39. Van Killini naar Patras

Uiteindelijk komen we op donderdag 13 juli aan in Mesolonghi. Om bij de stad te komen, moet je door een smal kanaal van zo’n 2,5 mijl lengte. Dit loopt dwars door een gebied met heel laag water. Buiten het kanaal is het dan ook erg ondiep. De streek is bekend om dit natte gebied en de vissen die daar uitsluitend op traditionele wijze gevangen mag worden. Ook blijken er verderop koeien te staan, die zout water drinken i.p.v. zoet. We hebben er geen gezien, maar wij kunnen dan ook alleen in het kanaal varen met de Sunrise. We zien wel de traditionele lage huizen op palen. Je wilt eigenlijk de volle 2,5 mijl alleen maar foto’s maken. Het ziet er allemaal zo mooi uit. 

Eenmaal in de baai voor de stad, zien we dat er mogelijkheden zijn om aan de kade vast te maken, maar de wind blaast juist op de kade en dat maakt het waarschijnlijk wat oncomfortabel. We besluiten ons anker uit te gooien. De eerste keer pakt het niet goed. We denken dat we de procedure wat meer tijd moeten geven zodat het anker zich goed kan ingraven. En dat werkt! Na een koud glaasje cola testen we het anker nog een keer en we liggen vast. Tijd om eens goed rond te kijken en te wachten tot de temperatuur wat zal zakken. Dan gaan we gedoucht en wel in onze bijboot naar de kant om het stadje eens van dichtbij te gaan bekijken.  

Het centrum is erg Grieks . Veel kleine winkeltjes en natuurlijk ontbreken de orthodoxe kerken niet. Uiteindelijk zoeken we rond 21:30 uur een restaurant. We vinden er eentje die vis serveert en ploffen neer. Leuk verschil met Nederland is dat ze hier geen terraswarmers buiten hebben hangen, maar ventilatoren. Dit frist het geheel lekker op en houdt de muggen op afstand. Wij zitten dus prima.  

Nog geen 10 minuten zitten we op onze stoel of een man van een tafeltje verderop komt ons een drankje aanbieden. Een soort Griekse versie van Grappa. Ik vind het zeker niet lekker, maar drink een paar slokjes uit beleefdheid. Eric redt ons door de glazen uiteindelijk leeg te drinken. Bij onze maaltijd smaakt het net wat beter, maar ik ben er al klaar mee. Als we uitgegeten zijn, vraagt de man of we het lekker vonden. Ik geef aan dat ik het wel erg sterk vind, maar Eric zegt van wel. Nou, dat komt dan mooi uit, zegt de man, want we krijgen nog zo’n flesje. Oeps! Hij nodigt ons uit aan zijn tafeltje. Gelukkig spreekt Spiros prima Engels en zo kletsen we lekker weg. Spiros is in de stad omdat hij concerten aan het regelen is. Hij is al 2 weken in de stad en over 2 weken vinden 3 concerten plaats van Griekse bekendheden. Ook laat hij een foto van zijn boot zien; een prachtig, traditioneel zeilschip. Hij vraagt op een gegeven moment of hij mijn handpalmen mag zien en voor ik het weet worden mijn handen gelezen, daar op dat Griekse terras bij een restaurantje midden in de stad. En wat hij allemaal te vertellen heeft is echt absurd! Het zal wellicht een combi zijn van lichaamstaal en andere wijsheden, maar voor vanavond had hij ons nog nooit gezien en nu weet hij toch rake opmerkingen te maken. Ook Eric mag. Wij zijn onder de indruk! Dan schuift de eigenaar van het restaurant ook aan en ook al is zijn Engels wat beperkt, we krijgen weer veel info over Mesolonghi en de omgeving. Uiteindelijk krijg ik Eric om 2:30 uur mee van Spiros.

