Hoewel dit eigenlijk de plek is om het leven in Nieuw Zeeland te beschrijven, maak ik hier toch even ruimte om het over mijn vader te hebben. Ik moet hier veel aan hem denken en weet ook wel waarom. Hij zou het hier werkelijk helemaal super hebben gevonden. Beetje rondcruisen in een bus (zo groot mogelijk natuurlijk, want je bent en blijft een Hendrickx), van camping naar camping. Er zijn hier overal fietsroutes voor de moutainbike en nog meer golfbanen. Ik zie hem al glunderend een foto maken van zijn bbq met hamburgers, met zijn erg lelijke hoed (maar je kunt nu eenmaal niet uit veel verschillende modellen kiezen als je zo’n groot hoofd hebt), gewoon om te laten zien dat we wat missen. Enig dingetje zou zijn de reis hier naar toe: vliegen was niet zijn ding en dan zooooo lang….. Daarom weet ik zeker dat ie ons nu met veel interesse volgt. Lang vliegen is geen probleem als je zelf vleugels hebt. 

—–

 Op donderdag 10 januari hebben we onze prio’s goed op een rij: eerst de WCtank legen (we hebben geen wc’s waar we gebruik van kunnen maken op het parkeerterrein) en daarna is de Rocky Mountains Hike aan de beurt. Weer steil omhoog, maar beloont met een prachtig uitzicht (en een cookie) op de top! We eten de broodjes op aan de oever van het meer. Nog tijd genoeg om even rustig te zitten bij Lange Jan en het dorpje nog in te lopen. Eric heeft hier namelijk gisteren een foodtruck gevonden waar ze echte Franse crèpes verkopen. Ze worden zelfs gemaakt door een Francaise. Eric laat zich van zijn beste kant zien en bestelt een “Crèpe beurre sucre”, want die Franse woordjes kent hij! Hij wordt beloond met extra sucre en glimmend eet hij dus vandaag wederom een lekkere pannenkoek. 

Rocky op de Rocky Mountain Track

Tijd om weer verder te trekken. Na de vaste routine van tanks leeg en vol maken en boodschappen doen, zetten we het dorp Haast in de routeplanner. Onderweg stoppen we bij de Blue Pools. Dit staat overal aangegeven als een “must”, maar wij vinden het maar “mwha”. Druk paadje om te lopen en dan kom je bij een brug over wat blauw water. Ach ja, we kwamen er toch langs.  

Ik was erg bang voor de kwaliteit van de Highway hier aan de westzijde van het eiland, maar de weg is goed. Af en toe wel wat stijgen en dalen, maar het gaat echt prima. Alleen als we daadwerkelijk de Haastpas naar beneden rijden, moet Eric toch wel echt heel flink op de rem: 6000 kg laat zich niet zomaar tegenhouden op de weg naar beneden. Maar Lange Jan laat ons niet in de steek en stopt netjes waar hij dat moet doen.  

We mogen, voor de prijs van een donatie aan de ziekenauto, op het terrein van een souveniershop overnachten. We staan best heel leuk uit te kijken op het slachthok voor de possums (de pels wordt verkocht in de winkel). Gelukkig hangen er geen aan de haakjes. Na de lunch brengt Jantje ons naar Jackson Bay, ongeveer 50 km verderop. Hier is niets, op een heel beroemde Fish&Chips-tent na. Het voelt ook echt of je aan het einde van de wereld, met een prachtig uitzicht, een maaltijd besteld. Het is ook echt erg lekker, maar wij vinden nog steeds de eerste Fish&Chips die wij in Nieuw Zeeland hebben gegeten, bij Auckland – Red Bay, de beste. We kunnen ons avondeten dus overslaan, als we weer in de bus zijn. Maar alle sandflies en muggen blijken dat niet te kunnen. Met tientallen zien we ze tegen ons muggengaas zitten, klaar om toe te slaan als bij een wonder dat gekke doek naar beneden valt. Gelukkig voor ons gebeurt dat niet….. 

