70. Blenheim naar Kaiapoi

Het is nog woensdag 5 december rond 13:00 uur en als we wegrijden van onze truckstop / garagebedrijf met Jantje, hebben we allebei eigenlijk geen zin in nog een hele roadtrip. We rijden het dorp Blenheim in en dan zie ik Sinterklaas zwaaien! Ik knipper nog eens met de oogjes; zie ik dit goed? Ja hoor, hij zwaait vanaf de parking van een Hengelsport winkel. Ik kijk nog eens goed om me heen, maar hij bedoelt ECHT mij! Ik draai dus de parkeerplaats op en de Sint staat inmiddels al in de deuropening te wachten. Naar binnen dus…. en daar hebben ze een mooie vishengel liggen. Omdat Sinterklaas nu eenmaal niet overal verstand van kan hebben, vragen we bij de verkoper nog even na of dit wel een geschikt exemplaar is. Dan volgen weer die moeilijke vragen: waar ga je vissen en op welke soort? Overal en Allemaal is mijn antwoord. De verkoper herstelt zich snel, hij wil natuurlijk ook een goede indruk maken op de Sint. Hij rent naar een andere hengel, maar die is eens zo duur en een stuk groter. Ik overleg even (met Eric dan deze keer) en vraag aan de verkoper of ik echt niet met die kleine, lichte hengel aan de slag kan. Ach ja, dat kan ook best. Hij zoekt er nog 2 leuke glimmertjes bij met haakjes en die Goede Sint rekent af (met mijn creditcard, dat wel). Ik ben helemaal blij, want iedereen in Nieuw Zeeland vist en dan kunnen wij natuurlijk niet achterblijven. Als je op de meren en rivieren vist, moet je een vergunning hebben. Die kost echter NZD 169,- . Oei, dat is veel geld. Maar op zee mag je gratis en voor niets. Kijk, dan ga ik me specialiseren op het zeevissen. Ook gelden er allemaal regels over hoe groot een vis moet zijn voor je hem mee mag nemen voor op de BBQ. De verkoper laat echter al doorschemeren dat dit een beetje flexibele maten zijn. Wel krijgen we een mooie sticker mee, waarop de officiële afmetingen vermeld staan. Om alles in 1x klaar te hebben, is er aan de overkant van de straat ook nog een supermarkt waar ze dropjes verkopen, mijn geheime aas. We zijn er klaar voor. Dank U, Sinterklaasje! 

De volgende ochtend zitten we om 8:00 uur klaar om te vertrekken. Dan blijkt dat de pakking niet met de vracht meegekomen is. Het garagebedrijf hoopt dat het morgen wel geleverd wordt. Ze laten Lange Jan gewoon staan, waar hij staat en wij kunnen nog een nachtje blijven slapen op het achterterrein. Niet ideaal, maar niets aan te doen. De buik van Lange Jan ligt al helemaal open, dus dit is de beste oplossing. 

Het regent dus we gaan eens naar de VVV om te bekijken wat we hier in de regio allemaal kunnen bekijken. Er zijn diverse musea, waarvan de leukste ook het beste prijskaartje hebben. De reparatie aan Lange Jan gaat al de nodige dollars kosten, dus laten we dat maar even gaan. We gaan terug naar de truckstop en mogen in het café daar, onder het genot van een kopje thee, het stopcontact en de wifi gebruiken. Dat houdt ons even bezig en dan is het droog. Ik heb gelezen van een aantal oude huizen die zijn afgebroken door het hele land en daarna weer opgebouwd op een stuk land in Blenheim. Dit park heet Brayshaw Park en blijkt heel leuk te zijn. In de oude huizen, hebben ze allemaal oude spullen neergezet van de ambachten en beroepen van voorheen. Er is een schoenmaker, een hoedenmaker, een huishoudwinkel, een postkantoor, de brandweer, etc. Alles bij elkaar dus best een klein dorpje en je kunt er gratis en voor niks rondlopen en naar binnen kijken. Beetje opluchtmuseum. 

We lunchen in onze bus en gaan dan op weg voor een wandeling. Het startpunt bevindt zich op 5 minuten rijden. De route gaat door een laag land, wat een beetje drassig is op sommige plekken vanwege de regen. Maar uiteindelijk is het heel goed te bewandelen. Door het laagland, omgeven door bergen lopen we richting de rivier. En daar ligt ineens een scheepswrak. Heel erg vreemd, dat verwacht je hier niet. We maken het rondje verder af. Bij de start stond aangegeven dat het 3 uur zou kosten, maar Eric ziet regenwolken aankomen, dus in volle galop gaan we op de finish af. Met nog geen 2 uur wandeltijd, denk ik dat het record daar wel gesneuveld is. 

