76. Van Takaka naar Stratford

Deze keer wil ik graag starten met heel goed nieuws en treurig nieuws uit het verre Nieuw Zeeland. Dit heeft niets met de Nieuw Zeelanders zelf te maken, maar het is wel iets wat hier gebeurd is. Ik heb hieronder 2 kleine alinea’s gemaakt en daar GOED NIEUWS en SLECHT NIEUWS voor gezet. Zo kun je zelf beslissen met welk nieuws je wilt beginnen.

GOED NIEUWS: Eindelijk heb ik het kaartje op de website weer aan de praat gekregen! Je kunt dus onze reisroute in Nieuw Zeeland de laatste weken nog even volgen. In de menu-optie bovenaan de pagina, vind je de het onder “route”. Telkens als ik weer een stukje op de website schrijf, werk ik ook het kaartje bij.

SLECHT NIEUWS: Lang Jan heeft op 6 februari nieuw eigenaren gekregen. In het stukje hieronder ga ik meer vertellen over het hoe en wat, maar het is altijd goed om een beetje voorbereid te zijn op dit nieuws. En hoewel het onder “slecht nieuws” staat, is het ook een beetje “goed nieuws”. We hebben er een heel goede deal mee gedaan en de zorgen die zo’n verkoop met zich meebrengt zijn nu ook meteen verdwenen.

—–

Op vrijdag 25 januari gaan we weer terug over dezelfde weg richting Motueka. We hebben daar 2 mogelijke kampeerplekken uitgezocht. Onderweg ziet Eric nog een banden-verkoop-garage. We hadden zelf geprobeerd om de bandenspanning nog eens te checken, maar de apparaten bij een benzinestation zijn niet berekend op de superkrachten in de banden van Lange Jan. De meneer in de banden-garage wil onze bandenspanning wel even meten. Het blijkt allemaal nog prima in orde en wederom hoeven we niets te betalen voor deze service. Tevreden rijden we door naar de eerste kampeermogelijkheid, maar dat is een asfaltterrein achter een huis. Door naar nummer 2. Die lijkt erg veel op de eerste optie. Daar hebben we geen zin in. We rijden een 15 km door en komen weer bij de camping waar we enkele dagen eerder ook waren: in het dorpje Tasman, direct aan zee. Nu is het erg druk op de camping (met rasechte Tokkies), maar niet zo druk dat Lange Jan er niet meer bij past. We krijgen zelfs een heel mooi plekje, direct aan zee.

Tijd voor lunch, maar geen brood meer. Ik heb wel zin in een verwen-lunch en we moeten nog wat regelen in het stadje. Daar zit een Thai die speciale lunchdeals heeft. Voor enkele Euro’s zitten we een half uurtje later aan een superlekkere lunch. Daarna is het tijd voor wat kleine boodschappen en de voorbereiding voor morgen. We willen morgen een deel van de Tasman-track (5 daagse-tocht) wandelen en daarvoor moeten we een watertaxi naar het beginpunt regelen zodat we naar Jantje kunnen terugwandelen. Op onze camping is geen / weinig internetverbinding dus we willen in het stadje even kijken. Maar dan zie ik de VVV en dat lijkt me heel makkelijk. En dat is het ook. De VVV-dame bekijkt met mij de opties en reserveert meteen. Hoe fijn! Meteen ook klaar voor vandaag hier in de stad en terug naar de camping voor wat relax- en leeswerk.

Volgende dag gaat de wekker om 7:00. We ontbijten, smeren onze lunchbroodjes en gaan op pad naar Marahau. Om 8:30 uur zijn we bij het Watertaxi bedrijf, zoals afgesproken. We zien de boten al klaar staan op een trailer, met een tractor ervoor. Het is eb, dus we worden al zittend in de boot naar de zee gebracht en van daar uit gaan we pas varen. Met een kleine rondtour komen we zo’n 45 minuten later aan bij Torrent Bay, ons beginpunt. Het is prachtig hier, maar geen aanlegsteiger te zien. Blijkt dat we onze zorgvuldig aangetrokken schoenen weer uit moeten trekken omdat we in kniediep water gaan uitstappen. Mooi begin van het avontuur. Dan krijgen we een beetje haast, want van Torrent Bay naar het volgende punt van de wandeling “Anchorage” lopen 2 voetpaden: eentje kun je alleen bij eb lopen en eentje kun je altijd volgen. Het scheelt een uur in looptijd, dus wij zouden de eb-route erg waarderen. Volgens het boekje zouden we vandaag echter tot 10:00 uur van deze mogelijkheid gebruik kunnen maken en het is nu 9:50 uur. We bekijken de baai eens en besluiten gewoon onze schoenen uit te laten. Dan is het ook niet erg als het een beetje nat is. De route gaat over het strand en we moeten inderdaad af en toe even pootje-badend door wat water, maar het gaat echt nog heel makkelijk! We denken dat je de route (op blote voeten dan) nog makkelijk een uur zou kunnen volgen. Wat een mooie baai!

