Op 28 augustus zijn we weer in Trapani. We hebben ons weer via de marifoon aangemeld (is verplicht hebben we gelezen) en mogen deze keer 24 uur, i.p.v. 48 uur vorige keer, blijven liggen achter anker. Ook moet er altijd verplicht 1 persoon aan boord zijn. Dit snappen we wel een beetje, we liggen immers voor anker in een grote haven met veel ferry’s en vrachtverkeer. Maar ja, als er altijd 1 persoon aan boord moet blijven, betekent dit voor ons dat de ander alleen op pad moet. Voor beiden niet gezellig en dus blijven we gewoon aan boord. We slapen prima. 

Woensdag is het tijd voor nieuwe plannen. We weten het eigenlijk niet zo goed. Wat we wel weten is dat we vannacht niet in Trapani kunnen blijven. We mogen immers maar 24 uur achter anker liggen hier. We besluiten weer naar Favignana (Egadische Eilanden) te gaan. De wind blaast ons daar mooi naar toe. We pakken de bijboot en gaan nog eens naar het stadje. Daar hebben ze ijsjes en gebakken vis. Terug op de boot, slapen we prima na een kopje thee. Maar de dag erop hebben we nog geen idee wat we verder gaan doen. Het weerbericht laat nog geen goede nieuwe optie zien om naar Sardinië te gaan en ook andere richtingen zijn niet te bezeilen. We bedenken dat we naar Mazara del Vallo kunnen. Dat is een leuke stad en was goed bevallen als ankerplek. We halen het anker op en gaan rustig op weg. Helaas blijkt er wat weinig wind en na een paar uurtjes draaien we weer terug naar onze baai op Favignana. Ook prima! 

Het eiland Levanzo

Op vrijdag 31 augustus ontvangen we een what’sapp van onze Rus Max uit Licata. Hij is al even op Sardinië. Was, volgens eigen zeggen, op ons aan het wachten. Maar nu duurt het wachten blijkbaar te lang: hij komt naar Trapani. Hij verwacht daar zaterdag aan te komen. Gezellig! Dan zorgen we dat we zaterdagavond in Trapani zijn. Maar wat doen we dan vanavond? We besluiten ons nog eens te verwennen en doen nog een nachtje in de haven van Marsala. We krijgen weer een plekje, maar niet zo mooi als ons plekje van een weekje terug. Maar er wordt geen slecht weer voorspeld, dus we zijn tevreden. Eric spoelt de boot af: al het zout bleef maar aan je voeten plakken. En we besluiten onszelf extra te verwennen en gaan lekker uit eten vanavond. We vinden een mooi plekje in het centrum met uitzicht op de oude stadsmuur. De ober komt naar ons toe en vertelt dat er een stroomstoring is in de stad en dat hij daarom alleen een anti-pasti-schotel (koud) kan serveren. Nou, daar hebben wij helemaal geen probleem mee. We eten superlekker en wandelen daarna weer rustig terug naar de Sunrise. 

In de weerberichten zien we voor zondag een mooie mogelijkheid om Sardinië nog een kans te geven. De ochtend in Marsala gebruiken we voor de laatste boodschappen en vullen van de watertanks. Dan op weg naar Trapani. Daar hebben we met Max afgesproken en is ook een goede uitgangspositie voor onze tocht naar Sardinië. De wind brengt ons weer netjes naar de haven, we melden ons en dan gaat het anker uit. Maar het houdt niet! Hoe kan dat nu? Niet dat dit niet vaker gebeurt, maar de grond in de haven van Trapani is eigenlijk prima om te ankeren. Als ik het anker ophaal, is het mysterie meteen opgelost. Op een of andere manier is het ons gelukt om het anker precies op een flink stuk dik stof (oude deken ofzo) te laten vallen. En dan kan de scherpe hoek van het anker natuurlijk niet lekker in de modder grijpen. Poging 2 is dan ook meteen weer succesvol; we liggen! Max laat op zich wachten en wij gaan op tijd naar bed, onze laatste poging Sardinië (we zijn het wachten en rondhangen hier meer dan zat) start om 5:00 uur. 

