En inderdaad vertrekken we weer niet op maandag de 21ste augustus als gepland, maar op dinsdag de 22ste. Op maandag is er helemaal geen wind en voor dinsdag wordt een beter briesje voorspeld. Dan nog maar een nachtje blijven liggen. Na 6 dagen krijg je in de haven van Patras een “vriendenprijsje” dus dat is geen reden om te vertrekken. We maken nog 1x een rondje door het centrum en via het ijsco-plein belanden we weer op de boot. We zorgen dat onze watertanks nokje-vol zijn en alle oplaadbare apparaten weer “100%” vertonen. Dinsdag zijn we er dus helemaal klaar voor. 

De wind doet ook zijn beloofde ding en we stuiven met een goede windkracht 4 naar de overkant. Hier hebben we een soort haven gezien en willen eens kijken of dat wat voor ons kan zijn. Helaas lijkt het een steiger die meer voor kleine visbootjes is gemaakt, dus we gaan naar plan B voor vandaag: Messolonghi. De wind blijft ons gunstig gezind. Eerst nog vanuit de rug, maar later draait hij. Echter dan kunnen we nog steeds blijven varen, maar dan meer met de neus naar de wind toe. Onderweg spot Eric een boot die we nog uit Licata kennen. Op onze “TomTom” kunnen we bij boten die hetzelfde systeem hebben (AIS), zien hoe een boot heet (en nog veul meer dingen natuurlijk: hoe hard ie gaat, welke koers, lengte etc.). Deze Zwitserse boot komt recht op ons af en heeft de wind juist precies verkeerd. Ze stampen recht tegen de wind en redelijk forse golven in. We zwaaien en zeggen tegen elkaar dat het vast geen pretje is daar aan boord. Een kwartiertje later zien we hen dan ook omdraaien. Blijkt dat ze ook weer (terug) naar Messolonghi gaan, want als wij net hebben vastgemaakt aan de kade, komen zijn ook dat prachtige kanaal uit varen. Eric helpt even aanleggen en na een half uurtje zitten ze bij ons in de kuip wat te drinken. Zij komen net in dit deel van Griekenland aan en nu zijn WIJ dus een keer degenen die tips kunnen geven. Dat is ook wel eens leuk! Ook zij hebben nog tips, dus zo zijn we begin van de avond allemaal weer wat wijzer. 

De volgende dag zijn de Zwitsers weer vertrokken. Ze hebben hun plan gewijzigd en gaan naar Patras, omdat wij daar zo enthousiast over zijn. Later op de dag ontvangen we een mail, dat ze wel weer flinke wind hebben gehad, maar dat ze veilig gearriveerd zijn. Ze hebben een prima plekje in de haven gekregen en zijn helemaal gelukkig: Fijn! En wij gaan vandaag een fietstochtje maken. Voordeel van een moerasachtig landschap is dat er geen bergen zijn. Eric heeft zijn band lek gereden in Patras en gisterenavond nog de plakset tevoorschijn gehaald, maar vanmorgen staat de band weer plat. Tsja, dan toch maar weer aan de plak. Ondertussen komt onze Italiaans buurman uit Patras ook Messolonghi binnen varen. Ook daar moet natuurlijk even bijgebept worden, dus voor we weg zijn is het al 11:00 uur. Het is vandaag wat bewolkt, dus minder warm en dan maakt een uurtje later vertrekken ook niet zo heel veel uit. We vinden uiteindelijk een mooie dijkweg die door de moerassen loopt. En op het eind van deze weg is dan weer een terras waar koude cola op het menu staat! Toch ook weer heel lekker. Op de terugweg even langs de bakker en de supermarkt. 