Dan is het een klein klimmetje dat we op blote voeten lopen om ze een beetje droog te laten worden. We komen uit in nog een heel mooi deel van de baai. Nu we onafhankelijk zijn van de getijden op de rest van de route, vinden we een boomstam om onze snack (dreamy chocolate chip cookie!!!!) op te eten. De voetjes krijgen een grondige schoonmaakbeurt en dan gaan we verder, nog een goede 4 uur te gaan. We gaan, natuurlijk, weer even stevig omhoog. Maar als een half uurtje later op de top zijn (die is hier niet zo heel hoog) begint het grote genieten. Het pad gaat eigenlijk alleen nog maar heel rustig bergaf op een heel goed begaanbaar pad. Wat is dit lekker wandelen, zelfs al moet ik af en toe in galop om Eric te volgen. Gelukkig krijgt hij ook wel eens honger en op een van de afslagen naar een strandje mogen de broodjes uit de tas. We schieten flink op en uiteindelijk zijn we om 14:00 uur al weer bij Jantje, met nog 2 kilometer extra omdat Jantje natuurlijk bij de Watertaxi staat te wachten en niet bij het einde van de track. Allebei vinden we dit een van de mooiste wandelingen die we tot nu toe gedaan hebben. Moe en voldaan hebben we bij Lange Jan een echte BeachBBQ verdiend.

Genoeg Tokkies gezien en gehoord, op zondag 27 januari gaan we door. Nelson moet een leuke stad zijn. Om de campingdrukte een beetje te vermijden gaan we naar een stadje heel dichtbij: Richmond. We proberen nog of we op een kampeerplek mogen staan, waar normaal gesproken alleen mensen mogen staan die lid zijn van de New Zealand Motorhome & Caravan Association (NZMCA), maar dat mislukt. Dus wordt het een gewone camping waar de tarieven ietsje hoger liggen. Daar krijgen we dan wel een heel mooi plekje met een grote boom dus de hele dag schaduw. Er is hier nu een hittegolf. We hebben temperaturen van rond de 36 graden. Gelukkig waait het een beetje (flink!) en onder de boom is het goed te hebben. Eric besluit om het tapijt eens goed te reinigen met onze waterzuiger en ja… dan krijg je het wel warm natuurlijk! Het tapijt is nu dus gereinigd met tapijtreiniger en een beetje zweet. Het ziet er weer uit als nieuw. Tijd om vast wat foto’s te maken voor de verkoop van Lange Jan. We willen hem te koop zetten zodra we op het NoorderEiland komen.

De dag erop is de dag dat we onze concurrenten in beeld gaan brengen. We zoeken een gratis wifi punt en spitten de hele Nieuw Zeelandse Marktplaats na op Toyota Coasters. Die komen allemaal in een Excel. Dat geeft een goed idee van het aanbod en de prijzen. Na een uurtje of 2 werken, is alles klaar en gaan we weer terug naar de camping. De eigenaar van de camping verkoopt ook campers en die heb ik gevraagd of hij niet eens naar Lange Jan en Jantje wil kijken om te zien wat een reële vraagprijs zou zijn. Die middag komt hij even langs. Hij kijkt even rond en geeft aan dat hij wel iemand weet die onze bus zou willen kopen. Het gaat dan alleen om de bus, maar dat is voor ons geen probleem. We moeten nog bijna 2 maanden in Nieuw Zeeland rondtrekken en dan is het fijn  om Jantje nog even mee te nemen. De campingeigenaar belooft de potentiële koper vanavond nog even te bellen. Oei, dat zou toch wat zijn…..

