Op vrijdag 30 maart, wordt niet voor niets “Goede Vrijdag” genoemd, staan we op tijd op. Ons laatste nachtje in Nederland, mochten we bij mijn zus slapen. Die laatste avond besteden we  aan de laatste Hollandse frietjes, frikadel speciaal / kroket en apfelstüdel (OK, niet heel Nederlands, maar heeft toch wat weg van appeltaart) en een superdouche. In de vroege ochtend staan we dan ook fris naast ons bedje. Taxiservice Hugo staat voor ons klaar! We hebben Hugo verteld dat we naar het vliegveld Düsseldorf / Weeze willen en als een goede taxichauffeur betaamd heeft ie de eindbestemming al helemaal geprogrammeerd in de navigatie-apparatuur. We rijden erg voorspoedig door Duitsland en gaan ruim op tijd aankomen bij bestemming. Tot ik vind dat de omgeving er allemaal wel erg anders uitziet dan ik gewend ben. Ik vraag Hugo of we misschien naar Düsseldorf Airport gaan: Yep! Maar dat is niet goed. We moeten naar Weeze Airport! RyanAir noemt het heel verwarrend Düsseldorf / Weeze, dus deze mix-up is snel gemaakt. We herprogrammeren vlug de navigatie en dan blijkt het in plaats van 10 minuten nog 45 minuten rijden te zijn. Oeps! Maar omdat we ruim om tijd vertrokken waren en we helemaal geen oponthoud gehad hebben, moeten we nog steeds op tijd op het vliegveld kunnen zijn; als we nu dan maar niet in de ochtendspits terecht gaan komen…. En dat gebeurt niet! Hugo zet ons nog steeds ruim op tijd af op Weeze Airport. Wij nemen wat sneller afscheid en gaan met onze doos naar de incheckbalie. Er is helemaal geen rij en dus kan onze doos (na wat vreemde blikken van de dame achter de incheckbalie en kort werkoverleg tussen al het RyanAir-personeel ter plekke) soepeltjes mee. We hebben zelf nog 1,5 uur om tot de gate te komen en ook bij de douane / controle is het niet heel druk. We moeten dus zelfs nog even wachten. Met veel dank aan onze koelbloedige chauffeur!

Aangekomen op het vliegveld Lamezia in Italië is onze vaste routine al weer voorbereid: Eric zit klaar met zijn paspoort, creditcard, rijbewijs en autohuurpapieren. Hij gaat, zodra de deuren open gaan, in hoog tempo op weg naar de autoverhuur. Omdat we het vliegveld inmiddels kennen, geeft hem dat nog wat extra voorsprong op andere reizigers. Ik ga wachten op onze koffertjes (tegenwoordig verplicht in het ruim van het vliegtuig bij RyanAir, tenzij je betaalt natuurlijk) en de doos. Ik zie Eric nog precies met een vriendelijke knik door een cordon van douanebeambten schieten. Iedereen die na hem komt wordt aangehouden en moet zijn / haar paspoort laten zien. Hoe dat Eric dat dan weer flikt? Hij is dus ruim als eerste bij de autoverhuur en loopt lachend weer naar buiten als de rest van de passagiers aansluit in een steeds langer wordende rij.

Ondertussen wacht ik geduldig tot onze koffertjes en doos op de band verschijnen. Ze komen er als een van de laatste spullen uit, maar dat maakt niet uit. Ik til alles op een bagagekarretje, kies een mooie hoek om het cordon van douane te omzeilen, lach vriendelijk naar een van de manen en loop zo de aankomsthal in. Ik zie nog wel een beambte verlekkerd naar de doos kijken, maar hij is bezig met iemand anders; wat vervelend! Eric staat op me te wachten en was ook een beetje bezorgd om de doos (en mij). Hij had ook verwacht dat ik misschien wel alles open zou moeten maken. Maar hij beheerst die douane-omzeil-trucjes niet alleen!

Onze Toyota Aygo staat al mooi klaar voor vertrek. Alleen is de antenne afgebroken. Staat niet op de papieren en we willen geen gezeur achteraf. We zoeken een medewerker maar in dit drukke paasweekend is niemand te vinden. En dan klopt ons Nederlandse, efficiënte hartje weer. We draaien het stompje-dat-ooit-een-antenne-was uit de houder, zoeken een andere Aygo van Hertz en wisselen zo mooi de het stompje tegen een echte antenne: Klaar!

Marina Roccella Jonica

Onderweg naar Roccella vinden we nog een EuroSpin (Italiaanse Lidl) en schuiven de eerste en zware boodschappen de auto in. Zijn die alvast mooi binnen. Hoeven we niet nog eens deze kant op te rijden voor deze boodschappen. Zo komen we dus bij de Sunrise aan: met een volle auto en toch wel een paar zenuwen in de buik. Maar ze ligt er echt heel goed bij! Enige wat we kunnen ontdekken is een laagje Saharazand dat zo’n beetje in de boot is gekropen en een kras / barst in 1 zonnepaneel (moeten we nog verder onderzoeken). Nou, daar doen we het voor! En we hebben onze spullen nog niet binnen in de boot gezet of onze bootbeheerders van Storm komen met koude bubbels aan. Wat een welkom! Effe helemaal landen in Italië en ons zeilersbestaan. Na een half uurtje komt ook nog iemand van de haven onze doos, die we per post vooruit hadden gestuurd, bij de boot afgeven. Komt goed uit, want we hadden niet meer mogen rijden. Wat een service! We maken vlug ons bedje op, eten een hapje en liggen op tijd in ons eigen bedje. Wat ligt dat weer lekker!