Band plakken op de kade van Messolonghi

In de mail die we van de Zwitsers hebben gekregen staat ook het verzoek om even “hallo” te zeggen namens hen tegen de bewoners van een Deense boot. Zij hadden de boot wel zien liggen, maar het was nog te vroeg in de ochtend om aan te kloppen. Wij zijn niet flauw en ’s avonds zien we wat leven op de boot, dus lopen we even langs. Binnen 5 minuten hebben we een glaasje wijn te pakken en pas rond 23:00 uur stappen we weer van de boot af. Was weer heel gezellig! En omdat we nog niet gegeten hebben, lopen we even langs een snackbar op wielen voor een pitabroodje. Niet verantwoord, maar wel weer een goede afsluiter van onze dag.

Flamingo’s in Messolonghi

De volgende dag besluiten we nog 1 nachtje extra te blijven. We hebben van de Zwitsers een tip gekregen. In Messolinghi ligt namelijk ook een jachthaven, met echte steigers en alles. Maar wegens problemen met de Griekse regelgeving, mag deze haven al geruime tijd geen nieuwe contracten afsluiten. En 1 nachtje blijven is ook een contract. Echter contracten die al afgesloten waren, mogen wel gewoon doorgaan. Er liggen dus nog best wel wat boten in de haven en alle faciliteiten zijn aanwezig en operationeel. Dus ook de douches!!! Wij wandelen vandaag naar de haven en ik vraag heel vriendelijk of we van de douches gebruik mogen maken. En dat mag. Ik krijg een pasje en deze wordt voor mij opgewaardeerd. Na het douchen, kan ik het pasje weer komen inleveren en krijg ik mijn borg en het geld wat nog op de kaart staat terug. Prima! Die avond gaan Eric en ik om de beurt (want maar 1 kaart) even naar de jachthaven om van die zalige douche gebruik te maken. Omdat de receptie daarna al dicht is, kunnen we het pasje pas de volgende morgen om 9:00 uur weer inleveren. 

Op 25 augustus sta ik rond 9:00 uur dus bij de receptie. We willen vroeg vertrekken. Uiteindelijk is er natuurlijk niemand om 9:00 uur, maar als de receptioniste dan aan komt rijden, ben ik ook binnen 5 minuten geholpen. Plan is om te onderzoeken of een eilandje meer naar het westen een goede ankerplek biedt. Dit blijkt vandaag echter niet zo te zijn. De wind komt precies uit de hoek die golven de baai van het eilandje instuurt. We gooien even het anker uit voor de lunch en gaan dan verder naar een oud vertrouwd ankerplekje. Hier liggen we altijd goed en veilig. En zonder enige deining en met genoeg plek om ons heen, besluiten we gewoon nog een extra dagje te blijven. Eric is al wat dagen niet helemaal lekker en nu wordt het dan tijd om echt even rustig aan te doen. Dat werkt, want in de middag drentelt hij alweer de boot rond en moeten we toch even met de bijboot een rondje maken in de ankerbaai. Hij wil ook weer pannenkoeken eten en dat is natuurlijk altijd een goed teken. Maar we eten toch nog maar een dagje rijst. 

Nisis Petalas met de bijboot

We hebben ook mooi tijd om onze volgende bestemming te bepalen en er staat nog een andere ankerbaai op het verlanglijstje, iets naar het noorden. Eigenlijk wil Eric vandaag naar het eiland Ithaka, het stadje Vathi, maar de wind dirigeert ons naar de ankerbaai. Het is er prachtig en we zijn de eersten. Na een tijdje komt er nog een boot, dat blijken ook Nederlanders. Eric gaat al zwemmend even een praatje maken met Willem en Monique en zij komen even wat drinken bij ons aan boord. Als de maag zich dan begint te laten horen, worden wij weer bij hun aan boord uitgenodigd voor een visje van de BBQ. En daar kunnen wij natuurlijk alleen “ja” op zeggen! Het is erg gezellig en pas als het echt pikkedonker is, zoeken wij ons bootje weer op. 