We hebben niet heel lang de tijd om er over na te denken, want de volgende uitdaging staat te wachten: Eric gaat vliegen. Niet zomaar vliegen, hij gaat ZELF een vliegtuig besturen. Dat heeft ie altijd al eens willen doen, dus toen ik zag dat dit hier mogelijk was, heb ik dat geboekt als verrassing. Nu verheugt hij zich er al een paar dagen op. Om 15:30 uur melden we ons bij de vliegschool en om 15:40 uur neemt Eric de stuurknuppel over om hem pas om 16:20 uur, net voor de landing weer terug te geven aan de instructeur. Hij mag overal naar toe vliegen en de instructeur laat hem allerlei dingen zien. Ondertussen sta ik dus op de grond te wachten, want het is een twee-zitter. Het was de instructeur of ik….. het is dus de instructeur geworden. Eric is helemaal enthousiast, al is hij kotsmisselijk. Het was heel erg warm in het vliegtuig en hij is sowieso erg gevoelig voor bepaalde bewegingen. Hij vertelt wel volop en uiteindelijk komt de kleur op zijn gezicht een beetje terug en droogt zijn shirt op. Dat komt goed uit, want op de camping blijkt dat we bezoekers hebben: mieren die via de elektradraad naar binnen wandelen (we zijn meteen de tegenaanval aangegaan en hebben deze met vlag en wimpel gewonnen) en nieuwe buren: Nederlanders. En zij houden ook best van een glaasje wijn, ook van twee…. Uiteindelijk is het 23:30 uur als we in bed kruipen, zonder eten, maar toch met een volle buik.

Dinsdag 29 januari gaan we weer door. Het afscheid nemen duurt deze keer even. De campingeigenaar komt nog even vertellen dat hij de potentiële koper nog niet heeft kunnen bereiken. We zijn nog tot 2 februari op het ZuiderEiland dus hij ziet nog wel mogelijkheden. De Nederlanders komen ook even gedag zeggen. Dan gaan we onze tanks nog even legen en zie een campingbewoner die aan de slag om stenen te bewerken. Misschien kan hij uitsluitsel geven over de echtheid van onze GreenStones? Dat wil hij best proberen als ik dat vraag. We laten 2 stenen zien die Eric al een beetje gepolijst heeft: zonder twijfel echte GreenStones! Wat een geluk! Hebben we allebei een GreenStone gevonden. Eric weet nu dat hij nog even moet polijsten, anders mogen ze niet mee naar Nederland. Maar dan is dat werk in ieder geval niet voor niets.

We gaan naar Okiwi. Een heel klein dorpje in de middle-of-nowhere. De weg ernaar toe is al heel mooi. De camping is klein, maar er staat ook maar 1 andere camper. Op het eerste plekje dat we uitzoeken zitten ontzettend veel vliegen. Ik kijk het even aan en ga dan eens aan de overkant kijken. Dat lijkt beter, dus we verplaatsen Lange Jan nog even. Natuurlijk zitten de vliegen hier ook, maar stukken minder. Een uurtje later is onze oude plekje alweer bezet; met vliegen en al. Blijkt dat mensen, ondanks de bordjes die vragen om dat niet te doen, vis schoonmaken op de camping. Dat afval vinden vliegen geweldig….

Ik ga even zwemmen, even afkoelen in de Tasmaanse Zee. De hittegolf is nog niet voorbij. Als ik terug kom, heeft Eric de potentiële koper aan de lijn. Het bereik is hier erg slecht en het gesprek verloopt wat stug. De man zegt nog wel wat te laten weten. Hmmmm, voelt niet geweldig, maar we zien wel. Voor nu stappen we in Jantje om de weg naar de French Pass te rijden. Die is echt heel erg mooi. Nog erg onbekend onder de toeristen, maar hij mag zeker op de lijst van een van de mooiste wegen. Het is ook flink een stuk gravelroad, maar die is best goed. Aan het einde van de weg is een mooie baai met strandje. De hengel ligt niet voor niets achter in de auto, dus effe proberen of we hier een visje aan de haak krijgen. Helaas lukt het niet, maar we krijgen er wel honger van. Tijd om terug te keren!