Jackson Bay, dit verkeersbord kennen we niet in Nederland

Next Stop is Fox Glacier. We cruisen er rustig naar toe. Een camping is al geboekt en we schuiven Lange Jan op een mooi plekje met uitzicht op de hoge bergen. Wij doen nog een wandeling rondom Lake Matheson. Je loopt hier door een regenwoud met uitzicht op het meer en de bergen er om heen. Het is een mooie wandeling. Op een heldere dag, waarbij de bergtoppen niet in de wolken zitten, moet het uitzicht spectaculair zijn.

Tui’s bij Lake Matheson

Het blijkt dat we 5 minuten wandelen van glowworms zitten. Dit zijn: “The “worm” you see is the larval or maggot stage of a fungus gnat fly. Glowworm light is made from a biochemical reaction called bioluminescence which takes place at the terminal end of the renal glands or malphigian tubules of the larval glowworm. Energy to make the light is sourced from an energy rich protein, ATP which is manufactured there. Glowworms produce ‘cold’ light, a pure light with almost no associated heat.” Dus, voor mij zijn het gewoon grappige lichtpuntjes in het donker. In veel gebieden in Nieuw Zeeland komen deze voor, maar vaak moet je er voor betalen om ze te bekijken. Hier kan dat dus gewoon door een kort paadje te volgen en goed om je heen te kijken. Ding is wel dat je even moet wachten tot het donker is, ander zie je niets glowen. In Nederland is het nu vast om 18:00 uur al stikdonker, maar wij moeten tot 22:00 uur wachten en dan is het eigenlijk nog niet heel donker. Gewapend met zaklamp en fototoestel gaan we op pad. In het begin zien we niets en weten ook niet goed waar we op moeten letten. Wel beseffen we ons dat de zaklamp alleen voor noodgevallen is, want met al dat licht zie je natuurlijk de wormpjes niet (lijkt heel logisch, maar we hebben ontzettend veel schijnwerpers gezien door dat bos….). Dan komen we een plaatselijke gids tegen met een groepje bezoekers. Ze staan stil op een plek en we horen hem vertellen over de glowworms. Kijk, nu weten wij ook hoe ze er uit zien en waar we op moeten letten. Daarna zien we er honderden, de een schijnt feller als de andere. Dit is ook het tijdstip waarop de schijnwerpermensen tevoorschijn komen en dan is voor ons de lol eraf. Terug naar Lange Jan voor thee en bed.

Glowworms – heel goed kijken

Omdat we ook een echte gletsjer willen bekijken gaan we op zondag verder naar Franz Josef. Er wordt voor vandaag veel regen voorspeld, dus we zoeken een kampeerplek met stroom. De camping heeft erg kleine plaatsen, maar dat blijkt overal in dit dorp te zijn. Dit dorp leeft van de toeristen en elke vierkante meter is blijkbaar waardevol. Maar ach, het begint al snel te regenen, dus we kunnen toch niet buiten zitten. Maar omdat we de camping niet super vinden, besluiten we wel om niet de geplande 2 nachten te blijven, maar morgenvroeg de wandeling te maken en dan ook weer verder te rijden. Het blijft tot de avond regenen, maar ja alles is ook erg groen hier. Ook hier zijn gloeiwormen, dus als het ’s avonds droog is, gaan wij nog heel even naar ze kijken. 

De Franz Josef Glacier Walk staat op het programma voor vandaag. We vertrekken op tijd, want we weten dat dit een heel populaire wandeling / gebied is. Rond 8:30 uur staan we op de parkeerplaats en zetten de eerste stappen richting de gletsjer. Het is een indrukwekkend landschap. Er staan paaltjes met borden langs het pad, waarop je kunt zien in welk jaar de gletsjer tot welk punt kwam. Helemaal in het begin, bij de start van de wandeling, eindigde de gletsjer in 1908 en nu moeten we ongeveer 45 minuten wandelen om op 750 meter van het ijs te komen.  

