Op 30 april denken we uiteindelijk een mogelijkheid te zien om te vertrekken naar Sardinië. We hebben dit weergaatje al een week in de smiezen. Helaas is de voorspelling op de 29ste nog flink aangepast in ons nadeel, maar we gaan het gewoon proberen. Nog vlug een vers brood halen en de sleutels van het toiletgebouw inleveren bij de Marina. Om 9:45 uur zijn we los! Het is mooi weer en de wind waait niet te hard. Dat is niet erg, want we moeten er tegenin; opkruisen dus. De zeilen kunnen meteen omhoog als we de haven uitvaren. We gaan heel lekker, wel 5 tot 6 knopen (dus 5 mijl per uur). De golven zijn van een best formaat, maar onze Sunrise kan ze prima hebben. We zeilen dus heel lekker. Na de lunch gaan we evalueren. We hebben inmiddels zo’n 25 mijl op de teller, niet slecht! Maar als we kijken hoe ver we nu al van Licata verwijderd zijn: 10 mijl… Als je dat uitrekent, gaan we dus 2,5 mijl per uur. Dat krijg je er van als je niet rechtstreeks naar je einddoel kunt varen, maar telkens slagen moet maken. Hmmmm, dat is dus niet heel goed. We moeten zo’n 270 mijl. Je hoeft geen rekenwonder te zijn om te bedenken dat dit heeeeeeel lang gaat duren. Dit alleen hoeft nog geen groot probleem te zijn. Ik heb boodschappen gedaan voor flink wat dagen op zee, dus we zouden het best overleven. Maar ik heb ook de weerberichten goed bestudeerd voor de komende dagen en er komt weer eens een hele dikke storm aan. Dan willen we natuurlijk op een veilige plek liggen. Met deze snelheid gaan dat niet lukken, bij lange na niet. Dus, wat doen we nu? We nemen ruim de tijd om alle opties te overwegen, maar besluiten dan uiteindelijk dat teruggaan naar Licata de beste optie voor dit moment is. Als we omdraaien, krijgen we meteen een what’s-App berichtje van onze Siciliaanse vriend Piero: hij hield ons in de gaten via een app en zag onze “move”.
Met deze nieuwe koers, kunnen we rechtstreeks terug naar de haven. De heenweg heeft ons 5 uur gekost, binnen 2 uur zijn we weer terug. Dat is een groot verschil en sterkt ons in onze beslissing. We knopen weer vast op ons oude plekje en worden vriendelijk ontvangen door onze buurtjes. Ze snapten de beslissing, een dag eerder waren ook al zeilers teruggekeerd vanwege ditzelfde probleem. Ach, we hebben in ieder geval een superlekker dagje gezeild. En voor vanavond worden we meteen uitgenodigd door Peter & Ann en hun gasten Harry & Margo om mee te gaan eten in het stadje. Wat een luxe! Harry & Margo hebben we een paar dagen eerder al leren kennen tijdens een spelletje Pirates. Zij zijn ook officieel verslaafd! Het eten is weer superlekker en Harry & Margo nemen dan ook nog de rekening voor hun rekening. Wat een dag!
Omdat we weten dat we de komende dagen toch niet zullen vertrekken (vanwege die harde wind), onderzoek ik de mogelijkheden om een auto te huren voor een paar dagen. Normaal huren we altijd een auto op het vliegveld van Catania. Dat kan nu ook, voor heel weinig geld, maar dan moeten we wel 2,5 uur enkele reis de bus in om de auto op te halen en dan ook weer 2,5 uur terugrijden. En dan op de dag van terugbrengen hetzelfde liedje. Dat vinden we een beetje te gortig voor 3 dagen autohuur. In een stad die een half uur rijden van Licata ligt, Gela, kun je ook auto’s huren. Normaal gesproken is dat erg duur, want niet toeristisch en kleine kantoortjes, maar ik check het toch even. Dan blijken we hier voor EUR 34,- voor 3 dagen een auto te kunnen krijgen. Kijk, dat is prima.
