107. Van Merida naar Playa del Carmen

Zondag is een bijzondere dag in Merida. In het centrum worden straten afgesloten zodat er gefietst kan worden. De hele ochtend mag het verkeer niet door de binnenstad. Beetje alsof de Kennedylaan in Eindhoven dicht gaat. Daarbij wordt op het plein een markt opgebouwd met allerlei handelswaar. Eric en ik lopen rustig rond en bekijken de kathedraal, het museum en diverse andere gebouwen rond het plein. Even zitten op een bankje in het park om mensen te bekijken en dan is het alweer lunchtijd. We lopen wat weg van het plein, het winkelgebeuren in. Eerst proberen we een stalletje met taco’s. En die zijn warm! En die zijn lekker! Hè wat fijn, eindelijk Mexicaans zoals we gehoopt hadden. Voor onze tweede gang (een taco is echt maar een klein hapje), gaan we naar een restaurantje dat ik heb gespot. Het is daar heel druk met Mexicanen en de tortilla’s worden daar aan de lopende band, vers gemaakt. Ook hier weer superlekker! Deze hapjes zijn flink groter dan de taco’s bij het straatstalletje, dus nu zijn we wel vol. We lopen weer terug naar onze B&B en koelen daar even af. 

Kan ik mooi even voor jullie weer een landkaart aanmaken van de reis die we nu aan het maken zijn. In het kader van beter laat dan nooit, maak ik gebruik van deze geweldige wifi en zet weer markeringen op de kaart die jullie onder “Route / Winter 2019 – 2020” bovenin het menu van de website vinden.

Later op de middag pikken we nog even een broodje en tonijnsalade op bij de supermarkt voor ons avondeten. We proberen de balans wel een beetje goed te houden en niet zo rond als de Mexicanen het land weer te verlaten…..

De zee blijft toch trekken, dus de volgende ochtend stappen we in de auto om naar een kustplaatsje te rijden: Progreso. We hadden al gelezen dat dit voornamelijk gedomineerd wordt door de aanwezigheid van cruiseschepen. En vandaag is het ook prijs! Een “authentieke markt” en, iets nieuws voor ons, om de scheet wordt gevraagd of je massage wilt. Er staan veel massagetafels klaar op het strand, enigszins afgeschermd door doeken, maar die waaien natuurlijk wel. Hierdoor zijn wellicht ook alle diploma’s, die normaal aan de wand hangen, weggewaaid. Ik zie dat een dame wordt gemasseerd met haar shirt aan, waarbij de handen van de masseuse onder het shirt wat kneden. Niet erg optimaal lijkt me zo. We vinden echter ook een echte authentieke overdekte hal met eetkraampjes. Het is nog wat vroeg, maar ons lunch adresje staat al vast. Eerst rijden we nog even met de auto over het schiereiland. Dit blijkt dus echt poepie-sjiek! De rijken kopen een stuk grond van de weg, helemaal tot het strand. Privéstrand bij je villa, dat is vast niet slecht. Wij willen eigenlijk ook even aan het strand zitten, zonder massagetentjes, maar dat blijkt een opgave. Teleurgesteld draaien we weer om. Maar de lunch maakt alles weer goed. We gaan voor een gebakken visje en vragen om 1 portie. We krijgen 2 visjes, 8 wraps, een bordje met gezuurde uitjes (paars), pepertjes etc en sausjes. Met een flesje frisdrank erbij kost het EUR 4,- en is genoeg voor ons 2-en. Ons buurtjes aan het andere eind van de tafel kijken ons een beetje raar aan. Waarom ze dat doen, blijkt als hun eten wordt geserveerd. Een ENORME vis wordt op de tafel gezet. Die gaan ze met z’n 3-en soldaat maken. Poeh, dat is wel een karwei! 

Na de lunch besluiten we tot een boottochtje, net buiten Progreso. Je wordt met een bootje afgezet in de mangrove, waar maar liefst 4 cenotes wachten op een zwemtochtje. Dat lijkt ons wel wat. Het boottochtje duurt maar 3 minuten, dat wisten we ook. De cenotes echter blijken een grote plas water te zijn in de mangrove. Zeker geen helder water, maar zanderig en stinkend. Zeker niet uitnodigend zwemtechnisch. Wij besluiten om een stukje rond te lopen in de beschermde stukje natuur. We zien wasbeertjes! Dat is wel heel leuk, die heb ik nog nooit gezien in het wild. De mangrove is ook leuk om doorheen te lopen. Al met al zouden we het tochtje niet nog eens doen, maar het is prima.

