80. Van Auckland naar Licata

Vertrekdag! Het is 19 maart en na 4,5 maand in Nieuw Zeeland, is het tijd om te gaan. We vliegen om 15:15 uur, maar zijn al rond 10:30 uur op pad. We moeten immers nog naar het vliegveld rijden met een goede kans op wat file. Daarna moeten we Desi nog inleveren bij Lucky Cars en we weten dat hier best wat tijd mee gemoeid kan gaan. Dan wachten op het transfer-busje van Lucky dat ons naar het vliegveld zal brengen. En tot slot willen we op tijd op het vliegveld zijn omdat er misschien wat extra veiligheidscontroles zullen zijn naar aanleiding van de schietpartij in Christchurch enige dagen geleden.

Dus 10:30 uur gaan we op pad. Het is inderdaad wat druk op de weg, maar toch zijn we net na 11:00 uur, met volle tank, bij Lucky CarRentals. Daar blijkt ineens een aparte inleverbalie gecreëerd te zijn: meteen aan de beurt! We hadden eigenlijk afgesproken om niet de complete lijst met mankementen aan Desi op te gaan noemen, maar ja, als ze dan zelf vragen of er nog iets aan de auto is…. Eric is dus even in gesprek met de jongen van Lucky. Uiteindelijk krijgen we dan nog een dag huurgeld terug. Het is geen enorm bedrag, maar het gaat om het principe. Dan is het even wachten op het busje, maar na 15 minuten zijn we al op weg. Al met al valt het allemaal niet tegen. Drie uur voor vertrek zijn we dus al op het vliegveld. We lopen naar de incheckbalie om onze bagage af te geven. Alles is al in kannen en kruiken als ik zie dat je geen batterijen mee mag nemen in je bagage. Shit, die hebben we wel. Dus tassen weer open, zoeken waar die krengen zitten en alles weer dicht maken. Balen zeg, maar nu kunnen we weer inchecken. Vraagt die mevrouw of we een powerbank in de tas hebben: poep, hebben we ook! Weer alles openmaken en powerbank zoeken, alles weer dichtmaken…. Dan zijn we eindelijk door.

Op naar de veiligheidscheck. Dat gaat redelijk soepel, alleen mijn paspoort laat zich niet elektronisch lezen. Dat is echter via een kleine omweg langs een real-live-persoon opgelost. Gelukkig! Moe van al het in- en uitpakken, zakken we in de stoeltjes van een hamburgerrestaurant voor onze lunch. Daarna is het al snel tijd om te gaan boarden en op tijd zijn we op weg. Deze keer vliegen we met Singapore Airlines. Eerst van Auckland naar Singapore en na een tussenstop van 4 uur weer door naar Amsterdam. Het eerste deel gaat een uur of 10 duren en het tweede deel 14 uur. Niet teveel aan denken, gewoon gaan zitten. Maar het personeel van Singapore Airlines maakt er wel een feestje van! Onze billen hebben zich net genesteld in onze stoelen van het grootste passagiersvliegtuig ter wereld (Airbus380) en we krijgen al warme handdoekjes om even op te frissen. Dan volgen tasjes met sokken en tandenborstels om het jezelf helemaal comfortabel te maken. De menu’s worden overhandigd en zo kunnen we vast zien wat de pot schaft deze vlucht. Eric valt met zijn neus in de boter, want er staat een viscurry op de kaart. Gedurende de hele vlucht komt het personeel langs met drinken (sap, prik, wijn, bier, sterke drank, cocktails), alles inclusief! We beginnen te denken dat we per ongeluk in businessklas beland zijn. Natuurlijk hebben we weer ons eigen schermpje met entertainment en we kiezen allebei voor de film Bohemian Rhapsody, waarvan we erg onder de indruk zijn. Ons plan is om deze vlucht niet te slapen en dan de volgende vlucht zoveel mogelijk slaap te pakken. We komen immers om 7:00 uur plaatselijke tijd weer in Amsterdam aan en dat is vroeg in de ochtend. Deze vlucht vermaken we ons prima met onze schermpjes.

Singapore Airport is groot, heel erg groot! We moeten naar een andere terminal en zijn best even onderweg. Maar alles is erg goed aangegeven en overal zijn medewerkers van het vliegveld die je eventueel de weg kunt vragen. Wij besluiten eerst naar onze gate te wandelen en van daar uit het vliegveld verder te verkennen. Het is wel erg lekker om even te lopen na die 10 uur lange zit. Als we dan tegen middernacht (plaatselijke tijd) weer instappen voor deel 2 van onze reis, zijn we goed moe en slapen we wel wat. Helaas niet zo goed als op de heenweg. Bovendien hebben we 2 plaatsen geboekt, naast het raam en in het midden. Dat betekent dat er een mevrouw naast me zit en die slaapt wel. Als je dus even naar het toilet moet, moet je iemand daarvoor wakker maken. Heel vervelend, leerpuntje voor ons! We zijn heel erg blij als we uiteindelijk landen en onze beentje weer kunnen strekken.

Eerste stop is de Appie: croissant, notenbroodje, appelflap….. we gaan even los, wat hebben we dit gemist! Nog voor we in de trein zitten naar Eindhoven is al een groot gedeelte op. En dat is niet heel erg, want we hebben allebei, naast onze wandelrugzak voor met spullen, een tas van 30 kg te dragen. Op Schiphol heb je nog van die fijne bagagewagentjes, maar die mogen niet mee naar de beneden, naar het spoor. Wij lopen geen meter verder dan nodig en willen eigenlijk ook de trein pakken waarbij we niet hoeven overstappen. Maar dan horen we van een stilstaande trein bij Amsterdam… we hebben geen tijd om internet te raadplegen want er stopt net een trein op het perron die naar Utrecht Centraal gaat. We nemen geen risico en springen daar in. Eric zoekt dan even uit, hoe nu verder. Blijkt dat we gelukkig een aansluitende trein kunnen pakken in Utrecht (naar Eindhoven) op het perron tegenover het perron waar we aankomen. Gelukkig!

