101. De grote zeilreis

Met heel veel dank aan mijn zus Renske, voor het plaatsen van alle korte stukjes op de website, neem ik het stokje weer over.

Dit gaat niet het meest gestructureerde stukje tekst worden dat jullie ooit gelezen hebben. Zeker wel het langste stuk op deze website. Het lijkt wel goed van start te gaan, maar al gauw wisselen zich gebeurtenissen tijdens onze oversteek, uitleg over de dagelijkse gang van zaken en gedachtenspinsels elkaar af. De volgorde in tijd klopt wel zo ongeveer omdat ik elke dag even de tijd heb genomen om wat te schrijven. Voor mij geeft dit wel een goede indruk van hoe ik de oversteek ervaren heb, dus tsja, dan moeten jullie het daarmee doen of gewoon dit stuk overslaan.

Woensdag 27 november is onze nieuwe vertrekdag. We worden op tijd wakker in het huisje. De hijskraan om ons weer in het water te krijgen is besteld voor 8:00 uur. We willen dus om 7:30 uur vertrekken naar de werf. We hebben nog meer spullen dan we dachten en zijn we blij dat we ons autootje nog hebben. Eric zet ons, met de spullen, af op de werf. Terwijl wij de boot inladen en wachten op de kraan, brengt Eric de auto terug waarna hij terug wandelt met vers brood. 

Het wordt 8:30 uur, het wordt 9:00 uur…. geen kraan! Zo kennen we de Spanjaarden weer. Maar ja, dat maakt het niet fijn. Jonathan belt met onze contactpersoon en later ook met het kraanbedrijf. Gelukkig blijken we wel ingepland voor vandaag, maar het wordt wel 11:00 uur. Tsja, daar kunnen we dan verder weinig aan veranderen. De heren lopen nog wat rond en ik bezoek nog een laatste keer de supermarkt. Om 11:00 uur is ie daar dan echt. En rond 12:00 uur liggen we in het water. Kijk, dat is waar een boot hoort te zijn. We zetten direct koers naar de benzinepomp en vullen de diesel weer helemaal aan. Vlug worden nog de waterfilters vervangen van de watermaker en dan zijn we er echt klaar voor! We gaan op pad! Het voelt wel anders dan ons eerste vertrek. Waar dat precies in zit, weet ik niet goed. Het voelt toch alsof we ineens gaan, terwijl we er natuurlijk al wel een tijd naar toe leven. Minder euforisch, maar misschien is het wel omdat dit voor mij allemaal bij onze reis hoort; ook het op de kant staan en “overleven” op Gran Canaria….

Omdat momenteel de zuidzijde van Gran Canaria in de luwte van de wind ligt, moeten we het eerste stukje op de motor. Na 2,5 uur hebben we de wind gevonden en kan de motor uit. Het is ook meteen een mooie wind, want die acceleratie zones doen weer hun werk. De heren glimmen als we 8 knopen gemiddeld halen. Maar dit keer is het op een rustige zee, dus aan boord is het veel comfortabeler. Gedurende de dag en nacht die er op volgt, gaat de wind ietsje liggen. De gemiddelde snelheid gaat terug naar 5, maar alles op zeil dus we zijn content. 

Het wachtschema is ook weer gestart; inmiddels voor de 4de keer bij dag 1. En dag 1 is heel gunstig voor mij, dus geen klagen hier! Omdat we tijdens mijn eerste wacht nog aan de tanksteiger lagen, hoef ik vandaag alleen van 20:00 tot 23:00 uur. Wat een luxe. De mannen klagen trouwens ook niet hoor, want we gaan lekker vooruit. De eerste 24 uur doen we bijna 140 mijl, wat prima is! We kruisen ook de koerslijn van onze vorige start en zijn dus heel even op precies hetzelfde plekje als bijna 2 weken geleden. In de ochtend varen we het “omdraaipunt” van de eerste keer voorbij en zijn nu officieel verder met nog steeds geen water in de boot!

Vandaag doet iedereen lekker zijn ding. We zitten er op een of andere manier al wel een stuk beter in dan de vorige keer op de 2de dag. Inmiddels hebben we ook al meer dan 500 mijl met elkaar gevaren en de boot en elkaar al beter leren kennen. De voorspellingen geven aan dat we de komende dagen rustig zouden moeten kunnen zeilen, geen snelheidsrecords, maar rustig tutteren. We zullen zien of dit uitkomt.

