Poeh, wat heb ik jullie lang in spanning gehouden omtrent de Peanut-Butter-Tasting-Contest! Voor mij duurde woensdag 23 mei ook erg lang. Eindelijk was het iets voor 18:00 uur en konden naar het café in de haven wandelen, waar de strijd gestreden zou worden. George, de Amerikaanse pindakaas-man en tevens onze buurman, is al aanwezig evenals de 3 Engelse juryleden en het publiek. Eric heeft er goed over nagedacht en gecodeerde wegwerplepels (met “1” en “2” erop) gemaakt. Die matchen dan weer met de scorekaartjes die de jury krijgt. Alleen ik en George weten welke pindakaas nr.1 en nr. 2 vertegenwoordigen.  

Last minute wordt nog de Italiaanse serveerster van het café toegevoegd aan de jury. Omdat ik vind dat de Italianen (over het algemeen dan) wel verstand hebben van goed eten, stijgt hiermee ook mijn vertrouwen in een goede afloop. Dat is fijn want ik had al eerder vandaag een kleine tegenslag te verwerken gehad: ik wilde de Calvé met nootjes uit ons kastje op de boot pakken. Bleek ik helemaal geen Calvé pindakaas te hebben meegenomen maar Albert Heijn Huismerk: Oepsie!!! Maar ach, lang heb ik er niet over getreurd, want weten die Engelsen / Amerikanen veel hoe je “Calvé” schrijft en wat “Albert Heijn” dan precies is. En dat vertrouwen blijkt ook gegrond: geen haan die hier naar kraait als ik uiteindelijk het potje tevoorschijn haal.  

De jury van de pindakaas-wedstrijd in actie

De juryleden nemen plaats achter de proef-lepels en trekken serieuze gezichten. Ons Italiaans jurylid proeft van de Nederlandse pindakaas en haar gezicht vertrekt een beetje. Oei, zou ze die stukjes pinda wel kunnen waarderen? Dat is een totaal onbekend concept hier in Italië. Na 5 spannende minuten met veel geproef, maakt het hoofd van de jury de uitslag bekend: Gelijkspel! Kijk, daar kunnen we allemaal mee leven. Blijkt later dat onze Italiaanse dame voor de Nederlandse pindakaas heeft gestemd. Zonder haar had Amerika dus gewonnen. THX Sabrina!!!!

Op 30 mei moeten we weer met de auto naar Catania voor een nieuw contract van 3 weken. We zijn nog erg gehecht aan onze mooie, ruime Citroënauto en willen deze graag houden! In de ochtend gaan we nog even langs bij het grote winkelcentrum voor wat boodschappen en rond 11:30 uur staan we bij de verhuurder. We vertellen dat we alleen ons huurcontract komen verlengen en houden ondertussen de sleutels van onze C3 stevig in onze knuistjes. De man achter de balie vindt het prima en begint naarstig te typen. En dan, als we denken dat we alles mooi rond hebben, wordt onze stumperd toch wakker. Hij heeft vast pas een cursus gehad over het benutten van commerciële kansen en ziet mogelijkheden. Hij vertelt ons dat deze auto een klasse hoger is dan we gehuurd hebben. En of we dan even EUR 128,- willen bijbetalen. Dan mogen we deze auto houden, geen probleem. Nou ja, wel een probleem dus. Ik probeer nog wat, door te vertellen dat zijn collega heeft gezegd dat we deze auto mochten blijven rijden, maar deze stumperd heeft de cursus nog vers in het geheugen….. Dus rijden wij in een Opel Adam, zonder navigatie en vermogen (geen dieselmotor) weer weg. Ook een prima auto natuurlijk, maar ja…..

Met de Opel gaan we op weg naar een aantal huizen in de omgeving van Catania. Als we er dan toch zijn, benutten we onze tijd graag goed. We hebben een tip gekregen van iemand uit de haven, dat er net onder Catania leuke huizen aan zee liggen die nog betaalbaar zijn. We hebben dus als voorbereiding op deze dag onze internet-oogjes gericht op deze streek en hebben warempel wat echte adressen gevonden. Dat is veel leuker rondrijden! Nu zien we tenminste echt wat! Het kost wel meer tijd in de voorbereiding, want je moet echt goed op internet zoeken, maar dat loont. We merken dat de stranden hier inderdaad mooi zijn en natuurlijk zit je hier heel centraal voor bezoekjes aan Oost-Sicilië met de Etna, Syracuse, Noto, Ragusa etc. etc. De huizen liggen allemaal in een straal van zo’n 10 km van elkaar, dus we gaan vlot door onze lijst. Om 16:00 uur zijn we dan ook weer terug in de haven. Veel ervaringen rijker.

Er zijn villa’s, huizen en appartementen ….

En het is maar goed dat we zo op tijd terug zijn, want om 18:00 uur hebben we afgesproken om te gaan eten bij Peter & Ann. Deze Engelse havenbewoners zullen ook de hele zomer in de haven zijn, net als wij. Deze namen zul je vast nog vaker voorbij zien komen. Peter & Ann zijn op en tot Brits en hebben ons en onze buurman George uitgenodigd om Curry te komen eten. En zo komt het dat wij met 26 graden op de thermometer aan de curry zitten. Helemaal gemaakt “from scratch”. Wat een werk en wat is het lekker! Twee soorten curries, speciale rijst en nog wat dips. Dan zijn we klaar voor een potje Pirate Bridge. Peter probeert al enige tijd om een potje van ons te winnen, maar dat lukt maar niet. En ook deze avond heeft ie geen geluk. Volledig in de pan gehakt, geeft ie toe dat deze avond (ook) niet zijn avond is. Maar we komen niet van hun boot, zonder een nieuwe avond te plannen voor de Pirate Game.

