71. Van Kaiapoi naar Mount Cook

Ik heb bedacht dat het leuk is om de komende vertelsels te beginnen met iets wat we geleerd hebben over Nieuw Zeeland of de Nieuw Zeelanders zelf. Dan leren jullie allemaal meteen een beetje meer over dit land; dingen die je niet zomaar meteen via Google zult vinden. Onderwijzen zit nu eenmaal bij ons in de familie….  

Dus pak ik maar meteen het eerste onderwerp bij de kop: Grasmaaien! Al vanaf dag 1 valt ons op hoe dol die Nieuw Zeelanders zijn op of grasmaaien of op het resultaat daarvan een gemaaid veldje. Alle beetjes gras worden geweldig bijgehouden. Als je er een beetje bij wilt horen heb je zo’n zitmaaier, het overige volk heeft gewoon een elektrisch apparaat waar ze achter moeten lopen. Maar tot welke groep je ook behoort, niet alleen je eigen grasveldje, maar ook het stukje gras tussen jouw tuin en de openbare weg houd je supernetjes bij!

En daar werden wij dan een beetje nieuwsgierig van. Want MOET je dit dan doen of heeft elke Nieuw Zeelander een aangeboren liefde voor de geur van gemaaid gras. Enige manier om daar achter te komen is natuurlijk vragen. Dat hebben we gedaan, speciaal ook voor jullie natuurlijk. Het blijkt dat je in ieder geval verplicht bent om je eigen tuin grastechnisch goed te onderhouden. Nu is het allemaal nog groen, maar als de zomer losbarst wordt alles bruin en heel brandgevaarlijk. Dat begrijpen we, dat is bv. in Italië ook zo. Maar dat stuk grond dan tussen je eigen grond en de openbare weg? Tsja, dat blijft een beetje vaag. Sommige van de ondervraagden zegt dat dit ook verplicht is, anderen zeggen dat ze dit gewoon doen. Ach, feit is dat het gebeurt en daarmee is het een feestje om door stadjes te rijden. Alles ziet er zo verzorgd uit! 

Op woensdag 12 december worden we wakker in Kaiapoi met plannen voor een roadtrip van een kleine 200 km met good-old Jantje. Er moet een mooie weg lopen van Christchurch naar Akaroa, de Summitroute. Het is een druilerige dag, maar in de auto maakt dat niet zoveel uit. Als we na een half uurtje bij het begin van de route aankomen, zien we dat deze weg geheel in de wolken verdwijnt. We proberen het nog een klein stukje, maar de mooie uitzichten blijven verborgen achter het wolkengordijn. Dit heeft dus geen zin. We draaien om en besluiten dat het dan een mooi dagje is om de stad Christchurch te bezoeken. Het is inmiddels droog dus een mooie optie voor vandaag. Christchurch heeft veel geleden onder een aardbeving in 2011. Veel doden, gewonden en schade aan gebouwen. Van dat laatste is nog steeds veel te zien. Overal zijn “gaten” tussen gebouwen te zien, muren die gestut zijn en zelfs deels ingestorte gebouwen. Er zijn ook veel nieuwe gebouwen te zien, modern en fris. Ook zijn kapotte muren veranderd in kunstobjecten door de grote schilderingen / graffiti die erop aangebracht zijn. Wij vinden het een interessante stad. Hoe langer je rondloopt, hoe meer je ziet. Natuurlijk blijft het altijd een kwestie van smaak, maar er is veel variatie en dus altijd wel iets bij waar je even voor stil blijft staan. Na wat uurtjes rondwandelen, gaan we weer naar onze Lange Jan. 

Op de camping kun je internet kopen; 10 Gbite voor NZD 5,-. Het is maar 24 uur geldig, dus eigenlijk koop je gewoon onbeperkt internet voor 24 uur. Bovendien is de snelheid niet geweldig, maar wij zijn er blij mee. We kunnen zo mooi wat dingen opzoeken en downloaden. Het is weer gaan regenen, maar wij zijn zo druk dat we dit amper in de gaten hebben.