Wat er wel verandert is hoe we omgaan met afval. Dit is natuurlijk wel een ding als je 3 weken vaart, zonder een mogelijkheid om je vuilniszakje ergens te dumpen. Gelukkig hoeven wij hierin het wiel niet uit te vinden, er zijn genoeg mensen voor ons de oceaan over gestoken, maar persoonlijke keuzes moet je wel maken. Wat is acceptabel om overboord te zetten? Dat is echt een gewetensvraag. Als zeilers zijn we erg betrokken bij de natuur en willen zo min mogelijk sporen achterlaten. Iedereen die dit leest, zal hier waarschijnlijk anders over denken. Maar goed, hier zijn onze keuzes: Etensresten zijn makkelijk, die geven we mooi aan de vissen. Papier, dat breekt heel snel af in de oceaan en is niet schadelijk voor de vissen, dus dat is ook wel geaccepteerd om overboord te gooien. Dan blijft over metalen, glas en plastic. Plastic is ook makkelijk, dat gaat nooit of te nimmer overboord. De schade die dit aanricht aan de natuur, al dat drijvende plastic in de oceaan….. daar gaan wij niks aan bijdragen. Het plastic maken we schoon (anders gaat het stinken na 3 weken) en doen we in de vuilniszak. Plastic flessen knippen we kapot om de afvalberg wat kleiner te maken, maar ook dan gaan die stukjes mee naar de Carieb. Metaal en Glas zijn nog moeilijk. Glas zetten we ook overboord. Maar wel gevuld met water, zodat het zinkt. De natuur gaat hier geen schade van ondervinden, maar het zal wel (bijna) oneindig lang op de bodem blijven liggen. Metaal, daar zijn we hier nog niet over uit. Uiteindelijk zal het wel opgelost worden door de oceaan, maar voelt toch anders. Net als dat ik nu gebruikt bakpapier overboord gooi. Dit gaat in tegen alles wat ik van mijn ouders heb geleerd, dus daar moet ik nog even aan wennen.

 

De tweede nacht verloopt rustig. Er is genoeg wind om te zeilen, maar heel erg hard gaan we niet. Als de zon opkomt is de wind erg afgenomen en moet toch de motor aan. Dat is natuurlijk niet fijn, want we hebben een zeilboot. En toch is het ook stiekem wel een beetje fijn: motor betekent (warm) water maken en dat betekent douchen! Toch altijd weer een lekkere opknapper.

Voordat we vertrokken heeft Jonathan bij een Amerikaanse zeil-weer-route-planner-meneer een route voor ons opgevraagd. Hierin stelde Chris Parker (zo heet die man) dat we voor woensdag onder de 19 graden Noorderbreedte moeten zijn. De kans is anders dat we in een windstilte terecht komen. Dit is nog flink wat mijlen, dus daarom staat de motor nu ook aan; nu investeren om later dan die wind weer op te pakken. Hopelijk schuift het windstilte-gebied ook nog wat, zodat we ook “veilig” zijn als we iets minder ver komen. Dat kunnen we zelf ook in de gaten houden door de windvoorspellingen goed in de gaten te houden. En bovendien hebben wij onze eigen zeil-weer-route-planner-meneer uit Nederland: Piraat Stijn! Hij kijkt met ons mee en stuurt ons via de satelliet updates van zijn bevindingen. Dat is echt superfijn!

We eten vanavond burrito’s van wat gisteren nog pastasaus was. Met wat extra kruiden, smullen we nu dus van een Mexicaanse maaltijd. Simpel, gezond en lekker! Dit is de laatste maaltijd die ik van mijn voorgekookte spullen kan maken, dus morgen is de eerste dag dat ik echt op de oceaan zal koken. Op de Sunrise heb ik dat al vaak gedaan, dus dat zal wel goed komen.

Ik heb besloten dat we er 19 dagen, 18 nachten over gaan doen tot Sint Lucia, het Caribische eiland. Waarom? Geen idee. Ik merk dat ik het fijn vind om te kunnen aftellen. Al 3 avonden wacht gedraaid, dus nog maar 15 nachten en dan zijn we er! Nachtwacht nummer 16 was in ieder geval een eitje, ik heb helemaal niets hoeven doen en niemand, helemaal niemand gezien. Het was wel de “hondenwacht” van 2:00 tot 5:00. Om 20:00 uur lag ik al te slapen, om 1:45 uur ging de wekker. Dat is al mooi wat uurtjes slaap. Tel daarbij nog mijn dutje van 5:30 uur tot 8:30 uur bij op en je ziet dat ik wellicht meer geslapen heb als sommige nachtjes zonder zeilen.

