Het is vrijdag 17 juni en we vinden de haven van Santander eigenlijk verschrikkelijk. We moeten ’s morgens 5 km fietsen voor een brood, hebben geen wifi, betalen de hoofdprijs en het regent de hele tijd flink. Aan dat laatste kan de haven natuurlijk niets doen, maar ja…. We willen dus weg! Gedurende de dag zou het minder gaan regenen en iets minder gaan waaien. Nog steeds geen wind uit de juiste richting, maar als we wat extra mijlen varen, komen we wel in Gijon. Rechtstreeks zou het 95 mijl zijn, maar met de extra mijlen denken we 110 mijl te gaan varen. Nachtje door, maar dat hebben we er graag voor over.
De hele dag blijft het regenen en waaien. Na veel wikken en wegen besluiten we om 23:00 uur te gaan. We gooien los en varen een uurtje op de motor naar het einde van de baai van Santander. Eenmaal buiten gaat Femke vast liggen, want de wachtdiensten moeten gaan beginnen. Maar slapen gaat niet lukken. Er zijn enorme golven en de boot klapt er soms flink tegen aan. Dat geeft een enorm kabaal. Na een half uurtje overleggen we even: is dit verstandig om door te zetten? De wind gaat nog wel, maar die golven! We besluiten om te keren en terug te gaan naar de haven. Midden in de nacht leggen we de boot dus weer op het oude plekje. Het voelt een beetje als dat we ontsnapt waren uit de gevangenis, maar gesnapt zijn en weer terug zijn gehaald.
Zaterdag zien we het weer niet beter worden. We besluiten die dag dan ook niet te gaan, want zondag ziet het weer er een stuk beter uit, inclusief de golfhoogtes. We betalen nog een nachtje bij de haven. De havenmeester weet te vertellen dat gisterenavond nog 2 boten hadden geprobeerd om weg te gaan, maar ook zij zijn teruggekomen.
Om de zaterdag toch aangenaam te besteden, gaan we weer op pad naar Santander. Deze keer niet met de fietsen, maar met de bus. Er zou op een 20 minuten wandelen een halte moeten zijn die ons rechtstreeks naar het centrum brengt. We zijn ruim op tijd aangelopen en dat is maar goed ook. Er staat een of ander aftandse overdekking, wat in onze ogen ooit een bushalte had kunnen zijn. Maar er hangt geen bordje met “Bus” of met de vertrektijden, dus dat kan het volgens ons niet zijn. We lopen de straat verder in en komen uiteindelijk een bordje met “Bus” tegen, dus wachten we daar maar. Gelukkig zijn we nog op tijd en komt 5 minuten later de bus. Bleek de aftandse overkapping toch echt een halte. Op de terugweg zijn we dus daar uitgestapt.
Santander
In Santander laten we ons de pinchos nog eens goed smaken. Er is een Pinchos-proeverij-festival aan de gang. Je kunt bij de deelnemende restaurants 3 pinchos bestellen voor EUR 4,-. De restaurants proberen van deze 3 dan iets extra’s te maken. Wij hebben de volgende pinchos geproefd: 1. Naveganta de maiz, anchoa y ginebra 2. Pastel crujiente de Tudanca 3. Creme de Té del Puerto con crumble de sobao. En lekker dat het was!
Het weer ziet er zondag goed uit, dus we gaan op weg. We weten dat we de volledige dag waarschijnlijk op de motor moeten varen. Er wordt weinig wind voorspeld (en dat blijkt ook zo te zijn), maar ook zon (en dat blijkt gelukkig ook zo te zijn). Als we bijna bij Gijon zijn, horen we dat we worden opgeroepen door de rescue-helikopter. Of ze op onze boot mogen oefenen door een man uit de heli neer te laten bij ons in de kuip. Nou, dat lijkt ons wel wat! Supergaaf om eens mee te maken! Eric zegt nog, even een jasje aan doen want het kan wel waaien met die helikopter. En dat blijkt een waarheid als een koe! En als het zo hard waait op het water, komt er ook water mee kan ik je vertellen. We worden gezandstraald door het water, het is een enorm kabaal en de touwen beginnen te klapperen! Als de man uit de heli komt en niet in onze boot kan landen, wordt ie weer opgetakeld. Wij zijn erg bang dat dit nog even gaat duren en inmiddels kun je Eric uitwringen. Gelukkig hebben we ook binnen een marifoon, zodat ik kan roepen dat we hier ontzettend nat worden (wat geen indruk maakt) en dat we het nu wel welletjes vinden (wat gelukkig snel opgepakt wordt). Dus na deze 15 minuten van spanning en sensatie zitten wij met een boot die onder het zout zit, kun je ons uitwringen en moeten we dus ook onze kleding wassen…. En we hebben gave foto’s!