Tijd om terug te gaan naar de B&B. Even afkoelen, douchen en dan voor het avondeten weer even langs het winkelcentrum. Eigenlijk wilden we naar een goed restaurant, maar deze blijken allemaal in de Lonely Planet te staan. We hebben gemerkt dat als een restaurant daar in staat, het vooral heel druk is met toeristen en dat de lokale bevolking het al heeft afgeschreven. Dit vaak omdat OF de prijs OF de kwaliteit OF een combinatie van die twee niet gunstiger is geworden sinds de publicatie in de reisgids. Dan maar iets snels en makkelijks voor ons.

Dinsdag gaan we weer door. Eindhalte voor vandaag is Campeche, aan de kust. Maar vandaag gaat het juist om de tocht er naar toe. We gaan de Puuc-route rijden. Dit is een route met allemaal ruïnes in Puuc-stijl. De Puuc-route loopt mooi tussen Merida en Campeche en is dus goed te combineren. Druk schema vandaag, dus om 8:30 uur nemen we afscheid van onze allerliefste gastvrouw. Ze heeft zelfs onze was voor ons gedaan, zodat we vandaag weer met alleen maar schone kleren in onze tassen weer verder gaan. 

Eerste halte is een haciënda (boerderij). Deze is nog, zoveel mogelijk, in originele staat. Vroeger een heel grote sisalplantage & -fabriek, nu vooral museum waarbij de historie nog heel goed terug te vinden is. We dwalen even door de kamers en gaan dan naar buiten. Daar ontmoeten we een medewerker die ons meteen een en ander begint uit te leggen. In het Spaans…. Gelukkig heeft hij wel door dat hij heel langzaam moet spreken en geen moeilijke woorden gebruiken. Zo snappen wij de basis van wat hij vertelt en dat maakt alles wel extra interessant. We lopen door de plantage, waterpomp en oude fabriekshal. Eric is helemaal happy, want alle oude machines staan er nog te pronken. Dat vindt onze gids ook weer leuk en wordt af en toe wat te enthousiast in zijn Spaans. Ach, ook dat lost zich weer op. Na een uurtje hebben we alles wel gezien en stappen we weer in onze auto.

Door naar onze eerste Maya-site van vandaag: Kabah. In een woord prachtig! Er zijn slechts 10 andere toeristen op de site, toegangsprijs is EUR 3,- pp en het Paleis vd Maskers ongekend. Je mag ook op de gebouwen wandelen (niet in de gebouwen, maar daar is ook niet veel te zien voor ons) en dat is ook wel heel leuk. Kun je de stenen eens aanraken. We genieten er echt van. Als we echt alles bekeken hebben, lopen we ook nog even naar de andere kant van de weg. Daar is nog een Arc (denk: Arc de Triomphe). Onder deze Arc door liep de weg die Kabah verbond met de andere sites hier in de regio. Heel indrukwekkend allemaal.

Een paar kilometer verderop ligt alweer onze volgende stop: Sayil. Toegangsprijs is hetzelfde, bezoekersaantal lager. De site is uitgestrekter dan Kabah. Dat is niet gek, de stad Sayil was vroeger ook veel groter. We lopen nu van waar het ene eind van de stad moet zijn geweest tot het andere eind en maken zo toch wel wat kilometers. De muggen vinden dat helemaal geen probleem, kunnen ons lekker aanvallen. Maar wij komen voorbereid: onze spray met Deet, maakt meteen een einde aan die aanvalsplannen en we kunnen weer rustig verder. We vinden de ruïnes wat minder mooi dan die van Kabah, maar de uitgestrektheid weer een eye-opener.

X-lapak is de volgende. Deze is gratis en we zijn de eerste bezoekers van vandaag zien we in het gastenboek. Er zijn dan ook maar enkele gebouwen te zien, maar de wandeling is heel aangenaam. Het rondje duurt ongeveer een kwartier. We zijn blij dat we deze niet overgeslagen hebben.

