Op donderdag 28 september hebben we nog een belangrijke date: Een optreden van The Supremes! De dames zijn er wel wat jonger op geworden en niet alle liedjes zijn van hun eigen makelij, maar dat kan ons niets schelen na ons laatste bezoekje aan de Nederlandse Snackbak op Corfu. Kroketten en Frikadellen Speciaal zorgen er nu eenmaal voor dat je wat milder wordt. En de dames zijn erg goed! In de Engelse pub vermaken we ons dan ook weer prima met onze Duitse vrienden uit de haven. De avond vliegt voorbij en voor we het weten zijn de dames door hun repertoire heen en wij weer op weg naar huis. 

We zien op zaterdag / zondag / maandag een goed weergat om over te steken naar Italië. Eric heeft de voorkeur voor vertrek op zaterdag en ik natuurlijk op zondag. Zo werkt dat nu eenmaal bij ons. Deze keer strijk ik met de hand over mijn grote hart. En dan komt het afscheid van Griekenland in 1 keer heel dicht bij. De laatste voorbereidingen worden getroffen en eind van de middag zijn we er klaar voor. Jessica en Stephan (onze Duitse vrienden) nodigen ons uit om een laatste keer Grieks te gaan eten. Deze keer zonder alcohol, want wij willen morgenvroeg al om 4:00 uur in de ochtend vertrekken en bovendien zijn we allemaal nog een beetje brak van The Supremes. We gaan naar een restaurant dat bekend staat om zijn enorme borden met eten. Poeh, soms krijg je al buikpijn door alleen te kijken naar wat de ober bij andere tafels bezorgd. Uiteindelijk krijg ik mijn Griekse lasagne dan ook maar voor 1/3 deel op. Maar ik mag de rest gewoon mee nemen. Kijk, daar kunnen Eric en ik nog eens van eten; scheelt weer koken! 

Als we van het restaurant weer terug naar de haven lopen, zien we overal bliksemflitsen om ons heen. Ziet er heel indrukwekkend uit, maar Eric en ik spreken af dat we in de ochtend niet zullen vertrekken als we nog steeds bliksem zien. De wekker gaat op 4:00 uur, maar uiteindelijk zijn we om 3:00 uur op, omdat we niet heel goed kunnen slapen. Blijft toch een beetje spannend om weer zo’n lange tocht te maken. We maken de boot klaar en gaan! Als we echter zo’n 3 mijl uit de haven zijn, zien we toch weer onweer. Na nog 2 flitsen draaien we om; terug naar de marina. Om 4:30 uur duiken we ons bedje weer in. 

In de ochtend besluiten we om vandaag toch te vertrekken. De lucht ziet er prima uit en we kunnen mooi een tussenstop plannen op een eilandje ten noorden van Corfu. Dan kunnen we van daar uit zondagochtend weer heel vroeg vertrekken. Scheelt toch weer een 7 uurtjes varen; die hebben we dan toch maar mooi vandaag weer gedaan. En dus gooien we om 10:30 uur opnieuw los. Het voelt wel veel beter om Griekenland waardig gedag te kunnen zeggen bij daglicht in plaats van als een dief in de nacht te vertrekken. Helaas moeten we de volledige 7 uur op de motor, maar dat wisten we van tevoren.  

Othonoi in avondlicht

Eenmaal aangekomen bij het eiland Othonoi willen we eigenlijk voor anker in de baai waar we op de heenweg, inmiddels 3 maanden geleden, ook gelegen hebben. Daar liggen al 2 boten en die zien we heel erg wiebelen. Daar zijn we niet naar op zoek, want we willen graag wat slaap pakken als we om 4:00 uur weer op pad gaan. Er is ook een haventje en daar hebben we al goede verhalen over gehoord. Eric legt de Sunrise weer netjes aan. We liggen niet stil, maar zeer zeker beter dan in de baai, dus we zijn tevreden. Nu kunnen we ook mooi nog een rondje lopen over het eiland, dat hebben we de eerste keer niet kunnen doen. Het is een leuk eilandje dus we genieten lekker van ons ijsje met uitzicht. 