 De volgende ochtend is het toch weer tijd om verder te gaan. We hebben immers een reservering bij de haven van Patras gemaakt vanaf vanmiddag. We voelen een zuchtje wind en schatten in dat we op zee genoeg wind hebben om te zeilen. Het anker gaat omhoog en weer mogen we genieten van dat mooie kanaal. Eenmaal buiten op zee hebben we wat weinig wind en deze draait continue. We schatten in dat als we uit de riviermonding zijn het wel wat stabieler zal worden. En dat blijkt ook zo te zijn…. Alleen van de beloofde wind van achteren, hebben we hem nu van voren met een windkracht 7. Hmmmmm, hier word ik helemaal niet blij van. We stampen tegen de golven in en de wind wordt niet minder. Na een half uurtje aankijken, wil ik terug! En dan gaan we terug. De haven van Patras moet maar begrip hebben voor de weersomstandigheden. Ik bel hen wel als we weer terug zijn in Mesolonghi. De wind van achteren en golven mee, maakt het hele verhaal weer anders. En dan mag ik nog eens het kanaal door. Mijn arme fototoestel heeft het er maar druk mee. Als we dan aan de kade vastmaken (wind is gedraaid en dus kan dat nu prima), is er helemaal geen wind meer te bekennen: Warm!!! We leggen de boot even netjes neer, doen alles op slot en stuiven in zwemkleding naar het strandje: afkoelen! 

We eten wat yoghurt want we hadden nog niet geluncht. En dan loopt Eric even een stukje landinwaarts, zodat hij uitzicht heeft op zee. Die ziet er nu een stuk rustiger uit. De windvoorspelling geeft ook aan dat de wind gedurende de dag zal afnemen. Wikken-en-wegen. Ik heb natuurlijk geen zin meer in een windkracht-7-avontuur. Maar ja, in het ergste geval gaan we gewoon weer terug. We weten nu dat we hier heel beschut liggen. En weer dat kanaal door…. 

De wind is inderdaad een flink stuk minder, de golven daarmee ook. We gaan dus toch naar Patras vandaag. Volgens onze berekeningen zullen we nu hooguit een uurtje later aankomen dat we hadden aangegeven. De wind zakt zelfs zover weg dat de motor erbij moet. Eric baalt daar wel een beetje van, maar ja, niets aan te doen. We arriveren mooi in Patras en krijgen een plekje waar we een week kunnen blijven liggen. Ik had al gehoord van deining die de haven binnen komt en dat blijkt ook wel wat het geval te zijn, zeker als er grote (vracht)schepen voorbij komen. Maar we hebben erger gehad! 

Zaterdagochtend gaan we op pad. We moeten uitzoeken waar we onze campinggazfles kunnen omwisselen of laten vullen. Ook willen we een stukje met de trein op pad naar een uniek stukje trein(rails) en daarvoor moeten we ook bekijken hoe we bij het beginpunt kunnen komen. Eric moet nodig geknipt, maar het is zo warm onder die kappersmantel dat hij graag even bij een kapper met airco wil zitten. En tot slot wil ik graag het kasteel van Patras bezoeken. Hiervoor heb ik Eric trouwens niet heel hard hoeven om te praten. Eerst even langs de bakker voor het ontbijt. Ik bestel een brood en krijg er 2 krentenbroodjes bij. Wat vriendelijk! Later blijkt dit een trend: we kopen bij een andere bakker een mueslireep en krijgen er 1 bij. Dan koop ik 3 uien en krijg er 2 bij. Ook wel verwarrend, want eigenlijk moet je dus de helft kopen van wat je nodig hebt. 

Na 5 uurtjes ronddwalen in de stad hebben we alles voor elkaar! Eric heeft wel lekker koel bij de kapper gezeten, maar ook geleerd dat zijn vrouw toch als geen ander weet hoe zijn haar geknipt moet worden. Ach… hij loopt niet helemaal voor gek en het is in ieder geval korter! Ook zijn we per ongeluk op de zaterdagmarkt gestuit. Beetje tegen de tijd dat ze er mee op willen houden. Je ziet op de kartonnen prijsbordjes mooi het koersverloop van die dag voor de tomaten, kersen en watermeloenen. De prijzen worden gewoon doorgekruist en vervangen door de nieuwe kiloprijs. Daarnaast komen de visboeren gewoon naast je staan en roepen wat ze in de aanbieding hebben. En als je dan niet reageert (geen idee namelijk wat ze roepen, ons Grieks beperkt zich nog tot “hallo” en “alstublieft”), roepen ze het gewoon nog een keer en een tikje harder en een stapje dichter bij je oor. Dat helpt natuurlijk niet, maar uiteindelijk zien ze dat ook in en laten ze ons in alle rust op de souvlaki wachten die Eric vers van de BBQ heeft besteld. 

