Ik besef me dat er nog weinig te lezen is geweest op de website over de Maori (de oorspronkelijke bewoners van Nieuw Zeeland). Dit komt omdat ik zelf ook niet zo goed weet wat ik hier mee moet. Er zijn verschillende plekken in Nieuw Zeeland waar je meer te weten kunt komen over dit volk, hun geschiedenis en tradities. Wat ons hierin erg tegenhoudt is het feit dat dit allemaal heel erg commercieel is. We bedanken voor een toeristenshow in een zoektocht naar het echt leren kennen van de Maori.
Daarbij komt nog dat we überhaupt weinig Maori zien. Natuurlijk zijn ze er wel, maar absoluut en verre weg in de minderheid. De Nieuw Zeelanders die we gesproken hebben, allen met Europese voorouders, hebben ook best een stevige mening over de Maori. Deze mening is alles behalve positief. Het is dus voor ons ook moeilijk om hier iets over te schrijven, want we hebben veel informatie uit de tweede hand. Vandaar de radiostilte op dit vlak.
—–
Zaterdag 9 februari blijven we toch nog maar een nachtje in Stratford. De camping is zo fijn, kunnen we mooi een wasje draaien en Jantje eens goed wassen voor verkoopfoto’s. De eigenaresse van de camping waar we Lange Jan verkocht hebben, heeft aangeboden om Jantje op de Facebookpagina van de Campervereniging Nieuw Zeeland te zetten. Wij kunnen dat niet zelf doen omdat wij geen lid zijn. Eric gaat dus aan de slag en stuurt een mooie mail met foto’s naar de eigenaresse. Echt heel fijn dat ze dit wil doen! Eric gaat op de knipstoel en even later ziet ie er weer netjes uit. Dat is mooi want we gaan het Glockenspiel bewonderen. Dit is een toren in het centrum van Stratford waar 4 keer per dag poppen een deel van Romeo en Juliet vertolken. Wij hebben voor de voorstelling van 15:00 uur gekozen en moeten ons nog haasten…. Dat had achteraf niet echt gehoeven. De show bestaat uit een paar deurtjes die opengaan (en weer dicht) waarachter poppen staan. Het geluid wordt door werelds slechtste luidspreker ter ore gebracht, wat in combinatie met de Highway die precies voor de toren door loopt er voor zorgt dat we er niets van kunnen verstaan. Na 5 minuten is de pret ook over, dus kunnen we weer terugwandelen naar de camping. We eten in de gemeenschappelijke keuken en raken aan de praat met Portugezen. Uiteindelijk doen we met z’n 4-en nog een spelletje bij de thee: supergezellig. Als we terug bij de tent onze telefoon nog even checken, blijkt dat we al een SMS hebben van iemand die heel erg geïnteresseerd is in Jantje. Poeh, dat is snel! We hebben in de advertentie aangegeven dat hij pas in maart beschikbaar is, maar ja, verkocht is verkocht. Eerst maar eens een bezichtiging regelen, dan kijken we verder.
De volgende dag is het dan toch echt tijd voor de Forgotten Highway. ’s Morgens hebben we nog even contact met de potentiële kopers van Jantje. Ze wonen bij Hamilton in de buurt en daar komen wij over elke dagen langs. We spreken af dat we contact houden en dan een afspraak maken. Ze willen wel heel graag dat zij als eerste mogen kijken. Dat mag! Inmiddels hebben we nog een berichtje ontvangen van een andere geïnteresseerde, maar die woont verderop, dus dat komt allemaal mooi uit. Eerst die Forgotten Highway. Deze is 150km lang en je moet er zo’n 2,5 uur voor uittrekken (zonder stops), want het is een kronkelweg. Geen tankstations en geen bereik op de mobiel, daar word je van tevoren al voor gewaarschuwd. Het is een heel mooie weg. Niet spectaculair, maar een heel vredig landschap schuift aan ons voorbij. We komen bij Whangamomona. Dit is sinds eind jaren tachtig van de vorige eeuw een echte republiek met president en alles. Je kunt er een stempel in je paspoort laten zetten als bewijs dat je er bent geweest. Kijk, dat vinden wij leuk. Stempeltje gehaald dus! En meteen ook maar een enorm stuk carrotcake en cranberry-limonade. Dan kunnen we weer door. Tot de lunch rijden we rustig verder en eten dan aan een picknicktafel ons meegebrachte brood met een stel Israëliërs.