Op 2 september staan we om 5:00 uur op. Nog steeds zien we de boot van Max niet in de haven. Maar als je zeilt, kun je ook erg moeilijk aangeven hoe laat je ergens arriveert. We gaan! Volgens planning moeten we de eerste uurtjes op de motor, maar als de wind dat een beetje begint, is het weer niet genoeg om ons door de golven te helpen. Potverdorie, dat zal toch niet! We proberen het nog 2 uurtjes, maar er komt niet meer wind en onze snelheid ligt gewoon te laag. Na een flink beraad, draaien we toch om. Heel jammer! Ook terug gaat natuurlijk niet snel, want we hebben nog steeds dezelfde wind. De golven hebben we nu alleen van achteren, waardoor we een beetje kunnen surfen. Max appt ons; hij ligt in Trapani. Wij besluiten om te stoppen in Favignana, dat is 10 mijl minder ver. Vandaag zijn er al genoeg mijlen gemaakt. Als we weer in onze baai liggen, nemen we een lekker frisse duik. Als we opdrogen, zien we toch de golven onze baai binnenkomen. En we willen wel heel graag slapen vannacht. Trapani zou dan beter liggen, maar daar hebben we afgelopen nacht al gelegen en we hebben dus al eens gehoord dat we er maar 24 uur mogen liggen. We leggen ons probleem ook aan Max voor. Hij lacht ons heel hard uit! Hij heeft zich nog nooit gemeld via de marifoon. En dat zet ons dan weer aan het denken. Zijn wij weer veel te netjes in het volgen van de procedures? We halen het anker op en gaan naar Trapani: een investering van 1,5 uur op de motor voor een goede nachtrust. We roepen inderdaad niet aan en droppen ons anker bij de andere boten. Er is niks aan de hand en we hebben niemand van de Port Authority gezien. Dus…. 

Trapani

Ons anker heeft om 21:00 uur net grip als Max al onze kant op komt met de bijboot. Hij heeft een flesje koude Franse rosé bij zich en we laten het ons smaken. Daarna duiken we ons bedje in! 

De volgende ochtend hoor ik om 7:00 uur wat vissers rond onze boot. Ik steek mijn hoofd naar buiten. De vissers zien me en vertellen (in het Italiaans natuurlijk) dat ons anker op hun visnet is gevallen. Tsja, ik vertel het ze natuurlijk niet (kan ik ook niet), maar hoe stom kun je zijn om je netten uit te gooien in een drukke haven, precies op de dat ene plekje dat is gereserveerd voor boten om te ankeren. Maar goed. Ze vragen of we het anker even kunnen ophalen. Ik sleep dus Eric uit bed en we halen ons anker op. De vissers peuteren hun net uit- en om ons anker vandaan. Dan ankeren wij opnieuw en is alles weer voor elkaar….. tot 8:30 uur. Dan zijn daar de volgende vissertjes. Nee toch! Maar gelukkig, ze moeten wel een beetje om ons anker heen werken, maar dan komt hun net toch los. Het anker hoeft niet nog eens op. 

We hebben het weerbericht maar weer eens bekeken en besloten dat we voor nu even teruggaan naar Licata. De deining komt vanaf overmorgen uit het zuiden, waardoor het slecht slapen is op veel ankerplekken. De wind laat het voorlopig afweten en er ontstaat een hoge CAPE (spanning in de lucht, waardoor de kans op onweer groot is). Bovendien hebben we dit stukje van Sicilië wel gezien en willen we niet langer rondhangen. We varen vandaag naar Mazara del Vallo en morgen naar Licata. Tussendoor stoppen was fijner, maar door die deining weet je al dat je de hele nacht ligt te rollen. Beter doorvaren dus. 

Als de wind op komt, gaan we op weg. We gaan niet hard, maar met Eric’s grote zeil de Gennaker komen we prima in Mazara. Anker uit en dan zien we dat de deining al gedraaid is. De hele nacht wiebelen we een beetje. We kunnen wel iets slapen, maar echt goed zeker niet. Het anker gaat om 5:00 uur op, want naar Licata is het 80 mijl varen. Uiteindelijk kunnen we iets meer dan de helft van de mijlen op zeil varen. De dolfijnen lijken zelfs geen haast te hebben vandaag! Rond 21:00 uur legt Eric onze Sunrise weer in de bekende box. Onze winterburen zijn gearriveerd, dus het vissersbootje is weg. Hij ligt nu een beetje verderop. Erg jammer, maar wel fijn dat we nu zien welke boot er naast ons ligt deze winter. En we zijn blij met onze buurboot. Hij is niet heel breed, waardoor we lekker ruim liggen. Hij is gewoon van polyester en supernetjes. Fijn! Na een klein glaasje wijn in heel golfjesloze haven duiken we ons bedje in. 