Helikopter bij Gijon
Dappere reddingsman
Na 15 uur naar het pruttelen van onze motor te hebben geluisterd, zijn we dan om 23:00 uur in Gijon!
In Gijon is het prachtig weer. Gelukkig, want de boot moet dus gewassen en ook hebben we de gewone was te doen. Helaas bedenken ook andere boten dit en is er maar 1 wasmachine beschikbaar. Omdat ik geen geduld heb om telkens te checken of ie vrij is, haal ik onze eigen wasmachine te voorschijn. Nu kost de was wel meer tijd, maar zit er wel vaart in. Uiteindelijk hebben we om 13:00 uur alle was opgehangen en kunnen we brood gaan halen voor onze lunch. We krijgen na de lunch ook de douane weer even op bezoek. In Santander waren ze ook al geweest. Heel vreemde procedure, want het enige wat ze doen is een formulier invullen. En op dat formulier schrijven ze alle gegevens die we ook elke keer weer bij de havenkantoren moeten invullen. Maar er zal wel een heel slim persoon zijn, die hier heel goed over nagedacht heeft….
Tegen de avond is alle was weer droog en kunnen we de dag erop weer fris en fruitig onze weg vervolgen. We gaan naar Cudillero. Dit is maar 28 mijl, maar dit mochten we niet missen volgens de kenners. De haven is eigenlijk niet berekend op zeiljachten en we zouden volgens de pilot aan een mooring moeten liggen. Maar als we in de haven komen, mogen we op de kopse kant van de steiger gaan liggen. Superhandig want dan kunnen we makkelijk naar het stadje wandelen. Na ons komen nog 2 zeilboten en dat geeft natuurlijk even stress bij de havenmeester. Wij moeten nog iets naar achteren gaan liggen, zodat er 2 boten aan de steiger passen. En omdat de plekken op de steiger waar je je touwen aan vastmaakt (= klamp) dan niet op de goede plek liggen, komt de havenmeester de klampen verplaatsen. Na deze verbouwing heeft iedereen een plekje. We lopen even naar het stadje en dat is echt prachtig. Wel heel toeristisch, maar charmant. Het is tegen de berg opgebouwd en je achterburen kijken dus met gemak over jouw dak heen. Gelukkig is er nog wat brood te krijgen in de buurtsuper, want morgen willen we vroeg weer weg. Ook 2 gebakjes meegenomen want morgen is het feest!
Cudillero, wat een mooi plekje!
Ja, het is 22 juni en ik ben jarig! En speciaal op mijn verjaardag mogen we om 6:00 uur opstaan om weer een dagje te gaan motoren. Nu richting onze eerste Ria ( dat is een flinke plas water; waarbij de zee het land een stuk in komt): Ria Viveiro. Het is 70 mijl, dus we verwachten pas in de avond aan te komen. Maar de zon die schijnt, er hangen slingers aan boord en we hebben gebakjes, dus het is feest! Ook krijg ik veel berichtjes van familie, vrienden en collega’s om me te feliciteren; en ook al zijn we alleen op de boot, ik voel me echt jarig.
Helaas smaken de gebakjes niet zo lekker als ze er uit zien. Dat is een euvel dat we erg vaak tegenkomen in Spanje. Wees dus gewaarschuwd als je gebakjes koopt!
Hoe is het uitzicht uit jouw keukenraam?
Als extra cadeautje leer ik deze dag een nieuw woordje Spaans. Wie jarig is, trakteert immers en dus stel ik voor om als lunch pannenkoeken te eten. Nou, dat hoeft je maar 1x te zeggen tegen de koning-van-alle-pannenkoekmonsters. Dus ik aan de slag: alle ingrediënten verzameld en als eerste een eitje breken in de kom. Het eitje laat zich wat moeilijk breken, maar niets wat een flinke tik met een mes niet kan fixen. Breek ik het ei door, blijkt het gekookt! Hoe kan dat nou? Nou, heel simpel: “huevos” is inderdaad eieren, maar als daar “cocidos” achter staat, kun je er geen pannenkoeken meer mee maken……
We komen toch rond 18:00 uur aan in Viveiro. We worden meteen ontvangen door de havenmeester en om 19:00 uur zijn we helemaal geïnstalleerd. Even boodschappen doen , want er ligt hier een supermarkt werkelijk om de hoek. Dat is echt een luxe! En dan zijn we allebei erg moe, dus na een simpel prakje op de boot, gaan we naar bed.