Als we eenmaal de 150km hebben gereden, gaan we op zoek naar een camping in de buurt van de wandeling die we morgen willen doen. Dat blijkt nog niet zo makkelijk. Er zijn vooral hostels en een paar bieden ook plaats aan tenten. Eric onderzoekt de plekken even en keert dan gauw terug: hier willen we duidelijk niet staan. Dan herinneren we ons een tip van mensen uit Stratford. We rijden een klein stukje verder en vinden een Lodge met een prachtig grasveld en basic toiletten, douches en campingkeuken. Dit ziet er goed uit. We zetten de tent op, eten op tijd en gaan op tijd naar bed. Morgen willen we starten met wandelen zodra we wakker zijn. Het schijnt er erg druk te kunnen worden, ook al doen we de allerbekendste wandeling: Alpine Crossing, niet. En een gewaarschuwd mens….
Het is 5:00 uur als we voor de eerste keer wakker worden. De mensen die de Alpine Crossing gaan lopen, moeten nu opstaan om de shuttle-bus naar het beginpunt te halen. Hoewel ze erg stil doen, hoor je natuurlijk toch wel wat. Het is nog pikkedonker, dus wij draaien ons nog even om. Om 6:00 uur staan we op, ontbijten lekker rustig en rijden dan zelf het kwartiertje naar het begin van de wandeling: Tama Lakes. Die gaat tussen de 5 en 6 uur duren. Dat is een uurtje minder lang dan de bekende crossing. Maar mijn rug is nog niet 100%, dus ik durf die stevige wandeling nog niet aan. Daarbij schijnt deze wandeling mega-druk te zijn en daar reageert Eric nooit erg goed op. Wij gaan dus voor dit alternatief waarvan gezegd wordt dat ie net zo mooi is.
Uiteindelijk starten we om 7:20 uur. Een parkeerplekje vinden is geen probleem en we vinden de start van de wandeling ook makkelijk. Tot we bij de waterval komen, na een 45 minuten wandelen, zien we helemaal niemand. We halen dit stel in en zijn vanaf dan de eerste. Het is een erg bijzonder landschap en we krijgen echt het idee ontdekkingsreizigers te zijn, alleen op de wereld-gevoel. We vinden het prachtig! Na een 2 uur komen we bij het eerste meer aan en een half uur later zijn we bij het tweede meer, het eindpunt van de wandeling. Daarna is het omdraaien en over hetzelfde pad terug. Hier komen we wel veel mensen tegen. Wat zijn wij blij dat we op tijd begonnen zijn, dat was zo’n mooie ervaring!
Om 12:30 uur zit onze 16 km erop. We gaan even op de camping douchen voordat de mensen van de Crossing terug komen. Dan even naar de buurtsuper voor het avondeten. Er zit een café naast en wij ploffen even neer voor een pizza die wonderbaarlijk goed is! Daarbij is er wifi en koude cola, de hemel kan niet ver van hier zijn. Natuurlijk zijn we deze avond heel erg op tijd moe, dus zoeken we op tijd ons luchtbedje weer op.
Als we wakker worden zien we wat wolken onze kant op komen. We zorgen er dus eerst voor dat de tent zo droog mogelijk is. Deze is elke ochtend nat van de dauw. Helemaal droog krijgen we hem niet, maar we zijn tevreden dat we voor de regen echt begint de tent weer in zijn tas hebben. Dan nemen we de tijd voor een rustig ontbijtje en gaan we op weg naar Hamilton. We hebben een Christelijke Campground op het oog, maar als ze Eric zien vertellen ze dat er een groep schoolkinderen de volgende dag om 9:00 aan zal komen. De duvel zelf had hem niet meer kunnen afschrikken, dus we rennen terug naar Jantje. Er is ook een camping in Hamilton zelf, die ziet er erg goed uit. Vanaf vandaag is er weer een hittegolf (30 graden) voorspeld, die de komende dagen zal aanhouden. Op deze camping staan veel grote bomen en we krijgen ook een mooi plekje in de schaduw. Daar is het prima toeven! We zetten de tent op en eten dan vlug wat brood. We vinden een carwash, waar Jantje de dag van zijn leven heeft: alle knopjes op van het zelfwas-programma komen aan bod. Tot slot kietelt de stofzuiger hem nog even in alle hoeken en gaatjes, wat een feestje! Als we weer op de camping zijn, bellen we de mensen die geïnteresseerd waren in Jantje. Zij zijn toevallig al in Hamilton en in een uurtje staan ze ook op de camping. Kwestie van een proefritje en VERKOCHT.