Eric ziet dat de kiloprijs van de meloenen nu wel erg laag is. Hij houdt dit namelijk al weken goed bij, zodat hij kan toeslaan als de aanbieding goed genoeg is. Daarom kan hij een knoeperd van een meloen van 3 kilo niet laten liggen. De mevrouw is blij dat ze er van af is en hem niet meer mee naar huis hoeft te slepen….dat zou te denken moeten geven….wij zijn immers ook nog een half uur lopen van de boot. Maar Eric ziet alleen de kiloprijs en hoort mijn argumenten niet. We lopen dus met een loeizwaar tasje terug naar de boot. En eerlijk is eerlijk: Eric draagt het tasje en klaagt niet 1 keer. 

Plastic tasjes is trouwens echt een ding hier. Het lijkt wel of de Grieken uit de Europese regelgeving hebben opgemaakt dat ze EUR 0,10 subsidie krijgen per tasje dat ze uitreiken aan de klanten i.p.v. dat de klanten dit moeten betalen. Overal, werkelijk overal, komt een tasje omheen. Als het even kan zelfs twee. We proberen al deze tasjesvreugde in te perken door eigen tassen mee te nemen, maar soms kun je er niet omheen. Op de markt krijg je een tasje aangereikt om je uien, tomaten, courgettes etc. in te doen die je wilt. Dan wordt dit gewogen. Omdat ik toch maar weinig tegelijk koop, duw ik alles in 1 tasje. Op het weegmoment geef ik het dan soort per soort aan. Maar… dan wordt dit allemaal alsnog in een apart tasje gestopt. En omdat ik te weinig Grieks spreek om dit te voorkomen (en de Griekse verkopers natuurlijk voor de subsidie in aanmerking willen komen), sta ik beteuterd met een berg tasjes weer buiten. Veel afval, echt zonde! En Griekenland is het eerste land waar we hier in zulke mate tegenaan lopen.

Zondag en maandag staan in het teken van klusjes. We hebben een nieuwe loopplank kunnen kopen en deze is mooi recht. Ons tijdelijke exemplaar kan nu dus vervangen worden. Wel geeft Eric de nieuwe nog een mooi kleurtje (hadden toch nog de olie van de vorige – gesneuvelde – plank over). Ook kopen we hoezen voor de buitenboordmotor en de bijboot. Zij hangen / liggen continue in de zon en we hopen dat ze zo wat langer mee gaan. Omdat we nu onbeperkt water en elektra hebben, kunnen we wat klussen doen die ergens langs een kade wat moeilijk zijn. We wassen ons zeiltje-tegen-de-zon dat we van medezeilers in Italië hebben gekregen en de horren. De gastenhut wordt een goed uitgemest en de motor krijgt even wat extra aandacht. Met onze naaimachine stikken we ons zonnedoek netjes om, maken we een beschermband aan het muggengordijn en fix ik een jurkje dat wat aandacht kon gebruiken. Even niet zelfvoorzienend in energieland, maar wel een lijstje dat weer (bijna) leeg is. 

Zondagavond wordt er flink onweer voorspeld dat kan doorgaan tot maandagochtend. Dat is dan ook de reden dat we de boot helemaal stormklaar maken op zondagmiddag. Uiteindelijk barst het rond 19:00 uur los. Omdat je zo ver op zee kunt kijken, zie je volcontinue bliksem en hoor je zeer regelmatig donder. De wind draait ook de haven in en daarmee hebben we wind en golven van een wat vervelendere hoek. De buurboot ligt redelijk dicht bij ons en schuurt nu de hele tijd langs onze boot. In principe vangen onze stootwillen dit op, maar het schommelt wel heel erg op en neer en we zijn bang dat de stootwillen er misschien wel tussenuit zullen glippen. Dat voelt dus verre van prettig en we zijn heel blij als rond 23:00 uur het zware weer wegtrekt. We gaan maar slapen en hopen dat het niet meer zo heftig zal terugkomen. Uiteindelijk blijkt het helemaal niet meer terug te komen. En de maandag wordt een van de beste dagen! Omdat het wel bewolkt is, met wat dreigende (maar niet meer dan dat) regenwolken is de temperatuur zeer aangenaam. In de ochtend hebben we zelfs even een dunne, lange broek aangedaan. Wat fijn!!!!  

