59. Vertrekken is nog niet zo makkelijk

Even een situatieschets vooraf: Het is zondag 14:30 uur. De temperatuur zal ergens rond de 30 graden liggen en er staat een aardige bries waardoor het erg prettig toeven is in de schaduw. Onze boot ligt voor anker dus er kabbelt lekker wat water om me heen. Eric snorkelt rond de boot en probeert het wieltje van de snelheidsmeter schoon te maken. Ik zit op onze Sunrise buiten aan tafel dit stukje voor jullie te schrijven want de zonnepanelen leveren vandaag genoeg stroom. Ik kijk uit over de oude stad Syracuse en over een paar uurtjes komen onze Nederlandse zeilvriendjes uit Roccella op de borrel. En jullie zijn nu aan het werk? Ik hoop het niet…. 

Zoals als uit de situatieschets hierboven blijkt, zijn we inderdaad even niet meer in de haven van Licata. Maar dat heeft wel wat voeten in de aarde gehad. We love Licata, maar als je naar de volgende haven of ankerplek (waar je kunt overnachten) wilt, moet je een flink stuk varen. Daarnaast willen we nu eens niet op de motor omdat we een zeilboot hebben EN wil ik niet gaan zeilen met een windverwachting van 6 Bft of meer. Sinds 26 juni houden we de wind nauwgezet in de smiezen. De eerste week waait het echt veel te hard. Op 29 juni gaan we het proberen, we willen Oostelijk varen en zo uiteindelijk bij Sardinië uitkomen. We zeggen gedag tegen onze havenvrienden en gaan op weg. De wind staat gunstig, maar is nu erg zwak. We proberen het dan ook even, maar na een paar uurtjes draaien we om en gaan terug naar de haven. 

We besluiten dat we terug komen in stijl: Eric hijst onze piratenvlag en zet de filmmuziek van de Pirates of the Caribean keihard aan. Peter & Ann staan ons al op te wachten waarbij Peter in volledige piratenoutfit op het dek staat. We lachen ons rot. En ’s avonds maken wij zoals beloofd aan de Licata-Piraten risotto waarna we het spel PiratenBridge spelen. Peter geniet met volle teugen! En dat maakt onze terugkeer dan wat minder erg. 

Retour Licata – Pirate Style

De weersvoorspellingen blijven we met microscopische precisie volgen en zien op zondag 1 juli weer een mooie mogelijkheid verschijnen. We zeggen weer gedag en steken kort voor het middaguur van wal. Peter & Ann grappen al dat Eric nu wel de zondagse BBQ mist, maar Eric zet dapper door. Eerst koersen we weer richting Sardinië, maar na een tijdje gaan we nog amper vooruit. We stellen onze koers bij naar optie B: Pantelleria (een eilandje ten zuiden van Sicilië). Dapper proberen we het enkele uurtjes, maar de beloofde wind komt niet opdagen. Tsja, wat doen we dan. Geen 16 uur op de motor in elk geval. Dan maar weer terug. En omdat we nu tegen de wind in moeten, moeten we een slag naar rechts en daarna naar links maken. Even lijkt Malta nog haalbaar, maar we durven het niet aan met deze weinige wind. Uiteindelijk maak ik nog een maaltje op de boot en om 22:15 uur en 40 mijl verder, zijn we gewoon weer terug in Licata. 

Peter & Ann kunnen hun ogen niet geloven. Daarom nodigen we hen maar uit om de dag erna samen een stukje te gaan varen, even ankeren in een baaitje, zwemmen en dan weer terug naar de haven te gaan. Zij hebben technische pech met hun boot en kunnen daarom deze zomer niet even de zeilen hijsen. Ze vinden het erg leuk en stappen net na de lunch bij ons aan boord. Max, de Rus en zijn vrouw zijn inmiddels ook weer in de haven en gaan ook mee. Maar zij gaan met hun eigen zeilboot, een boot van 17 meter! Eenmaal de haven uit, staan er flinke golven. Dat hadden we niet verwacht, maar als we er niet op hoeven slapen lukt het wel. Max stuurt ons een appje dat het een ankerbaaitje verderop wel te doen is met de golven, dus we gaan op pad. De wind laat het afweten, dus Ann stuurt ons vakkundig op de motor in een uurtje naar de betreffende baai. Daar zien we de boot van Max als een gek heen en weer wiebelen. Hmmm… hier hebben we geen zin om een drankje te drinken. De glazen zouden zo van tafel glijden. Maar dan zien we, om een rots heen, dat er een motorbootje ligt. En dat bootje ligt echt heel rustig. Kijk, dat willen wij ook en de Sunrise kan lekker ondiep ankeren dus kunnen we het ook nog doen ook! We varen langs Max en zeggen dat ie wat verder door moet varen voor een rustiger plekje. Blijkt dus dat onze Rus een boot heeft van enkele tonnen (in Euro’s), maar geen digitaal kaartje met daarop de wateren rond Sicilië en de dieptes van deze wateren….. 

