69. Van Hastings naar Blenheim

We worden op maandag 26 november wakker op ons mooie plekje op de Golfclub van Hastings. Nog steeds horen we druppels op het dak van Lange Jan… zucht… We geven de moed nog niet op, misschien wordt het strakjes nog droog en kunnen we alsnog gaan wandelen. Eerder dan 11:15 uur mogen we toch niet starten omdat het geen hoogwater mag zijn voor deze wandeling. Tijd voor wat boodschappen: Eric wil de dashboardlampjes gaan halen in Hastings. Kan ik mooi mee voor mijn lijstje. Ik heb trouw het advies opgevolgd van internet: als we voor 7 dagen ondergoed mee zouden nemen, zou dat genoeg zijn. Ja, wellicht als je alle dagen zon hebt en om de dag met een handwasje aan de gang wilt gaan. Maar het is ook een beetje vakantie en zo basic zijn wij ook weer niet op weg. We hebben best nog ruimte in de kastjes voor een paar extra onderbroeken. Bij de Nieuw Zeelandse Action / Ikea ( The Warehouse) biedt uitkomst en voor weinig geld, kunnen we er voortaan wat langer vooruit zonder wasje.  

Als het dashboard weer in elkaar zit, regent het nog steeds. Gezien de afhankelijkheid van eb, weten we al dat de wandeling er vandaag niet meer in zit. Wat zullen we dan doen? We zijn eigenlijk deze kant uit gereden voor die wandeling. We besluiten dat als het morgen wel goed weer is (en de voorspellingen zien er goed uit) dat we dan gewoon nog een nachtje op de Golfclub blijven staan. We hebben hier echt een mooi plekje en het kost maar NZD 15,- per nacht (ongeveer EUR 9,-) incl. stroom. Maar dan hebben we deze middag nog om in te vullen. Blijkt dat we hier midden in een van de wijnregio’s van Nieuw Zeeland zitten. Je kunt een wijnproef-tour boeken en zo 5 wijnproducenten langs gaan om te proeven. Dit is echter zeker niet goedkoop! Dus besluiten wij om er 1 te bezoeken en dan daar een lekker flesje te kopen. Zijn we nog veel voordeliger uit. Eric maakt er een studie van om te zien welke wijngaard we dan moeten bezoeken. Blijkt er een heel goede op 10 minuten rijden te zijn. Wij nemen Jantje mee en gaan op pad. Voor NZD 5,- pp mag je 5 wijnen proeven en daar krijg je dan meteen een verhaaltje bij. Als je uiteindelijk besluit om een flesje mee te nemen, hoef je niets te betalen voor de wijnproeverij. Uiteindelijk mogen wij 6 wijnen proberen en nemen 2 flessen mee. Helemaal in onze nopjes! 

Winetasting Hastings

Het regent nog steeds, dus we maken ons gereed voor een avondje achter de laptop om lekker series te kijken! 

De volgende ochtend trek ik de gordijntjes open en zie zowaar blauwe lucht! Ik besluit meteen om een wasje te draaien. Ray, de beheerder van het Golfterrein, die er ook woont, heeft me zijn wasmachine aangeboden en dat ben ik natuurlijk niet vergeten. Ik mag er dan ook inderdaad meteen gebruik van maken, hij komt nog een waslijn brengen (hadden we zelf ook wel gehad, maar zo vriendelijk!) en ik mag niets betalen. Wat een service hier. En dankzij het zonnetje, is alle was weer droog, voordat wij om 11:30 uur dan op pad gaan om de Cape Kidnappers Track te lopen. Vandaag mogen we niet voor 12:15 beginnen en rond die tijd zijn we ook op de parkeerplaats. We schieten onze wandelschoenen aan en gaan op pad. Het is een strandwandeling naar een kaap. Op deze kaap broedt de grootste groep Jan-van-Gents-vogels ter wereld. Nu is precies de tijd dat de eieren uitkomen en de wandeling is net weer opengesteld.  