Op maandag 28 augustus zijn we op tijd weg uit onze prachtige Nederlandse baai. We gaan even naar Astakos, een stadje net iets ten noorden van de baai, want er moeten toch wat boodschappen gehaald worden. We krijgen niet elke dag visjes aangeboden….. De bakker, slager en groenteboer zijn weer blij met een bezoekje en Eric vult ondertussen de watertanks. We hebben dan wel een plekje aan de kade kunnen bemachtigen (laatste!), maar liggen niet helemaal happy. Een echte reden is moeilijk te geven, soms is het gewoon een gevoel. En gevoel is tegenwoordig genoeg; na gedane zaken maken wij de touwtjes gewoon weer los. Ons plekje wordt meteen ingenomen door een ander bootje dat net komt aanvaren, dus iedereen weer gelukkig. 

Maar waar gaan we heen dan? We puzzelen een beetje. We hebben gehoord van harde wind / storm met oostenwind. Die zou dinsdag of woensdag of donderdag komen. Maar zelf zien we niet veel bijzonders op de weerberichten. Wat is dan wijsheid? Voor vannacht besluiten we terug te varen naar onze favoriete ankerbaai, waar we net 1 nachtje geleden vertrokken zijn. Met oostenwind lig je daar in ieder geval goed. En we hebben zelfs een goede wind die ons weer die kant op begeleidt. Halverwege de middag is het net of we niet weg geweest zijn. 

Als we dinsdagochtend naar het weer kijken, zien we wel wat hardere oostenwind verschijnen voor woensdag-vroeg-ochtend t/m woensdagmiddag. We besluiten alsnog naar Ithaka te gaan en het stadje Vathi te bezoeken. Dat staat al lang op Eric’s lijstje en voor de verwachte wind liggen we daar naar verwachting goed. Op tijd gaat het anker ophoog, maar helaas vandaag geen wind. Alles op de motor. Als we Vathi binnenkomen is het er nog heel leeg. Bijna alle kades zijn leeg en ook weinig boten liggen voor anker. Met het oog op de harde wind, kiezen we ervoor om achter anker te gaan. Dan zijn we van niemand afhankelijk. Eric vindt een mooi plekje, helemaal vooraan; we liggen! 

Vathi

Maar dan! Dan komt er een enorme bult met boten binnen! Niet 5 of 10, maar tientallen tegelijk! Het is een optocht waar maar geen einde aan lijkt te komen. Leuk om te kijken hoe ze allemaal aanleggen aan de kade, die dan ook snel vol raakt. En dan komen ze voor anker liggen. Uiteindelijk wordt ook de ankerbaai voller en tot slot kruipt er een Kroaat bijna bij ons naar binnen, zo dicht ligt zijn boot bij ons. Als we dan denken aan die harde wind die moet komen de volgende ochtend, worden we niet blij. We gaan!  

We proberen nog wat andere plekjes in de baai, maar het is gewoon erg druk. De baai uit, ligt er nog een andere baai en die gaan we proberen. Er liggen al wel wat boten, maar er is nog prima plek voor ons. En als de oostenwind opsteekt, liggen we er prima beschut. We moeten wel op een speciale manier aanleggen. Eigenlijk doe je net of je aan de kade gaat liggen: je gooit je anker uit, recht voor de plek waar je wilt gaan liggen en vaart achteruit. Maar omdat er geen kade is, moet je de 2 lijnen achter op de boot vastmaken op het land. De bedoeling is ook om wat verder van de kant te blijven (want erg ondiep en rotsig). Daarom zijn lange lijnen een vereiste bij deze manoeuvre. Dit is geen vreemde manier van aanleggen in baaien, maar tot nu toe hebben we het nooit hoeven doen (en stiekem ook een beetje gemeden). Maar nu moet het er dan toch van komen. Ik schiet mijn bikini en waterschoentjes aan en sta er helemaal klaar voor. Ik drop het anker en als Eric ver genoeg naar achter is gevaren, spring ik het water in met de lange lijn. Ik zwem naar de oever en klim als een echte bergbeklimmer de steile zanderige wand op. Eric heeft een mooie boom uitgekozen en daar moet de lijn om. Tsja, de beste stuurlui staan aan wal; in dit geval staat die stuurman lekker een beetje op de boot te wijzen naar zijn boompje, terwijl ik me moet vastklampen aan stukjes rots en boomwortels om omhoog te klimmen. Maar het lukt! En even later doen we ook nog een tweede lijn. Dat is niet verplicht, maar wel zo veilig met de verwachte wind. Na nog wat prutsen zijn we klaar! En wat liggen we mooi! We zijn helemaal trots. We douchen even achter op de boot en dan maak ik vlug wat eten klaar.  