Eric en ik hadden vooraf al overlegd: wat ALS ze hem willen kopen. Deze mensen hebben aangeboden dat we Jantje zelf kunnen rijden, zolang we nog in Nieuw Zeeland zijn. Zij doen dan vast een aanbetaling en we regelen de overdracht dan half maart. Dat is een supermooi aanbod natuurlijk, maar ik voel me daar niet zo fijn bij. Wat als er nu iets gebeurd met Jantje, een deuk of misschien een ernstig technisch defect. Dat vind ik geen fijn gevoel. Eric en ik besluiten dan ook maar weinig van onze vraagprijs af te halen, maar Jantje wel bijna meteen over te dragen. Dat vinden de kopers ook prima. Ze betalen een bedrag aan en gaan terug naar huis. Wij beloven een vervanger voor Jantje te gaan zoeken en hen te laten weten wanneer we Jantje komen brengen.
Natuurlijk hebben we hier al een paar dagen over nagedacht en zelfs al een auto gehuurd. Het is een Toyota Corolla, maar we weten eigenlijk niet of die groot genoeg is voor al onze spullekes. We besluiten dan ook de 13de, nadat we wat onderzoek hebben gedaan op internet, om eens zo’n Toyota in het echt te gaan bekijken. Oei, dat valt tegen! Mooie auto hoor, maar niet zo ruim achterin als onze Jantje. Wat nu? We struinen alle opties af, maar last minute een auto huren is niet zo goedkoop. Uiteindelijk vinden we bij Lucky Rentals een “Roocky”. Dat is een Toyota Estima/ Lucia, die omgebouwd is, zodat je een klein keukentje hebt en er zelfs in kunt slapen. Tegen de lunch hakken we de knoop door: dat moet hem worden. Uiteindelijk kost dat natuurlijk wel wat geld, maar we hebben met de verkoop van Lange Jan en Jantje wat winst gemaakt, zodat we dat geld hier dan mooi aan kunnen besteden. Morgen kunnen we hem al gaan ophalen in Auckland, ongeveer 1,5 uur rijden hier vandaan.
Hamilton is niet de mooiste stad, maar de tuinen moeten echt iets bijzonders zijn. Dus deze middag besteden wij aan een bezoek aan de Hamilton Gardens. Er is niks van gelogen! De tuinen zijn erg mooi om in rond te dwalen. De temperatuur ligt wel wat hoog, maar er is voldoende schaduw en ijsjes aan het eind. Daarna maakt Eric nog helemaal zelf een pizza, zijn beste tot nu toe!
Op Valentijnsdag neemt Eric mij mee naar Lucky Rentals. Daar staat de auto om 12:00 uur op ons te wachten. Het is even slikken. We wisten dat het een oude auto zou zijn, maar hij is ook een beetje viezig. Eric doopt hem Jakky, ik dacht aan Plekkie, dat zegt wel genoeg. Eric stapt in Jakky en ik rijd in Jantje voor hem uit. We rijden naar de nieuwe eigenaren van Jantje. Die zijn heel blij en na het officiële papierwerk nemen we afscheid. Jantje mag dit weekend al mee naar een strandweekendje, de geluksvogel!
Eric vertelt, als we samen verder rijden naar de camping, dat hij Jakky wel vindt stinken. We stoppen dan ook even bij de winkel en halen een berg schoonmaakspullen. Op de camping soppen we de hele auto goed uit en plaatsen wat geurtjes. Andere campinggasten kijken hun ogen uit en vragen wat wij toch allemaal van plan zijn als we de 5de bak met zwart water wegkiepen bij het kraantje. Dat weten wij eigenlijk ook niet, alleen dat die auto schoon moet.