We hebben ook snel in de gaten waarom je moeten wachten tot 3 uur na hoogwater: soms hebben we maar een heel klein stukje strand om over heen te wandelen. Na een paar kilometer maken we kennis met een Duitse jongedame. Ze is hier alleen en wandelt alleen. Ze loopt al eventjes achter ons en vindt ons tempo wel prettig. De rest van de wandeling loopt ze met ons mee en we kletsen over vanalles en nog wat. Ze is voor een jaar in Nieuw Zeeland en werkt af en toe wat om de kas te spekken. Als je nog geen 30 (of misschien iets ouder) bent, doen ze daar hier helemaal niet moeilijk over. Ze heeft al kiwi’s geplukt, is nu into de blauwe bessen en vanaf januari gaat ze aan de slag als imker. Daar heeft ze ervaring mee, want thuis hebben ze ook bijen. Genoeg om over te kletsen dus. 

Wandeling Cape Kidnappers Track

Na een 1,5 uur wandelen bereiken we het tussenpunt met toiletten en water. Dan is het nog ongeveer een kilometer naar de vogels. Die laatst kilometer gaat recht omhoog (nou ja, zo voelt het dan). Al puffend bereiken we de vogels: wat zijn het er veel! Echt heel indrukwekkend! Er zijn ook al veel kuikentjes die hun kopje naar buiten steken. Je mag niet te dicht bij komen, maar eigenlijk vind ik dat de omheining best dicht bij staat. Maar de Jan-van-Gents schijnt het niets uit te maken en vinden alles prima. Ik kan dus mooi wat foto’s maken. 

Heel veel Jan-van-Gents

Dan is het tijd voor de weg terug. Die gaat over hetzelfde pad. Eric en ik merken dat we nog wel wat te trainen hebben, want de laatste kilometers gaan puur op wilskracht. Wat is het fijn om Jantje weer te zien op de parking! We nemen afscheid van onze Duitse wandelaarster en gaan meteen terug naar de Golfbaan. Het is al weer 17:00 uur, dus mogen we best even een koud drankje en chipje nuttigen. Na dik 4 uur lopen en 19 km stappen, zeker welverdiend. 

Cape Kidnappers

De volgende dag gaan we verder. Met pijn in ons hart nemen we afscheid van Ray, onze buurtjes en de Golfclub. Maar we willen natuurlijk wel meer van dit mooie land zien. We gaan richting zuiden en hebben een tussenstop gepland in Mangatainoka, nabij een echte bierbrouwerij: TUI. We komen rond lunchtijd door het dorpje Woodville en besluiten tot een Fish&Chips, waar Eric wel weer zin in heeft. We lopen daarna even het stadje in en zien veel tweedehands winkeltje. Ik mag even snuffelen en dan gaan we weer door. Het is nog maar een klein kwartiertje tot onze mooie Freedom Camp locatie, aan de rivier. We zetten Lange Jan neer en willen Jantje afkoppelen. Dan zie ik dat we een pin verloren zijn, die er voor moet zorgen dat een stevige staaf niet los raakt van onze Lange Jan. Gelukkig zit de staaf nog gewoon op zijn plekje, maar die pin is weg. En zonder die pin durven we morgen Jantje niet te trekken. Eric heeft dus meteen weer werk. Binnen 15 minuten weet ie hoe die pin heet (Lynch-pin) en waar we hem kunnen krijgen. Helaas is de volgende grote stad ongeveer 40 km enkele reis, maar ja, we moeten wel. Als we net vertrokken zijn, vraag ik of ze misschien in die tweedehands winkeltjes in Woodville niet zoiets hebben. Er was een winkel met veel technische spulletjes en dat is maar 10 minuutjes rijden. We besluiten een gokje te wagen en rijden naar Woodville, vragen de eigenaar en hij grijpt zo naar een bakje met daarin de pin. Hij kijkt spijtig, want hij heeft er maar 1. Maar wij zijn heel blij, want we zijn er natuurlijk ook maar 1 verloren. Voor nu is dat prima! Dus ook de eigenaar is blij en voor het enorme bedrag van NZD 1,- kunnen wij Jantje morgen weer op sleeptouw nemen. 