Eric heeft nog een klein griepje meegesmokkeld van Nederland naar Italië. De eerste dag heeft hij dus verplichte rust op de bank met wat televisie. Daar ziet ie weinig van want ik hoor vaak wat snurkgeluidjes. En hoewel vervelend voor Eric, vind ik het prima dat ie daar ligt. Kan ik even de boot van binnen poetsen en alle spullen opruimen. Loopt Eric niet in de weg, hij ligt mooi in zijn hoekje. Na een dagje is de boot dan ook al weer een stukje schoner en opgeruimder.

Het griepje geeft zich snel gewonnen en samen gaan we het Saharazand te lijf. Het zand laat zich er niet zomaar afspuiten, het is echt een beetje boenen en schrobben. Maar in het zonnetje, korte broek en shirtje hoor je ons niet klagen. Alleen blijkt dan later dat we de zonnebrand ook hadden moeten smeren. Gelukkig is het niet heel erg (geen Engelse praktijken), maar wel weer opletten geblazen!

Ook worden verschillende klussen geklaard:

  • de thermostaat van de koelkast wordt aangepast en daardoor accurater en efficiënter,
  • extra stopcontacten (4 stuks!) worden geïnstalleerd waardoor we nu lekker alle apparaten tegelijk kunnen opladen,
  • de wifi en stuurautomaat worden verwend met een dc/dc omvormer (wat is dat dan een “dc/dc omvormer? Tsja, moest ik ook even navragen. Het heeft van te maken van het omzetten van spanning van het ene naar het andere niveau. Heel technisch en heel handig heb ik begrepen, dus…..),
  • de wc wordt ontstopt, niet zo’n fris verhaal dus dat zal ik jullie besparen,
  • duiken onder de boot om de zak om onze saildrive en de proppen uit de boegschroef te verwijderen,
  • en veel andere dingen om boot zeilklaar te maken.

Zelf Limocello maken; nog 4 weekjes wachten op het eindresultaat

Ook op culinair gebied zijn we de gemiste zaken aan het inhalen. De eerste pizza is al weer soldaat gemaakt met onze Zweedse havenvrienden en de eerste BBQ met havenbewoners hebben we al weer overleefd. Groente en fruit hebben weer zoveel meer smaak! En het blijkt nog net het seizoen van de citroenen te zijn. In de haven hebben al diverse mensen hun eigen Limoncello gemaakt. Dat willen wij ook! Ik zoek een recept, we kopen weckpotten en bijna pure alcohol. Nu nog citroenen. Veel mensen uit de haven plukken deze gewoon van het land. Ik ga eens kijken, maar dat voelt toch niet goed; ik hoor mijn ouders in mijn hoofd met principes enzo. Ik besluit om de citroenen gewoon op de markt te kopen. We zoeken een oud mannetje die ik verdenk van het verbouwen van zijn eigen citroenen. Voor EUR 2,- hebben we meer dan we nodig hebben. Dan smeert ie ons ook nog tuinbonen (Fave op zijn Italiaans) aan, terwijl wij geen van beiden tuinbonen echt lekker vinden. Maar we weten natuurlijk pas dat het tuinbonen zijn als we weer op de boot zijn en e.e.a. op internet opzoeken. Opzoeken van recepten is niet nodig … langslopende Italianen roepen Fave en geven ons allerlei recepten. Ze zijn trots op ons! Ik maakt ze volgens traditioneel recept klaar en uiteindelijk vinden we de tuinbonen allebei wel prima, maar de moeite van het (dubbel!)doppen niet waard.

 Als we na de markt terugfietsen met een ander stel uit de haven, komen we langs een sinaasappelboomgaard. Zij stappen af en zeggen dat ze wat sinaasappels gaan plukken. Hmmm, daar zijn die stemmetjes weer. Maar ze vertellen dat ze de eigenaar hebben ontmoet en dat hij de sinaasappels niet meer plukt voor de verkoop. Ze mochten de overgebleven exemplaren gewoon plukken. En met toestemming van de eigenaar heb ik geen last meer van de stemmetjes in mijn hoofd. Alleen hangen de sinaasappels zo hoog dat ik er niet bij kan. Dus alleen Eric kan plukken. Met de lunch hebben we zo superverse sinaasappelsap. 

Springen voor Sinaasappels

We bellen met de haven van Crotone, een stad 65 mijl noordelijker, en vragen wanneer we terecht zouden kunnen om het water uit te gaan. We krijgen te horen dat we kunnen komen wanneer we willen. Nu gaat het dus echt beginnen: we moeten het weer in de gaten houden en besluiten wanneer onze eerste zeiltocht van dit jaar een feit gaat worden!