En alweer zijn de plannen gewijzigd. We hebben besloten om een poosje vakantie te gaan houden. Klinkt natuurlijk rijkelijk overdreven, aangezien we überhaupt geen werkgever meer hebben om dit aan te vragen. Maar alsmaar onderweg zijn eist ook zijn tol. Elke dag het weer nauwlettend in de gaten houden, omdat het weer in september toch wel instabiel wordt hier. Elke dag op zoek naar een nieuwe baai, steiger of haven waar je die nacht veilig ligt. Elke dag proberen om weg te blijven van de grootste drukte maar toch een bijzonder plekje ontdekken. Dit is heel erg leuk om 1 of 2 weken te doen op vrije dagen, maar inmiddels zijn we hier al 3 maanden mee aan de slag. Ik droom van gewoon even varen zoals we in Nederland deden; vanuit een veilige haven dagtochtjes (of 2-daagse) maken. Niet ver en altijd een vast punt om naar terug te keren. Eric vindt dit toch wat moeilijker, maar na wat tijd om er over na te denken gaat hij akkoord. Dus….. wij “wonen” de komende maand op Corfu in Gouvia om precies te zijn!
Maar om bij het begin te beginnen: op 1 september liggen we op Lefkas. In het zuiden ligt het (vakantie)dorpje Sívota met veel steigers van restaurants. Wij hebben de enige steiger met mooringlijnen, water en elektra te pakken dankzij een tip van andere zeilers. Wat een feestje! Beetje wiebelig af en toe, maar geen klagen. We kletsen wat met onze Engelse buren links en rechts van ons. Het ene stel is wel klaar met het seizoen. Dit is het eerste jaar dat ze 5 maanden met de boot op pad zijn en ze vinden het eigenlijk wel mooi geweest. Grappig om te horen! En de andere buren varen juist al jaren rond in Griekenland in de zomermaanden. Zij weten weer dat bij “ons” restaurant Stavros de visschotel geweldig is.
Sívota bestaat eigenlijk voornamelijk uit steigers en kades met veel café’s en restaurants aan de kade. Er staan maar enkele woonhuizen. Een grote verhuurder van zeiljachten heeft hier haar thuisbasis, dus van daar uit zal dit wel ontstaan zijn. Maar het is eigenlijk best een leuk geheel. Wij besluiten hier dan ook uiteindelijk 2 nachtjes te blijven. Kunnen we naast de befaamde visschotel ook de lamsbout proberen bij Stavros. Het is 3 september als we wederom vroeg op pad gaan. Deze keer maar 10 mijl naar een heel beschermde baai op Lefkas, bij het stadje Nydri. Een van de Engelse buren wist te vertellen dat er luchtdruktechnisch wat vreemds aan de hand was en dat er onweersbuien zouden kunnen komen. Onweer kan hier iets verschrikkelijks zijn, heb ik inmiddels van diverse mensen begrepen. En dat soort dingen kan ik dan niet meer vergeten. In de baai van Sívota liggen we bij harde wind uit het zuiden zeker niet optimaal, maar bij Nydri juist weer perfect. Dus vlug even de hoek om varen. De wolken pakken zich al samen.
Eenmaal in de baai van Nydri hebben we nog steeds een droog pak. Maar het anker wil niet goed pakken op het plekje dat we hebben uitgekozen. Na 2 pogingen proberen we het maar eens een stukje verderop. En daar is het in 1x goed. Fijn! Wij liggen goed in deze grote baai. Het is er toch al druk en dan heb ik het niet alleen over de andere boten. Het stikt er werkelijk van de kwallen. Enorme kwallen die ook wel “fried egg” worden genoemd. Geen denken aan dat we ons anker al zwemmend gaan bekijken…..