Op de weg terug komen we langs een slagerij. Ze maken hun eigen worstjes, met TUI-bier. Dat lijkt ons wel heel toepasselijk. Natuurlijk zitten in de kleinste verpakking wel 8 worsten, maar daar vinden we wel wat op. De worstjes gaan mee naar onze kampeerplek. Als we daar aankomen zien we dat we buren hebben. Ze komen even kletsen en we drinken een borrel. Dan gaan zij terug naar hun eigen bus en zet Eric de BBQ buiten. Die hadden we nog niet kunnen proberen en die worstjes vragen natuurlijk om buiten bereid te worden. De BBQ werkt echt geweldig. De worstjes zijn wat vet en daardoor komt er nog wel eens wat vuur door de gaatjes in de bakplaat, maar hoort er nu eenmaal bij. De laatste 5 minuten begint het ook weer een beetje te regenen, dus eten we het maaltje uiteindelijk maar in de bus op. Smaakt nog steeds lekker! En het teveel aan worstjes eten we mooi morgen. 

Totaal niet-vette worstjes

Donderdag vertrekken we meteen na het ontbijt. We gaan richting Greyville, wat ondanks de naam een erg leuk stadje lijkt te zijn. Doel is een paardenrenbaan, waar we zouden kunnen staan met de bus. We vinden de renbaan, maar niet de plek waar onze bus zou moeten staan. Dus zoeken we nog even. Het regent ondertussen weer flink en dan is een plek met elektra toch fijn. De zonnepanelen werken dan niet genoeg om de koelkast een paar dagen aan de gang te houden. We vinden een camping, bellen even en er is nog plek genoeg. Een half uurtje later zitten we aan onze middagboterhammetjes met Lange Jan keurig aan de stroom. Het is zeker geen mooie camping, want de trein gaat ongeveer 50 meter van ons vandaan, maar onze achterburen zijn dan wel weer lammetjes. En de prijs is er ook naar. Ongeveer even duur als de golfclub (hoewel we daar dan wel veel mooier stonden).  

Wat gaan we deze middag doen? We hebben bordjes gezien van Stonehenge Aotearoa. Dat lijkt ons wel wat. We rijden er in een kwartiertje naar toe. Een vriendelijke dame legt ons uit dat de entreeprijs NZD 15,- is pp. Nou, vooruit dan. We beginnen met een korte film. Daaruit blijkt vooral dat Eric en ik geen idee hebben wat Stonehenge eigenlijk is. Dus voor u allen die dit ook niet weten: het zijn stenen die zo zijn neergezet t.o.v. de hemellichamen dat er informatie uit gelezen kan worden: start van de 4 seizoenen, in welk sterrenbeeld vandaag valt, etc. Veel astrologie (ik hoop dat ik niemand beledig) in onze ogen. Maar dan mogen we naar buiten om naar de stenen te kijken. Dat lijkt ons dan nog wel wat, historie opsnuiven. Blijkt het een betonnen bouwsel te zijn. En niet eens geprobeerd iets leuks van te maken, gewoon allemaal rechthoekig en ruw beton. Potverdorie, de sterren zijn ons niet gunstig gezind…. Ach ja, wel weer veel geleerd vandaag. 

Stonehenge

Terug op de camping verdrinken we onze vergissing maar en gaan dan verder het onze series. Zolang het regent, kunnen we toch niet veel meer doen. 

We mogen een paraplu lenen bij Stonehenge, gelukkig heeft het niet geregend….

