Nederland, ik zie Nederland alweer! Dit stukje type ik vanuit het vliegtuig naar Nederland. Eigenlijk is het nog maar kort geleden dat we in Eindhoven waren, maar het lijkt al weer eeuwen geleden. Ons luizenleventje zit er bijna op: we moeten weer aan de bak! Toch hebben we onze tijd terug op Sicilië ook niet stil gezeten.
Op woensdag 23 november landen we weer op het voor ons inmiddels vertrouwde vliegveld van Catania. Met alleen handbagage staan we als eerste bij de autoverhuur. Weer een andere partij; deze keer Maggiore. We hebben voor het ongelooflijke bedrag van EUR 5,- per dag een auto kunnen huren. Daarvoor laten wij een busritje met plezier aan ons voorbij gaan! De incheck verloopt alles behalve soepel. Deze man wil ons van alles bijverkopen. De uitgebreide verzekering natuurlijk, maar dat doen ze allemaal. Maar hij heeft nog een aanbieding voor ons! We kunnen voor weinig een flink grotere auto krijgen. Nou, dan wachten wij even af wat die aanbieding in harde euro’s betekent natuurlijk. Hij bouwt nog een momentje in om de spanning op te bouwen. Dat momentje duurt ons te lang, wij zijn Nederlanders en houden van to-the-point. We vragen dus waar ie met z’n mooie aanbieding blijft. Beetje beteuterd kijkt ie dan wel als ie met de onthulling komt: slechts EUR 8,- extra per dag. Nou….. dat is dus meer dan het bedrag waarvoor wij de (kleinere) auto in de eerste plaats hebben gehuurd. Antwoord is dus “NEE”. Dan probeert ie nog een tank benzine te slijten (tegen een literprijs die veel beter is dan die bij het tankstation… jaja) en is het verkoopaanbod wel uitgeput. Mooi, kunnen we vlug het formulier invullen en op weg. Niks is minder waar. Deze meneer blijkt ineens de voucher op mijn telefoon niet te accepteren. Moeten we deze mailen. Natuurlijk geen wifi. Moet hij die weer gaan regelen. Dan denken we klaar te zijn en vraagt Eric mijn rijbewijs terug. Die zegt deze beste man niet meer te hebben. Nou, wij hebben hem ook niet! Hij blijft beweren dat hij het rijbewijs heeft teruggegeven, maar blijft ondertussen gelukkig ook in de puinhoop die zijn bureautje is zoeken. En warempel, daar ligt ie dan toch. Ik heb mijn rijbewijs weer terug. Poeh! Ik ben echt heel erg blij als we de knalrode Fiat Panda kunnen ophalen. Echter daar is weer een collega van de beste man aanwezig. Met hem zouden we even moeten constateren dat er werkelijk geen krasje op de auto zit. Het is al goed donker, maar de mobiele telefoon heeft een zaklamp. En deze zaklamp komt in de handjes van mijn Kwaliteitsmannetje! De man van Maggiore probeert nog uit te leggen dat dat ene krasje niet telt en dat andere plekje niet onder de norm valt. Eric kijkt hem aan: “Write it down!”. De man begint ijverige te schrijven en dan kunnen we EINDELIJK de auto meenemen en aan de weg terug naar Licata beginnen. Wat zijn we blij als we onze eigen Sunrise weer zien! We hebben dat bootje echt gemist.
Het weer is werkelijk prachtig. We zitten in onze korte broeken omdat het anders gewoon te warm is. We zien dat voor later in de week slecht weer voorspeld wordt en doen daarom de buitenklusjes eerst. Eric duikt nog een keer in het water. Eerder heeft hij al de schroef van de motor schoongeboend en er een vuilniszak over getrokken. Dit alles met zijn volledige duikuitrusting aan, want de boot ligt natuurlijk lekker te drijven. In Nederland hebben we ijskrabbers (voor autoruiten) gekocht, speciaal voor de boegschroef. Die is dus nu aan de beurt. Het gaat goed en Eric heeft de boegschroef snel schoon. Om de boegschroef te beschermen, kunnen we er geen plastic zak over heen trekken. De boegschroef zit namelijk in een gat, voorin de boot. Hij steekt dus niet uit, maar is juist een beetje ingebouwd. Daarom hebben we een systeem bedacht waarbij we met purschuim een mal hebben gemaakt. Deze mal heeft dezelfde doorsnede als het gat voorin in boot. Deze mal hebben we al gemaakt en deze wordt nu door Eric, onderwater, in het gat geslagen. Ik sta bovenop de boot (ben de duik-buddy maar dan op het droge – een heel verantwoordelijk taak!) en denk dat we door een tanker geramd worden. Maar dat is dus Eric en zijn purschuim mal. De oplossing lijkt prima, maar we weten natuurlijk pas volgend voorjaar zeker of de purschuim de boegschroef inderdaad goed beschermd heeft. De andere havenbewoners waren echter danig onder de indruk. Velen van hen gingen onze methode ook proberen. Hmmm… hadden misschien een patentje aan moeten vragen!