Het plan is om hier een nachtje te liggen. Morgen kunnen we bellen voor een plekje aan weer zo’n mooie steiger, maar dan hier in de baai van Nydri. Extra mooi is dat bij deze steiger een zwembad zou zijn. Daarbij betaal je hier gewoon havengeld (EUR 15,- per nacht), dus je hoeft niet te gaan eten bij het hotel/restaurant Iris, eigenaar van deze steiger. Maar vandaag liggen hier nog veel huurboten omdat het wisseldag is. Dus vandaag wordt het een nachtje achter anker. Ook prima!
Eric doet begin van de middag nog even een dutje. Al dat vroege opstaan is niet aan hem besteed. Ik zie verschillende boten binnenkomen en veel proberen te ankeren op het plekje dat wij ook als eerste hebben geprobeerd. Bijna niemand krijgt het anker hier vast in de grond. Hoe vervelend ook voor hen, is toch ook wel weer fijn om te zien. Er komt ook een boot binnen met een sticker van een (honden)poot afdruk op de voorpunt. Dat komt me vaagjes bekend voor. Zou het misschien een logo zijn van een verhuurmaatschappij? Ik laat het verder los en denk er niet meer aan. Na zijn schoonheidsslaapje steekt Eric zijn hoofd naar buiten, ziet de pootafdruk en roept “TinyNicAl”. Dat is een boot die in de winter bij ons in Licata heeft gelegen en komende winter ook naar Roccella gaat. Ahhhh, dus daarom kwam de boot me bekend voor…..
Eric zorgt dat de bijboot in het water landt en we gaan op pad. Nicola en Allistar zijn erg verbaasd als er ineens een bijbootje op hen af komt stuiven. Hun hondje Tiny is helemaal blij (blijkt dat zij ritjes in een bijboot als haar ultieme vrijetijdsbesteding ziet, dus het kwispelen zal meer om ons bootje zijn geweest dan om ons)! We krijgen meteen wat te drinken en wisselen ervaringen uit van de laatste maanden. Leuk om weer bij te praten. Zij vertellen ons dat zij momenteel een beetje het gevoel hebben dat ze aan het wachten zijn tot ze naar Roccella kunnen. Hen is deze zomer wat tegen gevallen. Het persoonlijk vlak is voor hen ook roerig geweest en ze willen eigenlijk graag (even) terug naar Duitsland, waar de familie van Nicola woont. Maar het is zeker niet alleen kommer-en-kwel wat er besproken wordt. Nuttige tips vliegen over de tafel en wij wijden hen vast een beetje in in de haven van Roccella. Zij hebben daar wel de winterhaven geboekt, maar zijn er nog nooit geweest. En met een maand ervaring aldaar, zijn wij natuurlijk experts.
Die avond varen er 2 bijbootjes naar een restaurantje aan de kade. Mijn eerste moussaka van ons bezoek aan Griekenland is een feit! En rond 22:00 uur gaat elk bootje weer naar de eigen bijbehorende boot. En dat blijkt niets te vroeg. Als we net op onze Sunrise terug zijn, begint de wind nog even te waaien. Niet eens heel erg hard, maar een paar mooie windstoten blijken nog op het programma te staan. En dan ziet Eric dat een Duitse boot ineens onze kant op komt drijven. Zijn anker houdt duidelijk niet. Deze Duitse nudisten boot houden we al de hele dag in de gaten. In totaal heeft ie al wel 5x geankerd en elke keer is hij weer gaan krabben (bewegen omdat je anker niet goed vast in de grond zit). En nu komt ie dus onze kant op…. Ik zeg tegen Eric dat ie snel in onze bijboot naar deze boot moet varen om te kijken of er mensen aan boord zijn.