De volgende ochtend gaan we weer een poging doen om de Summitroute te rijden. De wolken zijn grotendeels weggetrokken en de uitzichten zijn klaar om bewonderd te worden. We rijden helemaal door naar het stadje Akaroa. Dit stadje is als eerste veroverd / ontdekt / bewoond door Fransen. Dat duurde maar heel kort, toen waren de Engelsen al weer in het stadje getrokken. Maar de eigenzinnigheid van de Fransen is toch blijven hangen. Alle straten hebben een Franse naam, er is een Boucherie (slager), waar ze Rillettes hebben en ze verkopen Crèpes bij de Boulanger. Als Eric dat in de gaten krijgt, staat ie natuurlijk vooraan! We kopen een Baguette, maar die blijkt van dezelfde kwaliteit als al het andere brood hier in Nieuw Zeeland; zacht… Dus Eric zit te duimen voor een goede crèpe. Eindelijk wordt de pannenkoek aan het tafeltje gebracht. Voor een crèpe avec sucre et beurre, smaakt ie verdacht veel naar bacon…..

We zijn dus snel klaar in Akaroa en rijden terug via de winkelroute die Eric heeft samengesteld. Als Eric een winkelroute samenstelt, kun je er van uitgaan dat ik geen kledingstuk te zien krijg. Bouwmarkten en auto-onderdelen-shops des te meer. Gelukkig weet ik nog even te ontsnappen naar een Aziatische supermarkt. Ik heb al een tijdje het idee om Okonomiyaki, de Japanse pannenkoeken, die we op de Streetfoodmarkt in Rotorua hebben geproefd zelf te maken. Hiervoor heb ik echter een paar ingrediënten nodig uit een speciale winkel. Nu ben ik er dus klaar voor! Vanavond ga ik meteen aan de slag. Supersimpel (zoals iedereen die mij kent weet: ik houd van supersimpel, supersnel en superlekker, dit alles gecombineerd in 1 recept), en als je gebruikt maakt van voorgesneden kool ook supersnel (check!). Blijkt het ook nog heel erg lekker (check-check-check!). Voor de lezers dus ook een aanrader! Recept verkrijgbaar via uw beste vriend Google.  

Dan is het weer tijd om verder te trekken. We hebben een mooi plekje uitgezocht, naast een rivier in Glentunnel. Het is niet ver. Als we een uurtje later de camping oprijden zien we dat de regen van afgelopen tijd zijn tol heeft geëist. Het is erg modderig. We besluiten dan ook om hier niet te blijven. Even omdraaien en dan…. Vast! We zitten hartstikke vast in het gras / de modder. Ai, dat is niet zo mooi. Bijna meteen zien we werklui de camping oprijden. Ze komen om bomen te snoeien en zien ons in moeilijkheden. Ze hebben een dikke 4 wiel aangedreven auto bij zich en willen ons wel helpen. Ook hebben ze matten, die we voor de wielen van Lange Jan kunnen leggen (Jantje staat inmiddels al losgekoppeld netjes weer op het stenen pad). En ze hebben een ijzeren ketting met stevige haken om ons er uit te trekken. Dachten we….. helaas krijgen ze niet voldoende grip in de modderbak en Lange Jan weegt natuurlijk 5500 kg, geen slanke jongen. Maar wat nu? De werklui weten dat er af en toe tractoren voorbij rijden. Misschien kunnen we die eentje aanhouden? Maar blijven wachten is niet ons ding. Ik laat Eric beloven dat ie even niets doet en Lange Jan niet verder ingraaft. Dan stap ik in Jantje en rijdt naar het dorpje Glentunnel dat heel dichtbij is. Ik zoek naar een levende ziel, roep bij een paar huizen, maar niemand. Dan zie ik een oudere dame in een zijstraatje lopen. Meteen gooi ik het stuur om. Ze kijkt een beetje verbaasd, maar wil me meteen helpen. Ze denkt goed na en weet te vertellen dat op het eind van het dorp een kleine boerderij is. Deze boer heeft een tractor. Mocht hij niet thuis zijn, mag ik weer terugkomen dan denkt ze verder met me mee.