De ene villa is de andere niet…. (ja,ja, die links boven is het mooist, maar dan moeten we nog even de Staatsloterij winnen)

Eric en ik zijn de dagen erna weer hard aan het werk om de huizenmarkt hier op Sicilië te verkennen. We plannen een volgende ronde met huizenbezoeken op maandag 4 en dinsdag 5 juni. We willen nog een ronde doen op Oost-Sicilë, aan de kust, maar nu iets meer naar het zuiden. Een beetje rond Fontane Bianche. Dat is een chiquer dorp aan een mooie baai en nog steeds die centrale ligging voor de bezienswaardigheden. En terwijl wij zo hard aan het zwoegen zijn, krijgen we een berichtje van onze vrienden van de zeilboot Storm. Zij hebben ook in Roccella overwinterd en waren zo vriendelijk om een oogje op de Sunrise te houden toen wij in Nederland waren. Bovendien is de bemanning van de Storm ongeveer onze leeftijd, lekker Fries en is het altijd ontzettend gezellig. Ze zijn vanuit Roccella begonnen aan een rondje Sicilië en zijn nu dus in de buurt van Licata! Ze verwachten of zaterdag of zondag hier te zijn. Dat is echt helemaal leuk!

Het ene uitzicht is het andere niet…..

Zaterdag hadden we al gepland om nog een paar uurtjes lekker te gaan varen en nu kunnen we de Storm misschien wel zien aankomen. We hebben onze verrekijker klaar liggen als we buiten de haven zijn, maar zien geen Storm. We krijgen wel een appje: het wordt zondag want er is geen wind, ze hebben het anker uitgegooid en gaan morgen verder. En dan zie je maar hoe plaatselijk de windkracht is. Zij hebben geen wind en wij scheren met dik 5 knopen vaart over het water. Maar niet getreurd, dan kan de Pirate Game afspraak van vanavond gewoon doorgaan (Peter wint ein-de-lijk een potje en dat horen we nog dagen… en vast ook nog in weken die volgen!).

En natuurlijk is het leuk dat de Storm ons komt opzoeken, maar zondag is ook gewoon BBQ-dag. Eric is nu opper-BBQ-master-beheerder-vuurtjesaanmaker en heeft dus verantwoordelijkheden. En hij is er de man niet naar om al die fijne havenbewoners in de steek te laten. Omdat we niet precies weten hoe laat onze vrienden komen, gaan we gewoon van start als normaal. We kunnen precies onze saté-stokjes grillen en dan verschijnen ze! Ze prikken mooi nog een stokje mee en hebben 2 flessen bubbels bij zich. We steken onmiddellijk van wal en beppen bij, gewoon in het Nederlands. Dan verplaatsen we ons naar onze boot en proberen de lokale wijnen. Max (onze Rus) en George (onze buurman) sluiten ook nog even aan. Dan een pizzaatje als avondeten en rond 23:00 rollen we ons bedje in, weer even genezen van alles wat met alcohol te maken heeft.

De ultieme Barokke stad: Noto

De volgende ochtend word ik wakker en kijk naar buiten. De Storm ligt voor anker net buiten de haven. Als je maar een nachtje in deze haven blijft, betaal je de hoofdprijs. Ik had het even nagevraagd: EUR 94,- per nacht. Maar de Storm ligt precies niet lekker voor de golfjes. Het zijn echt maar kleine golfjes, maar ze liggen te wiebelen als een gek! Ik krijg op slag medelijden met ze. Later blijkt dat veel havenbewoners hen hebben zien zwaaien achter anker en allemaal vonden ze het heel erg vervelend voor de bemanning. Eric en ik zouden allang zijn vertrokken maar onze vrienden hopen nog op betere omstandigheden. Wij vragen dus maar of ze misschien nog wat boodschappen bij Lidl willen doen; we hebben immers een auto. Dat vinden ze erg fijn en ze roeien met hun bijbootje naar het strand. Binnen een heel korte tijd heeft Lidl geen yoghurt meer voorradig en is het karretje van De Storm vol. We stoppen alles in de Opel Adam en zetten het af bij de bijboot. Dan roeien deze dappere Friezen weer naar hun zwiepende boot. Het is niet bepaald beter geworden. Ze besluiten dan ook om niet nog een nacht te blijven hangen, maar gaan op weg naar Malta. Een heel verstandig besluit vinden we! Het was echt supergezellig, dus we hopen dat onze paden nog eens zullen kruisen.

Beschilderde trap in Noto

De maandag, die we hadden gepland voor het bezichtigen van huizen, wordt dus ingevuld met een bezoek aan Lidl en verder vooral even een dagje rustig aan. Maar dat is geen probleem. Eric en ik hadden onze lijst met huizen al bekeken en besloten dat dit best in 1 dag te doen is. Spaart weer de kosten van een overnachting uit. De huizen liggen allemaal in een straal van 20 km. We gaan dus dinsdag op tijd op pad en als we een broodje eten als lunch blijkt dat we nog 2 huizen te gaan hebben: hard doorgewerkt dus! We bekijken de laatste exemplaren en hebben dan nog tijd om de Barokke stad Noto te bekijken en een rondje te lopen in de chocolade-stad Modica. En als je in de chocolade-stad bent, KUN je niet anders, nee, dan MOET je natuurlijk even gaan proeven……. We komen die avond om 20:00 uur weer bij de boot. Helemaal kapot, maar wel weer veel gezien en een stukje chocolade in de rugzak.

Modica, de stad van de chocolade