56. De eerste stapjes

Op woensdag 16 maart is het zover: we gaan onze huurauto ophalen! Omdat huurauto’s nu eenmaal vele malen voordeliger zijn bij een vliegveld, vertrekken wij om 8:45 uur naar het busstation van Licata voor een ritje naar Catania Airport. We gaan ook meteen onze eerste huizen bekijken als we daar zijn. In het kader van efficiency slapen we een nachtje in een B&B in het ZuidOosten van Sicilië. Anders blijven we op-en-neer rijden (2 uur enkele reis).  

Eerst even langs ons bakkertje. Niet om brood te kopen, maar om het brood van gisteren te betalen. Eric stond bij onze bakker zonder ook maar een eurocent aan contant geld. En dan is het hier “Domani!” (morgen). Eric kreeg dus gewoon het brood mee en mocht morgen komen betalen. Dat is ons bij de slager ook al gebeurd. Ze zijn heel goed van vertrouwen hier. En ach, de bedragen zijn er ook naar: EUR 0,70. 

Dan wandelen we verder naar het busstation. De chauffeur van een taxibusje ziet ons komen met ons rolkoffertje en vraagt of we naar Catania Airport willen: “Yep”. Hij zegt “no bus” en voegt er aan toe dat wij voor EUR 10,- pp mee mogen met zijn taxi. Hij vertrekt over 10 minuten. Nu vermoeden wij dat eigenlijk de bussen wel rijden, maar dat hij zijn taxibusje gewoon vol wil hebben. De bus kost ons EUR 9,- pp en dan moeten we nog een half uurtje wachten. Dus de taxi lijkt ons een prima alternatief en tevreden zet de chauffeur ons koffertje achterin. We zitten samen met een Italiaans dame op de achterste drie stoelen. Deze dame blijkt graag te kletsen. Omdat wij Italiaans proberen te leren, is dit natuurlijk een mooie gelegenheid. Maar na 2 uurtjes intensief luisteren en zoeken naar woorden, ben ik kapot! Ik probeer de woordenstroom nog wat in te dammen door haar een “echte Hollandse Dolci (zoetigheid)” aan te bieden. Maar ze vind het dropje erg lekker en ratelt gewoon door. Bij het afscheid krijgen we allebei 2 dikke zoenen. 

Dan moeten we even bellen voor onze huurauto. Deze verhuurder zit namelijk niet op het vliegveld zelf, maar ze regelen een transfer naar de verhuurlocatie een stukje verderop. Ik bel, vertel waar we staan, hang op en de transfer-man meldt zich onmiddellijk. Dat is wel heel snel! Na 10 minuten rijden, zijn we op de locatie van FireFly. We zijn meteen aan de beurt. Ik heb voor de komende 2 maanden een auto gehuurd. Maar niet 2 maanden achter elkaar: telkens ongeveer voor 3 weken. Dat is prijstechnisch veel voordeliger dan 1x 2 maanden en mochten we nu een tijdje even geen auto nodig hebben, kunnen we 48 uur voor het ingaan van een nieuwe huurperiode beslissen of we deze (gratis!) annuleren. Scheelt weer mooi in onze beurs! Het is wel zo uitgekomen dat al deze huurcontracten bij FireFly lopen. Ik vraag dus of we telkens terug moeten komen met de auto. Dat moet wel om administratieve redenen (wist ik ook al wel, maar je kunt altijd even vragen). Ik informeer dan of we niet een hele mooie auto kunnen krijgen, omdat we dan toch zo’n goede klant gaan zijn. De Italiaanse meneer achter de balie gaat meteen aan de slag en belt even met zijn collega wat er allemaal in de aanbieding is. We krijgen een vlamnieuwe Citroën C3, met alle mogelijke opties en knopjes. Eigenlijk hadden we een Fiat Panda geboekt….. Eric is helemaal happy en als Eric happy is, is Femke happy: we gaan op pad! 