Waar ik nog wel wat van onder de indruk kan raken is het feit dat we al zoooo ver van alles en iedereen weg zijn. We moeten het samen redden hier op de oceaan, om dit kleine eiland dat Asteria heet. Beetje beangstigend ook? Maar ik heb er ook een oplossing voor gevonden: gewoon niet teveel en te hard over dat feit nadenken. En dan verschijnt ook nog een zeilboot aan de horizon op dag 4. De Franse boot roept ons even aan via de marifoon. Hij gaat naar Guadeloupe (dat is Frans, dus…) en hoopt er over 14 dagen te zijn. Kijk, zit ik weer lang niet slecht met mijn 19 dagen (nu nog 15). De mannen zijn echter niet onder de indruk van mijn geweldig inzicht.

En…. deze ochtend knabbelt er een vis aan onze haak. Het is een voorproef-vis, dus hij sabbelt er alleen een beetje aan. Omdat wij er zeker van zijn dat onze haak erg lekker is, zijn we er zeker van dat hij nu al zijn vis-vriendjes onze locatie vertelt en ze onze kant op stuurt. Misschien vanavond toch geen kip, maar verse vis?

Tegen het einde van de ochtend van dag 4 zakt de wind weer weg, maar deze keer blijft er voldoende over voor het hijsen van de spinakker. Het is effe werken, maar dan plopt ie mooi uit zijn hoes. Onze snelheid verdubbelt en de sfeer aan boord is weer opperbest! Alleen moet degene die wacht heeft nu wel wat beter opletten. We moeten de wind wel in de goede hoek houden, anders wil dit zeiltje niet. Dit hebben we er graag voor over.

Tegen 17:00 uur (onze etenstijd aan boord) presenteer ik Sticky Chicken met gebakken aardappeltjes en komkommer voor de extra vitamientjes. Dit gaat er in als koek. Bovendien verklaar ik dat de ananas die we gekocht hebben, die van EUR 6,-, klaar is voor consumptie. Ik heb hem elke dag goed bekeken, bevoeld en besnuffeld, want zo’n duur exemplaar moet je natuurlijk op het juiste moment eten. Iedereen krijgt dus vandaag een gezond en erg lekker toetje. Tevreden? Zeker! Al dat geld waard? Mwahhh.

Het is 1 december en op 1 december is Felix jarig. We hangen slingers op, bakken een appeltaart, diepen de slagroom op, zetten kaarsjes in de hens en voorzien hem van een echt kado. Hoe jarig kun je zijn? Vanuit huis heeft Felix ook al een kado meegekregen, dat blijkt het spel Regenwormen te zijn. Eric en ik kennen dit heel goed en binnen no-time hebben ook Felix en Jonathan dit in de smiezen. Volgens mij is Felix wel tevreden, hoewel wij natuurlijk niet op kunnen tegen zijn vrouw en kinderen.

En hoewel het dan een dagje later is, is het nog niet klaar met de kado’s! In de ochtend ziet Jonathan een van de hengels (we hebben er 2) wat gek doen. Hij haalt de lijn in en ja hoor! We hebben dus een echte vis aan de haak. Het boek komt erbij en we hebben een Dorado / Dolphin Fish gevangen. Hij is schitterend van kleur, maar dat kan hem niet redden van het fileermes. Deze avond komt ie mooi op onze bordjes! 

In de middag zien we ineens een donkere schaduw in het water. Het zwemt een beetje om onze boot heen. Veel te groot voor ons om te willen vangen, dus voor de zekerheid gaan de vishengels even naar binnen. Uiteindelijk komt deze dolvis / walfijn (?) ons van heel dicht bij zijn witte buikje laten zien. Echt heel bijzonder!

Dagelijks houd ik ook een knuffelrondje met alle groente en fruit. Alles wat we nog aan boord hebben, check ik op versheid, plekjes en butsen. Zo hopen we nog lang verse groente en fruit aan boord te hebben. Dit is natuurlijk belangrijk, maar ik heb sowieso het geluk van een vriezer aan boord. En naast het vlees dat hier zijn plekje heeft, bleek er ook nog plaats voor wat groenten. Inmiddels liggen hier dus al wat preien, paprika’s en courgettes te wachten tot het echte verse spul op is.