Dinsdag pakken we de fietsjes en fietsen een mooi stukje. Op woensdag moeten we heel vroeg op. Al lang geleden dat de wekker überhaupt aan moest en nu moet ie op 5:30 uur. Maar dan zijn we ook klaar voor onze treinreis. Hoewel de eerste etappe niet met de trein blijkt te gaan, maar met de bus. Je koopt wel je kaartje bij het loket van het station, maar dan stap je in een touringcar. Bijzonder, maar met airco dus ons hoor je niet. Na een uurtje zijn we aangekomen in Diakofto. Vanuit dit stadje vertrekt het, inmiddels, toeristentreintje naar Kalavryta (skigebied in de winter: www.kalavrita-ski.gr). Dit treintje overbrugt de 22 km gedeeltelijk middels een tandrail om de flinke stijgingen en dalingen te kunnen volbrengen. De treinrails is ook extra smal gemaakt in 1895, zodat de trein flexibeler is op de smalle rotsen, direct naast de afgrond. Echt een spektakel dus! Omdat jullie misschien niet allemaal in de gelegenheid zijn om dit grote avontuur aan te gaan, hebben we een kleine video-impressie voor jullie gemaakt: 

Het stadje Kalavryta heeft een Holocaustmuseum. Tijdens de tweede wereldoorlog zijn door de Duitsers alle mannen van 13 jaar en ouder die in het stadje woonden vermoord. Ze werden als voorbeeld gesteld voor andere verzetshaarden in het gebied. De vrouwen werden opgesloten in de basisschool. Die school werd in brand gestoken, maar de vrouwen en kinderen konden de deuren forceren en zo ontsnappen aan de dood. Een heel indrukwekkend verhaal en mooi museum met genoeg Engelse vertalingen om het verhaal goed te kunnen begrijpen. 

En na deze ernstige noot, weer terug in het treintje, de bus en na 20 minuten wandelen ploffen we neer op de Sunrise. Even bellen met mijn was-mannetje! We lagen vrijdag nog geen 5 minuten in Patras en hij kwam al met een flyer zijn diensten aanbieden. Hij is ietsje duurder als het wasvrouwtje uit Mytaka, maar dat mag geen naam hebben. Weer 2 waszakken verdwijnen in een wasmachine die ik nooit zal zien. Hij belooft dat het morgen gewassen en gedroogd weer terug is. Had ik al gezegd dat ik Griekenland een prachtig land vind?  

Donderdag zorgen we voor een shiny Sunrise en komt de schone was terug. De handdoeken zijn zo zacht: Eric kan niet stoppen met ze te aaien. Vrijdag fietsen we nog een stuk. We wilden eigenlijk een van de grootste wijngaarden van Griekenland bezoeken. Maar OF de Grieken zijn nog niet zo ver dat ze bordjes naar de toeristische attracties plaatsen OF wij kunnen ze simpelweg niet lezen. Hoe het ook zij, wij hebben wel wat andere winkels gevonden zoals een supergrote bouwmarkt (met airco) en zo hebben we onze ochtend toch prima besteed. 

Morgen is het zaterdag en willen we weer door. De deining in de haven gaat na een weekje behoorlijk irriteren! Gelukkig is het ’s avonds vaak rustig, maar zeker in de namiddag liggen we flink aan de touwen te trekken. We hebben besloten om gewoon ons rondje, zoals we eerder met jullie gedeeld hebben, af te maken. Wel gaan we proberen om onszelf ondanks de hitte wat vaker op pad te schoppen. Anders wachten tot het iets koeler wordt en dan echt iets te gaan bezichtigen. Eens kijken hoe dat bevalt. Verder zijn we ook al bezig met de plek waar we deze winter onze Sunrise durven neer te leggen. We zijn nu bezig om een plekje te reserveren in Roccella Ionica. Daar hebben we dit jaar al een maand gelegen (mei) en daar hebben we vertrouwen in. Duimen dat ze een mooi plekje voor ons hebben!