Onze huurauto in Catania

Ik zal jullie niet vermoeien met elk huis dat we zijn gaan bekijken (zo’n 25 in 2 dagen), maar kan wel vertellen dat het heel verschillende huizen zijn: Dure villa’s, goedkope appartementen, veel grond, opknappers, etc. We willen ons vooral ook niet blind staren op DAT huis, maar ook de omgeving in ons opnemen. Wat vinden we van een bepaalde locatie? Er staan immers genoeg huizen te koop, dus als we een huis niet mooi vinden, maar de locatie ons aanstaat, kunnen we altijd kijken of er wel iets bij is naar onze smaak. Deze 2 dagen besteden we aan het ZuidOostelijke deel van Sicilië. We besluiten meteen dat we niet midden in een stad willen zitten, daar zijn altijd parkeerproblemen. Dus dat hebben we alvast geleerd! En zo komen we al doende achter nog wat criteria die we toevoegen aan ons lijstje of juist afstrepen / aanpassen. ’s Avonds zijn we kapot als we om 19:00 uur op ons overnachtingadres in Ragusa aankomen. We vinden Ragusa echt een prachtige stad, maar we zoeken de dichtstbijzijnde pizzeria, halen een pizza, eten deze in ons appartement op en gaan naar bed: slapen! De volgende dag staan er meer huizen en meer indrukken op het programma. Uiteindelijk zijn we rond 17:00 uur weer op onze Sunrise: Fijn!!! 

Palazzolo Acréide

We lassen een korte pauze in, in ons huizenprogramma. We besluiten om maandag weer verder te gaan. Pikken we nog mooi de BBQ van zondag mee. Tijdens elke BBQ is het een gewoonte dat je je eigen maaltje meeneemt en ook “something to share”. Van dat laatste kun je erg veel werk maken, of je neemt gewoon je zelf gebrouwen Limoncello mee. We hebben nog zo’n 1,5 fles en vinden het toch wel erg sterk spul. We gebruiken het nu als basis voor cocktails: ook heel lekker. Maar eigenlijk wil ik snel een nieuwe poging wagen en daarom moeten de flessen leeg voor hergebruik. Dan komt zo’n BBQ als geroepen! We schenken een rondje, waarbij de Limoncello nog gemixt wordt met prosecco. Dat smaakt prima, maar dan is de prosecco op. De mannen zijn inmiddels wat minder voorzichtig geworden en gaan nu over op het pure spul. Binnen no-time zitten we aan een tafel met allemaal oudere, grijze mannen die niet meer helemaal recht uit de oogjes kijken. Mijn Limocello wordt een “evil” Limoncello genoemd. Maar niemand houdt op met inschenken, dus ach….. het zal wel meevallen. Eric en ik hopen alleen dat er geen doden zullen vallen. 

De beroemde trappen van Caltagirone zijn speciaal voor Maria met bloemen versierd

Aan tafel schuiven ook 3 Fransen aan. Dat is al erg merkwaardig, omdat Fransen normaal alleen bij Fransen aanschuiven. Deze 3 mannen zijn bezig om een schip van Frankrijk naar Turkije te varen. De eigenaar van het schip heeft hen hiervoor ingehuurd. Ze maken dan ook flink wat mijlen en zijn vandaag in Licata gestopt omdat de wind flink op kop zat. Ze hebben een tonijn gevangen op weg hier naar toe en die kan nu mooi op de BBQ. Ik krijg ook een stukje van deze superverse tonijn: jammie!!! Die ruil ik weer tegen wat Limoncello en iedereen is tevreden. De Fransen blijken ook gitaar te spelen en Eric haalt zijn gitaar even op. Iedereen speelt wat liedjes; het is weer supergezellig! 

Als wij de volgende ochtend weer vertrekken om in 2 dagen NoordWest Sicilië te gaan bekijken, is het verdacht stil op de steigers. Later blijkt dat die “evil” Limocello de gemoederen (lees: hoofdjes) nog even bezig heeft gehouden…..  

Het NoordWesten van Sicilië is ook weer erg mooi! En weer heel anders in natuur en stadjes dan het ZuidOosten. Hier zijn de bergen hoger, is het groener en de steden zijn niet uit de Barokke periode. Veel bergdorpen hier, sommige uit heel vroegere tijden. We proberen ook telkens de huizen te bekijken die we uitgezocht hebben, maar om een of andere reden is het hier meer regel dan uitzondering om het echte adres van het pand geheim te houden. In de advertentie staat dan: in de buurt van “deze straat”. Dat echte adres krijg je pas als je contact opneemt met de makelaar. En dan wilden wij juist nog even niet doen; eerst zelf eens een indruk krijgen. Maar als je dan weer een stuk gereden hebt en het huis niet kunt vinden, raak je toch wat gefrustreerd….. Maar zoals gezegd, we leren toch een hoop.  