In de nacht zie ik weer miljoenen sterren. Het zijn er zo ontzettend veel! Eric ziet ook altijd wel vallende sterren, maar daar ben ik niet zo naar op zoek: op het moment heb ik niet zoveel te wensen. We zijn begonnen zonder maan en nu zie ik hem elke dag een beetje groter worden. Een beetje maanlicht bij mijn nachtwacht vind ik altijd prettig, dan is het niet helemaal pikkedonker.

We merken ook dat we steeds westelijker opschuiven aan de temperatuur. Hoewel het niet zo snel gaat als gedacht, zit ik nu in ieder geval niet meer met mijn muts en thermobroek aan in de nacht. Maar een lekkere trui, lange broek en schoenen zijn nog wel een fijne outfit. Daarnaast wordt het steeds later donker in de avond en ook in de ochtend. Omdat wij de boordtijd (tijd die we aan boord aanhouden voor bijvoorbeeld het wachtschema) niet aanpassen aan eventuele tijdzones die we passeren, merken we dit. De eerste nachtwacht zal uiteindelijk gewoon in daglicht plaatsvinden, terwijl de ochtendwacht waarschijnlijk nog wat donker zal zijn. 

Op dag 7 vangen we weer vis: zelfs 2! Allemaal Dorado’s. De eerste is van erg mooi formaat. Na het fileren hebben we meer dan genoeg vis voor een goede maaltijd voor ons 4-en. De tweede is maar een kleintje. Aangezien we al heel veel vis hebben, besluiten we deze terug te zetten. Dus met een zere lip (waar de haak zat) sturen we hem terug naar zijn papa en mama. Deze avond eten we weer superverse vis, aardappeltjes uit de oven en tomatensla.

Inmiddels is het alweer dag 8. Met mijn inschatting dus nog 11 nachtwachten te gaan, inclusief die van vandaag. De tijd vliegt, maar ook moeten we nog een heel stuk. Gisteren zijn we wel de 2000 mijl grens gepasseerd. Dus nu nog minder dan 2000 mijl naar St Lucia. Nog een paar dagen en dan zijn we zelfs al halverwege. Het gaat snel, maar ook weer niet. De perceptie van tijd is effe heel vreemd.

Vanuit verschillende bronnen horen we dat de komend dagen de wind nog iets zal aantrekken. Dat is prima voor onze voortgang natuurlijk. Bovendien kunnen we dan de rechtstreekse koers naar onze eindbestemming handhaven: ook goed voor de voortgang. De sfeer aan boord is nog steeds prima. Vandaag hebben we een schoonmaakrondje aan boord gedaan; chrome gepoetst, raampjes gewassen (met glasex dan) en even een doekje gehaald over de buitenboel. De boot ziet er weer prima uit.

Weer een dag, weer die ratelende hengel! Inmiddels verwachten we rond 11:00 uur een visje en warempel, daar is ie dan; weer een dorado, weer een mooi 4-persoons-maaltijd-formaat. Felix is de fileerder vandaag en snijdt er een paar mooie filets af. Ook deze vis is niet voor niets uit het water gehaald. Later op de middag hoort Eric ineens weer een hengel. Felix hengelt hem binnen. De vis heeft net wat alcohol in de kieuwen als ik de andere hengel hoor gaan. Eric sprint naar de hengel. Dit blijkt een echte vechter te zijn en samen met Jonathan moet hij hard werken om ook deze dorado binnen te krijgen. Dat lukt! Felix en Eric fileren allebei nog zo’n grote heer (of mevrouw) en dan moeten de hengels er van mij vandaag uit. We hebben nu zoveel vis, ik weet niet waar ik het kwijt moet…. Omdat de heren nu wat tijd hebben, filosoferen ze over de mogelijkheden om een bordje bij ons aas te hangen “Tuna only”, zodat de volgende vis verse sushi gaat opleveren.

