Gaan we Roccella definitief – in ieder geval voor dit jaar – vaarwel zeggen op vrijdag 27 of zaterdag 28 april en hoe laat dan? Die vraag houdt ons al wat daagjes bezig. Er wordt goede wind voorspeld, natuurlijk komt die voor ons van achter – story of our lives -, maar ik wil niet meteen in een windkracht 7 met golven van 2,5 meter terecht komen. Uiteindelijk beslissen we donderdagavond dat we vrijdag rond 20:00 uur zullen vertrekken. Komen we waarschijnlijk rond 14:00 uur aan in Syracuse op Sicilië. Als we dan vrijdagochtend de laatste weersvoorspellingen ophalen, vervroegen we ons vertrek naar 11:00 uur. Dan komen we wel in de nacht aan, maar we kennen de plek, dus dat durven we wel aan. 

Om 11:00 uur worden we uitgezwaaid door de havenbewoners die nog in Roccella liggen. Ze helpen heel lief bij windkracht 1 met onze lijntjes. Niet nodig, maar daar gaat het natuurlijk helemaal niet om. We zijn al naar Crotone geweest, dus helemaal onze eerste reis is het niet dit jaar. Maar het is wel gek om zo definitief de lijntjes los te knopen. Eenmaal buiten de haven, kunnen de zeilen meteen omhoog. De wind trekt nog net ietsje aan en komt uit een gunstige richting: we gaan als de brandweer! Met deze snelheid zijn we dadelijk al rond middernacht op Sicilië i.p.v. om 05:00 uur. Maar als iets te mooi lijkt om waar te zijn, is het dat vaak ook. Na enkele uurtjes verandert de wind van richting en kunnen we alleen maar zeilen met de motor erbij. Ook de golven komen opzetten en dat maakt dat we wat gaan wiebelen. Later op de avond, valt de wind helemaal weg en worden de golven onverwacht nog een stukje hoger. Nu is het alles behalve comfortabel en relaxt varen. Nog 6 uur te gaan….een lange tijd om de tandjes op elkaar te zetten, maar het moet wel. Alle andere havens die we tegenkomen zijn ongeveer even ver weg van onze huidige positie en bovendien minder beschermd tegen de golven. Dan zouden we wel in een haven zijn, maar nog steeds liggen schudden. Even met mijn eigen mindset aan de gang en na een tijdje gaat het wel weer. Toch ben ik heel blij als we uiteindelijk om 2:30 uur de baai van Syracuse binnenlopen. We roepen de havenpolitie aan en vragen of we aan de stadskade (gratis!) mogen liggen. Nee, mag niet. We kunnen in de marina of voor anker. Een tegenvaller, maar we kiezen voor het anker. Om 3:00 uur gaan de lichtjes op onze Sunrise uit. 

Zon gaat onder bij de Etna

De volgende ochtend worden we toch best uitgerust wakker. We kijken eens rond en dan blijkt een zeilschip uit Roccella ook in Syracuse terecht is gekomen. Zij waren eigenlijk van plan om eerst naar een andere baai op Sicilië te varen en dan na een dagje of wat door te gaan naar Syracuse. Maar toen ze eenmaal in die baai lagen, lagen ze zo te wiebelen dat ze maar na het avondeten zijn doorgevaren. Ook in die fijne golven die wij hebben gehad, maar dan wat uurtjes extra. Wij zijn niet jaloers! 

Eric krijgt een appje van een oud-collega. Hij is met zijn gezin aan het rondreizen in een camper op Sicilië en vandaag zijn ze in Syracuse. Gezellig! Zij komen met z’n allen bij ons op de koffie. Omdat het wel handig is dat zij dan ook aan boord kunnen stappen en wij willen ook graag aan land kunnen stappen (even niet wiebelen!), kiezen we voor een nachtje in de marina. Om 7:00 uur in de ochtend zijn we eerste klant. En wat een vervelende marina. Niet het personeel; de mannen doen alles om te zorgen dat ik me welkom voel en het papierwerk zo snel mogelijk afgehandeld is. Maar de deining die de baai binnen komt, komt ook gewoon recht op de steigers van de marina af. Waar het achter anker dan deint, rukt de boot aan de touwen als hij vast ligt aan de steiger. Dat gesnuk maakt het heel onrustig. Als ons bezoek dan arriveert, willen ze graag even op de boot kijken, maar de volwassenen blijven lekker buiten om zeeziekte te voorkomen. De 3 kids hebben nergens last van en vragen me de oren van het hoofd over alle knopjes en vreemde zaken die ze ontdekken. Erg leuk! Na de koffie vertrekken ze weer: ze gaan Syracuse verkennen. Wij gaan nog even liggen en lopen later ook de stad in. Even vaste grond onder de voetjes en wat boodschappen halen. We zijn er vorig jaar ook geweest; het blijft een erg mooie stad. 