Alles gaat heel soepel, maar dan komt de uitdaging: we hebben 8 minuten om de bus naar Valkenswaard te pakken. Normaal geen probleem, maar met die dikke tas…. De trein stopt en wij staan vooraan klaar. Ik kan de tas op mijn rug dragen, maar Eric moet hem echt dragen. Daarmee valt hij bijna voorover de trein uit en ik hel gevaarlijk naar achteren. Dan proberen we zo vlug mogelijk vooruit te komen. Op het perron raak ik Eric al kwijt, maar ik heb maar 1 doel voor ogen: die bus! Ik moet de trapleuning goed vasthouden en waggel zo snel mogelijk naar die bus. Dan kijk ik nog eens om me heen, maar zie Eric niet. Maakt niet uit: naar die bus. Klaar met reizen voor vandaag! Als ik net bij de bus ben, loer ik naar binnen om te kijken waar hij zit, hoor ik ineens mijn naam achter me. Was ik Eric dus blijkbaar ergens gewoon voorbij gewiebeld. De mensen in de bus vinden onze bewegingen prachtig en moeten flink lachen als we binnen komen. Deert niets: wij zijn binnen. Ik bel mama en zij zal ons komen ophalen bij de bushalte. Top Service natuurlijk. Als we de bus zijn uitgestapt met al ons spul, moeten we wel nog even wachten. In de 5 minuten die het wachten duurt, vragen wel 3 vriendelijke buschauffeurs of we naar Center Parcs moeten. Nou, liever niet, we willen gewoon graag effe rustig zitten met een kopje thee. Gelukkig passen al onze spullen in de bolide van mama en krijgen we bij haar thuis meteen een uitstekend kopje thee.

We mogen de komende dagen weer bij mijn zus en haar vriendin logeren. Omdat we maar van woensdag tot zondag in Nederland zijn, hebben we een druk programma. We moeten frietjes eten, gezellig bijkletsen met de (schoon)familie en vrienden, hapje eten met onze gastvrouwen en de nieuwe boot van zeilvrienden (die nu motorbootmensen zijn geworden) bewonderen. We pakken weer een doos in met spullen voor de boot. Die sturen we vast op met PostNL. Kortom, drukke maar heel fijne dagen. We moeten hierbij wel wat vechten tegen onze jetlag. Op de heenreis hadden we hier helemaal geen last van gehad, maar deze dagen vallen rond 21:00 uur al de luikjes dicht. Ach ja, dat is niet te gek.

Zondag 24 maart komt dan al heel vlug. Tijd om weer naar ons drijvende huisje te gaan. Renske, Severine en Bella (nichtje van 3,5 jaar oud) zetten ons af op vliegveld Eindhoven. Dit keer gaat het allemaal wat soepeler en we zijn ruim op tijd. Alleen Eric’s rugzak wordt wel 3x door de bagagescanner gehaald, maar dan uiteindelijk goedgekeurd. Dat is fijn, want zonder Eric naar de Sunrise is toch niet hetzelfde.

Ik ben niet helemaal lekker, maar met een aspirine en een kopje thee van Ryan Air, zijn we snel in Catania. Een vliegtijd van 2,5 uur is nu natuurlijk helemaal niets meer voor ons. Deze keer hebben we besloten om geen huurauto te nemen, we pakken de bus. Dit betekent wel 1,5 uur wachten, maar dan gaan we ook rechtstreeks in 2 uur op Licata af. Onze oude buurman, visser en bootoppasser Piero stuurt ons een berichtje: hij komt ons ophalen van het busstation. Dat is helemaal niet nodig, maar hij staat erop. Wie zijn wij om dan tegen te stribbelen? Heel on-Siciliaans (maar dat wisten we al van hem) staat hij al te wachten als de bus aankomt. Hij rijdt ons naar de haven en gaat dan meteen pizza halen. Ook helemaal niet nodig, maar hij begrijpt ons niet als we uitleggen dat we best zelf even kunnen lopen. Of wil hij het niet begrijpen….? In ieder geval levert hij de pizza’s met verschillende drankjes af als wij de boot open hebben gemaakt en de koffertjes net binnen hebben gezet. Hij wil niet blijven, wij moeten ons maar eerst eens rustig installeren. Wat een superfijn, Siciliaans ontvangst!

De volgende dag voel ik me nog een tandje beroerder en ook Eric is niet helemaal lekker. Blijkt dat we een griepvirus hebben opgelopen in het vliegtuig. Bah: ik haat ook altijd die airco’s. De daaropvolgende week voelen we ons allebei beroerd: koorts, keelpijn, hoofdpijn, verkouden….. wat een gedoe. Degene die zich rond 10:30 uur het minst beroerd voelt, loopt even naar de supermarkt voor wat eten voor die dag. Gelukkig is dat maar 10 minuten wandelen, maar het voelt wel eens als een marathon. Zo zien we de eerste week dus vooral de binnenkant van de Sunrise die weer supergoed de winter is doorgekomen.

Het is nu dinsdag en het gaat met de dag een beetje beter in de ziekenboeg. We zijn begonnen met wat kleine klusjes, die je vooral zittend kunt uitvoeren. Maar nu beginnen we ons toch klaar te voelen voor het wassen van de Sunrise. Dit heeft onze boot toch zeker wel verdient!   r