Deze nacht dienen de eerste squalls zich aan. Een squal is een korte, soms heftige regenbui die gepaard kan gaan met flink wat wind. Het is belangrijk dat je je ogen ophoudt tijdens je wacht en uitkijkt naar deze buien. In het donker, de tijd dat de squalls zich het meest ontwikkelen, gebruiken we hiervoor de radar. Hier zie je dan een vlek verschijnen. Dan moet je inschatten of de squal dichtbij gaat overkomen en dus mogelijk veel wind gaat brengen. Hier moet je dan de zeilen (oppervlakte en hoek) op instellen. Momenteel varen wij alleen met het voorzeil op en dat laat zich makkelijk kleiner maken. Hiermee moet je nog steeds alert zijn, maar is het zeiloppervlak heel snel aan te passen. Dat geeft wel wat rust. Ik zelf ben echter nog wel wat onzeker over hoe ik de radarbeelden moet interpreteren, dus haal ik Eric, mijn radar-mannetje-met-eendaagse-opleiding, even uit zijn bedje. Zijn wacht begint over een uurtje en hij vindt het veel te leuk om mee te kijken, dus doen we mijn laatste uurtje wacht samen. Heel fijn, want ik heb weer veel geleerd over de radar.

Sinterklaas Kapoentje, Gooi Wat In Mijn Schoentje…… Het is 5 december! En hoewel deze boot een Amerikaanse vlag heeft, weerhoudt dit Felix er niet van om een compleet, authentiek Nederlands feestje te starten. Hij bakt pannenkoeken voor de lunch, waarna de sinterklaasdeuntjes door de speakers rollen. Vlaggetjes krijgen een plekje en wij allemaal mooie kado’s. Tot slot is er ook nog strooigoed van de Hema. Onze kapitein ziet het met wat verbazing aan, maar vindt het prachtig. Dat kan natuurlijk ook niet anders, want dit is een prachtig feest dat dus ook midden op de oceaan gevierd kan worden. Felix, bedankt voor de superleuke middag!

En zo loopt ook dag 9 weer op een eind. Nog steeds hebben we wind, de golven zijn wat groter, maar mede dankzij het feit dat we op een catamaran zitten, prima te doen. We kunnen nog steeds gewoon onze bekers op tafel laten staan (wel een anti-slipmatje eronder) zonder dat ze omvallen. Koken gaat ook nog prima. Natuurlijk kost het meer tijd dan thuis in je niet bewegende keuken, maar geen klagen op dit front.

De volgende dag heb ik dan ook al cookies gemaakt en lunchbroodjes afgebakken voor het klokje 13:00 uur slaat. Over het klokje gesproken, gisteren hebben we wel onze boordtijd een uurtje vervroegd. We hebben het twee keer 13:00 uur zien worden. Dit uur viel in de wacht van Jonathan, dus hij heeft een wacht van 4 uur gedaan. Nu vinden weer alle nachtwachten in het (half)donker plaats. Dan klopt je dag- en nachtritme weer wat beter. Fijn!

Dag 11 14:45 uur: we bereiken het half-way-point! Tijdens mijn wacht zie ik de mijlenteller naar St. Lucia op 1400 mijl springen. Joepie! Ik kijk om me heen: niemand… Iedereen ligt op bed…. Nou ja! Dus vier ik dit momentje stil, maar daarom niet minder feestelijk.

De zee wordt een beetje rommeliger. De deining komt van achteren de windgolven van schuin opzij. Daardoor wiebelen we best een beetje op de boot. En dan hebben we nog het voordeel dat we op een catamaran zitten. Al dat gewiebel kost me best wat energie. Ik doop dan ook dag 12 om als relax-dag. Doe alleen het hoogstnoodzakelijke aan de voedselvoorziening. Effe energie bijtanken. Ik heb geleerd dat elke dag (eigenlijk elk uur) op zee, alles kan veranderen. De wereld kan er snel, heel anders uitzien. Ik hoop dus dat we morgen een rustigere zee hebben. De wind mag blijven, anders worden mijn medereizigers een beetje sip.

En kijk! Dag 13 begint weer met een rustiger zeetje. Misschien helpt het ook dat ik weer prima geslapen heb. In de ochtend ben ik bezig om de maaltijdplanning te maken. We hebben genoeg. Zeker nu we al die vis gevangen hebben, is er geen tekort aan vlees in de diepvries. En omdat we ook groente in de diepvries hebben kunnen stoppen, zitten we prima in de vitamientjes afdeling. Fijn om te weten. Ik maak een plan tot onze verwachte aankomstdatum. Zal wel wat van afgeweken moeten worden, maar zo’n basis is wel prettig.