Ormos Skhionos

Net als ik het eten naar buiten wil brengen (rond 20:00 uur) beginnen er flinke golven de baai binnen te komen. We denken eerst dat er een grote boot is langsgekomen, maar het wordt niet minder. Eerder meer! We klotsen als een gek. Het anker van de ene na de andere buurman laat los. En dan ligt de voorpunt van je boot niet meer vast en die gaat dan waaien. Niet goed dus! En dat met die golven en inmiddels ook wat wind. Gelukkig reageert iedereen adequaat dus er gebeuren geen ongelukken. Maar de golven en wind blijven aantrekken. Het lijkt wel of de Sunrise in een grote wip-wap is veranderd. We besluiten dat dit een gevaarlijke situatie is en gaan niet afwachten wat er gebeurt, we gaan! Maar dan zit die speciale manier van aanleggen wel even in de weg. Het is nu niet lijntjes losgooien, anker ophalen en gaan. Nee, we zitten immers aan 2 bomen vast…. En nu kun je natuurlijk wel losgooien en je lijnen maar laten drijven; later terugkomen om ze op te halen. Maar ja, als dat niet nodig is…. We maken snel een plan en spreken dit even goed door. Eric schiet zijn zwembroek en sexy waterschoentjes (maar wie let daar in deze situatie op?) aan en maakt de lijnen los. Ik heb de motor gestart, haal de lijnen binnen en laat de boot rustig afdrijven, zodat we nog wel achter ons anker hangen, want ons superanker houdt nog steeds, en Eric naar mij toe kan komen zwemmen. Best even spannend, want nu sta ik alleen op de boot en ik wil natuurlijk persé met Eric wegvaren en niet zonder hem. Maar alles loopt prima als gepland. Eric stapt aan boord met de laatste lijn. We ruimen de boot nog even op, nu ons anker toch nog houdt, halen het anker op terwijl de boot ontzettend ligt te butsen en varen zonder schade of achtergelaten spullen weg! 

Maar waar heen? Inmiddels hebben we weer een dikke windkracht 7 te pakken en over enkele uren gaat die storm uit het oosten komen. Wat is wijsheid? Gaan we weer terug naar onze aller-favoriete ankerbaai? Maar dat is 5 uur varen, wel met wind in de rug tot die oost gaat worden, en het is nu al donker. We denken dit eerst te doen, maar besluiten toch tegen deze optie. Terug naar Vathi dan? Dat is maar een half uurtje op de motor. Dat wordt hem! Eric heeft al een plekje op het oog, waar we de boot aan de kade kunnen leggen en waar oostenwind ook geen probleem zal zijn. Dus wij gaan op weg. Zodra we de beschermde baai van het stadje invaren, wordt de wind al beduidend minder en tegen de tijd dat we op het plekje van Eric aan komen is er bijna geen wind meer. We maken de boot klaar voor aanleggen en de buurman komt even een lijntje aanpakken. Uiteindelijk moeten we nog een keer aanleggen omdat ons anker waarschijnlijk niet goed gepakt heeft, maar dan liggen we ook goed; poeh!!!! Wat fijn, we zijn veilig!!! We maken de boot wel nog stormklaar voor morgen en dan eten we rond 22:00 uur ons koude avondeten. Dat maakt allemaal niet uit, ik ben bekaf en we gaan snel naar een heerlijk rustig bedje. 