Varen op de Eärwen, Eric staat voorop te zwaaien!

Wij ankeren op een prima plekje en Max gaat vlak achter ons liggen. Als ze liggen, springt hij in het water en komt naar ons gezwommen. Daar lust ie wel een biertje. We kletsen even waarna Max Eric uitnodigt om samen met hem, op die grote boot, terug te varen. Nou, dat wil Eric wel: en Peter ook! Ann en ik vinden het prima. We wilden toch al een keer een dames-tochtje maken en dit is een mooie gelegenheid. De wind is iets aangetrokken en we gaan maar meteen op pad, zodra de mannen aan boord van de andere boot zijn aangekomen. Zij zijn toch veel sneller, dus wij kunnen wel een voorsprong gebruiken. Eenmaal uit het baaitje kunnen mooi de zeiltjes op en gaan we met een leuk tempo terug naar de haven. We kletsen ondertussen lekker over vanalles en nog wat. De grote boot haalt ons na een tijdje wel wat in, maar zij zijn op de motor. Omdat de Sunrise kleiner (en lichter) is, heeft ze minder wind nodig om te kunnen zeilen. Max vraagt de hele tijd aan Eric of wij niet stiekem de motor aan hebben, maar nee, natuurlijk niet.  

Dan komen we bij de haven en ik had Eric wel gevraagd om te zorgen dat hij klaar stond op de steiger om een lijntje aan te nemen. Zeilen lukt wel, maar inparkeren met wind van opzij is nog altijd een uitdaging voor mij. Maar Max is net binnen. Dus roepen Ann & ik de haven op om hulp van een marinero. Deze vriendelijke mannen komen je altijd even helpen als je dat vraagt. Blijkt geen probleem, maar we moeten even 5 minuten wachten krijgen we te horen. Is de marinero dus met Max bezig. Ik kijk een keer op de windmeter en zeg tegen Ann: we gaan niet wachten, we gaan het gewoon proberen! Inmiddels hebben we een Duits koppel leren kennen dat met hun boot aan het eind van onze steiger ligt en meestal zijn ze wel aan boord. En ja hoor: ik zwaai naar haar en ze komt meteen aangelopen: handjes op de steiger zijn geregeld! Ann staat netjes achterop en weet wat ze moet doen en ik zet de manoeuvre in. Het loopt werkelijk super soepel en voor we het in de gaten hebben, hebben 3 vrouwen de Sunrise netjes op zijn plek gelegd: Girl-Power!

Net als we liggen, komt de maninero samen met Eric in zijn bootje aangescheurd, maar ze zien dat ze te laat zijn. Wij hebben het al gefixt; wijntje om het te vieren! Maar dat kan niet te lang, want Eric heeft gisteren zijn BBQ gemist en nu hebben we met z’n 6-en besloten om het vandaag in te halen. We begeven ons dus naar de BBQ plaats en maken het vuurtje aan. Supergezellig nakletsen met iedereen!

Ragusa: Zijn we nog even op bezoek geweest en blijft prachtig

Dan duurt het weer even voor we goed weer ontdekken in de voorspellingen. Om Eric een beetje te troosten, gaan we naar een visrestaurantje in Licata dat erg goed moet zijn. We stappen op onze fietsjes naar het strand. Het restaurant is namelijk prachtig gelegen aan het strand. Je kunt met je voetjes in het zand een visje eten. We zijn wat vroeg voor Italiaans begrippen, maar om 20:00 uur vragen we of we al kunnen eten en dat kan. Het duurt natuurlijk even voor wij de kaart ontcijferd hebben, maar dat is onderdeel van de pret. We delen een antipasti (doen ze hier helemaal niet moeilijk over in Italië): mosselen, dan bestellen we een primi, pasta met zeevruchten (ook delen) en tot slot wil Eric als secundi zwaardvis en ik gevulde octopus. Beetje water en wijn erbij en wij zijn klaar met bestellen. Dan blijkt hier in het restaurant een thema van toepassing: “Eten en Gegeten worden”. Muggen! Muggen! Overal Muggen! Het eerste uurtje zitten wij, ondanks onze muggenspray die we godzijdank hebben meegenomen, allemaal om ons heen te meppen. Vele muggen sneuvelen, maar zo niet meer doen toch een poging om een hapje van ons te nemen. Waar we op de fietsjes een beetje spijt hadden van onze lange broek (Italianen waarderen het als je niet in de strandoutfit aan het diner komt zitten), zijn we nu heeeeel erg blij met deze keuze. Als we niet zo’n flinke bestelling hadden gedaan, waren we misschien al weer weg gegaan. Onze achterbuurtjes hebben net hun pizza, nemen echt maar een paar happen en zijn weer weg. Ook ondanks de muggenspray die we hen geleend hadden. Maar na ons voorgerecht, zijn ook de muggen weg. En kunnen wij dus nog zalig genieten van al het lekkers. Toch nog een heel mooie avond.