Na die planning mag ik douchen en doe ik de voorbereiding voor de lunch. Dan heb ik wacht, dus kan ik even rustig zitten. Zo’n wacht is voor mij meer een rustpuntje dan een taak.

In de middag gooi ik de optie in de groep om meteen naar Guadeloupe te varen. Hoewel we dan onze prestatie niet met onze vrienden op St Lucia kunnen vieren, zou het voor Eric en mij in onze verdere plannen wel goed uitkomen. We verwachten nu ergens rond de 17de aan te komen en op de 18de hebben we een appartement en auto geboekt op Guadeloupe. Dit kunnen we annuleren, maar dan zouden we heel snel St Lucia moeten bezoeken en dan ook meteen weer door moeten naar Guadeloupe (met een pontje) omdat we wel 1 vaste datum hebben: op de 23ste vliegen we naar Cuba vanaf Guadeloupe. 

Onze kapitein is meteen enthousiast. Op St Lucia is geen havenplaats meer te krijgen i.v.m. het grote zeilevenement “De ARC”. Hij wil graag ergens de boot neerleggen en dan terugvliegen naar huis voor de kerst. Op Guadeloupe is een mooie grote haven en zijn goede verbindingen met Amerika. Hij vraagt zijn vrouw, via de satteliet om te checken of daar een plek is. Binnen een uur is de reservering rond, voor een mooie prijs. Dan is er natuurlijk nog Felix. Hij moet controleren of er een goede vliegverbinding is naar huis. Daarvoor zit zijn zoon thuis klaar. En hij blijkt een tovenaar want binnen 2 uur heeft hij tickets geregeld die EN acceptabel zijn in reisduur EN voor een super goedkoop tarief. Ook Felix is dus voor Guadeloupe, boekt meteen zijn tickets (nou ja, zijn zoon dan) en dan wordt de koers 15 graden aangepast. De totale afstand wordt hiermee ongeveer 10 mijl meer, dus dat is verwaarloosbaar. Nu voelt het ineens of we er al bijna zijn, maar dat duurt nog wel een week.

Even iets anders. Als je nu al zo’n 3 weken met 3 mannen op een kleine oppervlakte leeft, komt de oer-man weer een beetje bovendrijven. Ik kan het niet anders verklaren. Ondanks de jarenlange inzet en energie die hun vrouwen er zeer waarschijnlijk hebben ingestoken, ondanks die consequente correcties die vast en zeker zijn toegepast, ondanks dat alles en nog veel meer, zie ik dingen waarvan ik denk: Echt waar? Nu willen jullie natuurlijk concrete voorbeelden. En, met het risico dat ik de mannen hiermee in een vervelend parket breng (ze komen immers weer een keertje thuis, bij hun vrouw), krijgen jullie die natuurlijk! 

Felix bijvoorbeeld, die loopt doodleuk met een brillentouwtje om zijn zonnebril! Nou vraag ik je….., kun je iets meer a-sexy’s bedenken? Natuurlijk heb ik hem er mee geconfronteerd en zoals verwacht…. praktische excuses: anders valt mijn zonnebril in het water…. wederom: nou vraag ik je….! Eric dan, die voelt zich helemaal thuis onder de mannen. Als ik nachtwacht heb, komt hij regelmatig vragen of het allemaal gaat. Van een afstandje bekeken is dat natuurlijk heel lief, zo is hij ook opgevoed. Maar als je wat dichterbij komt, zie je dat ie alleen zijn onderbroek aan heeft! Ik schrik elke keer weer als er vanuit het donker zo’n man-in-onderbroek voor mijn neus staat. Jonathan, onze kapitein, ten slotte. Hij heeft echt de meest vreemde eetgewoonten. En dan bedoel ik vooral de combinaties die hij pleegt te maken als ie de vrije hand krijgt: salami met bbq-saus, augurken en humus. Dat kan toch allemaal niet gezond zijn? Hij gooit trouwens het liefst overal bbq-saus en augurken op. Behalve op zijn gummibeertjes. Verslaafd aan gummibeertjes van Haribo tijdens zijn nachtwacht en dat is dan onze stoere kapitein….. 