We nemen een douche bij de truckstop en gaan daarna een hamburger eten in het café. We maken nu al 2 dagen gebruik van al de faciliteiten (wat gewoon mag en kan) en vinden dat we onze dank zo kunnen laten blijken. Ik zie een Kiwiburger op de kaart staan. Die moest je geprobeerd hebben, had ik ergens gelezen. Eigenlijk een gewone hamburger, met ei, ui, bacon en, hier komt het, biet. Zo’n paarse knol. Daar doen ze een plakje van op je broodje. De hamburger smaakt echt prima en eerlijk gezegd springt de smaak van die biet er niet echt uit. Ondertussen laden we de laptop nog eens op. Kunnen we mooi nog een serie kijken voor het slapen gaan. 

Vrijdag zijn we weer op tijd klaar en wachten we op het verlossende woord. Maar dat komt maar niet. Dan gaat Eric eens vragen. Ja hoor! De pakking is er. Rond 10 uur denken ze te kunnen starten en om 13:00 uur zou het wel zo’n beetje klaar moeten zijn. Dat geeft ons genoeg tijd om de Queen Charlotte Highway te rijden met Jantje. Dit betekent terug naar Picton, waar we van de ferry zijn gestapt. Dan naar het Westen. Het is inderdaad een heel mooi stukje met veel stopplekjes en uitzichten. Uiteindelijk zijn we om 13:00 uur weer terug. Er wordt net de laatste hand gelegd aan de reparatie. We gaan nog even naar het stadje voor een broodje en dan worden we gebeld dat alles klaar is. Contant afrekenen blijkt ook hier goedkoper dan met een bonnetje, dus via de pinautomaat terug naar de Truckstop. Lange Jan staat al buiten, helemaal klaar om te gaan. En wie zijn wij dan om hem teleur te stellen? 

Opnieuw gaan we op weg naar Kaikoura, de overnachtingsplek hebben we al een paar dagen geleden uitgezocht. We cruisen een goed half uurtje, maar dan horen we weer een piep in de exhaust brake….. Balen! Dit zou opgelost moeten zijn. Wat doen we nu? We bellen het garagebedrijf maar op. Ze vragen ons om terug te komen (logisch). Als we dan een uur later weer terug zijn van de plek waarvan we dachten ontsnapt te zijn, staat er al een monteur klaar om te kijken. Samen met Eric rijdt hij een rondje en nu blijkt het de klep van de exhaust brake te zijn en niet de pakking van de turbo die net gerepareerd is. Gelukkig een minder grote klus en die kunnen ze morgen voor ons doen. Het is morgen zaterdag, dus wij zijn blij verrast. Het zou maar een uurtje of 2 duren en om 10:00 uur kunnen we ons melden. 

Inmiddels is het 16:00 uur en we zijn allebei moe. Bij de Truckstop is ook een parkeerplek voor Campers, met stroom. Die gaat het worden voor vanavond. Achteraf niet de beste keuze, want je staat pal naast de snelweg en hoort de hele nacht vrachtwagens voorbij stuiven.  

Zaterdagochtend om 10:00 uur wordt Lange Jan weer afgeleverd bij zijn inmiddels vertrouwde adres. Wij gaan op pad. Er is een carboot-sale in het dorp en ik wil dat wel eens zien. Na een uurtje zijn we wel klaar en gaan we terug. Dan zien we dat de behandeling van Lange Jan nog niet eens begonnen is. Eric loopt naar binnen en biedt aan om vast te beginnen. Dat vinden ze een prima idee. Hij krijgt zelfs een werktenue en mag het gereedschap daar gebruiken. Dan komt er garen op de klos en geeft weer een fijn gevoel. Maar hoe je het ook wendt of keert, er wordt weer geklust door mannen, dus ik maak me uit de voeten. Weer naar het café om met thee en wifi onze menustructuur op de website aan te passen. Toch ook nuttig bezig! 

Als ik om 12:30 uur terug ben in de garage is er al veel gedaan. De uitlaat bleek niet bestand tegen het geweld van onze monteur en is gebroken. Nu wordt ie gelast, dan is alles klaar om weer in elkaar gezet te worden. Daar kan Eric ook weer bij assisteren. Uiteindelijk zijn we om 13:30 uur echt klaar. Omdat de monteur vermoedt dat een onderdeel eigenlijk vervangen moet worden, is het euvel niet helemaal gemaakt. Maar wij gaan niet meer wachten op dat onderdeel. Het kan geen kwaad om zo verder te rijden. We rekenen af, hoewel we vinden dat we wat afgezet worden. Eric heeft veel werk gedaan, het euvel is niet gefixt en die uitlaat hebben ze zelf gebroken. Maar goed, om heel veel geld gaat het ook weer niet. We willen maar 1 ding: weg uit Blenheim! En dat doen we!  