Op 6 juli gaan we weer. Dit keer om 3:00 uur ’s nachts. Naar Malta. En weer blijft de wind weg en ditmaal zijn ook de golven lekker van de partij. Eric wordt wat pips om de neus en weer keren we om. Rond 5:00 uur zijn we weer in de haven en duiken snel ons bedje weer in. Inmiddels zijn we bekend & berucht in de hele haven voor het vertrekken en dan toch weer terugkomen…..

Dan… op 8 juli komt de dag! We zien mooie wind aankomen. De richting is niet helemaal naar de bestemmingen waar we ons op gericht hadden, maar we besluiten dat we best naar West willen waren. De eerste dag gaan we naar PortoPalo op het uiterste ZuidOost-hoekje van Sicilië en dan de dag erna naar Syracuse. En warempel: het lukt! De eerste dag moeten we nog enkele uurtjes op de motor maken, maar zijn er ook flinke stukken die we prima kunnen zeilen. Om 21:30 uur laten we het anker zakken in de baai van PortoPalo. De volgende dag vertrekken we zodra we de wind voelen opkomen. Er wordt niet veel wind voorspeld, dus we willen van elk zuchtje gebruik maken. We hoeven deze dag ook niet ver, dus de snelheid hoeft ook niet heel hoog te liggen om bij daglicht aan te komen. En we krijgen een onverwacht super-zeildag. We kunnen werkelijk ALLES zeilen. Zodra we de havenkom van PortoPalo uit varen gaan de zeilen omhoog en ze komen alleen weer omlaag als Eric zijn grote superzeil wil hijsen (Gennakker). Eric straalt en rond 17:30 uur zeilen we de grote havenkom van Syracuse binnen. We roepen de havenmeester aan, maar krijgen zelfs na 5x oproepen geen reactie. Dan is het klaar en gaan we op weg naar de ankerplek. We zijn hier al 2x eerder geweest, dus we weten hoe het werkt. Denken we… want tijdens onze ankermanoeuvre worden we aangeroepen. We geven onze bootgegevens door en worden verwezen naar ankergebied “B”.  Of we weten waar dat is. Nou, geen idee. Dan roept de havenmeester vlug wat coördinaten door de marifoon. Eric raakt een beetje in paniek, want hij kan die cijfers niet onthouden. Hij weet ongeveer waar we moeten zijn. En dat is ongeveer (maar zeker niet helemaal) waar wij nu bezig zijn met ankeren. We liggen nu echter wel tussen allemaal andere boten en als we naar het ankergebied “B” zouden gaan, liggen we helemaal alleen, vooraan, waar niemand wil liggen. En wij dus ook niet. Het is Italië, dus wij gaan lekker door met ankeren en liggen uiteindelijk op een superplekje, helemaal tevreden! 

De Biesbosch in Syracuse, ontdekt met de bijboot

Inmiddels liggen we hier nu een week voor anker. Zo lang hebben we nog nooit achter elkaar voor anker gelegen en het bevalt ons prima. We kunnen naar de ene oever varen met onze bijboot voor de Lidl en naar de andere oever voor de oude stad met de super-vismarkt. Nog wel even wennen aan de bijboot. Eric wil de benzine van onze buitenboordmotor bijvullen en stapt dan mis. Hij kan nog net het kannetje benzine in de bijboot gooien, maar gaat zelf volledig gekleed te water. Ik ben binnen en hoor een “Femke!”, kijk buiten en zie een verzopen mannetje in het water liggen die alleen maar weet te vertellen dat het water eigenlijk best lekker is.  

We BBQ-en voor het eerst sinds het begin van onze reis op ons eigen BBQ-tje aan boord en vinden het heerlijk! Onze zonnepanelen doen het goed. Enige uitdaging is het water. Er zijn boten met een watermaker aan boord. Dit apparaat maakt van zout water, zoet water. Dat is natuurlijk geweldig, maar neemt ook veel ruimte in, is flink prijzig en verbruikt de nodige energie. Wij hebben hier dus niet voor gekozen. Als oplossing ben ik eens bij de haven (er is hier een echte marina) gaan vragen of wij niet alleen water mogen tanken, zonder dat we het havengeld (heel duur) moeten betalen. En dat mocht! Op de dag dat we hier gaan vertrekken, gaan we dan eerst even langs de haven. Met volle watertanks kunnen we er dan weer een tijd tegenaan. 

BBQ op de boot

Op de 12^de juli komen onze havenvrienden van Roccella met hun boot Storm ook vanuit Malta naar Syracuse. Superleuk natuurlijk om weer eens goed bij te kletsen, in het Nederlands, met mensen van onze eigen leeftijd. Zij hebben flink wat pech gehad op Malta en zijn helemaal blij om hier te zijn. Hierna gaan ze verder naar Griekenland waar ze al jaren zeilen. Wij bekijken of er goed weer komt om juist naar Malta te gaan, of misschien naar de Eolische Eilanden of…..