Labna dan tot slot. Eerst even de broodjes opeten die we bij de supermarkt hebben gekocht. Op internet had ik gezien dat er geen eetgelegenheden waren op dit deel van de Puuc-route en dat is waar. We zijn dus blij met onze broodjes. Het is inmiddels al 14:00 uur en dan zijn we klaar voor het bezoek. Weer niet druk en machtig indrukwekkende gebouwen. Met al het onderzoek van dichtbij, zijn we weer een uurtje verder voor we in de auto stappen. Dit keer rijden we in een keer door naar Campeche. Dat is nog 2 uur. De weg is heel rustig en in een veel betere conditie dan ik gedacht had. We zijn dus mooi op tijd bij ons volgende overnachtingsadres: een appartement in Campeche. Het blijkt aan een erg drukke weg te liggen, hmmm dat stond natuurlijk niet op de foto. Maar we kunnen de auto achter het hek parkeren en krijgen een ruim appartement. Het is dus even door de drukte heen kijken en dan is alles prima. We wandelen nog even naar de supermarkt en dan is het tijd om die Deet van ons lijf te spoelen.

Op woensdag laten we de auto mooi een dagje staan. We gaan Campeche bekijken, even rustig rondslenteren. Het is een leuk stadje, met gekleurde huisjes en een paar extra mooie gebouwen. Het is wel warm, dus we stoppen regelmatig even voor een pauze in de schaduw. Op de terugweg doen we even wat boodschappen en lunchen we rond 14:00 uur in het appartement. Weer even op temperatuur komen. Uiteindelijk doen we niet heel veel meer en het wordt een Netflix-avondje, onze eerste sinds we uit Nederland vertrokken zijn.

We pakken de auto weer in, want op donderdag gaan we door naar Xpujil (onmogelijk in de uitspraak). Dit is 4 uur rijden. We kunnen er via 2 routes naar toe. Bij het tankstation in Campeche vraag ik nog even aan de medewerker of de kwaliteit van de kortste route wel goed is. Die is prima volgens hem, dus nemen we de kortste optie. Het eerste stuk gaat ook prima, maar dan, als we het point-of-no-return al even voorbij zijn, komen de gaten, bulten, kuilen en wat niet meer. Geen kleine hobbeltjes, maar ravijnen, midden op de 80km/uur weg. Dat wordt dus heel rustig aan doen. Uiteindelijk kost ons dit een half uur extra tijd. Geen groot probleem, want we hebben voor vandaag geen plannen, maar prettig rijden is anders. Al met al arriveren we toch mooi op tijd bij ons hotel. Dit blijkt, toch een beetje onverwacht gezien de prijs, een heel net complex. Zelfs een klein zwembad erbij en de fijnste douche sinds Guadeloupe (warm en goede straal). We drinken een wijntje en bestellen een pizza, even bijkomen van de rit.

De volgende ochtend gaat om 6:15 uur de wekker. We willen vandaag naar Calakmul, een grote verzameling Maya ruïnes en DE reden waarom we naar dit dorpje gereden zijn. Het is nog bijna 2,5 uur rijden van ons hotel tot het park. De eerste 60 km gaan over een prima weg. Daarna komt de afslag naar het park. Je rijdt dan nog eens 60 km de jungle in. De eerste 40 km gaan soepel. Je mag hier 60 km/uur omdat er ook veel beesten leven in de jungle die ook af en toe de weg oversteken. Als je vroeg bent, heb je meer kans op het zien van beestjes. Er zitten zelfs jaguars, maar dat idee vind ik een beetje eng. De laatste 20 km zit vol met gaten. Als je je snelheid er op aanpast is het wel te doen, maar snel ben je dus niet. Die laatste 20 km kosten ons bijna een uur. Dat wisten we allemaal van te voren.

Maar we zijn wel heel blij als we uiteindelijk bij de ingang van het park zijn. Hier betalen we wederom entree. Bij de afslag van de grote weg moesten we al een keer betalen en halverwege nog eens. Ook dit wisten we, dus geen verrassingen. Gelukkig zijn er ook toiletten en zijn we helemaal klaar om op ontdekkingstocht te gaan. Er zijn 3 routes, kort, medium en lang. Wij gaan voor de lange route en lopen zo een dikke 3 uur langs al het moois. Je mag ook op bijna alle tempels klimmen. En omdat sommige flink hoog zijn, heb je een prachtig uitzicht als je bovenop staat. Overal om je heen zien je bomen / jungle, heel indrukwekkend. En brulaapjes die toeristen bekogelen, omdat ze lawaai maken, vooral Eric, kleine noten vanuit de bomen. Wij vinden dit al het rijden meer dan de moeite waard. 