De dag erop is het droog! Dat is goed nieuws, want de reden voor deze locatiekeuze is wederom een wandeling. Na ongeveer een uurtje rijden met Jantje, zijn we bij de start van het Pinnacles Track. Je kunt kiezen uit een tocht van 1,5 uur naar het uitzichtpunt (en terug) of via de rivierbedding naar de Pinnacles om ze zo van onder af te bewonderen. We kiezen voor optie 1, vooral omdat de mensen net voor ons voor optie 2 kiezen. Het pad stijgt flink en is zeker in het begin erg modderig. Maar ja, het heeft natuurlijk flink geregend. Het uitzichtpunt is een houten plateau dat recht voor de Pinnacles ligt. Daar hebben we ons 11-uurtje zeker verdiend. Ik ben zwaar verslaafd geraakt aan de chocolate-chip-coockies die ze hier verkopen. Om de verslaving in de hand te houden, beperk ik me tot 1 per dag. Na zo’n klim gaat die er zeker in. 

Pinnacles

We dachten dat we dezelfde weg terug zouden moeten lopen, maar er staan bordjes dat we ook via de rivierbedding kunnen teruglopen. Heee, dat is mooi. Kunnen we de Pinnacles ook van onderaf bewonderen. De film Lord of the Rings heeft hier ook opnamen gemaakt, dus het is ook een beetje beroemd. Hoewel hier in Nieuw Zeeland ongeveer op elke straathoek wel een scene is opgenomen…. We dalen af en bekijken de rotsformaties. Dan is het nog een half uurtje terug naar de parkeerplaats volgens het bordje. Maar dan begint de uitdaging. Het waarschijnlijk normaal rustig kabbelend beekje, is na al die regen veranderd in een flink stromende rivier. En waar je dus normaal makkelijk langs het beekje kunt wandelen, is daar nu geen plek. En waar je dus normaal makkelijk even dat beekje overhopt, gaat dat nu niet lukken tenzij je wereldkampioen verspringen bent. En waar je dus normaal een ander paadje kunt volgen op sommige stukken, is dat nu geen pretje omdat deze paadjes in onbruik zijn geraakt en dus vol prikkende struiken staan. 

Jullie raden het al; niks half uurtje en de hele tijd zoeken waar je die rivier kunt oversteken. Wat een gedoe! Ik zit inmiddels onder de krassen van die prikkende struiken en Eric’s bergschoenen lijken wel waterschoenen. Ik vloek en tier (een beetje maar) op die Nieuw Zeelanders en hun K…ei leuke bordjes. Gelukkig komen we op een gegeven moment ook andere wandelaars tegen die tegen hetzelfde probleem aanlopen. En dat helpt dan wel weer. Uiteindelijk moeten we zo vaak de rivier oversteken dat we onze schoenen maar uit doen en op z’n Kiwi’s de laatste meters van de tocht op blote voeten doen. Ik ben heel blij met onze wandelstokken, die helpen me goed overeind te blijven in de rivier terwijl ik zoek naar een goede plek om mijn voeten neer te zetten. Opgelucht zien we uiteindelijk Jantje weer staan. Wat is het toch een trouwe medereiziger. 

Zeeleeuwen op de zuidpunt van het NoorderEiland

Het is inmiddels bijna 14:00 uur, wat wil zeggen dat we bijna 4 uur onderweg zijn geweest, voor een wandeling van 2 uur. Mijn broodje met pindakaas smaakt me des te beter. Dan rijden we nog een stukje door, tot we helemaal op het meest Zuidelijke puntje van het NoorderEiland staan. De 241 treden naar de vuurtoren kunnen er ook nog wel bij en het uitzicht is geweldig. Dan is het tijd om weer terug naar de camping te gaan, lekker te douchen en na een zelfgemaakte hamburger (oké, Eric maakt ook nog even de dashboardverlichting van Jantje) in te dutten bij nog maar eens een serie. 