De volgende dag is de wind wel oost, maar zeker niet hard in de baai van Vathi. Of er misschien wel een storm is op open zee, dat weten we natuurlijk niet. We besluiten wel om te blijven, maar Eric’s plekje blijkt toch een beetje flink wiebelig zodra de zon opkomt. We checken even de andere kades en zien een mooie plek. En omdat er toch altijd mensen zijn die vertrekken komt daar al snel een plekje vrij. We steken daar mooi de Sunrise in en we liggen weer zalig rustig. Even bijkomen vandaag! 

Op donderdag 31 augustus gooien we weer los. Achteraf bezien hadden we misschien nog wel een dagje rust kunnen gebruiken na ons avontuur, maar we voelen ons stoer dus gaan we op weg naar een mooie ankerbaai. Uiteindelijk vinden we er een op Keffalonia. We gooien het anker uit, sturen wat Fransen weg die weer op 5 meter van ons willen komen liggen (terwijl de baai echt immens groot en leeg is!) en liggen! We hebben al gezien dat Fransen altijd lekker bij elkaar willen liggen. In haven is er vaak een echte Franse kolonie. En als onze vlag niet strak uitwappert, hebben we natuurlijk dezelfde kleuren en is de richting van de strepen niet te zien. Misschien dat daarom de Fransen altijd zo gezellig dicht bij ons willen liggen? Denken ze dat wij de eerste van de kolonie zijn? 

De middag liggen we prima in de baai, maar de in de avond komt de deining dan toch best naar binnen. Het is absoluut niet gevaarlijk, maar prettig om op te slapen is ook anders. Inmiddels is het 19:30 uur en we besluiten om niet af te wachten. Maar 5 mijl verderop is een haventje Eufimia en daar gaan we op af. Het wordt al wat donker, maar het is maar 5 mijl, een uurtje varen. Als we echter onze neus om het hoekje van de baai steken, krijgen we meteen dikke golven en windkracht 5 om de oren. Gatverdarrie!!!! Daar zat ik net niet op te wachten met ons avontuur van Vathi nog vers in het geheugen! Eric zorgt er zoals altijd weer voor dat we toch netjes en veilig bij onze bestemming aankomen. De kade is al vol, maar je kunt ook in het haventje voor anker en dat doen we. Het is al wel wat vol, maar de Sunrise past er nog prima bij. We controleren goed of ons anker houdt, wat in het donker toch een moeilijkere opgave is. Na een klein half uurtje zijn we er zeker van dat we vannacht niet zullen afdrijven en kunnen we wat brood eten. Weer op tijd naar bed….. 

Op 1 september sta ik vroeg op en vraag Eric om met mij mee te gaan naar Lefkas. We hebben daar een tip van een baai met echte steigers, stroom, water en restaurantjes. Bij het restaurant van de steiger wordt je wel geacht te eten, maar verder is alles gratis. Daar wil ik wel naar toe! Dat heb ik wel verdiend! En dat vindt Eric ook! Ik wil vroeg weg, want we moeten door de zee-engte tussen Ithaca en Keffalonia en daar kan het flink spoken met wind en golven (zie laatste 5 mijl van gisteren). In de ochtend is het er meestal nog rustig. En gelukkig is dat ook deze ochtend. Heel even waait het wat harder, maar daarna zakt het weer terug. Wel alles op de motor omdat we tegen de wind in gaan. Als we eenmaal dit stuk gehad hebben, komen we weer in meer open water. We verwachten allebei minder wind te krijgen en dus weer te moeten motoren, maar dat is niet waar. De wind gaat geleidelijk van een 3 naar een kleine 5 (van achteren, dus niet erg). Eric straalt achter het roer, eindelijk weer eens even lekker varen. Om 13:00 uur komen we bij de baai aan en via de telefoon had ik al een plekje gereserveerd. We zijn dus meer dan welkom en krijgen een mooi plekje.  

En daar liggen we dan nu nog, in Sívota. We gaan dadelijk even het restaurantje proberen. Watertanks zijn al weer vol en de Sunrise heeft een klein sopje gehad. Eens kijken wat de dag van morgen zal brengen…..