Bij de parkeerplaats zijn ook leuke plekjes voor de (zelf meegebrachte) lunch. Geen restaurantjes hier, wat ook al uniek is. Omdat het al 13:00 uur is, eten we onze wraps met tonijn en drinken ons mango-sap. Het kan allemaal veel slechter…..

Terug in het hotel kunnen we het zout van het zweet even lekker afspoelen en onder het genot van een koude cola zitten we fijn in de tuin van het hotel. Tegen etenstijd spreken we af met een Frans stel dat we op de hoogste top van Calakmul hebben leren kennen en die bij ons in het hotel blijken te zitten. We gaan eten bij een pizza / hamburger restaurantje net voorbij het einde van de straat. Zij hebben veel gereisd, spreken goed Engels (hebben 2 jaar in Schotland gewoond) en het klikt heel erg leuk. We kletsen de hele avond en delen bij het hotel de laatste wijn die we nog hadden. Beetje op tijd zijn we weer op onze kamer, want alle 4 waren we vanmorgen vroeg op en onze bedjes knipogen naar ons.

Omdat Xpujil verder niet veel te bieden heeft, is het de dag daarop weer vertrekdag. Ook de Fransen gaan door en ook zijn hebben Bacalar als eindbestemming. Wij rijden na ons yoghurt-ontbijtje aan en bezoeken nog even de stad Chetumal. Met uitzicht op de oceaan genieten we hier van een typisch Mexicaans gerecht: Ceviche (rauwe visschotel). Daarna zetten we koers naar ons huisje-in-de-tuin dat we geboekt hebben in Bacalar. Het is niet ver rijden, dus we zijn er op tijd. Het huisje blijkt net nieuw te zijn en we hebben zelfs Netflix-televisie. Eric ontdekt nog wel een plasje water onder de wastafel en laat het de huisbaas even weten. We lopen het stadje in, bekijken het super blauwe meer (daar staat het om bekend) en wandelen weer terug. En wat zien wij als we weer bij ons huisje komen? De Fransen! Zij blijken dus het andere-huisje-in-de-tuin geboekt te hebben. Nou ja, wat een toeval! We kletsen even en dan gaan wij naar ons huisje. Daar ziet Eric echter weer een plasje water onder de wastafel liggen en het wordt snel groter. De huisbaas komt meteen weer kijken en vreest, wat Eric ook al vreesde, een lekkage onder de vloer. Hij vindt het heel vervelend en geeft aan dat we misschien beter een ander onderkomen kunnen zoeken. Hij zal het geld aan ons teruggeven. 

Tsja, dus dat wordt weer vlug zoeken op internet. Er is genoeg in Bacalar, maar veel kamers zijn flink geprijsd. Eric vindt uiteindelijk een kamer net buiten het stadje. We boeken en nemen afscheid van onze huisbaas en de Fransen. Binnen 10 minuten zijn we bij ons hotel. We hebben een standaard kamer geboekt en daar neemt de receptioniste ons mee naar toe. Het is een muf hok, zonder raam en wel een privé badkamer, maar op een met andere gasten gedeelde hal/gang. Daar houden wij niet van. Alles bij elkaar zijn we erg teleurgesteld. Ik vraag aan de dame of ze nog wat anders heeft, meer privé. Ze gaat even checken en neemt ons dan mee naar een gigantisch appartement, met volledige keuken, eetkamer, badkamer, kleedkamer, een groot balkon met uitzicht op het meer en privé-jacuzzi buiten met uitzicht op het meer. Woh, dit is wat anders, maar wat moet dit kosten? Het blijkt het dubbele van de andere kamer, wat op zich dus in verhouding echt een koopje is. Bovendien onderhandel ik er nog kano’s bij, die we anders hadden moeten huren en krijgen we er ontbijt bij. Dat laatste had niet gehoeven, want wij zijn geen grote fan van de Mexicaanse ontbijtjes, maar vooruit dan. Ik betaal het verschil bij en we dan mogen we in dat grote gebeuren blijven. Het is allemaal niet nieuw, niet heel schoon en Eric vindt het (natuurlijk :-)) te duur, maar voor de “blauwe-meer-beleving” is dit super! Inmiddels is het al laat, dus kruipen we in bed. Ook hier de Netflix-tv, dus dat hoeven we niet te missen.