Duiken in de haven
Ander dagje besteden we aan het schoonmaken van de boot. Als eerste spuiten we met zoet water onze genua (voorzeil) af. Het waait niet hard, dus we kunnen het zeil uit laten waaien terwijl we gewoon vast blijven liggen in de haven. Omdat de zon lekker schijnt, droogt het zeil goed. We maken de boot schoon en als die ook droog is, kan het zeil naar beneden gehaald worden zonder dat het meteen weer vies / nat is. We vouwen het zeil op en leggen het binnen in de boot. Op deze manier komt het goed de winter door. Ook ruimen we alle touwen op (als je echt sjiek wilt praten als een watersporter zeg je “lijnen”, maar ik vind dat het gewoon touwen zijn-en-blijven). De veiligheidmiddelen die aan de railing hangen en makkelijk te verwijderen zijn, halen we ook binnen. De Sunrise wordt zo van buiten wel wat kaal, maar van binnen des te gezelliger….
Dan komen de dagen met regen. Dit was voorspeld, dus wij kunnen mooi onze binnenklussen doen. Voor onze nieuwe uitdaging als Chaletstaf moeten we een menu bedenken en hier uiteindelijk een planning en boodschappenlijst voor maken. Ook zijn we natuurlijk nieuw in alles wat een chaletboy / -girl doet. Gelukkig is er een handboek online gezet en dit pluizen we helemaal uit. Dit (bijna) tot wanhoop van onze manager die we met een mail bestoken die bestaat uit minimaal een A4-tje met vragen over hoe e.e.a. geregeld is. Maar het siert hem enorm dat ie al onze vragen rustig beantwoordt. Wij hebben inmiddels een mega-excel ontwikkeld, waar we wellicht dan toch nog een patentje voor aan kunnen vragen als we hem eenmaal goed doorgetest hebben.
Dan horen we op de Happy Hour dat er een wijnproeverij is georganiseerd bij een wijnboer in de omgeving. We zijn dan nog in Licata, dus we kunnen mee! Zelfs aan een taxibusje is gedacht, zodat we de wijn niet hoeven uitspugen omdat er nog in de auto gereden moet worden. Op donderdag gaan we met zo’n 20 havenbewoners op pad. We rijden in een 20 minuten naar de wijnboer. Omdat het zo regent, past hij de rondleiding wat aan. Daarom zijn we ook extra snel toe aan het proeven van de wijn, wat voor de meesten natuurlijk DE reden is om hier te zijn. We krijgen uiteindelijk 5 wijnen te proeven. Deze variëren van een witte (chardonay-blend) tot een uitstekende rode wijn die gemaakt is van de echte Siciliaanse druif Nero D’Avola. Van deze laatste wijn scoren we mooi een flesje bij het winkeltje dat natuurlijk bij deze wijnboer aanwezig is. En wij zijn niet de enigen die hier een flesje meenemen. Ik denk dat we weer eens terug mogen komen van deze wijnboer!
Wijn proeven
Omdat er zulk slecht weer voorspeld is, heb ik een appartementje geboekt in Licata met een wasmachine. Eigenlijk is een het heel huis, met 3 slaapkamers. En als je met slechts 1 persoon boekt, kost dit EUR 21,30 per nacht. Als je in de haven 1x een wasmachine draait, kost het EUR 9,-. En nu heb ik bij slecht weer ook een ruimte binnen op de was te drogen. Ik vind mezelf heel slim!