Op 4 mei stappen we ’s ochtends om 9:00 uur op de bus. We moeten de auto om 11:00 uur ophalen, maar we moeten nog even wandelen / zoeken naar de autoverhuur. De busreis gaat prima en de eerste wandelminuten gaan ook in goed. Maar dan heeft Eric een ander idee over waar we heen moeten dan ik. Dus… Google Maps wordt geraadpleegd en we kunnen weer een stukje. Maar dan moeten we volgens Eric een flink talud opklauteren om bij een drukke weg te komen. Daar ben ik het niet mee eens. Een Italiaan ziet ons bezig en draait zijn raampje open. Eric legt uit (in het Italiaans!) dat we op zoek zijn naar de autoverhuur Hertz. Ah, die weet deze man wel en we mogen ook meteen instappen. Wat superaardig! Drie jaar geleden zouden we hier nog flink over nagedacht hebben: instappen bij een vreemde…. Maar we hebben veel geleerd en binnen 5 seconden zitten we prima geïnstalleerd in de auto van deze vriendelijke meneer. Het Hertz kantoor blijkt dus gewoon een eindje verderop te liggen, niks klimmen op een talud. De vriendelijke man zet ons letterlijk voor de deur af en kletst nog even met de mannen van Hertz. Wij vermoeden dat de vriendelijke man bij de ENI werkt. Dit is een grote olieraffinaderij in Gela. De ingang is tegenover het Hertzkantoor. Gezien zijn kleding en uitstraling verdenken wij hem ook van een leuke functie daar. Misschien dat we daarom ook een upgrade in auto krijgen: we krijgen een categorie hoger dan we besteld hebben EN een dieseltje.
Wij gaan dus helemaal happy met onze Fiat Punto op weg. Voor vandaag hebben we een bezoekje gepland aan Villa Romana del Casale. Dit is een Romeinse villa uit ongeveer 300 na Chr waarvan vooral de vloermozaïeken heel goed bewaard zijn gebleven. Deze villa wordt flink aangeprezen door mensen die hem bezocht hebben, maar wij zijn er nog niet geweest. Met onze Punto scheuren we er snel naar toe. De plek is in veel opzichten uniek: we moeten betalen voor parkeren, hier in the middle of nergens. Dan komt er een verkoper op ons af om zijn boekjes over de Villa te verkopen. Dat hebben we ook nog niet vaak gezien op Sicilië. Maar het meest unieke zijn dan toch wel de mozaïeken. Wat een enorm werk is dat geweest! Hoeveel arbeiders zijn daar niet mee bezig geweest? Heel indrukwekkend!
Voor ons is het best druk, maar ik denk dat we een rustige dag treffen. Er is een labyrint van verhoogde paden gemaakt in de Villa, zodat je de mozaïeken van heel dicht bij kunt bekijken, zonder dat je er op hoeft te staan. Die paden zijn niet heel breed en op een drukke dag betwijfel ik of je mensen goed kunt passeren. Maar de moeite waard, blijft de Villa zeker. Ook het stadje waar de Villa ligt, Piazza Armerina is erg mooi. Ze hebben er een wandelroute uitgestippeld langs alle mooie / oude gebouwen. We wandelen er een stuk van, maar dan komt de voorspelde regen. We gaan terug naar de auto. We hebben al veel geluk want het regent een stuk later dan voorspeld. Hebben we toch maar mooi de Villa en een groot deel van Piazza Armerina gezien.
De volgende dag-met-auto gaan we shoppen. In Licata is veel te vinden, maar we hebben ook een lijstje met spullen die hier niet te vinden zijn. Er is een groot winkelcentrum op 45 minuten rijden Noordelijk van hier. Daar gaan we vandaag eens kijken. Uiteindelijk kunnen we hier slagen voor nieuwe gympen voor mij (echt hele super mooie!) en wraps. Op Sicilië wonen nu eenmaal Italianen en die staan over het algemeen niet zo open voor andere eetculturen. Wraps zijn superhandig aan boord, als vervanger van brood of voor de avondmaaltijd, maar dus heel moeilijk te krijgen. Na al dat gewinkel gaan we weer terug naar Licata via een andere mooie route.
De laatste dag-met-auto wilden we eigenlijk een wandeling gaan maken, maar ik ben in Piazza Armerina naast de stoep gestapt. In Nederland stap je dan een paar centimeter naar beneden, maar hier donder je in een flinke afgrond van enkele tientallen centimeters. Ik probeerde me tegen te houden en daar ging het eigenlijk mis. Mijn schouder knakte en deed even goed zeer. Maar de ergste pijn ging snel weer weg. Sindsdien is het echter niet helemaal goed met mijn schouder / arm. Dokter Google heeft me al gerustgesteld, gewoon effe rustig aan doen, dan zou het vanzelf weer over moeten gaan. Dus een wandeling met klauteren is nu even van de baan. Maar een mooie autoroute door de nabije omgeving van Licata en via de Lidl weer terug, is ook prima.