Eric speert er vandoor en net voor hij op de boot kan kloppen komt de eigenaar al naar buiten in zijn volle nudisten glorie. Dat is nu natuurlijk even niet van belang (maar toch blij dat Eric even op pad is gegaan). Hij start meteen de motor en dan is ook het gevaar voor onze Sunrise geweken. De Duitser haalt zijn anker weer op. We hopen dat hij het een heeeeeel eind verderop nog eens gaat proberen, maar helaas dropt hij zijn anker weer op de originele plek en op dezelfde manier (why change a winning formula?) en dat is dus weer in de lijn van de Sunrise. Verdorie! Waarom denkt hij NU dan WEL vast te liggen? We zien ze niet de goede dingen doen (in onze ogen dan) om het anker te controleren. De wind waait nog steeds met goede vlagen. Eric voelt zich niet veilig en wil ons anker ophalen en elders gaan liggen. Maar daar ben ik absoluut tegen. We gaan niet in het pikkedonker opnieuw ankeren in deze moeilijk ankergrond omdat een andere boot er een zooitje van maakt! Ik bied aan om dan ankerwacht te houden. Bij ankerwacht blijf je om de beurt op om te controleren of je anker goed houdt. Eigenlijk dus niet of het anker van een ander vast blijft zitten…. Maar dat moet nu dan maar. Uiteindelijk blijf ik tot 3:00 uur controleren of alles goed gaat. Dan gaat de wind liggen en is de kans dat er nog iets gebeurd wel heel klein. Ik kruip mijn bedje in. De Duitser is even niet mijn vriendje…
De volgende ochtend bellen we met Hotel Iris en we mogen komen! Rond 11:30 uur liggen we aan de steiger vast. Er liggen al Engelsen en zij weten nog niet zeker of zij vannacht hier mogen blijven. Hotel Iris verwacht nog een groep boten, maar weet niet zeker hoeveel boten het zullen zijn. Maar het is inmiddels geen hoogseizoen meer en de Engelsen mogen gewoon hun boot laten liggen. De man zit nogal graag op zijn praatstoel en terwijl zijn vrouw de boot poetst, opruimt en de was met de hand doet, staat hij met ons wat te praten over hun ervaring van dat jaar. Zij zijn nu ook 3 maanden in Griekenland en hen is het ook wat tegengevallen. Vooral de hitte heeft ervoor gezorgd dat zij nu plannen aan het maken zijn voor het terugbrengen van de boot naar Engeland. Dan willen ze de boot verkopen en een camper kopen. Op naar het volgende avontuur.
Die middag, na een fijne duik in het zwembad, komen Allistar, Nicola en Tiny bij ons aan boord wat drinken. Het is weer erg gezellig, Eric maakt een pizza en zo is het snel avond. We lopen nog even een rondje in Nydri. Net als de vorige keer zien we ontzettend veel bars, discoboten en restaurants. Dus na een uurtje zijn we weer terug op de boot en duiken ons bedje in.
Inmiddels hebben we het plan opgevat om een maandje in Gouvia op Corfu te blijven. Ik heb gebeld en gemaild en weer gebeld. Een plekje voor een nacht is nooit een probleem, maar een maandcontract is in de volle haven toch wel een uitdaging. Maar uiteindelijk krijg ik via mail bevestigd dat we mogen komen. Vanuit Lefkas is het nog 80 mijl (=16 uur) varen, dus dat knippen we op in 2 stukjes. De eerste dag gaan we door het kanaal van Lefkas naar Preveza. Dat is ongeveer 20 mijl. Daarna gaan we OF in 1x naar Corfu (60 mijl) of we maken nog een tussenstop op Paxos (30 mijl). Op dinsdag 5 september gaan we weer vroeg. In de middag wordt flinke wind voorspeld en dan wil ik in de veilige haven van Preveza liggen. Om 7:30 uur zijn we op weg. Het is een 1,5 uur varen naar het kanaal van Lefkas. Hier ligt een brug die 1x per uur open gaat. Het is dus handig als je wel op tijd bent, anders moet je weer een uur wachten. We komen ongeveer 10 minuten voor 9 uur aan en hebben dus mooi de brug mee. Aan de andere kant van de brug kom je meer in open zee. Je wordt niet meer beschermd door het eiland Lefkas en de golven uit Italië komen lekker aangewiebeld. En dan wiebelen wij ook. Eigenlijk wisten we dit nog wel van de heenweg, maar dat hebben we vast ergens ver weg geduwd….
Gelukkig is het maar een klein stukje. Een uurtje later maken we vast aan de kade van Preveza. We zijn hier al tweemaal eerder geweest. De marina (duur!) hebben we al gezien en de stadskade ook op 2 plaatsen. Enige plek die we nog niet geprobeerd hebben is de marina-in-aanbouw. Deze ligt wel in de stad, maar zou niet zo duur moeten zijn (want nog in aanbouw). En inderdaad mogen we hier voor EUR 14,50 per nacht liggen. Met water en elektriciteit en weer die mooringlijn zodat ons anker mooi op de punt kan blijven liggen. Met de verwachte wind geeft dat rust. De plekken blijken ook erg breed, dus de Sunrise ligt prinsheerlijk uit te rusten van de golven. Helaas komen de golven ons wel een beetje achterna. Doordat de flinke wind in de middag inderdaad opkomt, worden de Italiaanse golven de baai van Preveza ingeduwd tot helemaal de hoek op. Dat hadden we niet verwacht. En dan blijkt de marina-in-aanbouw toch de beste plek te zijn om te liggen. We wiebelen zeker een beetje, maar vergeleken met de boten aan de stadskade is dat helemaal niets. Ik ben erg blij dat we deze keuze gemaakt hebben.
Omdat we weer geleerd hebben dat we ook de golven een beetje in de gaten moeten houden, besluiten we ook de volgende dag nog te blijven liggen. Na een dag harde wind komen immers nog een dagje golven. En dan doen wij liever iets anders. Ik heb gelezen over een mooie oude stad waarvan de resten nog goed bewaard zijn gebleven. Dat is ongeveer 10 km fietsen en dus goed te doen. We stappen rond 10:30 uur op onze fietsjes en gaan Nikopoli bewonderen. Eerst zien we een klein stukje land langs de weg dat is afgezet met hekwerk en waar een bordje met uitleg bij staat. Hmmm…. Mooi hoor, maar als dit alles is…. Ach, het is mooi fietsen dus we gaan nog eens stukje verder. En dan komen we bij de echte bezienswaardigheden. Er staan nog grote delen van de stadmuur, diverse gebouwen en tempels. Echt heel indrukwekkend! We moeten zelfs fietsen van de ene plek naar de andere, zo groot is het. We zijn erg onder de indruk, vergelijken het zelfs met Delphi.
Mozaïek Nikopoli
Rond de middag krijg ik toch wel trek (en dorst). In heel Griekenland wordt je dood gegooid met taverna’s, bakkerijen en mini-markets. Ik ben dus een beetje lui geworden met inpakken van onze fietstas. En dat wordt nu afgestraft: in heel Nikopoli is geen bakkerij of mini-market te vinden. Als we het bij een huis even navragen, worden we verwezen naar de tempel van Appollo, de trots van het dorp. Nee, daar is ook geen eten of drinken te koop, maar het is wel erg mooi. Dan toch maar even omhoog. Blijkt nog een heel pittige klim. Maar ondanks de zweetdruppeltje in mijn oog zie ik ineens een broodbus. In dorpen waar geen bakker is, komt hier 1x per dag een busje van de bakker. En wij kunnen bij hem dus ook mooi een vers brood scoren. Geen beleg, maar dat is nu helemaal niet erg. Water heeft ie niet, maar dat vinden we later bij een “hotel” onderaan de berg. Waar oude mannen dikke lol hebben om ons, omdat wij niet begrijpen wat ze tegen ons zeggen. En een koude cola en een halve liter water samen EUR 1,70 kosten op het terras.
Het plan is om via Mytikas terug te fietsen. Dit is een plaatsje direct aan zee. Hier zijn wel wat hotels en eetgelegenheden merken we. Wederom een mooie route en uiteindelijk vinden hier een terras met een schitterend uitzicht, goede ouzo en lekkere gebakken visjes. Een topplekje!
Uiteindelijk zijn we rond 15:30 uur weer terug in Preveza. We hangen even wat rond op de boot, want we willen vanavond uit eten in een goedkoop en erg leuk restaurantje bij de dure marina. Die ligt aan de andere kant van het water, maar er zou een tunnel zijn. Rond 19:00 uur stappen we dus weer op onze fietsjes en gaan op zoek naar de tunnel. Na wat omzwervingen vinden we dan eindelijk de ingang. We fietsen niet graag om en snijden dus mooi nog een stukje af, zodat we rechtstreeks de tunnel in rijden. We pakken het stoepje, zodat de auto op de weg geen last van ons hebben. Maar zodra Eric de tunnel instuift, horen we ineens een man door de luidsprekers “Bikes are not allowed. Turn around!”. Oepsie! Dat doen we dan dus maar. En bij nader onderzoek blijkt ook dat als we dat stukje niet hadden afgesneden, we een verkeersbord hadden gezien waarop stond dat fietsers niet de tunnel in mochten. Vanavond toch maar eigen kooksels op het programma.
Theater Nikopoli; de opgravingen zijn nog in volle gang
Op donderdag 7 september varen we weer op tijd (6:30 uur) weg. We hebben een tocht van 12 uur voor de boeg. De eerste uren kunnen we nog zeilen, maar later is er te weinig wind. Omdat we 5 mijl per uur willen blijven varen, moet de motor erbij. Morgen worden er onweersbuien voorspeld en dan wil ik in Gouvia liggen! Eind van de middag zien we al wolken samenpakken, dus maak ik me een beetje ongerust. Dat blijkt nergens voor nodig, want veilig en droog bereiken we om 18:30 uur de marina op Corfu. Daar weten ze niets van onze boeking en we krijgen een plekje aan de buitenkant van de haven. Prima voor deze nachtje, maar hier lig je niet goed beschermd. Het is een dure haven en wij willen dan wel heel goed liggen voor ons geld! De man van de haven die ons helpt, geeft aan dat we ons morgenvroeg bij het kantoor kunnen melden. Dat is nu dicht en hij krijgt niemand meer te pakken. Voor een nachtje is dat een goede oplossing.
De volgende dag sta ik om 9:00 op het kantoor. Ze kijken me een beetje ongelovig aan als ik zeg dat ik per mail hun akkoord heb gekregen voor een maandcontract. Blijkbaar is dat er een beetje tussendoor geschoten; de haven is erg vol…. De dame belt even rond en geeft me een plaatsnummer: aan de buitenkant van de haven, zelfs nog meer op de hoek en dus nog slechter beschermd. Ik zeg dat ik hier niet mee akkoord kan gaan. Zij zegt dat ik daar naar toe moet. Ik zeg dat ik hier niet mee akkoord kan gaan. Zij zegt dat ik daar naar toe moet. Ik zeg dat ik hier niet mee akkoord kan gaan. Dan belt ze en krijg ik toch een ander boxnummer van een heel vriendelijke man die aangelopen komt. Eric en ik gaan deze box (plaats) bekijken. Hij is wel heel smal…. We gaan weer terug naar kantoor en vragen meteen naar de vriendelijke man. Hij belt, loopt wat langs bij wat collega’s en komt terug met nog een ander boxnummer. Wij lopen er weer naar toe en zijn heel tevreden. We hebben een mooie plek!
We liggen nu een paar dagen op ons plekje en hebben al wat onweersbuien gehad. Voor vandaag is een storm voorspeld. Deze week is een erg onrustige week hier op Corfu, weertechnisch dan. Maar wij: wij hebben boodschappen gedaan, gefietst, gezwommen, bijgekletst met zeilvrienden die we uit Licata kennen en bij onze nieuwe buren een wijntje gedronken. Wij vermaken ons dus prima, zonder zorgen over onze Sunrise!