komt er koeler weer aan, met “maar” 30◦C. Joepie!!! 

De buren komen terug bij hun boot met boodschappen en waarschuwen ons voor de beperkte diepte aan dit deel van de kade. We steken niet heel diep, maar nemen toch de proef op de som; wel erg weinig marge! Nee, we besluiten om een ander plekje te zoeken. Iets verderop is nog een mooi plekje. Dus weer anker uit, lijnen vast en dan blijkt dat ons anker niet houdt. Ons anker, ons mooie anker, dat altijd houdt, heeft nu niet gehouden! Geen nood natuurlijk, want we zijn gewoon aan boord, liggen mooi tussen 2 boten in om ons op de plek te houden en het waait niet hard. We maken de lijnen weer los, anker gaat weer omhoog en we proberen het opnieuw. Weer geen houdkracht van het anker! Wat is dat nou? Nog een keer proberen! Weer geen houdkracht! Nu moet het niet gekker worden. We gaan gewoon weer een stukje verderop, waar we 3 dagen geleden ook gelegen hebben. Daar houdt het anker in 1x en we liggen! Het anker ligt echter iets te veel naar de zijkant en daardoor krijgen we de boot niet mooi recht aan de kant gelegd. Eerst effe wat drinken, want we liggen immers wel vast. Ik ben helemaal gaar. Heb bijna 2 uur voor op de punt gestaan, anker op, anker neer, anker op…… We besluiten om dan het anker nog maar 1x op te halen. Inmiddels hebben we begrepen dat het erg druk gaat worden met de charterboten, en voordat dat gebeurd willen we goed liggen.  

Dus… touwen los, anker op, anker weer laten vallen op een betere plek en weer naar achteren varen. Blijkt dat we deze keer iets te ambitieus zijn geweest; net voor we onze lijnen naar de kant willen gooien is de ankerketting op. We hebben te vroeg het anker uit gegooid; na 60 meter is het op en kunnen we dus niet verder. Poep! Weer anker ophalen (gelukkig lagen de lijnen nog niet vast) en stukje dichterbij weer neer laten vallen, weer fijne hulp aan de kant, lijnen vastmaken en WE LIGGEN! Wat een dag! En het is superwarm, dus nu doen we even niets. Hoewel… even brood halen voor de lunch en daarna gaat Eric toch even kijken bij de stuurautomaat. Hij is gefixt en voor een supermooi bedrag. Toch niet alles voor niets geweest! 

We puffen wat uit want vanavond hebben we een eetdate. Maar liefst 2 boten uit Licata (onze overwinterhaven) liggen hier vanavond en we gaan samen wat eten. Rond 19:00 uur drinken we eerst wat op 1 van de boten en iedereen heeft net gedoucht, maar druipt al weer van het zweet. Zo heet is het. Maar gelukkig gaat de zon onder en heeft de gastvrouw Chinese waaiers aan boord. Vanaf 21:30 uur wordt het een beetje dragelijk en lopen we naar het restaurant. We komen eerst bij een Cubaans tentje, want ontzettend leuk gelegen is, maar geen eten serveert. Dan vinden we een restaurant waar ze “gewoon” Grieks serveren en ons 1 uur laten wachten op ons eten. Niet het beste wat meesten ooit gegeten hebben. Ik heb een specialiteit uit Lefkas: stoofschotel met rundvlees en grapefruitsap besteld en die is erg lekker! Dan gaan we nog terug naar het Cubaanse Café en bestellen een cocktail. Die zijn ook lekker en uiteindelijk om 3:30 uur vraagt de eigenaar of hij de tent mag sluiten (dus of wij alsjeblieft willen gaan).  

Zaterdagochtend is het tijd om te gaan. We maken een rondje langs de boten uit Licata om gedag te zeggen, maar bij 1-tje zijn de luikjes nog dicht. Die verwerken nog even alle indrukken van de avond ervoor. Er komt stevige wind aan de komende dagen en ik wil graag naar een plekje waar we de wind veilig kunnen afwachten. Ik heb een baai op Meganissi op het oog, maar die lijkt erg druk als we hem naderen, dus varen we verder. We hebben nog genoeg opties. Onderweg kunnen we mooi even achter de boot hangen om in het water af te koelen. De wind is ook niet koel meer, het is een warme föhn die het alleen maar warmer doet aanvoelen.  

Een van de opties is een kleine haven / kade aan het vaste land bij het stadje Mytika. Het ziet er erg leuk en authentiek uit, maar in onze grote boek staat al dat er weinig plaats is. En dan moet je dus een beetje geluk hebben….. Er liggen al 7 boten en er is nog 1 plekje vrij! We schuiven mooi aan en worden fijn geholpen op de kant. Meteen maakt iedereen ook even een praatje; echt een heel warm ontvangst in dit klein drijvend dorpje van boten aan de kade. En er is water op de kade! Wij hebben geen grote watertanks en zijn echt toe aan een tankbeurt. Normaal moet je betalen voor het water, wat ook prima was geweest, maar hier blijkt niet alleen de ligplaats gratis, maar ook het water. Weer een goed plekje!  