Oude bomen in Syracuse

Die nacht slapen we erg weinig. Door dat geruk aan de touwen lijkt het net of je telkens wordt wakker geschud. Om 7:00 uur zijn wij dan ook weer los. We gooien ons anker uit en dan is er rust! We schommelen nog een beetje, maar de rust is zalig. Het gaat nog wel flink waaien vandaag (die windkracht 7), maar strak achter ons superanker kunnen wij prima een relaxdagje houden. Beetje slapen, lezen, slapen, lezen…. En dan blijkt er voor de stadskade een heel evenement georganiseerd te zijn. Daarom konden we daar niet terecht. Jetski’s houden wedstrijden en achter ons anker liggen we op een perfecte plek om dit goed te bekijken.  

Ook de mannen van Sicilië maken graag selfies….

Ook bekijken we de weersverwachting. We hebben een internet-abonnement gekocht in Crotone dus aan gigabites geen gebrek. En aan wind ook niet de komende tijd, zien we. Maandag is het, na 3 dagen flinke wind uit het Noorden, heel rustig. Dinsdag gaat het 4 of 5 Bft waaien uit het Oosten en dinsdagnacht wordt dit een 7 tot 8 Bft. Op woensdag draait de wind naar West, maar gaat even vrolijk door met kracht 7 tot 8 Bft. Dit duurt dan tot ongeveer vrijdag. Dat zijn dagen dat je op een veilige plek wilt liggen. En hoewel we denken dat we achter ons anker in de baai van Syracuse best zouden overleven, zouden we dan 3 dagen niet aan land kunnen en verplicht op de boot zitten. We kiezen er dus voor om maandag en dinsdag te gebruiken om naar onze zomerhaven te varen in Licata. Weer dik 90 mijlen. Deze keer knippen we het op: we varen eerst naar het uiterste zuidwest-puntje van Sicilië: PortoPalo. Hier schijn je prima te kunnen ankeren. Daar wachten we dan tot de wind in de nacht van maandag op dinsdag draait naar het Oosten. Met de wind in de rug (is ie weer!) kunnen we dan de laatste 60 mijl naar Licata varen en komen we ruim aan voor de harde wind.  

Wisseling van onze 12 jaar oude Nederlandse vlag in PortoPalo

Het tochtje naar PortoPalo verloopt erg rustig. Op de motor, maar dat was verwacht. En rond 13:00 uur zijn we als eerste in de baai. Eric vindt een mooie plek en ons anker pakt meteen. Weer kan de e-reader uit de kast en dobberen we lekker in het middagzonnetje. Het blijkt uiteindelijk wel een drukke baai, want als de zon onder gaat liggen er zo’n 15 boten. Ruimte genoeg, dus geen probleem. Het is wel duidelijk te zien dat de winter-haven-contracten aflopen op 1 mei. Na 1 mei mag je dan natuurlijk gewoon nog even blijven in je haven, maar dan gelden er wel andere prijzen. In Roccella bijvoorbeeld zouden wij ongeveer voor 1 maandje extra in de haven, de helft moeten betalen van de totale rekening voor de hele winter (7 maanden). Relatief heel duur dus! Veel schepen zijn dus weer op pad. We komen er veel tegen die op weg zijn naar Syracuse (denken we) om de komende storm uit te zitten. En ook onze buurtjes in de baai van PortoPalo verdenken we er van om die kant op te gaan. 