Franz Josef Glacier

De Jantjes staan al ongeduldig te wachten als we weer terugkomen op het parkeerterrein. Het wordt al flink druk en ze willen graag vertrekken naar Kumara. Eric geeft gas en we zijn op weg. We lunchen aan het strand van Hokitika. We weten even niet waar we vannacht willen staan. Morgen willen we naar Arthur’s Pass rijden en veel dubbele kilometers is niet slim. Vandaag zijn we wat besluitloos. We lopen nog maar een keer door Hokitika, bekend om de Green stone (een groene steen waar de Maori al veel geloof aan hechtten en dat zie je terug in het hedendaagse prijskaartje). We zijn goedkoper uit door een Apple pie te kopen in plaats van Green stone. Ook hebben ze hier een postkantoor waar we extra kilometers wegenbelasting kopen. Voor een dieselauto, moet je naast de gewone wegenbelasting ook kilometers kopen. Jantje is een benzine auto, dus daar hoeft het niet voor. Maar voor Lange Jan moeten we zorgen dat de kilometerstand van een speciale wegenbelastingmeter, die op een wiel gemonteerd is, niet over het aangekochte maximum uitkomt. We mogen tot 84.000 km rijden en we zitten nu op 83.700 km. We kopen 3.000 km bij en verwachten dan tot 87.000 te mogen rijden. Op het nieuwe bewijsje staat echter dat we tot 91.000 mogen. Uhhhh, hoe kan dat nu? Blijkbaar hebben de vorige eigenaren al tot 88.000 km gekocht, maar hebben het bewijsje (een geprint kaartje, zo groot als een betaalpas dat je achter je voorruit moet steken) niet achter de voorruit gestoken. Nu hebben we wel heel veel kilometers en hadden dus eigenlijk niet hoeven kopen. Maar nee, ze doen geen refund…. Dan hebben de volgende eigenaren dus geluk. 

Omdat er toch een knoop doorgehakt moet worden over de stopplaats van vandaag, besluiten we naar een Freecamp te rijden die mooi op de weg ligt, in Kumara en een geweldig uitzicht zou hebben. En ja, als je heel goed kijkt en op je tenen gaat staan zie je inderdaad de rivier. Waar je alleen je hoofd voor hoeft om te draaien is een flinke elektriciteitscentrale…… We nemen de volgende freecamp uit het boek, een parkeerplaats bij de sportvelden. En dat is prima. Er gaat net een andere camper weg en daardoor kunnen wij op het mooiste plekje parkeren met uitzicht op de heuvels. Tijd voor diner! 

De volgende ochtend is het tijd voor de Arthur’s Pass. We rijden de 70 km met Jantje en zijn dan helemaal klaar voor de wandeling naar The Devil’s Punchbowl. En zo spannend als de naam doet vermoeden, is de wandeling totaal niet. Na een halfuurtje trapjes lopen (omhoog natuurlijk), komen we bij een mooie, doch niet heel bijzondere waterval. Je raakt natuurlijk een beetje verwend als je al een paar maanden door Nieuw Zeeland crost. We rijden dus maar weer terug. De weg is wel heel mooi, dus het is zeker geen weggegooide ochtend.  