Op zondagochtend 4:00 uur is er geen geflits meer te zien. We gaan op weg en kunnen na 2 uurtjes op de motor zelfs even het zeil hijsen. Na een 5 uurtjes is het echter al weer gedaan met de wind en de rest van onze tocht blijft de motor aan. We hebben best wat deining op zee. Er was juist weinig wiebelen voorspeld, maar ja, als dit dan het enige is waar we doorheen moeten, doen we dat maar. En naar de avond toe wordt het gelukkig ook weer wat minder. Omdat we alsmaar op de motor varen, duurt de dag best heel lang. We zien er misschien ook wel heel erg naar uit om veilig aan de overkant aan te komen. Maar we moeten eerst nog een nachtje door. En omdat je de kleur en dikte van de wolken niet meer kunt zien, is dat best een beetje spannend. Onweer zie je nu immers niet aankomen. Omdat we toch niets anders kunnen doen, gaan we natuurlijk gewoon door. Tegen 5:00 uur zien we dan toch flitsen aan de horizon. We hebben een geweldige app gekregen waar je precies en realtime op kunt zien waar het onweer zich bevindt. Een onmisbaar ding daarbij is natuurlijk wifi….. En we zijn nog te ver uit de kust dus dat lukt niet. Na een spannend uurtje naar de lucht kijken, zien we ook achter ons flinke flitsen. Gelukkig hebben we ook 10 minuten later wifi-bereik. We zien dat de flitsen voor ons op Sicilië zijn. Geen probleem dus! En achter ons bij de stad Crotone, daar zijn we nu zo’n 40 mijl voorbij en we schatten dus in dat we ook hier veilig zijn.  

Rond 7:30 uur komt de zon op, stopt het onweer achter ons en zien we alleen blauwe lucht voor ons. Dat geeft wel weer rust. Uiteindelijk bereiken we onze winterhaven om 11:00 uur. Zo fijn! We krijgen ook meteen de beloofde plaats toegewezen, maken vast en gaan even lekker zitten op de stille boot. Hier zijn we weer Italië! 

In de marina hebben ze niet stil gezeten de afgelopen maanden. Er staan nieuwe vuilnisbakken, nieuwe wandelroutes zijn uitgezet en we hebben nu best goede wifi op de boot. Maar het allerbelangrijkste is wel dat de Pizzeria, waar je pizza per meter kunt komen, gewoon nog open is! Dat is pas een mooie beloning voor zo’n lange tocht.

 En we krijgen een superwarm welkom van onze nieuwe buurman: Frenk, een rasechte Italiaan van 72. Zijn bootje is 40 jaar oud en zijn trots. Hij gaat nog steeds zeer regelmatig vissen. Als hij de volgende dag weer naar de haven komt, heeft hij een fles rode wijn hier uit de streek voor ons meegenomen: zo aardig! Bovendien belooft hij plechtig een oogje op de Sunrise te houden als wij weer naar Nederland zijn. 

Die eerste avond in de haven hebben we nog geen tijd voor de pizza per meter. Een stel dat we kennen uit Licata, gaat ook hier overwinteren. Nicola, Alistar en hun hondje Tiny nodigen ons uit om deze avond een hapje bij hen te komen eten. Zij vertrekken morgenochten naar Duitsland en blijven daar een maand. Wij zullen hen dus pas weer in april weer zien. Reden genoeg om weer even goed bij te kletsen en dan meteen weer afscheid te nemen. 

De volgende dag is het mooi weer. We pakken onze fietsjes en rijden naar Siderno. Een tochtje van 12 km enkele reis zorgt er voor dat we straks onze Nederlandse fietsconditie weer een beetje op peil hebben. Als we weer naar de haven willen rijden blijkt dat Eric’s fietsje een slappe voorband heeft. En dan is 12 km weer best ver… Maar gelukkig hebben we een pomp bij ons en kan Eric het “pump-and-ride” principe toepassen. Ongeveer elke 3 km moet ie even van de fiets, maar het scheelt een hoop wandelen. En dan hebben we ’s avonds meteen die beroemde pizza verdiend! Op aanraden is een halve meter pizza voldoende, dus dat bestellen we. Met een enorme doos lopen we weer terug naar de Sunrise. Uiteindelijk blijkt het vooral een mooi verhaal en een goede foto op te leveren, want wij zijn niet gecharmeerd van de smaak van dit monster van een halve meter. Veel te veel kaas! Ach ja, weten we dat ook weer.