Bovendien heeft Eric nu tijd om zijn nieuwste speeltje, een satelliettelefoon, te activeren. Deze telefoon, die eigenlijk helemaal geen telefoon is maar gewoon een kastje met antenne (als een wifi router), zorgt ervoor dat we voortaan ook kunnen bellen (noodgevallen!), mailen, weerberichten ophalen, internetten, app-en en sms-en als we op zee zijn zonder wifi. In plaats van wifi gebruiken we dan de satellieten. Dat klinkt natuurlijk heel technisch en dat maakt het ook superinteressant voor Eric. Voor de Middellandse Zee is dit echt overbodige luxe, maar als we naar de Azoren gaan varen is dit heel handig. Het apparaat hebben we besteld toen we in Nieuw Zeeland waren en in Valkenswaard laten bezorgen. Het paste goed in de koffer toen we naar Licata kwamen. Eric heeft een dag besteed aan de installatie van het apparaat, de antenne en de kabels en nu moet hij nog de SIMkaart activeren en de mogelijkheden ontdekken. Daar is ie ook wel even zoet mee, maar uiteindelijk werkt alles!
Maandag moet de auto terug. We rijden netjes op tijd aan en zijn dus ook heel netjes op tijd bij Hertz. Onze bus gaat om 10:45 uur terug en die willen we hebben. Bij Hertz vragen ze waar we heen moeten (busstation Gela) en hoe we daar komen (wandelen). Nou, dat is geen goed idee, dus worden we gebracht. Superservice! We zijn dus ruim op tijd bij het busstation en kopen een kaartje. Even wachten en zelfs iets voor 10:45 uur zien we de bus verschijnen. Het is poepiedruk op het station, maar wij dachten dat iedereen naar Catania zou willen om een vliegtuig te halen (ze hebben allemaal koffertjes bij zich). Staan ze ineens allemaal te dringen voor onze bus! Het is al best druk in de bus, dus Eric vreest al dat we er niet meer bij kunnen. En ja hoor, vol! We mogen dus gewoon niet meer mee. Bah, dat wordt 2 uur wachten. We balen even, maar zien dat andere mensen die ook de bus hebben gemist rond blijven hangen op het station. Eric vraagt hoe laat de volgende bus naar Licata komt: 11:10 uur. Oh, maar dat valt best mee. Dan wachten we even. Om 11:05 uur komt er inderdaad een bus aanrijden met Licata op de voorkant. Wij snappen er niets van, want de dienstregeling laat echt iets anders zien. Maar we stappen in, net als de andere mensen die de bus gemist hadden. Zij draaien zich echter weer om. Blijkt dat zij dus inderdaad naar Catania moesten en wij dus de bus naar Catania hebben gemist. Dat is geen probleem, want wij moeten naar Licata. En deze bus, is gewoon de verlate 10:45 uur bus naar Licata. Poeh, wij zijn blij dat we even gewacht hebben, nu worden gewoon, ongeveer volgens planning naar Licata gereden. Perfecto!
Nu gaan we ons voorbereiden op een mogelijk vertrek op dinsdag 7 mei. Dat wordt uitgesteld naar woensdag op basis van de laatste voorspellingen en dan blaas ik het helemaal af. De wind is gewoon te hard in deze laatste berichten, zeker gezien de richting. We zouden tegen windkracht 4 / 5 in moeten varen, dat is gewoon niet handig. Dit weekend komt er weer dikke wind (storm) aan, dus wederom zitten we nog een weekje hier. Vooral Eric heeft het hier moeilijk mee, hij wil weg! Onze vriend Piero, die als visser ook flink met de weerberichten bezig is, vertelt dat al die stormen ook wel heel extreem zijn voor deze tijd van het jaar. Hij zit met hetzelfde probleem: hij wil graag gaan vissen! Kijk: gedeelde smart….
Onze haven heeft trouwens een leuk filmpje gemaakt. Voor degenen die geïnteresseerd zijn is waar wij toch al onze tijd hebben doorgebracht, en nog steeds doen: https://www.youtube.com/watch?v=wSe09vzzEUw. Let hierbij even goed op. Na precies 20 seconden komt de grote ster op je scherm. De boot rechts (Bavaria 37 Cruiser) is de Sunrise!
Nou, wij wachten dus nog even en hopen op een mooie overtocht naar Sardinië volgende week. Wie in de gelegenheid is om een kaarsje aan te steken, te duimen of wat dan ook zou kunnen helpen: Aan de slag!
Geef een antwoord