Als beloning voor het harde werk, en natuurlijk omdat het Valentijn is, gaan we een hapje eten buiten de deur: Indiaas. Eric kiest voor de optie “hot” en zweet de hele tijd dat hij aan het eten is. Ik heb “medium” gekozen en kan dus ook daadwerkelijk proeven dat deze curry superlekker is. De naan bakken ze vers in een tandorie-oven, wat een feestje! Bovendien krijg ik een nieuwe e-reader. Mijne is er na 4 jaar trouwe dienst en zeer intensief gebruik mee opgehouden. De prijzen van de e-readers in Nieuw Zeeland liggen ongeveer gelijk aan die van Nederland, dus geen reden om nog 5 weken zonder een boek te doen. Omdat het een nieuwer model is, past alleen het beschermhoesje van mijn oude e-reader niet meer. Ik ga er dus zelf eentje knutselen.
Onze spullen passen wel prima in de auto, dus hij is zeker groot genoeg. Maar de dag erop blijven toch nog een nachtje staan in Hamilton. We gaan een dagje naar Raglan, bekend om zijn grote surfgolven: wij willen ons bodyboard nu wel eens uit het plastic trekken! Eenmaal bij Raglan, na een uurtje rijden, is het daar heel erg bewolkt en door de wind best fris. Laat die bodyboards dus nog maar even zitten. We bekijken het erg leuke stadje en gaan dan weer terug naar Hamilton. Daar kan ik mooi mijn nieuwe e-reader gebruiksklaar maken.
De 16de gaan we door. We hebben onze planning voor de laatste weken Nieuw Zeeland klaar en het blijkt dat we nog best een stevig programma hebben. We hoeven alleen nog maar het Noorden van het NoorderEiland te verkennen, maar daar is zoveel leuks te doen….. Jakky zoeft naar het Noorden. Eric heeft nog steeds flink last van de geur die maar niet weg wil gaan. Hij wordt er zelfs wat misselijk van. Omdat we langs het vliegveld komen, is het maar 5 minuten omrijden om even naar de Lucky Rentals terug te gaan. Als we aan de beurt zijn, vertelt Eric dat hij de geur en schimmel op zijn luchtwegen werken. Vooral als hij het woord “astma” laat vallen, gaan er deuren open. De dame is heel vriendelijk en bekijkt de mogelijkheden. Gezien onze langere huurperiode, nog een maand, is het even puzzelen naar een optie. Ze vertelt dat ze morgen een andere, schone auto voor ons klaar zal hebben staan. Dat vinden wij prima.
Dan moeten we voor deze nacht nog wel op zoek naar een camping bij Auckland en dat blijkt nog niet zo makkelijk! Uiteindelijk kiezen we dan toch voor Port Waikato, dat erg mooi moet zijn. Na een uurtje rijden, staan we dicht bij zee op de camping. We wandelen nog even door de duinen, het is inderdaad mooi hier. Ik ga nog even gebruik maken van de gratis wifi op de camping voor onze planning terwijl Eric een lekker dinertje maakt. Als we dat samen lekker buiten op zitten eten komt een mevrouw vragen of ze een foto van ons moet maken. Ehhh, waarom? Nou we zitten zo bij elkaar, ze dacht dat wij misschien op huwelijksreis waren en het moment wilden vastleggen. Dus….
Zondag zijn we net voor 10:00 uur weer bij de autoverhuur. Er staat inderdaad een auto klaar, precies zo’n zelfde type als Jakky. Hij ziet er wat beter uit, stinkt niet zo, maar ik zie meteen weer hele plakkaten schimmel. Eric en ik kijken elkaar wat vertwijfeld aan. Dan geef ik nog even gas: Ik geef aan dat ik een oude auto heb gehuurd en geen vieze auto. Dat ik me zorgen maak om Eric en dat we zo niet eens in de auto kunnen slapen. De medewerker knippert even met zijn ogen en gaat een collega raadplegen. Dat is altijd een goed idee! Zo ook nu weer, we krijgen een upgrade. Eerst eens even kijken, maar dit ziet er goed uit. De auto is jonger en (daardoor?) schoner. De medewerker gaat hem zelf schoonmaken, want daar is hij heel precies in. We bieden nog aan om dat zelf te doen, maar dat is bij wet verboden bij Lucky Rentals. Wij gaan dus 2 uurtjes shoppen en lunchen. Vooral dat lunchen is een onverwachte leuke ervaring. Natuurlijk weer Indiaas, want Eric is daar nu helemaal verslaafd aan. Dit restaurant heeft een bord langs de weg met een lunchspecial voor NZD 12,- (ong. EUR 7,20). Dat is een mooie prijs. Eenmaal binnen zit het bijna helemaal vol. Allemaal Indiase mensen, altijd een goed teken. Er blijkt een buffet te zijn. Verschillende (vegetarische) curry’s en allerlei bijgerechten voor dezelfde prijs als de lunchspecial. Nou, dat willen wij wel. We proeven van alles wat en de obers hebben, ondanks de drukte, nog wat extra aandacht voor ons. Ze zorgen dat wij alles kunnen proberen en leggen ook uit wat het allemaal is. Tot slot krijgen we nog een echte Indiase koffie en – Thee. Voor het eerst in ons leven vinden we koffie lekker! De obers zijn helemaal in hun nopjes en wij ook.
Terug bij Lucky, staat de auto al klaar. De auto is kleiner, dus we zijn een beetje bang voor al die spullen van ons. We duwen alles maar in de nieuwe auto: Desi (short voor Desinfected). We rijden naar een nieuwe plek op onze planning: Muriwai Beach. Deze camping ligt aan het strand en heeft net allemaal nieuwe toiletten en douches neergezet. Het ziet er prima uit. Meteen 2 nachten betaald en we zoeken een mooi plekje uit onder een grote boom. Hier laden we alle spullen uit en maken de auto nog eens schoon, want wij zijn blijkbaar nog preciezer. Deze keer voeren we slechts 2 bakken vies water af en dan is het goed genoeg. We passen en meten met onze spullen en dan blijkt Desi misschien wel kleiner, maar veel praktischer. Alles gaat er ruim in en we zijn helemaal happy. Eric’s gemoed klaart weer helemaal op en ziet nu de komende weken met veel vertrouwen tegemoet. Natuurlijk pakt hij meteen ook wat technische zaken op, want dat kan hij toch niet laten. Hierdoor wordt Desi nog meer “onze” auto. Maar wel een auto, waar we niet meer verantwoordelijk zijn voor de technische mankementen en dat geeft dan ook wel weer rust.
Als we wakker worden op 18 februari regent het. We draaien ons nog eens om en om 8:30 uur is het droog, om 10:30 uur staat de wasmachine voor ons te draaien, want het is helemaal blauw. Eigenlijk wilden we hier een wandeling doen, maar deze lucht en temperatuur vraagt om een middagje bodyboarden! Na de klusjes in de ochtend, gaan we na de pannenkoeken naar het strand. Eric loopt een beetje achter me aan te sloffen en te denken aan hoe koud het water wel niet gaat zijn. Er staan flinke golven, maar er zijn ook lifeguards aanwezig. We zorgen dus binnen de vlaggen te blijven voor de veiligheid. Want het gaat tekeer! Enorme golven, maar we blijven een beetje op heupdiepte staan, waardoor ze nog “slechts” 1,5 meter zijn. Af en toe worden we flink heen en weer geslingerd. Eric is niet meer weg te slaan uit het water! Koud? Welnee, hoezo? Hij dribbelt telkens terug de zee in. Tenslotte mogen we gaan douchen om de camping. Het is een erg mooie avond en we eten lekker buiten.
De komende weken gaan we dus verder naar het Noorden, tot het uiterste puntje en dan weer terug naar Auckland. Over een maand vertrekt ons vliegtuig weer naar het koude kikkerlandje. Dan kunnen we onze asociaal bruine gezichtjes even aan jullie laten zien!
Geef een antwoord