Op woensdag 5 juni worden we lekker uitgerust wakker. Na 4 nachten, om de beurt en apart te hebben geslapen, konden we nu weer als vanouds samen in bedje kruipen. Eric zet de fietsjes buiten en maken we een tochtje door Cartagena. Wat is het toch een mooie stad. Veel leuke pleintjes, veel terrasjes en mooie gebouwen. Voor de lunch ploffen we neer in een pinchos-restaurant. Ze hebben zo veel keuze dat we de ober een selectie laten maken. Dat hebben we geweten. Als we uiteindelijk, met overvolle buik, de rekening krijgen, blijkt ongeveer de helft van het bedrag te bestaan uit 1 gerecht. Een bordje met wat schelpdieren en gamba’s; ik vond het juist het minste gerecht. Weer even met de neus op de feiten gedrukt: je blijft een toerist! En uiteindelijk kunnen we voor dit geld in Nederland zeker niet uit eten, dus … Omdat onze buik zo dik is, gaan we lekker terug naar de Sunrise en buiken daar eens goed uit.

Cartagena

De volgende ochtend stappen we weer op de fiets. We weten hier nog een leuk winkelcentrum waar we wat inkopen hopen te kunnen doen. Een half uur op de pedalen en dan zijn we bij de grootste SuperChino waar we ooit geweest zijn. Helaas hebben ze niets van ons lijstje. Gelukkig slagen we wel voor Wraps, Mexicaanse pepertjes (voor de nacho’s), Havermout (voor het ontbijt van Eric) en een nieuwe binnenband voor onze vouwfietsjes. Poeh, tijd om weer terug te gaan. In de haven ligt inmiddels een enorm cruiseschip. Wel grappig om te zien. Eind van de middag vertrekken ze alweer, op naar een nieuwe bestemming.  Wij checken even of we morgen misschien verder gaan. Ik besluit dat we dit pas definitief beslissen na een nachtje slapen. Dus dat doen we.

En dan blijkt dat de wind niet waait zoals voorspelt. We wachten het nog even af onder het genot van een typisch Spaans ontbijtje, maar nee, vandaag wordt het hem niet. Het is inmiddels al middag, maar de wasmachine lonkt. We hebben inmiddels al weer een flinke berg verzameld en in deze middagzon met wat wind is het allemaal zo droog. Ook weer gedaan! En morgen, dan gaan we echt!

Churros met chocoladesaus – Spaans ontbijt

Zaterdag om 5:00 uur varen wij de haven van Cartagena uit met bestemming Almerimar, zo’n 100 mijl verderop, zo’n 22 uur varen. Ik vind het heel spannend, want er wordt best een wind voorspeld (die komt dan wel van achteren, dus dat is niet zo erg) en ook de golven zouden best hoog kunnen worden. En natuurlijk komen al deze voorspellingen uit. De Sunrise en Eric hebben nergens last van, maar ik zit maar te proberen om stoer te zijn. De stuurautomaat blijkt er dan genoeg van te hebben; al die hoge golven kan ie niet bijhouden. Dan maar effe op het handje sturen. Ik draai ook gewoon mee in deze taak en dat gaat wonderwel prima. Na een paar uur zijn de golven wat gekalmeerd (en ik ook) en doet de stuurautomaat zijn werk weer. Maar dan komt De Kaap (Cabo de Gata) in beeld.

We varen ongeveer dezelfde weg terug, als we gekomen zijn. Deze trip-down-memory-lane is soms heel erg leuk (tapastentje, haventje), maar soms ook heel erg niet leuk. Je komt dan namelijk wederom de kaapjes tegen. Cabo de Gata staat erg hoog op mijn zwarte lijst en daar is ie weer! Maar ik heb al besloten dat ik het allemaal niet wil weten. Niet heel stoer, maar zodra de wind begint aan te trekken (dat doen kaapjes) ga ik binnen zitten. Ik ben niet stom en hoor natuurlijk dat de wind nog flinker aantrekt en bij een stiekeme blik naar buiten zie ik Eric glimmen (nooit een goed teken voor mij op de boot!). Ik weet gelukkig ook dat het met een half uurtje klaar moet zijn en dat is het ook. Eric geeft het sein “veilig” en vertelt dat we 30 knopen wind om de oren hadden en meer dan 8 knopen gingen. Bah, wat een kaapje!