Ik rijd het erf op en zie een man staan. Hij begrijpt wat ik bedoel en volgens mij haal ik hem uit zijn al erg korte lunchpauze, maar hij komt mee (wie kan er nu “nee” zeggen tegen een lady-in-distress?). Zijn tractoren – meervoud – zijn allemaal op pad, dus hij probeert het eerst eens met zijn grote auto. Snel ziet hij dat het geen zin heeft. Hij koppelt los en beloofd een tractor te sturen. Het kan wel 20 minuten duren. Maar dat vinden wij natuurlijk geen enkel probleem! Wij waren meer dan bereid om langer te wachten, als we hier maar weg komen. En inderdaad, binnen 20 minuten horen we een zwaar voertuig: onze redder! De bestuurder stapt af, haakt Lange Jan aan en binnen 10 seconden staan we weer op het verharde pad. Poeh!!!!! Gelukkig!!!! We bedanken onze redder en vragen wat hij van ons krijgt. Nee, geen geld dat is nergens voor nodig. Wat vriendelijk toch weer! Maar wij vinden dat er toch wel iets voor in de plaats hoort. We rijden 15 km naar de dichtstbijzijnde supermarkt en kopen 2 grote dozen bier: een voor de boomtrimmers en een voor de boer. Als we weer terug zijn op de campsite (met Jantje alleen deze keer), blijken de boomtrimmers al weg. Ik ga nog even binnen bij de oudere dame om te vertellen dat alles goed gekomen is dankzij haar tip. Vindt ze erg fijn om te horen, ze was al benieuwd. De boer is nu ook aan het werk, maar zijn boerderij weet ik natuurlijk te wonen en daar laten we een doos achter met bedankbriefje. We gaan er van uit dat dit wel goed zal komen. 

Dan moeten wij nog een plekje vinden voor de nacht. We zijn een beetje bang geworden voor grasveldjes bij de rivier. Maar als 2^de favoriet hebben we wel zo’n grassig adresje in ons boek staan. Gelukkig met telefoonnummer, dus ik bel even en informeer met klem naar de staat van de grasmat. Die is prima wordt mij verzekerd, dus daar gaan we. We zijn bekaf, maar het is maar een half uurtje rijden. Als we bij de camping komen, zijn we meteen alles vergeten. Wat een ontzettend mooie locatie! Dit is de mooiste plek waar we tot nu toe hebben gestaan. Het zonnetje is ook doorgebroken, dus we zetten gauw Lange Jan op zijn plek en gaan met een welverdiend wijntje op een van de picknickbankjes zitten. Zo, hier gaan we even niet meer weg! 

Zaterdag wordt gebombardeerd tot relax-dag. Welverdiend doen we een dagje rustig aan, geen plannen, gewoon lekker effe niks. Enige stukje dat we rijden is naar het dorp voor wat boodschappen. Enige stukje dat we wandelen is naar de rivier en de Lodge aan de overkant. We boeken vast een nachtje extra, want morgen willen we een wandeling hier in de buurt doen. 

Maar de volgende morgen is alles grijs. Bergtoppen in de wolken, miezeren, kortom geen weer om te wandelen. Ik ga vertellen aan de beheerder van de camping dat we toch nu vertrekken en ik krijg meteen het geld terug. We hebben besloten om dan vandaag naar het stadje Geraldine te rijden. Daar is een camping met stroom en internet. Dan kunnen we onze route over het Zuidereiland eens goed voorbereiden. Eenmaal ter plekke is het droog. Er staat ook een wasmachine die je gratis mag gebruiken. Als Nederlander laat je die kans niet schieten en net na de lunch hangt er een wasje te drogen. Terwijl dat droogt, wordt de reisroute voor de komende 2 maanden duidelijk. 

De dag erop gaan we weer door. Doel is Timaru. Een grotere stad, omdat we onderdelen nodig hebben voor Lange Jan. Eric wil de exhaust brake zelf proberen te maken en daar zijn wat spullen voor nodig. We besluiten om als overnachtingadres nog eens een golfclub te proberen. In ons boekje met campings staan er zelfs 2. We stoppen bij de eerste en worden heel vriendelijk ontvangen. Mogen overal gaan staan waar we willen en dat laten we ons geen 2x zeggen. Nee, niet midden op de green, maar we vinden een mooi plekje. Vlug gaan we op pad om onze spulletjes te halen incl. een mooi lapje vlees voor op de BBQ. De zon schijnt en we zitten deze middag nog lekker in de zon naar de golfers te kijken. Als iedereen uiteindelijk weg is, kan ik zelfs even van de douche gebruik maken. Die is er namelijk alleen eentje bij de mannen. Maar we zijn vannacht helemaal alleen hier op het golfterrein dus kan ik mooi even naar binnen. Dat helemaal alleen, voelt ook wel als alleen. Maar er gebeurt helemaal niets en we slapen prima. 