Erice, een bergdorp uit de Middeleeuwen

Wat ik ook heb geleerd is dat Lucy (onze Engelstalige Navigatie Mevrouw in de Citroën C3) een hekel aan me heeft. Telkens als ik een stukje ga rijden, vindt ze de wegen met de grootste gaten, smalste paadjes en steilste bergen. En omdat Lucy zo openlijk een hekel aan mij heeft, heb ik dat nu ook aan haar! Met zweet op mijn rug, ben ik blij dat we bij ons volgende huis zijn aangekomen en ik even kan uitstappen. Ik denk er over om Duitse Navigatie Mevrouw Helga in te gaan schakelen! 

We overnachten in een supermooie B&B, midden in een vallei. Het ligt wat verder van de bewoonde wereld, maar er is ook een Mama-di-Kookt: Lekker! We slapen zalig en de volgende dag zijn we erg op tijd klaar met onze huizenronde. We hebben nog wat tijd over om de toerist uit te hangen in Sciacca op de weg terug. Ook vinden we nog een bouwmarkt, waar Eric nog even wat spulletjes kan inslaan die hij in Licata niet kan vinden. Uiteindelijk zijn we rond 16:00 uur weer bij de Sunrise. 

Het bergdorp Erice is heel mooi, het uitzicht prachtig

Het is dinsdagavond en dus Happy Hour. Eigenlijk zijn we wat moe, maar we gaan er toch even op af. Tijdens de BBQ van afgelopen zondag is namelijk het idee ontstaan van een Peanut-Butter-Tasting-Contest. Een Amerikaan zat, onder het genot van Limoncello, te vertellen dat pindakaas was uitgevonden door een Amerikaan. Nu heb ik mijn geschiedenisfeitjes niet zo goed op een rij, maar dat vond ik ook niet belangrijk. Het is namelijk niet belangrijk wie er OOIT bedacht heeft dat je pinda’s op je brood kunt eten; het is belangrijk welke NU het lekkerste is! Onze Amerikaan, George, zwoor natuurlijk bij zijn Amerikaanse smeersel. Ik vertelde dat er geen lekkerdere is dan de Nederlandse Calvé (met nootjes). Tsja, en dan is het idee voor een “Taste-Off” snel geboren. De Engelsen aan tafel vonden het prima om als juryleden aan te treden en als datum werd woensdag vastgesteld.  

Nu is het dinsdag en moeten de details even uitgewerkt worden. Als George mij aan ziet komen bij de Happy Hour begint hij te stralen en binnen 2 minuten zijn we de afspraken aan het rondmaken. Ik ben erg zeker van mijn zaak, maar twijfel wel een beetje aan de juryleden (wat ik natuurlijk niet hardop aan tafel zeg). Ik denk wel dat de Engelsen mij de overwinning gunnen, want Amerika is toch ooit ben hen weggelopen (volgens mij hebben sommigen dit nog persoonlijk meegemaakt). Maar het is een wedstrijd geworden waar we blind zullen proeven, dus weten ze niet meteen welke pindakaas van wie is. En ik weet niet of jullie ooit in een Engelse supermarkt hebben rondgelopen…… ik heb weinig vertrouwen in de goede smaak. 

Sciacca, het havengebied

Maar dan: alsof mijn gebeden verhoord worden, komen er 2 onbekenden het terras opgewandeld. Ze vragen in het Engels waar ze kunnen zitten voor de Happy Hour. Ze krijgen uitgelegd dat er een Engels-, een Frans- en een Duits-talige tafel is. Ze kijken eens rond en vragen waar dan de “Dutch” zijn. Dus Eric en ik steken meteen onze handjes in de lucht! Wat grappig! De Nederlanders zijn maar enkele dagen hier in Licata. Ze zijn op doortocht van de Franse Zuidkust naar Griekenland. We kletsen even goed bij en ze beloven ook even bij de Peanut-Butter-Tasting-Contest te komen kijken: woensdag om 18:00 uur! 

Kijk, en dat is natuurlijk een cliffhanger van jewelste: een Peanut-Butter-Tasting-Contest! Daar kan Goede Tijden, Slechte Tijden nog wat van leren! De volgende keer dus het verslag van het verloop EN de uitkomst van deze Contest……..