Maar na de kaap, doet de wind weer als beloofd en zijn de golven beduidend kleiner. We gaan de nacht dus best rustig in en kunnen bijna tot Almerimar zeilen. Om 3:00 uur leggen we aan bij de wachtsteiger in de haven: slapen!

In de ochtend melden we ons meteen op het havenkantoor. We krijgen een ligplaats toegewezen en gaan daar meteen op af. Om 10:00 uur liggen we heerlijk stil (Cartagena is toch altijd een wiebelhaven) en eten we een vers, warm stokbroodje! We zijn wel moe van onze nachtelijke trip, dus doen we lekker rustig aan vandaag.

Haven Almerimar – tussen de vakantiehuisjes

Maandag is het tijd voor actie. De coupe van Eric vraagt om een knipbeurt, dus daar beginnen we mee. Dan waagt Eric zich aan een knipbeurt voor mij. In Licata heeft ie een half uurtje uitleg gekregen (ongeveer een half jaar geleden) en nu gaat ie het proberen. Ik vraag er ongeveer 2 centimeter af te halen en dat is maar goed ook: ik zie plukken van minimaal de dubbele lengte eraf vliegen. Telkens knipt ie van links naar rechts en dan weer van rechts naar links en dan weer…. Uiteindelijk verklaart hij het goed: poeh gelukkig, ik heb nog wat haar op mijn bolleke. Als ik in de spiegel kijk, zie ik dat ik een supermoderne asymmetrische coupe aangemeten heb gekregen. De linkerhelft is enkele centimeters langer dan de rechter. Eric biedt meteen aan om het recht te knippen, maar dat goede initiatief kan ik gelukkig tegenhouden. Mijn haar zit toch in een staart en anders vrees ik dat er geen staart meer te maken is….. Ik ben in ieder geval blij dat er een stuk af is en de volgende kapper zal de uitdaging maar aan moeten gaan om het recht te krijgen.

Na al dat geknip, lopen we naar een grote supermarkt en genieten daar van het Spaanse assortiment. Vergis je niet, wij vinden Italiaans eten geweldig. Maar na zoveel maanden Italiaans, is Spaans ook weer super! Eric scoort wat plakjes ham en ik vind aïoli. Smikkelen!

De boot krijgt nog een mooie spoelbeurt en dan gaan we op pad om de beloofde cocktails te drinken. Eric heeft me een cocktail beloofd omdat het sturen in de harde wind en hoge golven zo goed ging en om de overwinning op de Cabo te vieren. In een echte Engelse pub smaken onze Tequila-Sunrise en Seks-on-the-beach prima!

Overwinnings-cocktails

Dinsdag checken we het weer weer en zien dat woensdag een mooie mogelijkheid is om te vertrekken naar Gibraltar. Weer genoeg wind en een golf-voorspelling die een beetje pijn in mijn buik doet, maar wel alles uit de goede richting. Gibraltar is 130 mijl varen, we moeten rekening houden met iets meer dan 24 uur. We gebruiken dinsdag om wat eten voor te koken en alles klaar te maken voor vertrek.

Een laat vertrek, is beter voor de golfhoogte, dus rond 11:00 uur varen we de haven uit. Eric is speciaal nog even naar het strand gelopen om de situatie in ogenschouw te nemen. De zee is bijna vlak en dus starten we de motor. Net buiten de haven klotsen we als een idioot, maar dat is vaak zo. We proberen het nog een stukje en het gaat beter, voor even…. Uiteindelijk bouwen de golven zich weer flink op en gaan we met een flinke wind, toch maar weinig vooruit. Wat een gedoe! Gelukkig hebben we ons goed voorbereid en alle havens onderweg al uitgezocht. Na 5 uur klotsen, heb ik er genoeg van. We zijn net een haven voorbij, dus als we iets terugsteken (en dat gaat met de windrichting) liggen we veilig en rustig. Eric draait het roer en met deze koers gaan we ineens superhard! Af en toe raakt een flinke golf de zijkant van de Sunrise waardoor er wat water de kuip insprietst. We hoeven maar een uurtje met deze snelheid en Eric glimt (zie je wel; geen goed teken). Met mij gaat het beter, vooral omdat het maar een uurtje hoeft. We zien dan ook snel de haven van Adra verschijnen. De golven worden ook wat rustiger zo bij de kust. Dat is gunstig, want soms is het best lastig om een haven veilig in te varen met hoge golven. Nu lukt het prima, nog een bochtje om en de Sunrise ligt weer lekker rustig in het water.

