81. Licata

Die vervelende griep heeft ons uiteindelijk 2 weken in zijn greep. De eerste week hangen we vooral op de bank, onder een dekentje waar we om de beurt rillen en zweten. De tweede week starten we rustig met de eerste werkzaamheden. Uiteindelijk zijn we in de derde week na aankomst in Licata weer op volle sterkte. De klussenlijst met serieuze zaken komt erbij en we gaan aan de slag! De onderkant van de boot wordt door Eric in duikoutfit weer ontdaan van zijn winterse aangroei. Dit kost wel een kleine 2 uurtjes, maar dan is het ook voor de bakker. De bovenkant poetsen we met z’n 2-en in een dag en het RVS is weer aan het glimmen. Ook het teak krijgt weer een olie-laag en lijkt als nieuw. Aan de binnenkant gaat overal een doekje overheen, wordt alle voorraad (kleding, voedsel, etc) eens kritisch bekeken, aangevuld of weggedaan waar nodig en de eerste schone was duikt ook de kast in.

We hebben inmiddels best veel gedaan. Dat komt vooral omdat er nog geen goede wind is geweest die ons naar het Oosten kan brengen. Terwijl ik dit schrijf komt de wind eindelijk uit de goede richting. Maar kracht 8 / 9 zorgt er dan toch voor dat we nog in Licata liggen. Begrijp me goed, dit is geen straf. Uiteindelijk kunnen we pas sinds 2,5 weer echt genieten van het leven hier in Licata en de marina. We zijn, naast de klussenlijst, ook erg druk met erg leuke dingen.

Aan onze steiger liggen, naast best wat boten van ons formaat, ook een paar enorme catamarans. De catamarans zijn in tegenstelling tot de andere bootjes, allemaal bewoond. We maken kennis met een Italiaans gezin (zij spreken goed Engels), een Nederlands stel, een Australische dame met 3 kids en een Duits gezin met 3 kids. Degenen die ons een beetje kennen, zullen al begrijpen dat we niet eens de namen van de kids weten. Vooral met de 2 bewoonde boten die het dichtst bij ons in de buurt liggen, hebben we veel contact. De Italiaan heeft zijn zeiljacht net gekocht en heeft veel vragen. Eric en Robbert (de Nederlander van de andere bewoonde boot) helpen hem waar ze kunnen. Ik hoef niet uit te leggen dat Robbert en Eric elkaar helemaal gevonden hebben in het klussen. De vrouw van Robbert, Luuke, is een ster in de keuken en dat kunnen wij allemaal zeer waarderen. Kortom we hebben een heel leuke klik met dit stel. Regelmatig zitten we bij hen aan de borrel en / of eten we wat samen. En als dan na een weekje ook nog andere Nederlanders terugkomen naar hun boot in Licata (hen hadden we vorig jaar al eens ontmoet), ontstaat er een complete Nederlandse kolonie.

Op een grote catamaran, heeft de schipper zijn eigen uitkijkpunt met heul veul knopjes…..

Met Robbert en Luuke mogen we 2 keer meevaren op hun catamaran op een kort tochtje naar buiten voor een test van hun nieuwe zeil. Wat een verschil toch als je gaat vergelijken met onze eigen Sunrise. Natuurlijk is de catamaran breder, want die heeft 2 rompen. Daarbij verschillen we ook flink wat meters in lengte. En door al die luxe op het schip, moeten bijvoorbeeld ook kiezen welk toilet we gebruiken. Die keuzestress kennen we aan boord van de Sunrise niet. Maar ook de vaareigenschappen zijn heel anders. Wij kunnen met onze neus wat meer in de richting van de wind varen als we daar bijna tegenin moeten (“scherper aan de wind varen”  heet dat officieel). Zij kunnen echter supercomfortabel varen als de wind van achteren komt. Wij wiebelen dan behoorlijk op de golven, maar doordat zij 2 rompen hebben, kunnen de glazen gewoon op tafel blijven staan.

Door Piero en zijn gezin worden we uitgenodigd om op zondagmiddag mee te gaan lunchen in een restaurant in Gela. Daar eten we superlekker, typisch Siciliaanse gerechten. Onze buikjes zijn weer overvol als we naar buiten wandelen. We drinken nog een koffie (wij houden het bij cola) bij een Café aan zee en een borreltje bij Piero, Daisy en Serena thuis. Serena geeft voor ons een gitaarconcert en laat ons haar nieuwste goocheltrucs zien. Ongelooflijk hoe snel ze is met die kleine handen. Wij begrijpen natuurlijk niets van hoe ze telkens weer de juiste kaart tevoorschijn haalt. Ze voorspelt zelfs vooraf hoeveel kaarten van welke kleur ze gaat overhouden: verbazingwekkend!

Serena: il miglior mago della sicilia (de beste goochelaar van Sicilië)

Onze Engelse havenvrienden van vorig jaar, Peter en Ann arriveren ook weer in de haven. Wat een gezellige reünie weer! Ze komen wat bij ons eten en we spelen weer het PiratenSpel. Op zaterdag 20 april zijn ze 40 jaar getrouwd. Wij worden uitgenodigd voor een etentje in Licata. We voelen ons heel vereerd. In het restaurant smikkelen we van locale pasta en visjes van de grill. Een heel gezellige avond die zorgt voor een erg volle buik.

Omdat jullie vast niet geïnteresseerd zijn in verslag per dag van de tochtjes naar de Lidl, bakker en groenteboer, is dit niet zo’n heel lang stukje. Ik zal jullie wel nog even bijpraten over onze plannen.

Lunchen op z’n Siciliaans

Eerste doel is om de Middellandse Zee snel te verlaten. Omdat de wind hier voornamelijk uit het Westen komt, de kant die wij op moeten, willen we elke kans pakken die zich voordoet. Waarschijnlijk zullen we, gezien de afstand (ongeveer 1000 mijl), met wat tussenstops ons doel bereiken. We gaan het zien. Het is nog steeds niet beslist of we via de Azoren terug zullen varen, maar het blijft wel Plan A. Om Plan A goed uit te kunnen voeren, hebben we uitgerekend dat we begin juni in Portugal klaar moeten liggen om over te steken naar de Azoren. Als we veel later zouden vertrekken, zouden we maar een heel korte tijd in de Azoren hebben, want half augustus willen we terug zijn op het Europees vaste land in verband met het huwelijk van ons (schoon)broertje. Het is toch een week zeilen, enkele reis. En daar gaan we niet aan beginnen als we maar een korte tijd op de Azoren kunnen blijven.

Begin juni weten we dus of het Plan A wordt. Zo niet, dan hebben we nog Plan B paraat. Dat betekent dat we vanuit Portugal Noordelijk langs de kust gaan varen. Dit is vooral uitdagend omdat de heersende wind hier ook Noord is, maar de route is zeker niet onmogelijk.

Uiteindelijk komen we zowel met Plan A, als met Plan B aan in Midden / Noord Frankrijk, waar we nog wat leuke plekken zijn die we graag zouden willen bezoeken met de Sunrise. Doel is om eind oktober uiteindelijk dan weer voet aan wal te zetten in Nederland. Dat lijkt nu nog heel ver weg!

  1. Marion

    Geniet er lekker van. Mooi vooruitzicht!!

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Mogelijk gemaakt door WordPress & Thema gemaakt door Anders Norén