Omdat we er achter zijn gekomen dat de sandflies de weg naar Okiwi ook gevonden hebben, gaan we donderdag weer verder. Havelock staat nog op ons lijstje. Daar is het telefoonbereik ook beter, mocht de potentiële koper toch nog contact opnemen. We vinden een fijne camping, aan de haven in het dorpje. Tijd voor een luie-lunch: fish & chips. De portie van Eric is enorm (Fish&Chips vallen nooit zo lekker bij mij, dus ik kies wat anders), zowel van grootte als van vetgehalte. Voorlopig hoor ik hem daar niet meer over. Het is nog steeds warm en door de bewolking vandaag is het heel klam. Gelukkig is het einde van de hittegolf voorspeld voor overmorgen.

De laatste warme dag, de donderdag, willen we gebruiken om onze kayak nog eens op te blazen. In de Marlborough Sounds, waar we nu zitten, moet het mooi varen zijn. We duwen alles in Jantje en na een 20 minuten rijden staan we op het strandje dat de campingbaas ons geadviseerd heeft als vertrekpunt. Oppompen en we zijn los! Helaas is het stroom tegen en ook een beetje wind. Onze kayak is natuurlijk wat flexibele en buigt lekker om de golven heen. Daardoor moeten wij nog wat meer kracht zetten. Hier geldt echt: stilstand is achteruitgang, dus we rusten om de beurt een beetje uit. We zien een baai en dat wordt onze lunchbaai. Onze zelfmeegebrachte tonijn-wraps smaken ons heel goed na die krachtsinspanning. We verheugen ons al op de terugweg: wind- en stroming mee! Dat gaat inderdaad voortvarend (leuk he: “varend”). Tot Eric toch even zijn peddel in het water steekt en deze afbreekt. Wij gaan dus nog steeds voortvarend, maar de peddel blijft achter. Ik zeg nog dat ie wel blijft drijven, maar omdat ie is afgebroken gaat dat niet meer op. Nu moet ik dus in actie komen omdat ik nog kan peddelen. Ik zet flink kracht en we zijn echt bijna bij de peddel als we hem langzaam onder zien gaan. Eric schreeuwt en dan hoor ik een plons: hij is in het water gedoken en duikt dus de peddel achterna, met zijn zonnebril nog op. Ik denk nog: oei, dadelijk is de peddel gered, maar moeten we WEER een nieuwe zonnebril gaan kopen. Maar daar onderschat ik hem toch weer. Met zowel de peddel als de zonnebril komt ie boven. Dan volgt de volgende uitdaging: weer in die flexi-kano kruipen, zonder dat ie omgaat om zinkt. Ook dat is binnen 15 seconden voor elkaar. Wat een avontuur toch weer. Gelukkig verloopt de rest van ons tochtje rustig.

Terug op de camping zien we dat we een berichtje van de potentiële koper gemist hebben. Hij is toch wel erg geïnteresseerd en wil graag nog even contact. Eric probeert dus de rest van de dag die man te pakken te krijgen, maar krijgt geen gehoor. Ik had al bedacht dat we naar een bekend restaurant in het dorpje zouden gaan “The Mussel Pot”. Ze hebben zichzelf hier uitgeroepen tot mosselhoofdstad van Nieuw Zeeland dus…. Het mooie van mobiele telefoon is dat ze gewoon mee kunnen. Wij smikkelen dus deze avond van een mosselproeverij en horen uiteindelijk helemaal niets meer van deze man.

Nog een dagje te gaan voor we op de ferry gaan. Eric probeert de potentiële verkoper nog te bereiken en net als we de straat uitrijden van de camping, belt hij terug. Hij werkt in de bosbouw en heeft vaak geen signaal. We vertellen dat we nu naar Renwick / Blenheim willen rijden en dat vindt hij ook fijn. Daar heeft hij een broer die kan komen kijken, voordat hij zelf de 300 km-tocht zou maken. Prima, zijn broer is welkom. We horen wel wanneer hij komt. We komen uiteindelijk in Blenheim weer op de paardenracebaan terecht met de Jantjes. Dit was ook onze eerste camping op het ZuiderEiland, dus dat is een mooi einde. Van de broer horen we uiteindelijk niets meer.