De volgende ochtend, na dat ontbijt, stappen we in de kano. Dat moet de beste manier zijn om alle 7 tinten blauw van het meer te zien. Omdat we nu wat verder van het stadje liggen (3km), moeten we ook wat verder roeien om bij El Canal de los Piratos te komen. Maar ja, als de piraten daar waren, moeten wij daar ook heen. Het is inderdaad de moeite waard. Anderen bezoeken ook nog een eiland en cenote, maar daar hebben wij gaan tijd voor (we hebben de kano voor 3 uur). Dat geeft ook niet zo, want kanoën is niet ons favoriete tijdverdrijf dus het is wel weer goed zo. We gaan gauw terug naar ons appartement, waar we lekker lunchen op ons balkon in de schaduw. Eric kan de vele kleine zeilbootjes goed in de gaten houden en eind van de middag dippen we nog even in de jacuzzi. 

Omdat de keuken niet echt uitgerust (en schoon) is om te koken, rijden we naar het stadje voor ons avondeten. Daar zitten veel toeristen en ik heb stalletjes lang de hoofdweg gezien waar de Mexicanen zelf eten. Daar wil ik nog graag naar toe, voor we morgen naar het super-toeristische Playa del Carmen gaan. Eric vindt het best en we bestellen een mix van taco’s, 3 per persoon. Daarna is het weer Netflix-tijd.

Tegen de tijd dat we gaan slapen, voel ik al dat mijn maag niet helemaal OK is. En ja hoor, die hele nacht zit ik op de WC met de prullenbak in mijn handjes. Poeh, wat ben ik beroerd! Eric heeft nergens last van, dus ik heb er zeer waarschijnlijk de slechte taco uitgevist….. Na een slecht nacht, moeten we 20 januari 4 uur rijden naar Playa del Carmen. Eigenlijk had ik een tussenstop gepland, maar daar moet ik nu even niet aan denken. We rijden dus rustig door en zijn rond 14:00 uur bij ons appartement. De verhuurder is nog nergens te bekennen. We zijn ook wat vroeg, want we hadden om 15:00 uur afgesproken. Eric kan dus mooi nog even in een winkelcentrum wat lunchen (veilige hamburger). Dan rijden we terug, maar kunnen de verhuurder nog steeds niet vinden. Erg lastig, want we kunnen niet bellen of appen in Mexico. Uiteindelijk vinden we haar om 15:30 uur als ze net aankomt. We krijgen de sleutels en dan is ze ook weer weg. Het is een groot appartement, modern ingericht dus daar zijn we blij mee. Maar als we er een uurtje zijn, hebben we al best wat dingen waar we minder tevreden over zijn. Het gaat vooral om zaken die met een goede schoonmaak op te lossen zijn (glas in de douche, want douchedeur stuk, putje douche loopt niet door, overal Mexicaanse haren….). Onze verhuurder belooft meteen een schoonmaker voor de volgende dag en dat is prima. We zijn natuurlijk flink moe en slapen heel erg goed.

De beloofde schoonmaker komt inderdaad en lost alle openstaande puntjes op. Wij zijn dus tevreden en kunnen nu echt gaan genieten van ons verblijf hier. Het is lang geleden dat we 10 dagen op 1 plek waren, dus het idee is om even tot rust te komen. We doen boodschappen en ik maak een bordje pasta voor de avond. Helemaal prima.

De volgende dag blijkt mijn buik toch nog niet helemaal tevreden. Niet meer zo erg, maar wel buikkrampen en daarom is het prettig niet te ver van een toilet vandaan te gaan. Verplicht dagje in ons appartement dus. Dit vinden we geen van beiden heel erg: relaxen was het idee en dat doen we dus ook.

Tot 29 januari zijn we nog in Mexico, in Playa del Carmen. We hebben nog wat dagtripjes op ons verlanglijstje staan. Dan vertrekken we naar New York. Een kleine 5 dagen hebben we om daar rond te neuzen, voor we op 3 februari landen in Amsterdam. Hoewel we dan ons vrije leventje (langzaamaan) kwijt gaan raken, zijn we ook wel toe aan een vast honk. Niet meer de hele tijd met tassen slepen, je spullen zoeken, bedenken waar je naartoe wilt. Dit klinkt misschien wat verwend, maar na 4 jaar rondzwerven, is het ook een fijn idee om weer even vanuit een vaste plek, nieuwe plannen te gaan maken.