89. Van Portimao naar Vigo

We worden op maandag 1 juli wakker in de dure haven van Portimao. Wel lekker stil gelegen hier, maar we gaan toch vandaag weer achter ons anker liggen. We mogen tot 12:00 uur blijven en gebruiken deze tijd nog mooi om onze laatste klusjes en wat boodschappen te doen. Omdat onze motor toch ook wel weer wat geknord heeft sinds Gibraltar, bezoeken we ook het tankstation even. Als we strakjes langs de Portugese kust gaan varen, willen we goed voorbereid zijn. En een volle tank is daar een onderdeel van. Dan varen we de 10 minuten naar de ankerplek en leggen ons ankertje weer ongeveer op dezelfde plek neer.

We zien dat er een andere Nederlandse boot ook zijn anker heeft neergegooid in deze baai. We zwaaien een keer en een uurtje later komt Koos even bij ons aan. Hij moet even naar de kant en vraagt of wij een oogje op zijn boot willen houden. Natuurlijk doen we dat! Nodigt hij ons ook uit voor een borrel, als hij terug is. Maar dan hebben wij al een afspraak met het Engelse stel, John & Paula, dat we hebben leren kennen. Wie zegt dat je geen stress hebt als je zo in een baaitje ligt? Maar gelukkig zijn eigenlijk ook alle zeilers erg relaxed en Koos mag gewoon aansluiten op de Engelse boot. Het wordt erg gezellig. Als we rond 21:00 uur terug zijn aan boord van de Sunrise, checken we nog even de windverwachting om de Cabo Vincente om te gaan. We twijfelden tussen woensdag of donderdag. Nu lijkt donderdag toch echt de beste keuze. We geven onze plannen nog even door aan John en ook zij hadden dit al gezien.

De dag erop gaan we naar Lagos. Ik heb gelezen dat dit best een aardige stad moet zijn. Daar is ook een dure haven, maar voor een nachtje gaan we hier toch van genieten. Wij zijn ongeveer gelijk weg uit de ankerbaai bij Portimao met John & Paula. Zij willen proberen om te ankeren op een plekje dicht bij de Kaap. We zien hun een eindje verder op zee een beetje goochelen met de zeilen, terwijl wij juist een prima windje hebben. Wij hoeven dan ook maar 8 mijl vandaag, dus het is niet erg als we niet heel hard gaan.

De marina van Lagos ligt aan het eind van een kanaaltje, achter een voetgangersbrug. Je moet net voor de voetgangersbrug aanleggen, al het papierwerk in orde maken en dan maakt het havenpersoneel de brug voor je open, zodat je naar je plekje kunt. Eric besluit dat ie eens mee gaat naar het havenkantoor. We regelen alles en hij vraagt naar een mogelijke korting. Ik vergeet dat altijd, maar mijn mannetje niet! En jawel hoor, we blijken lid van de juiste watersportvereniging dus krijgen we EUR 5,- korting. Trots als een pauw stapt ie weer naar buiten. Heeft ie weer mooi geregeld. Ik vraag hem wat ie allemaal denkt te gaan doen met zijn nieuw verworven fortuin, maar daar is ie nog niet uit. Al die rijkdom vergt goede financiële planning natuurlijk.

Het kanaaltje is druk, heel erg druk met commerciële bootjes die dagjesmensen naar de grotten aan de kust brengen. We vrezen het ergste voor de haven. Maar als we onder de voetgangersbrug door zijn, blijken de commerciële bootjes meteen rechtsaf te moeten en wij nog een stukje rechtdoor. De ligplaats is niet breed, maar prima en al snel liggen we heel goed en heel rustig. Als we dan ingelogd zijn op de wifi, ziet Eric dat John & Paula maar 6 mijl verder zijn gekomen dan wij. Lang niet zo ver als ze hadden gewild. Even appen en dan weten we dat zij net een stukje verder een heel flinke wind hadden, recht van voren. Ze hebben maar de eerste ankerplek opgezocht en daar het anker neergegooid. Ze zijn een beetje jaloers op onze keuze voor vandaag. En hoewel heel vervelend voor hen, is het wel extra fijn voor ons.

We beginnen met wat klusjes, want als we langs de kust van Portugal gaan varen zijn we wel een paar nachtjes onderweg. Eric ruimt de bijboot op en ik doe boodschappen. Samen bereiden we wat maaltijden voor en dan hebben we nog meer dan voldoende tijd om de stad even in te lopen. Die is, als je door al de toeristen incl. winkeltjes heen kijkt, best heel leuk om te zien. We lopen even lekker een rondje, nemen een ijsjes en gaan dan mooi op tijd naar bed.

Woensdag willen we naar de ankerplek net voor de Cabo, zodat we er morgen snel zijn. We varen om 8:00 uur weg en varen dan 17 mijl naar het Oosten. We hebben een prima wind en onderweg zien we ook John & Paula zeilen. Zij gaan naar dezelfde baai. Echter hebben zij ook hun bijboot al weggeborgen, dus het blijft bij zwaaien, appen en overleg via de marifoon. Ook zij gaan morgenvroeg, als de wind is gaan liggen op weg. Verder is er niet veel te doen, dus effe relaxen met een boek.

Donderdag gaat de wind inderdaad weg, dus om 8:00 uur zien we John & Paula vertrekken. Snel halen wij het anker op en gaan achter hen aan. De golven zijn nog behoorlijk, maar we zien een maximale wind van 6 knopen. Dat is beter dan de normale 30. De golven blijven echter vervelend en de wind trekt niet echt aan. We worden dus de hele dag door elkaar geschud. Poeh, dat is even tandjes op elkaar. We motorzeilen de hele dag en nacht. John en Paula duiken einde van de dag een haven in. Zij hebben een heel ander reisdoel dan wij dit jaar, dus die luxe hebben ze. In de nacht worden de golven wel eindelijk iets minder, dus slapen gaat best aardig.