Vuurtoren met heel veel trappen

We zijn klaar om verder te trekken. Het regent weer een beetje en dat is mooi weer om te rijden. De ferry naar het ZuiderEiland hebben we net geboekt voor maandag 3 december. Dat is dus nog maar kort. De volgende stop is daarom dicht bij Wellington, de hoofdstad van Nieuw Zeeland en vanwaar de ferry vertrekt naar Picton op het Zuidelijke Eiland. Eric heeft een Freedom Campsite uitgezocht en deze blijkt een schot in de roos. We staan aan het water, waar veel bootjes voorbij komen en vissers aan de gang zijn. De hele tijd heb je wel wat te bekijken hier. En het weer is ook flink opgeklaard. Eindelijk kunnen we wat buitenklusjes doen. Eric gaat de horren vernieuwen (deze waren al op een enkel plekje ingescheurd toen we Lange Jan kochten en we hebben er zelf ook nog een scheurtje bijgemaakt). Ik ga aan de gang met een vliegengordijn voor voor onze deur. Alle materialen hebben we al verzameld, dus we kunnen meteen aan de slag. Rond 16:00 uur nemen we even pauze en lopen via de kustweg naar het stadje Plimmerton. Het is maar erg klein en we zijn dan ook snel klaar om weer terug te gaan.  

De dag erop roept Wellington ons. De ferry vertrekt pas morgen, maar wij willen ook die hoofdstad wel eens bewonderen. Met Jantje rijden we het centrum in, vinden een parkeerplekje en beginnen ons rondje. De voorbereiding is niet erg goed, ik heb vlug 3 bladzijden gelezen over de mogelijke bezienswaardigheden, maar dat blijkt best genoeg. Beginpunt is de CableCar. Heel bekend hier en blijkbaar een must-do. Maar ook een moeilijk vindbaar ding. We zijn een beetje aan het zoeken naar een soort tram, maar uiteindelijk blijkt dat we ondergronds moeten (toch die voorbereiding…). De entree ligt een beetje verscholen in een winkelcentrum, net naast de winkel waar wij een snack hebben gekocht. Misschien waren we daardoor een beetje afgeleid. Uiteindelijk dus gevonden en tussen alle bejaarden medemensen gaan we onder de grond dus, omhoog. Het is een kort ritje, maar wij vinden het de moeite waard. De oude karretjes zijn mooi opgeknapt en gelukkig komen we ook vaak boven de grond om naar de stad onder ons te kijken.  

Cable Car Wellington

Eenmaal uitgestapt (duurt langer dan het ritje zelf vanwege al de bejaarde medemensen die allen hun rollator weer moeten aanduwen), is daar een museum over de CableCar. Je mag er gratis in en Eric vindt het nu eenmaal leuk om die technische dingen een beetje te bekijken. Daarna gaan we door de botanische tuin weer terug naar het beginpunt. Een mooi stukje wandelen en bijna helemaal naar beneden. Er is nog een rozentuin die heel beroemd is, dus daar maken we nog een kleine omweg voor. Echter gaat onze interesse voor rozen niet zo ver dat we hier uren ronddolen. We lopen verder naar de regeringsgebouwen en komen per ongeluk een marktje tegen voor het goede doel. Flink druk en leuk om overheen te wandelen.  

En dan zijn we eigenlijk wel een beetje klaar. Natuurlijk zal er nog veel meer te doen zijn in Wellington, maar als je het niet weet (weer die voorbereiding), dan mis je het ook niet. Alleen het museum Te Papa laten we bewust nog even links liggen. Het is mooi weer, te mooi om binnen rond te dwalen. Daarbij komt nog dat we op onze weg terug weer in Wellington zullen komen en dan is er nog alle tijd om dit museum te bezichtigen. Voor nu: terug naar Lange Jan! Daar wacht een koud wijntje, gekocht in de wijnstreek bij Hastings. 