We zien niemand, dus we leggen aan bij nieuwe steigers. Ik pak de papieren en ga op pad om te zoeken wie er bij die steigers hoort. Ik kom na 5 minuten een YachtClub tegen en ga daar maar eens vragen. Natuurlijk Hablas ik geen Espagnol, maar gelukkig is er een man die prima kan tolken voor me. De steigers waar we aan liggen zijn gemeentesteigers, maar we mogen ook bij de YachtClub komen liggen. Het prijsverschil is minimaal. Nou, dan komen we naar de YachtClub. Eric en ik verplaatsen de boot en dan liggen we naast de technische werkplaats van de Club. De prijs is erg netjes, de Sunrise krijgt een lekkere zoet-waterdouche en nu kunnen we mooi nog even het stadje in wandelen.

Adra is geen toeristenstadje zoals Almerimar en dat is een verademing. We wandelen een stukje door de grote winkelstraat en zien dan een bordje voor de VVV. Laten we daar maar eens gaan kijken. Er zit een jongedame achter de balie die Poco Engels spreekt. We krijgen een kaartje met bezienswaardigheden en horen dat een plaatselijk beroemde toren aan de overkant van de straat ligt. We bedanken de vriendelijke dame en lopen maar meteen richting die toren. Als we halverwege op de zebra staan, komt ze ons achterna gerend. We moeten terugkomen: OK. Ah, ze had niet begrepen dat wij NU naar de toren wilden (dat wisten wij ook pas toen we de deur uitliepen dus dat is niet gek). Als we EUR 1,- pp betalen mogen we in de uitgehakte vluchtgangen en krijgen we de sleutel van de toren. Prima! Hoewel we niet precies weten wat we gaan bekijken, want alles in Spaans, is het gangenstelsel heel indrukwekkend. Daarna lopen we naar de toren en die kun je helemaal tot bovenin beklimmen. Wel apart dat we hem zelf open moeten maken, het is helemaal een privé bezoekje. Ik ben niet zo van de helemaal-bovenin-een-toren, maar Eric kent zijn taak. Met het fototoestel loopt hij naar boven en maakt foto’s zodat ik het toch ook kan zien.

Adra: Torre de los Perdigones

Tijd om de sleutel weer in te leveren bij de VVV. De dame is nu echt helemaal los en wil ons ook een tentoonstelling over de visserij laten zien. Dat is allemaal een beetje veel zo op de late middag, dus we weigeren vriendelijk. Ze is duidelijk helemaal trots dat ze ons als Engelse klanten zo goed heeft geholpen en bedankt ons uitgebreid.

Torre van de buitenkant

Geen zin meer om eten te maken, ook al hadden we natuurlijk eigenlijk al eten voorbereid. We zien een kebabzaak naar ons knipogen en knipogen en knipogen…. Vooruit dan maar. We bestellen 2 wraps en zien de kok een partij eten op zo’n wrap leggen! We hopen dat dat voor 2 is, maar nee, ieder van ons krijgt zo’n enorme bult eten. We doen ons best, maar moeten toch wat laten staan. Op naar een douche bij de YachtClub. Ook weer een ervaring. De herendouche is gewoon open, maar als de dames willen douchen moeten ze zich even melden bij de receptie. Ik loop erheen, zwaai met mijn douchetas en wordt meteen begeleid naar de fitnessruimte (waar nu niemand is). Ik heb dus 4 douches voor mezelf ! Wat een luxe. Komt er ook nog eens een bak met water uit! Wat een verwennerij zo op de YachtClub. Bij een kopje thee op de Sunrise besluiten we om morgen toch nog een stukje verder te gaan. De wind is inmiddels al weg en ook de golven zijn grotendeels weg. We zien geen witte schuimkopjes meer als we buiten de haven kijken. Morgen is er misschien niet genoeg wind om te zeilen, maar zou de zee nog wel rustig moeten zijn. We leren weer snel: blijkbaar komen we de Middellandse Zee alleen uit door te motoren met rustig weer. Maar ach, zo heel ver is het niet meer!