Tijd voor de volgende stop op ons programma: Lake Tekapo. Er zijn niet veel campings daar in de buurt, dus we zoeken een mogelijkheid net voor Lake Tekapo, bij Fairly. Hier is Hotel Silverstream en daar mag je parkeren. We twijfelen een beetje want hoe mooi zul je staan zo achter een hotel. Maar er is stroom en de prijs is erg goed, dus we gaan eens kijken. We mogen dus inderdaad achter het hotel staan, op een mooi stukje gras (met kiezelondergrond tegen de modder), waarbij we uitkijken over de landerijen en heuvels. Helemaal tevreden! Eric sleutelt nog even en diezelfde middag rijden we nog met Jantje naar Lake Tekapo, want voor morgen wordt er heel slecht weer voorspeld. Vandaag is het nog 25 graden en zonnig, morgen 8 graden en regen: brrrr. Het meer is heel erg mooi. We lopen wat rond en hangen de toerist uit. Dan is het tijd om terug te gaan voor een lekker maaltje in Lange Jan. 

Inderdaad is het koud en regent het op woensdag. Maar we hebben een plan. De ochtend even rustig aan. Eric bestelt een onderdeel dat hij wil vervangen en ze beloven dat dit morgen bezorgd wordt bij het hotel. In de middag heb ik kaartjes geboekt voor de Hot Springs, de heetwater-bronnen in Tekapo. Dat is dan wel buiten, maar ze heten niet voor niets Hot Springs denken wij zo. Via een soort social-deal-achtige site heb ik de kaartjes voor half geld weten te bemachtigen, dus nu gaan we voordelig schoonweken. Het is helemaal niet zo druk. Als je de kleedkamers uit komt is het heel frisjes, maar zodra je het bad van 38 graden in loopt, krijg je het vanzelf warm. Meer dan een uurtje kunnen de 4 baden ons niet boeien, maar schoon zijn we zeker. 

Die avond gaan we eten in het hotel. Er is een soort Engelse Pub als bar en een flink eetgedeelte. Als we binnenkomen zitten er al wat locals aan de bar. We schuiven aan en het is supergezellig. Uiteindelijk bestellen we een goed bord met eten (lam voor  mij, eend voor Eric) en zijn we heel blij dat we geen voorgerecht hebben genomen. Alles bij elkaar een zeer geslaagde dag! 

Het onderdeel is er al vroeg in de ochtend! Wat fijn! Maar als Eric zijn pakje openmaakt, blijkt het toch niet helemaal hetzelfde ding als we hebben. Het is ook niet passend te maken, dat is dan weer balen. Na een telefoontje blijkt dat we het onderdeel terug mogen sturen en dan ons geld terugkrijgen. Dat gaan we dan regelen. Maar nu hebben we nog de hele dag voor ons. We besluiten te vertrekken, de tanks te legen en vullen in Tekapo en dan door te rijden naar ons volgende punt: Mount Cook. De weg er naar toe is al prachtig en na 30 km komen we op de camping die we hebben uitgekozen. Deze is de duurste die we tot nu toe hebben gehad, maar we hopen er ook maar 1 nachtje nodig te hebben. Het is onverwacht mooi weer! We lunchen nog op de camping en gaan dan op weg met Jantje naar de start van de wandeling: Hooker Valley Track. Dat deze populair is blijkt wel op de parkeerplaats: heeeeel veel auto’s! Maar het is ook een mooie wandeling. Je loopt tussen de bergen en gletsjers door naar een meer. Echter al die mensen op het smalle paadje, maakt het voor ons wel een stukje minder.  

Verder stond hier eigenlijk een kajak-tochtje op het programma. Maar er waait een heel fris windje en dat nodigt niet echt uit tot wateractiviteiten. Die slaan we dus maar over. Op de camping spring ik onder de douche en wordt getrakteerd op de beste douche in tijden! Kijk, toch waar voor je geld. We eten een zelfgemaakt hamburgertje met uitzicht op een superblauw meer; Nieuw Zeeland laat zich van haar mooiste kant zien!