We hebben nog veul eieren, dus op dag 14 is het tijd voor de eiercurry. Dit is een indisch gerecht en hiervoor heb ik in Nederland bij de Toko speciaal “Trassi” meegenomen. Dit is een soort gedroogde vis pasta. Als je het bakt, ruik je dat, maar het zorgt voor de authentieke smaak aan het gerecht. Voor ik begin waarschuw ik de mannen al, het kan even wat ruiken. Nou….. zo gauw de geur van de Trassi eenmaal zijn weg naar buiten heeft gevonden worden de mannen licht onpasselijk. Ze kunnen er niet over uit hoe zeer het stinkt. Vooral de kapitein weet van gekkigheid niet meer waar hij het zoeken moet. Hij zoekt een plekje in de wind, maar dat helpt niet. Hij snapt niet dat hier nu een gerecht gekookt wordt dat hij strakjes nog lekker moet gaan eten, maakt zich zorgen om de verkoopbaarheid van de boot en vermoedt tot slot dat wij als Nederlanders besloten hebben tot muiterij. Hij neemt al via de satelliet afscheid van zijn vrouw….. We liggen helemaal dubbel van het lachen. Hij verzint ook telkens weer iets anders. Uiteindelijk smaakt de eiercurry helemaal prima, maar de kapitein kan er niet meer zo van genieten. Maar hij heeft het wel geprobeerd. Het wordt me wel verboden om mijn laatste brokje Trassi nog ooit te gebruiken op de boot…..

De volgende dag gaat rustig voorbij. We hebben wat minder wind, maar de golven zijn nog best hoog. Beetje wiebelig dagje dus. Maar dankzij de vriezer eten we nog steeds lekker verse groente. Bovendien hebben we nog steeds sinnasappels, appels, kool, uien, wortels, aardappels en bietjes in de dozen onder de tafel. Niet slecht na 14 dagen op zee!

Ook de volgende dag kabbelt rustig voorbij. De wind valt terug, dus de motor gaat ‘s middags aan. Maar we redden het nu eigenlijk al als we alles op de motor zouden moeten doen. Dit hopen we natuurlijk niet en de voorspelling laten ook zien dat we waarschijnlijk ook nog best even de zeilen moeten kunnen hijsen in de laatste dagen. We tellen met z’n allen lekker af, nog maar 5 nachtwachten en dan zijn we er!

Behalve een heel flinke zwaardvis aan de haak, ratelende hengel en weer ontsnapt en een super grote en lange dolfijnenshow gebeurt er de komende dagen niet heel veel. Wel wordt duidelijk dat de beloofde wind wel lang op zich laat wachten. We gaan een dagje op de motor, daarna kunnen we wel weer op de zeilen, maar snelheidsrecords worden wederom niet gebroken. Daardoor zien we onze verwachte aankomsttijd wat opschuiven. In plaats van dinsdag-laat-in-de-avond, naar woensdagochtend. Ach, heel veel maakt het ook niet uit. We moeten het doen met wat ons gegeven wordt.

Inmiddels heb ik een soort ganzewaggel ontwikkeld om me te verplaatsen aan boord. Die gaat zo: voeten flink breed zetten, meer dan heupbreedte, beetje door de knieën met telkens een hand vooruit om me ergens aan vast te grijpen. Dan zet je kleine oempa-loempa stapjes, terwijl je probeert te anticiperen om de bewegingen van de boot. Dit loopje ga ik zeker niet missen als we weer aan land zijn. Ook het maken van eten, waarbij ik alles heel nauwkeurig moet neerzetten om bv anti-slip-matjes, moet plannen en flink moet zweten want inmiddels is het best warm, laat ik voorlopig even aan me voorbij gaan als we weer aan wal zijn. 

We maken al plannen voor als we aanleggen. De boot moet immers goed gewassen en gepoetst, de was moet gedaan, de diesel uit de jerrycans (want die zitten – nu nog – allemaal vol) in de tanks, inklaren met de boot & kapitein (Guadeloupe is gewoon Frankrijk, dus wij blijven gewoon in de EU – en dat na al die mijlen) en natuurlijk moeten we de prestatie gaan vieren met wijn, bier, piratenbridge en uit eten. We schatten in hier de hele woensdag mee bezig te zijn. Eric en ik hebben al geregeld dat we de eigenaar van ons gehuurde appartement gewoon kunnen bellen als we de sleutel willen gaan ophalen. Via Renske en de satelliettelefoon kun je dat gewoon vanaf de oceaan regelen. De autoverhuurder bellen we wel even als we er zijn. Dan kunnen we daar ook ophaal-afspraken mee maken. Alles lekker al flexibel geregeld dus.