Voor de derde keer vertrekken we naar Kaikoura. Onderweg blijkt de laatste reparatie toch iets geholpen te hebben en de piep is weg. Wel suist de exhaust brake nog wat, maar wij zijn weer onderweg! Lange Jan is nog niet helemaal boven Jan, maar is heel tevreden. Wij genieten van de weg naar de nieuwe plek. De tocht gaat naar een Irish Pub. Hier hebben ze een heel groot parkeerterrein waar je gratis mag staan, als je geen stroom gebruikt. Eenmaal gearriveerd, blijkt het echt een heel leuke plek. Eric parkeert Lange Jan en ik zet Jantje ernaast. Het is lekker weer en we rollen onze luifel uit. Oh ja, die moest ook een keertje schoongemaakt. Na even rustig gezeten te hebben, komt dan toch de emmer sop tevoorschijn en gaan we aan de slag. Hij knapt er zienderogen van op. En is ook snel droog in dat zonnetje. 

In de camper naast ons, horen we Nederlandse stemmen. Niet veel later zitten we met Freek en Michelle aan tafel voor een borrel. Supergezellig! Zij zijn al weer begonnen aan hun laatste dagen in Nieuw Zeeland. Morgen gaan ze zwemmen met dolfijnen. Samen met walvissen bekijken is dat de activiteit waarvoor dit plaatsje bekend is. Wij zien met onze zeilboot zeer regelmatig dolfijnen. Hoewel dat altijd bijzonder blijft, gaan we hiervoor niet op een betaalde excursie hier.  

Er staan hier meer huurcampers die gauw weer ingeleverd zullen moeten worden. We zitten immers dicht bij de grote stad van het Zuider Eiland: Christchurch. Hier vandaan vliegen veel mensen terug en moeten dan dus ook hun camper weer inleveren. Die avond komt er een stel langs met etenswaren en andere spullen die ze niet mee kunnen nemen in het vliegtuig. Daar zit een mooie pan bij. En die wil ik wel! We hebben 2 pannen gekocht, maar de goedkoopste en daar heb ik heel veel spijt van. Het eten bakt continue aan en de pan is moeilijk schoon te krijgen. Maar hier is een bijna nieuwe en ik mag hem zomaar hebben! Ik krijg van de Nederlanders (die ook snel vertrekken) ook nog wat kruiden. Kijk, geluk zit soms in een klein hoekje / potje! 

Zondag is het tijd voor de wandeling: Kaikoura Peninsula Walkway. We wilden eigenlijk een andere wandeling gaan doen, maar door het slechte weer is daar de complete parkeerplaats vanwaar je moet starten weggespoeld. Niet meer makkelijk te komen dus. Daarom gaan we voor een andere optie: een wandeling over het schiereiland met uitzicht op vogels en zeeleeuwen vanaf de steile kliffen. We halen een kaartje bij de VVV en gaan van start. Het begin van de wandeling is erg mooi, maar als we na 1,5 uur weer bij het dorp komen, is het nog 1,5 lopen en dit is niet zo’n mooi stuk. Onderweg zagen we 2 meiden halverwege omdraaien en we denken nu te weten waarom…..

Als we Jantje dan toch weer gevonden hebben, blijkt er zich inmiddels een BBQ-vis-streetfood-wagentje zowat naast te hebben geïnstalleerd. Het is echt lunchtijd en Eric checkt even de kwaliteit (is immers zijn beroep)! Het wordt goed bevonden en wij bestellen een gegrilde vis en een fritter. Ik weet niet wat een fritter is, maar het blijkt een soort omelet met in dit geval, vis als vulling. Met de rijst en salade erbij, hebben we ook nog een gezonde lunch. Voor de prijs hoeven we het niet te laten, voor EUR 10,- hebben we met z’n 2-en gegeten. En ook hier hebben we Nederlands gezelschap. We schuiven aan bij een tafeltje, omdat alle tafels bezet zijn. Op ons beste Engels vragen we of het goed is en 1 minuut laten zitten we in het Nederlands te kletsen met een landgenote die bij haar dochter op bezoek is en net oma geworden is. Ze is zo trots! We moeten ook de foto’s bekijken en veel oh-en en ah-en.  

Het zonnetje schijnt ook vandaag lekker! Eenmaal terug bij de Irish Pub doe ik vlug een handwasje en gaan we zelfs in de schaduw zitten omdat het warm is. Dan komen onze Nederlandse buurtjes ook weer terug van het zwemmen met de dolfijnen. Ze zijn razend enthousiast. Je mocht de (wilde) dieren niet aanraken, maar omdat ze zo nieuwsgierig zijn, kwamen ze echt heel dicht bij. Ze hebben zelfs een onderwatercamera gehuurd om alles vast te leggen. Maar ze hebben geen laptop bij zich om het resultaat te bewonderen. Wij natuurlijk wel en zo zitten ze gespannen te kijken naar het resultaat. Daarna nog een drankje en de dag zit er al weer op! 