Op de dag van de overtocht, zaterdag 2 februari, belt de potentiële koper nog eens. Zijn broer krijgt hij niet te pakken. Nou, wij gaan zo vertrekken naar Picton, vanwaar de ferry gaat vertrekken. Blijkt dat hij voor zijn werk nog wel eens op het NoorderEiland komt, dus we houden elkaar gewoon op de hoogte. Jammer, maar helaas. We staan netjes om 13:00 uur in de rij bij de ferry voor de check-in. We krijgen weer een plekje bij de vrachtwagens, maar staan precies op een krap hoekje waar ook de andere auto’s met caravan / trailers langs moeten rijden. We blijven dus even zitten tot iedereen een plekje heeft. Gelukkig alles goed gegaan en als we in Wellington zijn staan wij mooi vooraan! Na een half uurtje roept een dame om dat we even wat minder hard zullen gaan. Een van de motoren (er zijn er 2) heeft problemen en ze hebben hem uitgeschakeld zodat de monteurs aan de slag kunnen. Ach, kan gebeuren. Het is prachtig weer en wij genieten buiten van het uitzicht. Een klein uurtje later: “This is you captain speaking..”. Dat is nooit goed! De motor blijkt niet zomaar te repareren en we gaan op halve kracht naar Wellington. Verwachte aankomsttijd gaat van 17:30 naar 19:30 uur. Vervelend, maar het is niet anders. We moeten een andere (langere) route nemen omdat de wendbaarheid van het schip nu niet voldoende is voor de nauwere, snellere route. Als we de fjorden achter ons laten en de zee op draaien, blijkt er best een dikke wind te staan. Dit brengt nog extra vertraging met zich mee. De Captain vertelt dat het nu 21:00 uur gaat zijn. Wij pakken onze e-reader en nestelen ons in het restaurant van de boot. Blijkt dat ze nu gratis koffie & thee serveren met carrotcake / bananencake / chocoladecake. Echt goede service vinden wij. Maar we beseffen ook dat we beter wat kunnen eten in het restaurant, omdat het anders wel heel laat wordt. Blijkt ook daar een extra aanbieding te zijn: 2 dikke zakjes frietjes voor NZD 5,- (ong EUR 3,-). En het zijn dus heel erg lekker frietjes! Wij zijn, ondanks de late aankomst, tevreden. Tijdens het eten schuift nog een Nieuw Zeelander aan en we kletsen de laatste paar uurtjes vol: hij gaat trouwen in Zuid Afrika, dus onderwerpen genoeg.

We halen Wellington op 1 motor en om 21:00 uur rijden we de ferry af. We gaan naar een Free-Camp-Plaats waar we op de heenweg ook gestaan hebben. Maar nu is het donker wanneer we aankomen en druk. Maar wij zijn moe en willen slapen. Eric parkeert Lange Jan dus op een plekje waar het nog net kan en we gaan lekker te bed.

Het is natuurlijk zondag, dus het is erg druk bij deze kampeerplek aan het water. Dat doet ons besluiten om verder te gaan. Net als we ons klaarmaken, loopt er een man om onze Toyota heen. Hij vindt het een mooie auto zegt ie. Eric vertelt dat we hem gaan verkopen en dan wordt ie enthousiast. Hij wil heel graag onze gegevens, dan kan ie contact opnemen. Nou, die krijgt ie natuurlijk. Dit geeft wel vertrouwen voor onze verkoop! We plakken vandaag nog bordjes met “For Sale” achter onze ruiten, zodat iedereen kan zien dat dit mooie exemplaar te koop is.

We wilden eigenlijk bij Wanganui een tussenstop maken, maar we gaan wel lekker, dus besluiten er een lange rijdag van te maken. Onderweg spot Eric een heuse windmolen in Foxton. Hij draait vlug af en blijkt dat we hier te maken hebben met een echte Hollandse molen uit 2000. In de molen verkopen meel, maar ook Venco Dropjes en speculaas! Dan zien we een knaloranje café tegenover de molen: Kroketten, Frikadel, Bitterballen en Poffertjes. “Aan tafel” zeggen we tegen elkaar. De Frikadellen blijken op en niet meer te krijgen tot eind februari. Dat vindt zelfs Eric te lang wachten, dus delen we de kroketten met brood. Er zijn meer Nederlanders en we raken aan de praat terwijl zij op de poffertjes wachten. De kroketten blijken echte Nederlandse snacks, de poffertjes lijken wel op poffertjes, maar zijn toch wat anders van smaak vertellen de Nederlanders ons.