Op de dag voor we vertrekken naar Nederland is het wasdag. Ik pak de Fiat en laad al mijn was achterin. Het kontje van de Pinda beweegt een beetje richting wegdek, maar ja, dit is de missie van vandaag dus er mag grootst uitgepakt worden. Ik heb de kaart van Licata goed bestudeerd en weet waar ik naar toe moet. What can go wrong? Nou…. Licata blijkt niet heel goed in het vermelden van huisnummers op deuren. Dus ga er dan maar aan staan: nummer 36 a.u.b.! Als je dan op je beste hand-en-voets-want-zij-geen-woord-Engels-en-ik-geen-Italiaans vraagt of je een beetje goed zit, krijg je heel verschillende antwoorden. Dat denk ik tenminste want het antwoorden gaat in vlot en vloeiend Italiaans natuurlijk. Uiteindelijk geef ik het op. Geen idee waar ik moet zijn. Dus ik bel het nummer dat bij de boeking was meegegeven. Er stond al bij dat ze alleen Italiaans spreken… en ja! Italiaans verstaan is veel moeilijker al je je gesprekspartner niet kunt zien. Italianen zijn erg goed in gebaren maken tijdens de uitleg van wat dan ook. Dat helpt altijd enorm. Maar dat heb ik nu dus niet. Uiteindelijk trommelt de verhuurder zijn dochter uit bed. Zij “spieks verrie goet inglies”. Kortom: heb ik helemaal niets aan, behalve dat ze beloofd dat haar vader nu bij het toegangshek gaat staan. Ik rijd de straat nog eens op en neer en zie niemand. Begin het nu wel een beetje beu te worden en weet niet meer zo goed wat te doen. Dan zie ik een bedrijfje in de straat. Hier worden auto’s gewassen en schoongemaakt door enkele jongens. Natuurlijk spreken zij ook geen Engels, maar ik krijg een van de mannen zo ver dat ik hem mijn telefoon mag geven, terwijl de verhuurder aan de lijn is. Ze ratelen even erg Italiaans met elkaar en dan gebaard deze reddende engel mij dat ik hem moet volgen. Hij stapt in zijn auto en ik knor achter hem aan. Hij brengt mij naar de poort en ik bedank hem met mijn allerblijste lach! Eindelijk gevonden. De verhuurder leidt me rond en ik zie geen wasmachine. Dus dat vraag ik meteen even na. Die blijkt buiten in een hokje te staan. Ook prima! Ik bedank hem en pak meteen mijn eerste was. Uiteindelijk volgen er nog 3 en de man komt zo af en toe eens kijken wat er aan de hand is. Maar omdat hij geen Engels spreekt (en zijn dochter zich niet meer laat zien), laat ie me met rust. Tot het moment dat Eric ook even zijn neus laat zien. Nu is de meneer bang dat Eric hier ook gaat slapen. Dan was het appartement immers EUR 10,- duurder. Nee, stellen wij de man gerust, Eric slaapt hier niet. Wat hij nog niet weet is dat Femke hier ook niet slaapt en alleen gruwelijk misbruik komt maken van zijn mooie wasmachine! Helaas gaat mijn plannetje om de was binnen te drogen niet door. Het appartement is wat klein en ik kan nergens een waslijn / -rek kwijt. De natuur helpt echter een handje: de zon begint te schijnen en er staat een pracht van een wasrek buiten in de tuin. Perfect! Niet groot genoeg natuurlijk voor al die was. Ik kom echter voorbereid en met extra waslijn. Die span ik tussen wat palen en voilà: meer ruimte voor de was. Ik kan alleen maar gokken hoe de eigenaar verbaast zit te kijken naar al mijn acties. En….. als de zon rond 16:00 uur weg is, is al een groot deel van de was droog. De rest hangen we nog even in de boot. Kachel aan en ook de laatste beetjes was zijn klaar!
Wassen in appartement Licata
En na regen komt zonneschijn! We worden op onze laatste dag nog verrast met een supermooie dag. Eric neemt een douche in de haven, maar ik ga de verhuurder nog even pesten en rijd naar het appartement. Ik moest de sleutel toch nog inleveren en nu heb ik een superlekkere douche helemaal voor mezelf. We lopen nog een rondje door de haven om afscheid te nemen van onze mede-havenbewoners. Sommigen zullen we nog zien als we weer terug komen, maar anderen zullen dan al vertrokken zijn of juist nog later dan wij weer vertrekken. Ook dit hoort erg bij het reizen, mensen leren kennen, superleuke tijd mee beleven en dan weer afscheid nemen. We merken dat we ook hier aan beginnen te wennen, maar met sommigen heb je een extra-goede-klik en dan blijft het zuur.
Het is 21 graden als onze Fiat ons halverwege de middag weer naar Catania brengt om met onze goede vriend Ryan naar Eindhoven te vliegen. We hebben een extra koffer mee om in te checken omdat we dachten veel spullen mee te moeten nemen naar ons winteravontuur. Maar dat blijkt erg mee te vallen. We gaan natuurlijk ook van erg warm weer, naar een skigebied. Het is wel goed dat we de koffer hebben, omdat we nu wat toiletspullen mee kunnen nemen, maar verder is ie wat leeg. Dus kunnen we nog even shoppen om wat souvenirs mee te nemen. Die gaan nu makkelijk mee.
Onze vriend Ryan stijgt iets te laat op, maar zal naar verwachting net voor 23:00 uur landen op Eindhoven Airport; Op naar het nieuwe avontuur!
Dag, Dag Sunrise