Arthur’s Pas

Lange Jan staat nog netjes te wachten op de parkeerplaats en na een tankbeurt een paar honderd meter verderop, zijn we weer los! Klein stukje maar vandaag, namelijk 30 kilometer. In Greymouth zijn namelijk weer de grotere winkels en dat is mooi, want de cookies zijn al een tijdje op. We hebben een mooie freecamp uitgezocht bij de brug, aan de rivier The Grey. Als Eric de bus stopt, doet hij nog even het motorluik open. Tegen de bovenkant zit allemaal viezigheid. Na een kort onderzoek blijkt dat de koelvloeistof-slang lek is. Er zit een heel klein gaatje in, maar als alles daarbinnen lekker is opgewarmd, plast dat gaatje toch een redelijk straaltje koelvloeistof. Een klein en zeer beschaafd vloekje komt vanonder het motorluik vandaan. Er zit niets anders op: vervangen of maken. Gelukkig zijn we dus in de grotere stad Greymouth, daar kunnen we zelfs naar toe wandelen, zo dicht bij. Eric gaat naar zijn favoriete automaterialen zaak en vraagt of ze een vervangende slang hebben. Veel gezoek, dikke boeken en computertermen, maar “nee”. Wellicht dat er misschien een andere slang past? Dan moet de oude er wel eerst onderuit. We gaan terug naar Lange Jan en gelukkig valt dit klusje mee voor Eric. Binnen 15 minuten is de resterende koelvloeistof afgetapt (lees: in een emmer laten lopen) en is de slang los. Terug naar de winkel, maar nog steeds is er niets te vinden in de rekken. Gelukkig helpt de man-van-de-winkel ons geweldig. Hij belt met Toyota, ook in Greymouth, en zij kunnen de slang bestellen. Morgenvroeg 9:00 uur is ie er dan en nog wel voor een prima prijs. We zijn bijna net zo blij als de man-van-de-winkel! We wilden toch een nachtje in Greytown blijven en we staan al helemaal prima voor de nacht.  

We rijden weer weg met Jantje en dan horen we een geluid dat we al vaker gehoord hebben als we een scherpe bocht nemen. Maar nu geven we het aandacht en Eric denkt dat het de homokineet is. Als we bij Lange Jan zijn, duikt hij even onder Jantje en ja hoor, juiste diagnose. Maar wel balen. We kunnen er nog wel mee rijden, maar het zal alleen maar erger worden. We zijn nu in een grotere stad….  Hopsakee, wij weer op weg naar de automaterialen zaak, waar de man-van-de-winkel ons natuurlijk nog herkent. Hij helpt ons weer geweldig! Het onderdeel (eigenlijk 2, want het is zowel aan de linker, als de rechterkant kaduuk) hebben ze op voorraad en hij belt meteen met een garage om een afspraak voor ons in te plannen. Morgenvroeg kunnen we Jantje naar de garage brengen en dan eind van de dag weer ophalen. Fijn! Blijven we gewoon nog een nachtje extra in Greymouth, maar dan is alles wel meteen weer geregeld. 

Als we dan weer op de freecamp komen, zijn we wel een beetje klaar. We hebben een wijntje verdiend en genieten even lekker in de zon. Dan komt er een buurman op ons af stappen. Hij heeft ook een Toyota Coaster en “Likes to talk to Bus-People”. Dat zijn wij dus….. Het is gezellig en hij wil graag even bij onze bus binnenkijken. Hij is best onder de indruk van de kwaliteit. Hij neust graag binnen bij bussen en dit is een van de mooiere: wij glimmen natuurlijk! We mogen ook in zijn bus kijken en die is, zoals de buitenkant al deed vermoeden, in superstaat. Dan laat de man ook nog vallen dat hij niet weet of hij een exhaust break heeft. En laat Eric daar nu net specialist in zijn geworden, tegen wil en dank. De onze is nog stuk, maar het benodigde onderdeel is nog slechts 1 dagetappe van ons verwijderd…. Eric duikt onder deze Toyota-bus en verklaart dat het toch wel heel erg waarschijnlijk is dat er een exhaust break op zit. De man begint te glimmen en maakt plannen om er eens grondig achter aan te gaan. 