De rit naar de ferry hebben we zeker wel goed voorbereid. We weten hoe lang we moeten rijden en natuurlijk wanneer we daar moeten zijn. Maar deze nacht droom ik van maandagochtend-files op de weg naar Wellington en ben ik heel vroeg wakker. En zitten die dromen nog in mijn hoofd…. Eric is ook vroeg wakker en we besluiten gewoon te vertrekken. Om 6:15 uur rijden we weg van de Freedom Campsite en 20 minuten later staan we zonder files of ander oponthoud bij het hek van de ferry; als 3de! Dat hek is nog niet eens open, natuurlijk niet want de ferry gaat pas om 9:00 uur varen. We moesten ons uiterlijk om 8:00 uur melden, maar dan zijn we nog steeds heel vroeg. Omdat wij een aanhanger hebben (Jantje) moeten we in een aparte rij gaan staan. En dan wachten. Dat is niet heel erg want we kunnen zo mooi ontbijten en naar alle andere aankomende voertuigen kijken. Veel campers, veel huur-campers gaan vandaag de overtocht maken. Waarschijnlijk net zoveel als normaal, maar in onze ogen lijken het er erg veel! Dan worden wij geroepen en mogen wij achter de vrachtwagens plaatsnemen met de Jantjes. Een mooi plekje wat best wat ruimte heeft aan de zijkanten. Dan pakken we onze rugzak en gaan naar dek 10 (!) om van het uitzicht te genieten. Dat houden we een uurtje vol, maar dan wordt het toch wel fris. Binnen in een van de cafetaria pakken we een broodje en kopje thee. Dan toch weer naar buiten want we zijn inmiddels bij het ZuiderEiland en het uitzicht is heel erg mooi hier. Dit maakt het een van de meest bijzondere ferry-overtochten ter wereld. We staan uit de wind en in de zon. Zo is het prima te hebben! Na 3,5 uur komt de verlossende oproep: we mogen weer naar de Jantjes. Eindelijk! Hoewel 3,5 uur niet lang is en de uitzichten mooi, is het ook erg druk op zo’n ferry. Fijn om weer even naar ons eigen plekje te gaan. 

Ferry van Wellington naar Picton

De Jantjes staan nog heel tevreden op het plekje waar we ze hebben achtergelaten. En als een van de eersten mogen we de ferry afrijden. We hadden al besloten om een pittoreske kustweg te volgen naar onze eindbestemming van vandaag: Blenheim. Maar eenmaal onderweg blijkt nogmaals dat “pittoreske” vaak samenvalt met smalle, bochtige weg. Zelfs omdraaien lukt niet omdat achteruit steken niet kan met Jantje erachter. Uiteindelijk stoppen we, koppelen we Jantje af en rijdt Eric met Lange Jan en ik met Jantje terug naar Picton, waar we van de ferry afkwamen. We nemen nu de Highway 1 en dat gaat een stuk beter. Na een half uurtje staan we op de racebaan (de paardenracebaan wel te verstaan) en daar mogen we Lange Jan parkeren voor de nacht. Er zijn alleen toiletten, geen douches of stroom, maar de prijs van EUR 6,- per nacht is daar ook naar. We staan prachtig, horen alleen de vogels en later ook de paarden. Terwijl we ook maar 5 minuten rijden van het stadje af zitten. Dit stadje is niet mooi, maar wel praktisch voor nog een keer grote boodschappen. Ook ligt het in het centrum van de heel bekende wijnstreek Marlborough. Vandaag doen we niet veel meer, maar voor morgen hebben we grote plannen! 

Op dinsdag 5 december besluit ik een was te draaien. Je mag de wasmachine hier gebruiken voor NZD 4,- en dan is mooi alles weer fris. De was is echter nog niet klaar of de eerste drupjes regen vallen. Dan blijkt hoe mooi groot de bus is, want alles past in de bus. Niet ideaal, maar ik heb er goede hoop op dat het over een goed uurtje weer wat beter weer is. En ja hoor, als we na de boodschappen terugkomen straalt het zonnetje al. Eric heeft een waslijn gefabriceerd en daar is alles binnen een paar uurtjes droog. Dat geeft ons nog mooi tijd voor een wijnproeverij. Er is er zelfs eentje op loopafstand: de verstandige keus. Achteraf blijkt het ook de leuke, betaalbare en gezellige keus. Het is een heel kleine wijnboer en hij schenkt zelf de wijn bij de proeverij. Veel verhalen dus. Met ons zijn er ook 2 Fransen en zij weten veel van wijn, maar zij vinden het niet vervelend als wij naar de bekende weg vragen en waarderen het als wij hen helpen met af en toe een vertaling Frans – Engels. Met 2 van de lekkerste flesjes (dat weten we nu zeker, want we mochten alle wijnen proeven) lopen we in 15 minuutjes weer terug naar de renbaan. Daar wacht ons een BBQ met een superlekker steak! Wat een geluk allemaal toch weer! 