Isola Formica is alleen maar tonijn-fabriek. De gebouwen lijken op het water te drijven.

En dan kan het gewone havenleven weer van start. We zien Ann & Peter weer terugkomen van hun werkreis naar Engeland en ook Max komt ons achterna naar Licata. De eerste happy-hours zijn weer een feit en ook de BBQ op zondag. We merken dat we hier wel een beetje genoeg van krijgen. Er inmiddels wel wat meer mensen aangekomen in de haven, ook mensen die hier zullen zijn voor de winter en dat al wat jaren doen. En dan moet alles weer zoals het vroeger was, want dat was zo gezellig…… beetje kriebels krijgen we er van, maar we doen ons best om mee te doen. 

Op vrijdag blijkt dat onze oud-buurman de visser Piero niet alleen voor visjes zorgt. We krijgen een appje van hem of we in de haven zijn. We antwoorden van wel en dan geeft hij door dat hij over 20 minuutjes wat te eten komt brengen. We verwachten vis, maar hij komt met warme arancini. Arancini is een typische gerecht uit Sicilië. Een soort nasibal met risotto aanvult met diverse ingrediënten. We krijgen van Piero 6 arancini, 3 met tomaat-mozzarella vulling en 3 met een soort ragout vulling. Wat superlief! En wat superlekker! Maar natuurlijk veel en veel te veel. We smikkelen er 3 op en hebben dan een beetje buikpijn van de volle buik. Niet getreurd, morgen mogen we ze komen opwarmen en opeten met Peter & Ann. Ik had verwacht dat ze dan minder lekker zouden zijn, maar eigenlijk valt dat alles mee. Toch…. Vers uit het vet is het natuurlijk het allerbest! 

Arancini van onze oude buurman

Voor vrijdag zien we een mooi weergat verschijnen om nog een reisje te maken. Malta of Tunesië blijkt allebei mogelijk. We besluiten om Tunesië te proberen. Dat is 1 nacht doorvaren, maar de wind zou dat toelaten. Tot op het laatste moment bekijk ik de verwachtingen heel secuur. De avond voor vertrek mogen we bij Peter & Ann komen eten. Voor we gaan is de verwachte golfhoogte nog 0,6 meter en als we terugkomen 1,3. Wat er precies in de tussentijd is gebeurd? Maar we besluiten toch te gaan, want alle andere omstandigheden zijn er goed uit.  

We missen onze oude buurman George nog altijd als we de Pirate Game spelen. Dus ter ere van hem heeft Eric een speciale speelkaart voor hem gemaakt! We hebben de kaart naar hem gemaild en hij was er erg blij mee…..

Vertrek om 7:00 uur en dan moeten we de motor even gebruiken. Rond 10:00 uur gaan de zeilen erop en gaan we aardig. Niet zo hard als we zouden moeten gaan volgens onze planning. Natuurlijk is dat niet heel erg, maar als je echt veel gaat achterlopen op het schema dan krijg je mogelijk ook weer te maken met andere windsnelheden en –richtingen. We besluiten het echter even aan te kijken. Als de avond valt, komt er ineens wind maar ook flinke, oncomfortabele golven. Bah! En we liggen inmiddels ver achter op schema, zo’n 12 uur. Grote kans dat dat dan 12 uur motoren wordt en met pech in die vervelende golven. Na flink overleg besluiten toch om te terug te gaan. En omdat we al best een eindje zijn, is de terugweg ook best een eindje. De golven komen nu van een andere kant en dat is wat prettiger. We gaan nu dus best hard en stuiven op Licata af. Om 8:00 uur in de ochtend ligt de Sunrise weer in haar box alsof er niets gebeurd is. Wij zijn bekaf en kruipen gauw ons bedje in. 

We vullen de dag met veel series kijken. Ach, mooie manier om duffe hoofdjes bezig te houden. Ook bekijken we wat de komende week willen doen. De wind laat het komende tijd even afweten en de regen komt er op een paar dagen voor in de plaats. Dan zien we een mooie aanbieding voor autohuur en die boeken we. Kunnen we komende week een paar wandelingen doen hier in de regio op droge dagen. Daar hebben we veel zin in!