Dinsdag 15 januari begint voor ons wat vroeg. Om 8:00 uur is het ontbijt al achter de kiezen en staan we voor de garage. Hij verwacht ons inderdaad en vertelt dat we “eerste werk” zijn. Uiterlijk 11:00 uur is het gefixt! Nou, dat hadden we niet verwacht; fijn! We lopen het stadje in, voor het eerst echt auto-loos, al is dat slechts voor 3 uurtjes. Eerst even naar de Toyota garage. Die ligt op 5 minuten wandelen. Helaas is de vracht nog niet binnen, maar de aardige dame zal even bellen als het zover is. Dan maar naar de bouwmarkt. Dat is een klein half uurtje wandelen. Als we er bijna zijn, belt de Toyota-dame: Slang is binnen! We shoppen even in de bouwmarkt en gaan dan terug. Onderweg duimen we flink dat het inderdaad de goede slang is en ja hoor! We zijn helemaal blij! Even terug naar de garage om te kijken hoe het met Jantje gaat. We horen dat het nog een half uurtje duurt, dus na nog een kort rondje lopen is Jantje om 10:00 uur klaar voor vertrek. De rekening valt ons ook alles mee.  

Vlug naar Lange Jan. De slang blijkt ook goed te passen en Eric heeft alles weer aangesloten en aangevuld in een half uurtje. Wat gaat het goed vanmorgen! Wat doen we nu? We hebben geen reden meer om in Greymouth te blijven, dus laten we dan maar vertrekken. Dat onderdeel van de exhaust break, besteld in Japan en al 4 dagen geleden bezorgd bij een Pub in Cape Foulwind, roept ons! Onderweg komen we nog langs de Pancake Rocks en Blow holes, waar we even stoppen om een rondje te wandelen. Dit vinden we wel erg mooi om te zien en met frisse hoofdjes stappen we weer in. De kustweg is hier ook schitterend en prima te rijden zodat ook Eric goed van het uitzicht kan genieten. De Tasmaanse Zee is erg ruig en grenst hier onmiddellijk aan de groene bergen. 

Pancake Rocks

Pub in zicht! We zien de pub waar we HET onderdeel naartoe hebben laten komen. We lopen naar binnen, vragen of we mogen blijven staan voor de nacht (ja!), of we kunnen komen eten vanavond (ja!) en of er een pakje is bezorgd (ja!!!!). Eric glimt van oor tot oor als hij het pakje openmaakt en het de afmetingen er goed uit zien. Zo gauw Lange Jan op zijn plekje staat, ligt Eric onder de auto en vervangt het kapotte onderdeel voor de blinkende nieuwe. Het proefritje moet tot morgen wachten, want nu gaan we eerst naar het strand, dat hier 3 minuten lopen vandaan ligt. Het is prachtig, ook weer heel ruig en hier hebben we een privé blow hole. Die avond eten we gezellig in de pub. 

Cape Foulwind

In de ochtend rijden we nog even langs Cape Foulwind zelf en klimmen naar de vuurtoren. Dan is het tijd voor een ritje naar Mokihinui. Slechts 50 km, maar in deze 50 km kan Eric natuurlijk prima bekijken of onze exhaust break werkt….. JAAAAA!!!! Waar is dat feestje??? HIER is dat feestje!!! We moeten natuurlijk nog wel een flinke rit maken door de bergen om heel zeker te weten of alles helemaal 100% is, maar dit is al weer en flinke stap in de goede richting. De gevolgen van de hele slechte reparatie, al uitgevoerd in Blenheim toen we net op het Zuidereiland aankwamen begin december, zouden nu misschien opgelost kunnen zijn…. Duimen jullie mee? 

Oude en Nieuwe Exhaust Break

In Mokihinui is erg weinig, maar het is een goed uitgangspunt voor een paar wandelingen die we op het oog hebben. We zitten hier aan zee, staan op een groot grasveld met stroomaansluiting, voor een klein prijsje, met douches….. we hebben wel een beetje vakantie verdiend! Die lamskoteletjes op de BBQ gaan ons vast prima smaken!