Paardenrenbaan in Blenheim

Dan willen we natuurlijk weer een stukje verder. Blenheim was voor de praktisch, maar in Kaikoura moeten we weer mooi kunnen wandelen. Het is eigenlijk vooral bekend om het centrum voor walvis-kijken. Dat hebben we echter al gedaan in Canada en omdat het best een dure excursie is, laten we het deze keer voor wat het is. Slechts een dik uur rijden vandaag, dus dat ziet er goed uit. Als we eenmaal onderweg zijn, zit het Eric toch niet lekker. Hij is achter dat gefluit / piep van de exhaust break aangegaan op internet en bij garages. Ook heeft hij zijn neus in onder de motorkap gestoken en nu zag hij toch erg veel rook daaronder vandaan komen als de motor loopt. Omdat de motor letterlijk tussen Eric en mij in zit als we rijden (dus niet voor ons, zoals bij een normale auto), gaan al die dampen ook wel een beetje onze kant op. Hij vermoedt nu dat er een of meer pakkingen van de uitlaat er tussenuit zijn (voor de niet-techneuten: om te zorgen voor een luchtdichte verbinding tussen de twee metalen stukken van de uitlaat, wordt er een stukje stevig papier tussen geplaatst. Dit stukje papier heet een pakking. Een pakking kost, net al papier, niet veel geld. Maar het is vaak best wat werk om alles los te schroeven onder de motorkap, zodat je goed bij deze pakking kunt). Thuis zou hij dit zelf kunnen vervangen, maar hier heeft hij geen goed gereedschap. Dus wat te doen? 

We zijn Blenheim nog niet uit en hij moet nu echt toegeven aan zijn slechte gevoel. Omdat hij veel heeft rondgevraagd, weet hij dat er een truck-reparatie-bedrijf is op de weg. Dus 5 minuten later staan we op de parking. En waar alle andere bedrijven geen tijd hadden deze week (gebleken uit het onderzoek van Eric), kunnen we hier om 13:00 uur terecht. Dat is nog een 2 uurtjes wachten, maar dat is geen probleem. We hebben immers alles bij ons en zelfs al een broodje voor de lunch. De lunch is net achter de knoop als de monteur op onze autoraam komt kloppen; we zijn aan de beurt. We mogen in de kantine gaan zitten en de monteurs bekijken even wat er aan de hand is. Hij komt vertellen dat het inderdaad de pakkingen zijn (3 stuks). Hij verwacht er wel even mee bezig te zijn; half dagje om de motor uit elkaar te draaien, dan morgen de pakkingen erop (die vandaag besteld kunnen worden en dan morgen arriveren) en weer een half dagje om de motor weer in elkaar te klussen. We zijn heel blij dat het euvel gevonden is (wat dan ook meteen het fluiten van de exhaust break moet oplossen). Maar waar moeten we dan vanavond slapen? Dat is geen probleem. Vanavond wordt onze bus naar buiten gesleept, waar we vannacht dan kunnen blijven staan. Morgenochtend slepen ze ons weer naar binnen: perfect! En we staan dan niet om een heel natuurprachtig plekje, maar wel een soort truckersstop. Dat betekent douches, toiletten en eventueel zelf een restaurant.  

En nu we toch nog even in de kantine zitten, heb ik de laptop mooi in de stroom geplugd en kan ik dit stukje aan jullie typen. Dadelijk starten we Jantje en gaan we nog een mooi stukje rijden (dat stukje dat vanaf de ferry met Lange Jan niet zo’n succes was). Hopelijk morgenmiddag weer on-the-road!

  1. Maria Tielemans

    Ik vind het nog steeds heel leuk om jullie verhalen te lezen.

    En zo te horen , sorry lezen waar jullie zijn en meemaken.

    Ga zo door !

    groetjes, Maria

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén