73. Van Invercargill naar Wanaka

Het is me opgevallen dat er veel, heel stoere vrouwen wonen in Nieuw Zeeland. Hoewel Nederland volgens mij zeker niet achter loopt op het gebied van emancipatie, kunnen we nog veel leren van de Nieuw Zeelandse dames. ZIJ zijn namelijk degenen die de grootste bussen hier besturen, het gras maaien, in de bouwmarkt aan de slag zijn en, last but not least, de pootjes onder de caravan vandaan draaien. De bijbehorende man zit dan een beetje toe te kijken of drentelt wat om de vrouw heen. Nee, de vrouwen hebben hier de touwtjes in handen! 

——-

 Het is woensdag 2 januari en tijd om na al dat feestgedruis weer eens verder te gaan. Vanuit Invercargill gaan we nu weer Noord, aangezien we voor Zuid onze Sunrise nodig zouden hebben. Weer een beetje op de weg terug dus. Maar we hebben nog zo’n 2,5 maand, dus alle tijd om ook de Westelijke zijde van Nieuw Zeeland te leren kennen. Eerste stop is gepland in Tuatapere. Ik heb gelezen over een mooie wandeling hier. Helaas is het heel erg bewolkt, waardoor het zicht op de bergtoppen helemaal verdwijnt. We besluiten dan ook na een korte stop om de hangbrug te bewonderen verder te rijden naar Manapouri. Er is daar een motel waar je voor een kleine bijdrage achter op het parkeerterrein mag staan. Ik loop naar binnen, maar dit is de eerste keer dat we geen gebruik mogen maken van deze speciale plek. Deze is alleen beschikbaar voor leden van de Motorhome Club hier in Nieuw Zeeland. Dat is even balen. Wat zullen we nu doen? Er zijn nog 2 campings, die zijn wel een stukje duurder, maar ja, dat moet dan maar. Ik check nog vlug even de website van de campings en zie dat er bij eentje, die meteen aan het meer van Manapouri ligt, een apart tarief geldt als je alleen je camper parkeert en verder geen gebruik maakt van de voorzieningen. Daar aangekomen vraag ik de eigenaar naar deze regeling en hij legt uit dat als we geen gebruik maken van de toiletten, douches etc, dat we dan op het grasveld mogen parkeren voor NZD 10,- (EUR 6,-) per nacht. Ik check nog even dat grasveld en loop terug naar Eric en de Jantjes. We zetten Lange Jan helemaal achteraan op het veld, wat ook de bedoeling was. Zo staan we precies achter een dikke haag van hoge struiken die bijna alle wind tegenhouden. Andere mensen waaien bijna uit het stoeltjes en wij moeten onze jasjes uitdoen omdat het zo warm is. Bovendien slaapt dit lekker rustig zo en hebben we een perfect uitzicht op het meer. We zijn helemaal in onze nopjes met dit superplekje. Internet is ook aanwezig, omdat ik de wificode van het motel nog even vlug gezien heb en die kunnen we hier aan. Die wifi gebruiken we om een cruise (lees: boottocht) te boeken op de Milford Sound voor morgen. Dit is een superbekend gebied hier, dus dat mogen we in geen geval overslaan. Door de aanbiedingen een beetje te vergelijken, hebben we voor een mooie prijs een boottocht geboekt met vertrek 8:30 uur. Gezien de reistijd van 2 tot 3 uur, wordt dit een vroegertje, dus op tijd naar bed! 

En vroeg is het! Poeh, om 5:00 uur gaat de wekker, dat zijn we niet meer gewend. Om 5:30 uur zitten we in Jantje en geven gas. Er is heel weinig verkeer op de weg naar Milford Sound, dus dat is heel fijn. We zijn een beetje bang gemaakt voor de bussen die over deze weg rijden. De touringcars zouden met 120 km/u over de weg suizen en nergens voor stoppen. Omdat de bussen tussen 8:00 en 8:30 uur vertrekken, hebben wij nu een flinke voorsprong op hen, geen enkele gezien! En omdat we zo kunnen doorrijden, zijn we uiteindelijk een uur te vroeg op de plaats van bestemming. Gisterenavond hebben we nog gelezen dat Milford Sound ook wel “Home of the Sandfly” wordt genoemd. De gemiddelde bezoeker wordt binnen 10 seconden gebeten door zo kleine vlieg. Het is geen geweldig weer, dus we hebben al onze lange broek en trui aan. Dat helpt, maar toch zwermen ze de hele tijd om je heen als je maar even stil staat. Heel erg vervelend. De oorspronkelijke bewoners van dit land, hebben hier hun eigen verklaring voor. Een van de goden had bedacht dat de natuur zo mooi was in Milford Sound, dat mensen hier nooit meer weg zouden willen. Daarom schiep deze slimmerd de Sandfly. En voeg daar 200 dagen regen per jaar aan toe (weet niet of die goden daar ook wat mee te maken hebben), waarbij het record ligt op meer dan 0,5 meter in 24 uur. Onnodig te zeggen dat het hier dus vooral druk is met toeristen, erg weinig mensen willen hier blijven.

 Onze cruise hebben we geboekt bij Jucy. Omdat we de eerste tocht van de dag hebben, krijgen we gratis een ontbijttortilla en jus d’orange aangeboden. Dat is heel erg aardig. Binnen 2 minuten staat er een rij tot de ingang van het restaurant, terwijl juist buiten alle mooie natuur aan je voorbij trekt. Wij besluiten eerst maar eens te gaan genieten van dat uitzicht. Vast gezien het tijdstip, is deze cruise niet volgeboekt en je kunt dus overal gaan en staan op de boot waar je wilt. We beginnen op het bovendek, waar je buiten staat om van alle bergen die bijna loodrecht in de zee verdwijnen, te bekijken. Uiteindelijk loopt Eric even naar het restaurant om onze ontbijt-attentie te halen. Deze blijkt verrassend lekker! De jus d’orange heeft echter nog niet in de buurt van een sinasappel gestaan, dus die laat ik voor wat het is. De thee is echter ook gratis verkrijgbaar gedurende heel de cruise, dus die laten we ons goed smaken met deze koele temperaturen. Als we weer buiten staan, klinkt een alarm: Man over boord. Meteen gevolgd door een mededeling van de kapitein dat het een oefening is. Ze hebben een reddingsboei over boord gegooid en die moet “gered” worden. Alleen al bij het de melding “Man over boord” rennen Eric en ik naar de railing en gaan wijzen naar het “slachtoffer” (de boei dus). We roepen “Zwemmen!!!!” naar de boei, want dat hebben wij nu eenmaal zo geleerd. Dan gaan we mopperen op de stuurman die het volgens ons niet goed aanpakt met zijn manoeuvres. De beste stuurlui staan nu eenmaal aan wal (of op het bovendek). Het duurt een flinke tijd voor ze de boei eindelijk te pakken hebben. We zijn blij dat het maar een boei was. Goede evaluatie is zeker gewenst besluiten wij vanaf onze plek.   

Bijna de hele cruise is het droog, wat dus heel bijzonder is voor dit gebied. We zijn immers in een regenwoud. Alleen het laatste stukje valt er wat regen. Maar die regen is niet genoeg om het grootse welkom van de Sandflies te verstoren zodra we weer voet aan wal zetten. Met een flinke pas erin, duiken we Jantje weer binnen. Blijken er een paar van die beestjes mee te willen liften. Dat gaat natuurlijk niet door en we vertrekken pas als alle lifters in 1 papieren zakdoekje passen. Op de weg terug, nemen we alle tijd om te stoppen op verschillende plaatsen. Het is al een stuk drukker, soms is het zelfs moeilijk om een parkeerplek te vinden voor een korte bezichtiging van een waterval ofzo. Dat drukt de pret wel een beetje. We besluiten even te stoppen en onze zojuist aangeschafte boterhammetjes op te eten. Ik zet Jantje langs de kant en we maken de verpakking open. Dan zien we allemaal mensen naar ons wijzen en er lopen zelfs mensen op ons af. Wat vreemd, denk ik nog. Meteen daarna komt er een groot papegaaienhoofd voor mijn raampje en hij kijkt me heel hongerig aan. Ik schrik me kapot! Ik heb het al niet op grote vogels en nu zit er eentje ongeveer 20 cm bij me vandaan. Gelukkig zitten alle raampjes dicht, maar poeh! Dit is nu een Kea. De Kea’s zijn veel gevoerd door toeristen en daarom komen ze schooien. Dat wisten we. Overal wordt gevraagd om ze niet te voeren. Dat wisten we ook. Maar dat ze eten kunnen spotten als je in een dichte auto alleen je pakketje bammetjes openmaakt…. Dat hebben we dan nu dus geleerd. Eric vindt het juist superleuk. Hij wil een foto gaan maken. Maar dan moet de deur natuurlijk open. Ik dreig hem nog met alles wat lelijk is, dat als hij de enge vogel binnenlaat….. Maar zoals je hieronder ziet, is de foto er gewoon gekomen. 

Om 14:30 uur zijn we weer terug op de camping. Moe en voldaan stappen we heel erg op tijd in bed.  

Dan is het tijd voor Queenstown. Maar omdat we hebben besloten tot een tussenstop, stoppen we deze vrijdag in Lumsden. Dit dorpje van niks, heeft midden in het centrumpje een grote parkeerplaats gemaakt waar iedereen zijn auto mag parkeren om te overnachten. Of je nu selfcontained (met wc, vers water tank en vuil water tank) of niet, je bent welkom. Er is een heel nieuw gebouw met nette toiletten en zelf een kleine keuken, met aanrechtblad en afwasmogelijkheden. Verder staan er picknicktafels onder een grote overkapping, het is echt allemaal heel goed verzorgd. We bekijken dit allemaal erg verwonderd, dat zo’n kleine gemeenschap dit geld kan opbrengen. We horen ook dat bv. veel reizigers gebruik maken van de mogelijkheid om te douchen in het lokale zwembad. Die NZD 5,- pp aan vergoeding heeft er vorig jaar voor gezorgd dat het zwembad niet failliet is gegaan. Maar ook horen we dat er ook best wat overlast is. Zoals helaas altijd zitten er ook rotte appels tussen de bezoekers en die geven veel overlast. Als wij zelf zien hoe de toiletten er in de loop van de dag viezer uit gaan zien, roept dat bij ons plaatsvervangende schaamte op. Het dorp heet je welkom en dan ga je er zo mee om…. 

De volgende ochtend waait het ontzettend! We hebben in Arrowtown (dorp dicht bij Queenstown) een camping geboekt en daar kunnen we pas om 12:00 uur terecht. We wilden dus eigenlijk pas later vertrekken, maar de bus staat gewoon af en toe te schudden van de wind: we gaan! Maar niet voordat we uitgebreid hebben bekeken hoe onze achterbuurman met zijn tentje in de weer is. Hij heeft geen haringen gebruikt, laat staan scheerlijnen. Eigenlijk heeft hij zijn hele buitentent er niet opgelegd. En nu is het kiezen: als hij zijn tentje verlaat om te gaan plassen, is zijn tentje zeker weg als hij terugkomt, maar ja, als je moet plassen…..

We zijn dus te vroeg in Arrowtown, maar dat hindert niet. We parkeren de Jantjes bij de parkeerplaats op de camping en lopen even het centrum van het dorp in. Dit is erg bekend vanwege het feit dat alle gevels in de hoofdstraat uit de goudzoekertijd dateren. Het is inderdaad heel mooi, een beetje een westerngevoel komt bij je op, …. als alle honderden toeristen tenminste een beetje aan de kant gaan zodat je wat kunt zien. We kopen een ciabatta brood voor de lunch. Ons bakkertje in Sicilië zou dood neervallen als hij hoorde dat dit als ciabatta wordt verkocht, maar wij hebben ontdekt dat je dit prima in de oven kan oppimpen en dan smaakt het superlekker.  

Het is inmiddels 12:00 uur en ik meld ons bij de camping. De eigenaresse vraagt of wij degenen zijn met die grote blauwe bus. Ja, dat zijn wij. Er ontstaat een diepe denkrimpel en een zucht als ze over haar campingplattegrond buigt. We krijgen een plekje helemaal achteraan op de camping. Ik ga voorop met Jantje en Eric rijdt met Lange Jan achter me aan. Alle campers en tenten staan erg op elkaar gepropt. Oei, dat ziet er wel heel gezellig uit. Maar dan moeten wij dus afslaan en komen achteraan uit op een enorme plaats. De Jantjes passen er wel 3x op. Wij zijn dus helemaal happy! Lange Jan is echt niet groter dan veel van de campers die vooraan stonden, maar door zijn slanke lijn lijkt ie blijkbaar een extra metertje of wat groter.  

Na de lunch en een douche, gaan we met Jantje naar het skistation The Remarkables. Het is een weg met mooie uitzichten over Queenstown en heel weide omgeving. Ook is het supersteil; in de tweede versnelling pruttelen we naar boven. Dan houdt het asfalt op en begint de gravelroad. Nu kan Jantje zijn 4WD capaciteiten weer inzetten en halen we de top, maar als ik alleen was geweest was ik waarschijnlijk al eerder omgedraaid. De weg is best slecht en uiteindelijk voegt de top uitzicht-technisch weinig toe. Effe zitten in het zonnetje bij Lange Jan hebben we wel verdiend! 

Op zondag is er regen voorspeld. Eigenlijk tot halverwege de middag, maar dat wordt laat in de avond. We rijden even naar Queenstown, maar zien niets wat het waard maakt om de auto uit te komen. We checken de rij bij de Ferge-burger nog even. Dit is een hamburgerrestaurant dat heel erg bekend is. Als je in Queenstown bent, moet je er eentje eten. Maar om daar nu heel lang voor in de rij te staan in de regen…. We gaan morgen nog wel eens kijken. 

Het zonnetje laat zich weer zien op maandag en wij gaan er op uit naar Glenorchy. Het is een erg mooie weg die kant op en Jantje is weer tevreden. Tot we dus weg opdraaien naar de wandeling voor vandaag “The Invincible Goldmine Track”. Ontzettend slechte gravelweg en dan blijkt ook nog na enkele kilometers dat we de verkeerde te pakken hebben. Weer terug en een nieuwe gravelweg. Deze is iets beter, maar daar is ook alles mee gezegd. We stuiteren een poosje en zien dan 2 mensen lopen met volle bepakking. Zij steken een duim op en wij stoppen. We hebben nog nooit lifters meegenomen, maar dit lijkt ons vrijwel zonder risico. Het blijken Fransen die gaan beginnen aan een 4 daagse wandeltocht. Het begin van de wandeling is aan het einde van deze gravelweg. Wij leggen uit dat we niet weten waar precies onze wandeling begint, maar dat ze tot daar kunnen meerijden. Daar zijn ze erg blij mee. Uiteindelijk rijden we zo met z’n vieren nog 5 km. Dan zien wij onze wandeling. De Fransen hijsen hun rugzak weer op de rug en lopen verder de weg op. Wij worden ook ineens snel, want de Sandflies zijn hier ook in grote getale aanwezig! Vlug insmeren met onze giftige crème en dat helpt. Na 3 stappen moeten we al weer een rivier oversteken. Eric kijkt nog even naar een mogelijkheid van stapstenen, maar ik doe al mijn schoenen uit. Tegenwoordig hebben we een handdoekje bij ons, dus even later stap ik met droge, frisse voetjes weer in mijn schoenen. Eric is ook maar gaan waden en is daarna snel klaar voor het vervolg van de wandeling. We gaan omhoog, omhoog, omhoog en omhoog. Ik hijg als een oud paard, het blijft maar stijgen en flink ook. Na 1,5 uur puffen en zweten zijn we bij een oude goudmijn waar de apparatuur nog buiten te bezichtigen is. Daarnaast is er ook een heel mooi uitzicht te bewonderen. Mueslireep naar binnen en nog wat drinken en we kunnen de terugtocht aanvaarden. En die is dan weer geweldig. Alleen maar bergaf over een mooi bospad, wie liep er nu te vloeken op deze wandeling? 

Op de terugweg naar Arrowtown checken we nog even die Ferge-burger, maar er staan wel zo’n 100 mensen in de rij. Wij besluiten dat geen enkele hamburger ZO lekker kan zijn. Een heel late lunch met onze broodjes kaas is dan ook prima. 

De dag erop gaan we weer verder. Om 11:00 uur worden we verwacht voor een Jetboat ritje. De Jetboat is een Nieuw Zeelandse uitvinding: met zo’n 90 km per uur kun je over heel ondiep water varen. Dit gaan we doen, omdat de andere NZ uitvinding niet aan ons besteed is: Bungy Jumpen. We rijden een half uur naar een rivier omgeven door hoge rotsen. Daar krijgen we een lange regenjas (superzonnig vandaag, dus voor het opspattende water) en een reddingsvest. Onze groep bestaat uit 6 personen, dus de boot is niet helemaal vol. Eric staat natuurlijk voorop en hij mag kiezen waar hij wil zitten: vooraan! En daar krijgt ie wel spijt van. Blijkt dat een van de trucjes van onze schipper is om heel hard op een rotswand af te varen en dan op het laatste moment weg te draaien. Eric vindt dat helemaal niets, we gaan er ook werkelijk rakelings langs. Maar de Chinezen achterin blijven maar gillen van de pret en daarom wordt dit ongeveer duizend keer herhaald. Ook spinnen we enkele malen  360 graden. Dat vinden wij wel leuk, hoewel dit een nat pak oplevert. Daarnaast gaan we gewoon hard over de rivier. Ook gaan we een kleine waterval / stroomversnelling op. Na 25 minuten is de pret over en is Eric blij dat we weer veilig op de kant staan. Hij gaat meteen googlen op ongelukken met Jetboaten…. 

De Jantjes staan netjes op ons te wachten en we rijden lekker rustig verder. Dan komen we bij onze tussenstop: Cromwell. Hier is niet echt iets wat onze aandacht nodig heeft, maar de freecamp is groot en ligt direct aan het meer. Terwijl ik de lunch maak, trekt Eric de kano uit de doos. We hebben inmiddels ook een voetpomp gekocht, dus vandaag is de dag van de testvaart. Na de lunch stappen we in zwemkleding in onze eigen kayak. Instappen is even onwennig, maar dan gaan we als een speer. We zijn helemaal trots op onze kano en peddelen een stukje onder een brug door, waar het echt heel mooi blijkt te zijn. Even stilliggen en genieten. Dan weer terug, helemaal tevreden! 

We rijden nog even het stadje in, wat blijkbaar bekend staat om de fruitteelt. Beetje de Nieuw Zeelandse Betuwe dus. In plaats van Flipje hebben ze 3 enorme stukken fruit als soort standbeeld in het centrum staan. Over smaak valt niet te twisten….. Maar ik ben helemaal gelukkig want ik was al een paar dagen door mijn Dreamy-Chocolate-Chip-Cookies heen en hier verkopen ze ze weer! Terug naar Lange Jan voor een lekker wijntje (ook fruitig). 

Dan is het tijd voor Wanaka! Ik verheug me hier al tijden op omdat ze hier Puzzling World hebben. Dit is een klein (pret)park met een groot doolhof en wat andere “Puzzling” dingen die je kunt zien en doen. We komen er al langs op de weg naar ons overnachtingadres. Het is poepie-druk…..  Eerst maar eens kijken of we bij de Wanaka Districts Club mogen staan op hun parkeerterrein. Eigenlijk moet je vooraf bellen, maar wij willen eerst even rondneuzen. Tegelijk met ons, stopt er een andere camper. Zij zijn wel lid van de Motorhome Club EN hebben gebeld. Zij zijn tevreden met de plek en ik ook, dus ik ga Eric halen. Eerst even Jantje afkoppelen, dus we parkeren iets later dan de andere camper. We maken even een praatje en ze zijn erg benieuwd of wij wel lid zijn van DE Motorhome Club. Nee, dat zijn we niet, maar we zijn wel heel blij dat we hier mogen staan, bla bla. Maar al gaande weg, wordt het praatje heel gezellig. Dan gaan wij lunchen en natuurlijk naar Puzzling World.  

Puzzling World is dus echt superleuk! Hoewel ik in het doolhof vooral moeite heb om Eric niet kwijt te raken, lossen we samen de route op. Je moet eerst naar alle 4 hoeken (waar een toren staat) van het doolhof lopen en daarna weer de uitgang zoeken. In de torens kun je (een deel van) het doolhof overzien, maar dat helpt geen zier. We doen er ongeveer 45 minuten over om alle torens te vinden en de uitgang door te gaan. Dat is een heel mooi gemiddelde: tussen de 30 – 60 minuten is gebruikelijk. Trots lopen we het gebouw binnen om de rest van de visuele verrassingen te bekijken. Er is een kamer die onder een hoek van 15 graden is gebouwd. Zo, dat doet echt wat met je hoofd. Je moet even blijven staan en wennen aan alles onder een hoek. Maar leuk! En zo zijn er meer “vreemde” dingen te zien. Echt een aanrader dus. 

Rond 16:00 uur zijn we weer bij Lange Jan. Onze buren zijn er ook weer en binnen 5 minuten zitten we bij hen in de camper voor een wijntje. We hebben echt een klik en het is heel erg gezellig. Ze hebben een hond, eentje uit het asiel, die nogal wat nukken kan hebben. Na een uurtje zijn we ook vriendjes met de hond en komt ie telkens bij ons zitten om geaaid te worden. Gelukkig hebben we een simpel maaltje voor vanavond, want met al die wijn was het anders een flinke uitdaging geworden.