PortoPalo – een vissershaven

Dinsdagochtend om 5:00 uur gaat het anker weer op: we gaan naar Licata. De wind blijkt uiteindelijk niet voldoende, dus weer motor met zeil. Later op de middag krijgen we wel wat extra wind, maar omdat ik perse voor de harde wind binnen willen zijn, blijven we ook de motor gebruiken. En om 17:00 uur bereiken we dan inderdaad Licata. Een marinero (havenman) komt ons meteen tegemoet om ons ons plekje te wijzen. Als we liggen ga ik meteen even naar het havenkantoor en ook daar wordt ik allervriendelijkst geholpen. Een kwartiertje later sta ik met de sleutels van het sanitairblok, de wificode en belangrijke telefoonnummers weer buiten in de drukte. Het is 1 mei en een feestdag in Italië (dag van de arbeid). Er spelen diverse bandjes op de terrassen. Als ik terug ben bij de Sunrise, besluiten we dan ook om even een kort rondje te lopen. Tsja, en dan kun je zo’n terras niet weerstaan. We gaan zitten bij een restaurant dat er vorig jaar nog niet was. De grappige ober vertelt in prima Engels dat ze vandaag een aanbieding hebben: EUR 12,- voor een glas wijn (blijkt een sloot te zijn) en onbeperkt hapjes. Dat lijkt ons prima. Die hapjes bestaan uit verse vis, couscous, wraps etc. Superlekker allemaal. En dan speelt er een goed bandje. Het is niet druk op het terras, dus alle liedjes worden door de zanger aan mij opgedragen. Kijk: dat had ik ook verdiend! We genieten op het terras tot het bandje stopt. 

Fase 3: Limoncello proeven bij aankomst in Licata

Die avond gaat ook de wind los, zoals voorspeld. Wij zijn blij dat we in deze veilige haven liggen! De volgende ochtend waait het nog, maar is het droog, dus pak ik met ren-schoenen en ga mijn eerste kilometers maken. Ik zie een vrouw op een zeiljacht haar was ophangen en vraag me af waarom dat een goed idee zou kunnen zijn met windkracht 7 / 8 en de lucht vol zilte nevel van de zee. Misschien toch een les die ik gemist heb? De rest van de dag gaan we opnieuw Licata leren kennen. Voordeel is natuurlijk dat we al een favoriete bakker, groenteboer en slager hebben. Zo leuk en vertrouwd om hier weer te zijn! 

In de avond komt er ineens een vrouw over de steiger gerend. Ze roept om hulp. Eric is buiten en rent in de richting die de vrouw aanwijst. Ik hoor de vrouw niet, maar wel dat Eric ineens van de boot stapt en ga hem ook achterna. Dan blijkt dat er een oudere man van zijn loopplank in het water is gevallen. Door de harde wind wiebelt de plank ook flink en daar zal het waarschijnlijk zijn misgegaan. De man ligt een beetje beduusd in het water. Er is al een andere man bij en samen met Eric hijsen ze de oude man op de steiger. Ik ren terug om mijn EHBO-kit te halen. Nooit mijn cursus nodig gehad, maar ik zag dat deze man flink wat bloed bij zijn hoofd had. Eric rent mij achterna voor een isolatiedeken (zilverfolie), want het waait flink en de man is natuurlijk doornat. Ik bekijk de wond voorzichtig en zie dat hij niet meer hard bloed, dus we slaan vlug de deken om hem heen. Niet onderkoelt raken is nu belangrijker. Een jongen heeft de beschikking over een auto en biedt aan om de man meteen naar het ziekenhuis te rijden. Ik zeg dat de man alleen mag opstaan als hij dat zelf kan. Dat lukt en nadat ik nog even gecheckt heb of hij goed uit zijn ogen kijkt, gaan ze op pad. En dan hebben wij  nog even de adrenaline-shot te verwerken. Als die mevrouw hem niet in het water had zien liggen en om hulp was gaan roepen, was de man vast verdronken. Het water is immers maar 17 graden; onderkoeling is zo gebeurd!   

De volgende dag komt de man iedereen die hem heeft geholpen bedanken. Hij ziet er weer goed uit, maar dan wel met een flink verband op zijn achterhoofd: 15 hechtingen. Maar hij is heel dankbaar. Wij zijn vooral blij dat we konden helpen en dat hij weer helemaal in orde is. 

Flinke golven in Licata, terwijl wij veilig in de haven liggen

De komende dagen kunnen we mooi  gebruiken om plannen te maken voor de maanden die komen. Wind en regen zijn een prima excuus om eens goed op internet te kijken naar mogelijke huisjes, aanlegplekjes op Malta en beste autohuurdeals! Als het dan weer opklaart, zijn wij er klaar voor…..