 

Ruim een halve meter pizza!!!

Onze kluslijst mag er weer zijn. We hebben wat onderhoudszaken die aangepakt moeten worden, maar ook moet de boot natuurlijk winterklaar gemaakt. En dan blijkt ook de waterleiding nog gescheurd en moet Eric heel wat emmertjes water uit de boot dragen. Voordeel is wel weer dat er al een tijdje iets niet goed was met de waterleiding en we nu dus weten waar dat aan ligt. Ook het toilet krijgt de jaarlijkse onderhoudsbeurt, waarbij het helemaal uit elkaar gehaald wordt en alle (onderdekse) leidingen worden gereinigd. Vreemd, maar ook achter dit klusje stond de naam van Eric. Ik ben bezig met het repareren van de gordijntjes, ontkalken van de fluitketel, logboek digitaliseren en onderkomen zoeken voor ons als we in Nederland zijn.  

Ondertussen leren we ook nog de andere mensen kennen die deze winter hier in de haven liggen. Ook een Zweeds stel, met 2 honden. We nodigen hen uit op de borrel en serveren er dan ook maar meteen burrito’s bij zodat de buikjes weer gevuld zijn. En op zondag 8 oktober is de eerste BBQ. Het blijkt dat er al een flinke groep in de haven is; ongeveer 40 bootjesmensen komen naar de BBQ. Supergezellig! Er is ons gevraagd om je eigen vlees mee te nemen, maar ook 1 gerecht dat je kunt delen. Oei, dat hoefde in Licata nooit. Ik besluit om in plaats van salade nummer 101 (ik verwacht dat heel veel mensen salade-om-te-delen meenemen), havermout-cookies te bakken. En die vallen heel goed in de smaak. Onze tafel-buurman vertelt me later dat ie pas 5 cookies ophad en dat Eric toen met de trommel opstond om rond te gaan: “I really hate him for doing that!” Kortom: de trommel ging leeg mee naar de boot. 

Eric is op zondagmorgen nog speciaal wijn gaan halen met onze buurman Frenk. De wijn die Frenk had meegenomen was ons erg goed bevallen. We vragen aan hem of we de wijn ergens kunnen kopen en prompt mag Eric meteen in de auto stappen; ze gaan wijn-shoppen. Ergens midden in een woonwijk, klopt de buurman op een deur en koopt Eric een kan van 5 liter wijn voor EUR 10,-. Tijdens de BBQ blijkt wel dat deze goed in de smaak valt bij de medebewoners van de haven want de kan gaat leeg mee naar huis.  

Visserbootje van onze buurman Frenk; na een regenbuitje moet hij flink hozen.

En ook dit jaar zijn we niet de enige Nederlanders in de overwinterhaven. We maken kennis met Siebrandt en Femke (hoe groot is die kans nu???) op hun boot Storm. Geweldig om weer eens gewoon Nederlands te kunnen spreken, te klagen over dure Calvé pindakaas in Griekenland en hoe je stoofvlees lang kunt bewaren zonder vriezer.

 We hebben nu nog maar even te gaan in Italië. Daar gaan we nog even goed van genieten! Dan komen we dus naar Nederland. We hebben begrepen dat we onze shorts en shirts wel hier kunnen laten. Dat is wel jammer! Maar we hebben ook veel zin in dit nieuwe avontuur. Eric heeft inmiddels al een baan gevonden en we hebben een chalet op een vakantiepark kunnen huren zodat we niet in een kartonnen doos hoeven te wonen. Er is inmiddels al een flinke lijst met mensen die we graag willen bezoeken; ook mensen die we onderweg hier zijn tegengekomen en nu ook weer gewoon in Nederland zijn. Houd jullie dus maar goed vast: We zijn er weer helemaal klaar voor!!!