We komen terecht in Manaia. Er staat verder niemand op de camping als wij ons melden. Het uitzicht is echter prachtig en wij mogen zelf een plaatsje zoeken. We lopen even de zwarte duinen in, maar dat zand is verdikkes heet onder de voetjes. Ik heb net mijn nieuwe sandaaltjes bij me, dus die wil ik niet aandoen met mijn zandvoeten. Dus ik hops een beetje over die duinen en spring hierbij ook 2x in een doorn. Maar mijn schoenen zijn gered…. Eric heeft de mooie taak om de splinters uit mijn voetzool te peuteren.

Het is hier prachtig maar heel slechte internet en Lange Jan moet nu toch echt op TradeMe (marktplaats.nl hier). Maandag 4 februari dus toch maar weer door. We rijden over de surf-highway naar Waitara. Daar vinden we een camping. Na de lunch gaan we op zoek naar een bibliotheek. In Nieuw Zeeland hebben alle bibliotheken gratis internet. Rond 14:30 uur is het dan een feit: Lange Jan staat officieel te koop. Nu maar hopen op een goede verkoop. We zien meteen dat er veel naar de advertentie gekeken wordt. Diezelfde middag krijgen we nog een SMS. Er zijn mensen die speciaal voor een andere bus van het ZuiderEiland naar het NoorderEiland komen vliegen. Ze komen al morgen! Maar nu hebben onze bus gezien en krijgen kriebels. We spreken af dat ze eerst naar de andere bus gaan kijken, maar als die niet aan de verwachtingen voldoet, dat ze ons dan altijd mogen benaderen (natuurlijk!).

De volgende dag heb ik ontzettende last van mijn rug. Waarschijnlijk niet goed gezeten ofzo. Even rustig houden dus. We besluiten om even onze neus te laten zien in New Plymouth. Dat bleek achteraf niet echt nodig, want heel mooi is het er niet. We zijn dus op tijd weer op de camping. Daar komt een mede-kampeerder even een biertje drinken. Ondertussen krijgen we een SMS: de mensen die ons gisteren benaderen willen toch graag onze bus ook zien. We spreken af om elkaar morgen, halverwege te ontmoeten. Dat betekent dat we allemaal zo’n 150 km moeten rijden. Omdat wij ze inschatten als heel kopers die heel serieus op zoek zijn, willen we dit wel doen. Bovendien ligt de volgende bestemming op onze route. Enige is dat we hier een wandeling voor over moeten slaan, maar met mijn rug lukt me dat toch even niet. De mede-kampeerder is erg betrokken bij ons verhaal en geeft ons nog wat waarschuwingen en tips.

Woensdag 6 februari is hier een feestdag. Voor ons maakt dat niet veel uit, wij gaan op weg naar Otorohanga, waar we hebben afgesproken om 11:00 om onze Langs Jan te showen. We rijden iets over 8:00 uur weg, want we hebben een stukje kronkelweg voor de boeg. We krijgen al een SMS van de Sal & Jack als we net het stadje binnenrijden. Eerst even inchecken bij de camping. Dan sturen we een SMS dat we er klaar voor zijn (de eigenaresse van de camping bleef maar kletsen over elektrische auto’s in Nederland, dus het is net over 11:00 uur geworden). Binnen 5 minuten zijn ze er. We lopen rond Lange Jan, die we gisteren al helemaal verkoopklaar gepimpt hebben. Dan kijken ze even binnen. Ze hebben nog nooit een camper gehad en zijn dus net als wij waren, beginners. Sal vraagt of we een proefrit kunnen maken en dat is natuurlijk geen probleem. Jack en Eric zitten voorin, de dames achterin. Als we dan terugkomen zegt Jack dat ze even een koffie in het stadje gaan drinken en dat ze dan even bij ons terugkomen. Dat is natuurlijk een heel goed en verstandig idee. Ze stappen in hun auto en Eric en ik staan te wachten in de deuropening van Lange Jan om ze uit te zwaaien. Ze draaien de auto en dan stoppen ze. Sal komt eruit gesprongen: “We will take it!” We komen een heel goede prijs overeen en schudden elkaar de hand: DEAL! Met deze deal hebben we zelfs iets meer geld gekregen dan we voor Lange Jan & Jantje hebben betaald. Alleen blijft Jantje nu dus nog bij ons! Wij zijn er superblij mee, maar weten ook zeker dat Sal & Jack een heel goede deal hebben. Iedereen blij dus.