Het is erg warm en we horen van het strandje op 5 minuten lopen en daar is ook een buitendouche: verkocht! Zwemoutfit aan en gaan! Wat is het lekker om even af te koelen. Ook de douche om het zoute water er weer af te krijgen is ontzettend fijn. Ondertussen bedenk ik dat we eens een plek moeten plannen met wasmachines. Alweer 2 weken geleden en er ontstaat toch wel een mooie berg. Ik besluit dat ik eens even in het havenboek ga neuzen als we weer op de boot zijn.  

Terug bij de boot komt een andere bootbewoner op ons af om ons een visitekaartje te overhandigen van iemand uit het dorp die voor je kan wassen! Nou, ik denk dat ik in een wenspoel gezwommen heb. Dat is wel heel toevallig. Waar ik normaal alleen voor het draaien van 1 trommel was ergens tussen de EUR 4,- en EUR 9,- kwijt ben, kan deze mevrouw voor EUR 8,- per trommel de was doen, drogen en opvouwen. Ik ren naar binnen, pak de waszak, graai vlug wat laatste ongewassen spullen bij elkaar en geef het af. Ze was namelijk toevallig net in de haven! En morgen komt ze het terugbrengen.  

Het blijft heel lang, heel warm vanavond. Uiteindelijk wordt de temperatuur rond 21:30 uur iets beter. Er steekt een wat koeler briesje op en dat helpt ook. Dan lopen we naar het dorpje om te gaan eten bij een restaurantje dat is aanbevolen door een havenbewoonster. We zitten zalig buiten (ook weer laatste tafeltje), in de wind te genieten van de gevulde tomaten, sardientjes en souvlaki. Omdat de dorpsbewoners zo vriendelijk zijn om hun kade en water aan ons beschikbaar te stellen, vinden wij dat we dan ook wat moeten doen in het dorp. Aan deze kade is het dan wel niet verplicht om iets te gaan eten, maar de rekening voor het water zal toch door iemand betaald moeten worden. 

We slapen aardig in de hitte en de volgende dag besluiten we nog een nachtje te blijven. De beloofde stevige wind voor vandaag en morgen is wel wat afgezwakt in de voorspellingen, maar we liggen hier prima en hebben het stadje nog niet eens kunnen bekijken. Maar het wordt weer een warme dag, hoewel beter dan gisteren. Dus uiteindelijk komen we niet verder dan een boodschappenrondje. Vannacht heeft het toch nog flink gewaaid. Wij dachten dat we maximaal 22 knopen (dikke windkracht 4) hadden gehad, maar een buurvrouw weet toch te vertellen dat het in de nacht 39 knopen heeft gewaaid (kleine 8). Nou, dan hebben we vast heel goed geslapen en lagen we goed beschermd, want we hebben niets gehoord. We wassen de boot en vullen de watertanks. Dan lopen we het dorpje nog eens rond en komen in een stukje dat we nog niet gezien hadden. En dat is een ontzettend leuk en charmant deel!  

Als we terugkomen in de haven, worden we door de buurman uitgenodigd om mee te gaan eten in een dorpje iets landinwaarts. Met, tot nu toe, 8 bezoekers van de haven gaan ze daar wat eten en wij mogen met hem en zijn vrouw meerijden in de taxi. Hij betaalt de taxi. Daar kunnen we geen “nee” tegen zeggen en die avond krijgen we een extra mooie taxitour naar een bergdorpje op ongeveer 15 minuten rijden van de haven. We eten daar midden op het dorpsplein. Gelukkig spreken de organisatoren Grieks, want er is geen menukaart. Maar omdat zij ook in dit stadje wonen, kennen zij de mensen en natuurlijk de taal. Het is weer een gezellige avond. 

Op dinsdag 4 juli is het weer tijd om te gaan. Er vertrekken veel boten, nu de windwaarschuwingen voorbij zijn. We gaan naar het eiland Kastos en vinden daar een (bijna) privé ankerbaaitje tussen de rotsen. Lekker even zwemmen en ’s avonds met de bijboot naar de kant. Dan is het een 20 minuten lopen naar het enige stadje op het eiland. Ook niet groot, met relatief veel taverna’s, maar wel gezellig.  

Terug op de boot is de wind gaan liggen en wiebelen we best een beetje in de golven. Het is lang niet zo erg als we vorig jaar wel eens hebben meegemaakt achter ons anker, maar comfortabel is anders. We slapen wel, maar niet geweldig. Volgende ochtend gaan we dus snel op pad na ons ontbijtje. We willen nu weer naar het vaste land van Griekenland, naar Astakos. We merken dat het vaste land hier minder druk is met anders-dan-Griekse bewoners. En wij willen natuurlijk graag wat van Griekenland zien en haar bewoners. Als we Engelsen, Fransen of Nederlanders in grote getale willen zien, gaan we wel naar Engeland, Frankrijk of Nederland.  

We hebben een beetje pech met de wind. Hij draait en draait en is dan weer Noord dan weer Zuid, dan weer prima en dan weer bijna 0. Maar toch kunnen we mooi wat stukjes zeilen. De rest gaat op de motor. En bij Astakos hebben we weer geluk: laatste plekje aan de kade! En wie staat ons op de kade toe te zwaaien (nee, niet Sinterklaas): onze buurman uit Mytaka die ons had uitgenodigd voor het etentje. Kleine wereld… We halen een brood en kunnen zo mooi met vers brood lunchen. Het klotst best aan de kade, maar dat deert ons niet om effe een kleine siësta te houden. En dan zijn we weer klaar voor verdere ontdekkingen!