In de nacht naar dag 19 heeft de wind ons weer gevonden. We gaan weer wat harder en maken mooie afstanden. Tijdens mijn nachtwacht van 2:00 tot 5:00 uur, zitten we net onder de 250 mijl-naar-Guadeloupe. Daar zit ik een beetje aan te rekenen, want je moet toch iets tijdens je wacht, en dan blijkt dat we toch nog dinsdag, rond 22:00 uur in Guadeloupe zouden kunnen zijn. Moeten we wel op dit tempo doorgaan. Dat zou super zijn!

We varen rustig door, draaien onze wachten, tellen af en kletsen wat over onze plannen “als we er zijn”. In de vroege avond neemt de wind nog wat toe. Als ik mijn nachtwacht moet draaien om 5:00 uur waait het een goede windkracht 6 en hebben de golven een flinke groeistuip doorgemaakt. Ik moet de wacht overnemen van Felix (die is van 2:00 tot 5:00 aan de beurt geweest) en zie een enthousiaste Felix zitten. Hmmmm, dat is niet goed voor mij. Hij is helemaal blij met hoe druk hij het heeft gehad; dikke wind, wijzigingen in windrichting, squalls…. Ik zucht en ga op mijn plekje zitten. De eerste 1,5 uur gaat rustig voorbij, op de wind en golven na. Dan ontwikkelt zich een super-squall. Eric ligt al buiten te slapen en ik roep hem er even bij. Een squall kan er voor zorgen dat de wind van richting verandert, dan moet het zeil naar de andere kant en daar heb ik hem voor nodig. Eric let even mee op en dan barst er een dikke bui los. Eric houdt de boel buiten in de gaten, terwijl ik de belangrijke taken binnen waarneem. Jonathan is ook wakker en komt eens kijken naar al die regen. De free-boat wash duurt een kwartiertje. Dan kruipt Jonathan bij Eric op de uitkijk-stoel en bespreken ze allemaal zeildingetjes. Tsja, dan kan ik net zo goed even mijn hoofdje neerleggen. Ik word pas wakker om 8:00 uur als mijn wacht voorbij is…..

Grote voordeel van die harde wind is dat we nu als een speer op de ankerplek dicht bij Marie Galante (eilandje bij Guadeloupe) afstuiven. Waar we eerst hoopten om rond 23:00 uur het anker uit te gooien, wordt 18:00 uur nu heel reëel. Het helpt ook dat we de klok nog 2 uurtjes terug moeten zetten om op de juiste lokale tijd uit te komen. De wachten worden vandaag vaak door twee personen uitgevoerd, gewoon omdat dat gezellig is en we nu weten dat we geen nachtje meer door hoeven. De sfeer aan boord is opperbest als we rond 12:00 uur land zien! Natuurlijk duurt het nog lang, maar ineens zijn we bij de ankerplek. Net zoals dat je moet vertrekken in-style, komen we ook aan in-style met de muziek even flink aan. Toch even een speciaal moment. Het anker ploft in het Caribische zand en DAN ZIJN WE ER!!!!! Bubbels open, hapjes erbij en even superlekker genieten van deze prestatie. 

Het is zoooo stil…. Niet het geklots van water, gesuis van de wind en gebonk van de golven. Dit is zalig! We hebben geen wifi, kunnen wel bellen, maar houden dit beperkt tot de gezinsleden die thuis zitten. Even nog niet de echte wereld in. De laatste zelfgevangen vis komt op tafel en een spelletje Pirate Game. Dan zijn we moe en is het tijd om in ons rustig kabbelende bedje te duiken.

Voor de liefhebbers van cijfertjes onder ons:

Totaal gevaren van 27 november 13:00 t/m 17 december 17 16:00, 2724 mijl in 20 dagen en 8 uur. Hiervan zijn 49 uur op de motor gegaan. Dat wil zeggen dat we 2479 mijl echt op de zeilen gedaan hebben. Dat zijn cijfers die we niet kennen uit de Middellandse Zee. We zeilden met een gemiddelde van 5.6, eigenlijk alleen op de Genua (het voorzeil) vanwege de windrichting. We zijn, vanuit Nederland gezien, 4 uur terug gegaan in de tijd.

In bovenstaande cijfers is ons eerste vertrek, van Las Palmas naar El Hierro en terug naar Gran Canaria niet meegenomen.