Maar dan de overdracht. Zij hadden gehoopt morgen met de Toyota terug te kunnen rijden naar het ZuiderEiland. Het allerhandigst zou dus zijn om hem eigenlijk meteen mee te nemen. Eric biedt dat dan ook aan en daar zijn ze helemaal blij mee. Ze maken het geld naar ons over en daarna gaan ze weer even de stad in, zodat wij Lange Jan kunnen leegmaken. Oeps, dat gaat wel snel. Ik haal wat plastic stapelbakken bij de supermarkt en Eric rijdt naar The Warehouse om een tent en luchtbed te kopen. Dan kunnen we vannacht slapen. Daar hadden we natuurlijk al over nagedacht, maar nu is het wel heel echt. Een kleine 3 uurtjes later zijn we er klaar voor en komen Sal & Jack Lange Jan toch echt ophalen. Als we hen zien wegrijden, moeten we toch een klein traantje wegpinken. Dit is toch 3 maanden lang ons huisje geweest, een droomauto die we echt hebben mogen rijden, we hoorden bij de “busmensen” en als we ergens kwamen aanrijden met de Jantjes maakten draaien alle hoofden even naar ons toe. Dag Lange Jan, dat je maar veel fijne avonturen mag beleven met deze leuke mensen.

Tsja, en dan moeten we ons tentje opzetten. Onze overbuurman op de camping hoort wat er gebeurd is en vindt het prachtig. Hoewel hij wel vindt dat we “downsizen” wel erg serieus nemen. Hij heeft dikke pret dat we nu onder een boom moeten slapen (letterlijk!). Maar als Eric ons nieuwe luchtbed tevoorschijn haalt, is ie wel even onder de indruk. Flink groot en hoog met ingebouwde pomp. Eenmaal opgeblazen is ie enorm en de tent niet zo…. Maar het past! Wij kunnen vannacht slapen.

Natuurlijk gaat het die avond en nacht voor het eerst in tijden regenen. Nu we niet meer binnen in de bus kunnen zitten, leren we de faciliteiten van de camping waarderen. Deze camping heeft een grote overdekte ruimte waar we zalig kunnen zitten om te eten en een spelletje te doen. En de volgende ochtend, na een erg slechte nacht want de snelweg bleek aan de ene kant van de tent te lopen en de spoorlijn liep zelfs dwars door onze tent, kunnen we onder dit afdak de tent te drogen zetten. We rommelen deze ochtend nog wat zodat al onze spullen in Jantje passen. We gaan aan een heel nieuw onderdeel van onze reis hier in Nieuw Zeeland beginnen!

Vanwege die slechte nacht, blijven we niet in Otorohanga. Wat zullen we doen? Verder noord of nog even terug naar zuid om die wandeling alsnog te doen. We besluiten tot het laatste. We rijden terug naar Stratford en vinden daar weer een heel fijne camping. We kunnen nu geen gebruik maar maken van een free-camping, want we hebben natuurlijk geen toilet meer in de auto. Voortaan dus op campings, maar dat is prima! We lunchten al onderweg met een warm broodje lamsvlees met gravy, zoals het hoort (toen ik zei dat ik geen gravy wilde, viel de dame achter de kassa zowat dood neer, dus dat heb ik snel hersteld). Vanavond dus lekker een makkelijke broodmaaltijd.

Als we vrijdagochtend wakker worden, hebben we echt zalig geslapen. Geen verkeersgeluiden en we hebben ons luchtbed ook een kwartslag gedraaid, omdat bleek dat die zijde van de tent langer was. Nu kunnen we ons (bijna, ik wel, Eric dus bijna) uitstrekken als we liggen te slapen! Tijd dus voor die wandeling in het Enchanted Forest. Het blijkt een mooie wandeling, tussen allemaal bomen begroeid met mos. Dat geeft het, volgens de kenners, een beetje een betoverend uiterlijk. Wij voelen dat wat minder, maar wie zijn wij?

Na de wandeling hebben we een Indiaas restaurantje met een goede lunchdeal op het oog. Eric heeft flinke honger opgebouwd in dat betoverde bos, dus hij is er klaar voor. De curry en het naanbrood zijn echt superlekker! We genieten er van en ondertussen begint het eigenlijk nu pas een beetje te bezinken dat we “tent”-mensen zijn geworden. We spreken nu ook ineens die andere mensen van de camping en druk dat we het daar weer mee hebben! We hebben er vertrouwen in dat ook de laatste 6 weken hier geweldig gaan worden!