Het is altijd weer vervelend om weg te gaan bij zo’n fijne plek, maar allé! De komende dagen is weer slechter weer voorspeld: veel bewolking en buien. Tijd weer voor een plekje met stroom (de zonnepanelen werken niet genoeg om de koelkast te laten draaien als het heel erg bewolkt is). We besluiten in 2 etappes naar Christchurch te gaan. De eerste stop op een goedkope plek bij Amberly Beach. Het blijkt allemaal een beetje verwaarloosd op deze campsite. Er is ook geen beheerder, je moet betalen door geld in een enveloppe te doen en in de brievenbus te deponeren. We besluiten wel vannacht te blijven, maar morgen meteen weer door te gaan. De dag besteden we aan wat klusjes en boodschappen, want er niet echt iets te bezichtigen in de buurt. 

Oogjes open en gaan! Heel rustig plekje, maar prima dat we weer gaan. Andere camping gevonden op een half uurtje rijden. Dan zijn we net iets ten Noorden van Christchurch en dit is een prima uitvalsbasis voor diverse dingen die op het lijstje staan. Er moet een mooie autorit te maken zijn over het schiereiland, naar de summit (top). Natuurlijk moeten we ook Christchurch zelf bekijken. Dat zijn al 2 dagen, die ook met wat minder goed weer, leuk zijn om te doen.  

Gelukkig is er nog genoeg plek op de camping. We pluggen onze elektradraad in en staan! Wat een verschil toch altijd met de boot, waar het werk eigenlijk pas begint als de lijntjes vast zijn. We zijn dan altijd nog minimaal een half uurtje aan de gang om alles op te bergen, vast te maken, los te maken en tevoorschijn te halen. Het is nog vroeg, maar we willen de rest van de dag besteden aan het oplossen van het lampjes-mysterie. Zoals al eerder verteld, brandden de remlampen en knipperlichten van Jantje telkens door. We hebben toen een extra stekker gekocht en daarmee moest het opgelost zijn…. Tot eergisteren weer alle 3 de remlichten kaduuk waren. Hoe kan dat nu? Alles vervangen en een rekensom gemaakt; eenmaal in de zoveel weken NZD 15,-, dat moet dan maar. Netjes alles vervangen, maar vanmorgen was het wederom raak; 1 remlicht weer stuk. Hoe kan dat nou? We rijden langs een elektronische monteur voor auto’s. Blijkt dat ons stekkertje helemaal niet werkt! Hebben wij weer, een kapotte stekker. Eenmaal op de camping belt Eric met de verkoper van die stekker. Daar zijn we inmiddels honderden kilometers vandaan, maar op goed geluk dan maar. De man is heel vriendelijk en belt ons binnen 10 minuten terug met het adres van een de importeur  in de buurt waar we onze stekker kunnen omruilen. Dat is fijn! Uiteindelijk nog een half uurtje rijden, maar voor een goede stekker hebben we dat graag over.  

De stekker ligt inderdaad klaar en we rijden weer terug naar de camping. Wijzer geworden, meet Eric eerst deze stekker door als hij aan Lange Jan gekoppeld is. En ja hoor: verkeerde spanning, ook kapot! Eric belt met de importeur waar we net onze stekker hebben opgehaald. Weer een uur rijden zien we niet meteen zitten. Ook deze man denkt met ons mee en zoekt een adresje op 5 minuten rijden. Met Lange Jan gaan we meteen op pad. Bij dit verkooppunt zit een echte garage, dus een monteur gaat even met Eric de spanning meten. Ze blijven best even aan de gang en dan blijkt dat je de stekker op 2 manieren kan aansluiten. Hadden wij hem dus andersom zitten, waardoor hij niet werkt en de lampjes van Jantje bleven doorbranden. Er staat niets op de stekker hierover en er is ons bij aankoop ook niets verteld, dus deze vergissing is zo gemaakt. Maar we zijn wel heel blij dat het nu opgelost is! 

Uiteindelijk is het dan nog 16:00 uur voor ik met een tas vol douche-spullekes naar mijn onbeperkt lang – onbeperkt warme douche kan wandelen. Het is al even geleden dat ik niet in 4 minuten alles hoefde af te ronden. Genieten!!!! Vanavond nog een serie kijken met een lekker kopje thee. Soms is het helemaal niet erg als het een beetje druppelt op het dak.