In de ochtend trekt de wind aan en kunnen we de zeilen hijsen. Wel is het even werken omdat we eerst de Genaker, daarna de Spinaker opzetten en dan maar Vlinderen (het voorzeil de ene kant op, het grootzeil de andere kant op). Alles binnen een goed uur. De zee wordt ook een stuk ruwer naarmate de wind aantrekt en het schudden begint weer opnieuw. Het is net of je in een kermisatractie zit, die geen
“Stop”-knop meer heeft: bah! Maar we weten waar we het voor doen. Het merendeel van de tijd waait hier een stevige wind uit het Noorden, waardoor we telkens in een haven zouden moeten wachten. Nu hebben we voor enige dagen wind uit Zuid, dus doorbijten en meters maken! Later op de avond valt de wind weer weg, maar die zee blijft nog onrustig. Mijn eerste slaapronde komt er weinig van slapen en ik was al erg moe van al dat onrustige geschommel. Mijn 2^de wacht heb ik dus grote moeite om mijn ogen open te houden. Ik ben heel blij dat Eric naar buiten komt. Blijkt dat ook hij deze komende wacht flink heeft zitten vechten tegen de slaap. Juist aan de Portugese kust moet je goed opletten. Heel veel visnetten worden hier in het water gelegd en als we iets in de schroef krijgen zijn we helemaal het haasje. Maar de nacht is zo donker (bijna geen maan en flink bewolkt) dat je eigenlijk toch niets ziet. Ik duim dan maar dat we niets raken. En dat duimen werkt uitstekend! Niets in de schroef tegen ochtendgloren als ik weer buiten kom om Eric af te lossen.

Om 6:00 uur kan de motor weer uit en de zeiltjes omhoog. We worden begroet door dolfijnen en die zien we eigenlijk de hele dag wel. Wat leuk toch weer. We gaan ondertussen prima. De wind is niet zo hard als gisteren, genoeg om goed te varen maar te weinig om de zee onrustig te maken. Dit is de beste dag voor ons. We hebben inmiddels op de windverwachting gezien dat we A Coruña niet zullen halen, omdat de wind vroeger gaat draaien (zodat we hem weer tegen krijgen) dan eerder voorspeld. Maar als we rond 20:00 uur aanleggen in Ria Vigo bij de YachtClub zijn we al zo veel verder gekomen dan we hadden kunnen hopen! Met een wijntje vieren we onze 340 mijl in 60 uur varen en zijn we superblij!!!

Op zondag 7 juli worden we laat wakker en zijn we nog steeds heel moe. Toch wel slopend zo’n wiebelig reisje. Gelukkig hoeven we ook niet veel, dus we liggen een beetje op de bank, lopen een rondje door het stadje, terrasje met tapas en even het festival (een soort Eindhoven Culinair) aan de haven bezoeken. Dan mogen we gelukkig weer naar bed.

Maandag bekijken we de weerverwachtingen nog eens. Het ziet er de komende tijd niet goed uit om de volgende kaap om te gaan. Even blijven rondhangen hier in de Spaanse Ria’s dus. En dat is geen straf. Dit is een mooi en beschermd gebied, waar je met korte afstanden weer telkens een ander plaatsje kunt bezoeken. De komende dagen blijven we echter hier even in Vigo liggen. We hebben een supermooi plaatsje gekregen in de haven en we hebben nog wat klusjes die we willen doen. Bovendien ben ik eens naar het havenkantoor gelopen om te vragen wat de prijs ging worden. Ik kreeg meteen korting op korting en als we langer gaan blijven, krijg ik nog meer korting. Een marina naar mijn hart (en dat van korting-koning-Eric).

Tot donderdag liggen we dus in ieder geval hier in Vigo. Wat een leuke stad. Super vriendelijke mensen, weinig buitenlanders, weinig Engels gesproken… wij vinden het prima hier! Eric vindt een net overhemd voor onder zijn pak (zijn broertje gaat immers trouwen) en een menu del dia laten we ons ook prima smaken. Er is al een favoriete bakker en de supermarkt is ontdekt. Ja, even tot rust komen….

 —-

De plannen: Voor de komende maand hebben we nog wel enkele mijlen te gaan. We zouden namelijk half augustus heel graag in Frankrijk zijn. Daar kunnen we onze boot dan een weekje achterlaten terwijl we naar bovengenoemde bruiloft van ons (schoon)broertje gaan. Er zijn in deze afstand nog 2 moeilijkere punten:

1. De Kaap, Cap Finistere. Hiervoor moet de wind (en golven) weer heel rustig zijn.  

2. De Golf van Biskaje. Dit is (waarschijnlijk) de laatste grotere oversteek van een dag of  drie. Ook hier moeten we goed letten op de juiste wind en golven. Het kan hier flink spoken en ik houd niet zo van spoken.

Uiteindelijk hopen we dan half augustus in La Rochelle of Brest te zijn. Na een paar daagjes Nederland, hoeven we dan in mijlen relatief niet heel veel meer. Bovendien zijn er dan flink wat havens op onze weg, zodat we niet perse heel lange dagen hoeven maken. Eind oktober zal de Sunrise dan weer een boot op zoet water worden…. Duimen dat het allemaal zo mooi gaat uitkomen!